Μαχαίρια στο Μαξίμου

Έντονη δυσαρέσκεια κατά του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, επικράτησε χθες στο Μαξίμου. 
Αφορμή ένα δημοσίευμα, σε συντηρητικής κατευθύνσεως και μικρής κυκλοφορίας έντυπο, το οποίο παρουσίασε τις όποιες - θεωρούμενες ως –επιτυχίες της κυβέρνησης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ως επιτυχίες πρωτίστως του ΥΠΕΞ και δευτερευόντως του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα.
Το δημοσίευμα θεωρήθηκε στημένο κατ΄ ευθείαν από τον υπουργό...
ενόψει και του φημολογούμενοι ανασχηματισμού του Φθινοπώρου, προκειμένου αυτός να ενδυναμώσει τη θέση του - υποβαθμίζοντας παράλληλα τον πρωθυπουργό.
Η σχετική παράγραφος ανέφερε: «Ο επιτυχημένος υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, ο οποίος χαίρει της εκτιμήσεως του διεθνούς παράγοντος τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ισραήλ που στηρίζει τις πρωτοβουλίες του, συνιστά… θέμα για τον κ. Τσίπρα. Και τούτο διότι οι όποιες πρωτοβουλίες της κυβερνήσεως στην ευρύτερη περιοχή πιστώνονται προσωπικώς στον κ. Κοτζιά από τις συμμαχικές δυνάμεις και δευτερευόντως στον Τσίπρα. Και αυτό μάλλον δεν τον κάνει χαρούμενο».
Βέβαια το σίγουρο είναι ότι το δημοσίευμα δεν γράφει αναληθή στοιχεία. Ο κ. Κοτζιάς όντως έχει εξαίρετες σχέσεις με τις ΗΠΑ και το εβραϊκό λόμπυ. Επίσης είναι ο αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, καθώς ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει σε βάθος τα θέματα αυτά, με αποτέλεσμα να τον έχει εξουσιοδοτήσει σχεδόν εν λευκώ, στους χειρισμούς των.
Ωστόσο η πολιτική του κ. Κοτζιά, σύμφωνα με διπλωματικούς κύκλους, απέχει από το να κρίνεται ως επιτυχημένη. Στις ελληνοϊσραηλινές και ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις που τροφοδοτούνται από το ενεργειακό, βρήκε μία ήδη τροχοδρομημένη πορεία από τους προηγούμενους και την συνέχισε. Δεν την άνοιξε ο ίδιος. Στα Βαλκάνια η Ελλάδα υστερεί, δεν έχει συγκροτημένη εξωτερική πολιτική, και αυτό καταδεικνύεται από τις συμπεριφορές της αλβανικής και της σκοπιανής ηγεσίας.
Το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό είναι, ότι και σε αυτό , όπως και σε άλλα θέματα της κυβερνητικής πολιτικής, δεν έχει πάγκο. 
Το κόμμα του φτερούγισε από το 4% στο 36%, έχοντας προσελκύσει ψηφοφόρους, δευτερεύοντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία τοποθέτησε στην κυβερνητική βιτρίνα, και κάποιους επιχειρηματίες οι οποίοι το στήριξαν για δικούς τους λόγους. Δεν πρόλαβε να εξαπλωθεί και να δημιουργήσει φίλιο κλίμα σε κάποιες ελίτ οι οποίες διαθέτουν την επιστημοσύνη, την εποπτική ματιά και την θεσμική μνήμη της διοίκησης – και στα της εξωτερικής πολιτικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γυμνός ως προς αυτό, ο πρωθυπουργός αισθάνεται αδύναμος, και ως εκ τούτου ο κ. Κοτζιάς επικρατεί!
Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά τα συντροφικά μαχαιρώματα, οι οξύνσεις και οι δυσαρμονίες που παρουσιάζονται στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Κατ’ αρχάς ην το κόμμα. Πάντα μικρό, τώρα πολύ αποδυναμωμένο. Οι οργανώσεις του είναι «σκιές». Αιτίες είναι αφενός η διάσπαση, όπου μάχιμα στοιχεία έφυγαν για άλλα μετερίζια, αφετέρου τα εναπομείναντα μέλη, είτε απορροφήθηκαν στο κράτος, είτε λειτουργούν τυπικώς λόγω της απογοήτευσης που αισθάνονται για την «προδοσία» των ένδοξων αφηγημάτων του παρελθόντος.
Το κόμμα τάσσεται φυσικά υπέρ των δικών του υπουργών, όπως του κ. Σκουρλέτη, της κας Αχτσιόγλου, παλαιότερα του κ. Φίλη, ενώ πνέει μένα κατά των «επήλυδων» όπως ο κ. Κουρουμπλής, στον οποίο καταλογίζουν παλαιοκομματικές τακτικές που δεν συνάδουν με την Αριστερά! Στο στόχαστρο των κομματικών ωστόσο βρίσκεται και ο αναπληρωτής υπουργός Γ. Χουλιαράκης ο οποίος λίγο πολύ χαρακτηρίζεται ως… τσιράκι της τρόικας (δεν θα υπάρξει έκπληξη αν κάποτε, όταν πέσει, δεχθεί παρόμοιους χαρακτηρισμούς και ο κ. Τσίπρας, αφού έτσι διαπαιδαγώγησε τον κομματικό μηχανισμό).
Παρότι κομματικός, πυρά της κριτικής δέχεται και ο πάλαι ποτέ μέντορας του πρωθυπουργού κ. Φλαμπουράρης, στον οποίο το κομματικά και κυβερνητικά στελέχη καταλογίζουν αδυναμία συντονισμού της κυβέρνησης και προσέλκυσης επενδύσεων. Ίδιες αδυναμίες καταλογίζονται και στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη. Φυσικά παρόμοια αναποτελεσματικότητα είχε επιδείξει και ο κ. Ν. Παππάς, αλλά τότε ήταν νωρίς για να υπάρξει απολογισμός του έργου του. Στον κ. Παππά τώρα προσάπτουν αστοχία στο θέμα των καναλιών, καθότι η κυβέρνηση εξήλθε ηττημένη από την περιπέτεια υπαγωγής τους υπό τον έλεγχό της, ενώ ακόμη η υπόθεση βρίσκεται στον αέρα – όπως άλλωστε και τα υπάρχοντα κανάλια.
Δυσαρεστημένα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη είναι και με την… κα Θεανώ Φωτίου. Σαφώς της αναγνωρίζεται κομματική νομιμοφροσύνη, αλλά θεωρούν ότι ο τρόπος που υποστηρίζει την κυβέρνηση, μάλλον αφαιρεί παρά προάγει το κυβερνητικό κύρος.
Την… τιμητική τους στην κριτική του κόμματος και αρκετών βουλευτών, έχουν και δυο οικονομολόγοι, οι κ. Παπαδημητρίου και Σταθάκης. Ούτως ή άλλως και τους δύο τους θεωρούν… νεοφιλελεύθερους (η λέξη πάει με όλα). Ενώ όμως για τον κ. Σταθάκη είναι πιο ήπιοι, επειδή και ως χαρακτήρας είναι «ζεν» και δεν προκαλεί, για τον κ. Παπαδημητρίου διερωτώνται ποιος είναι ο λόγος συμμετοχής του στην κυβέρνηση, καθώς είναι μακράν της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ και το έργο που έχει προσφέρει θεωρείται μηδαμινό – δεν είναι δηλαδή καν κατώτερο των προσδοκιών.
Ως γνωστόν κακό χωριό τα λίγα σπίτια, και στην κυβέρνηση έχουν αρχίσει να εξαπολύουν βέλη και προς το επικοινωνιακό επιτελείο. Του καταλογίζουν ανεπάρκεια και αδυναμία να συμβάλει στη διαμόρφωση ευμενούς κλίματος για την κυβέρνηση. Έστω και αν έχουν ένα ελάχιστο δίκιο, με την έννοια ότι η ενημέρωση υπό μορφήν… σκαντζόχοιρου περικλείστηκε σε επικοινωνία με τους φίλιους δημοσιογράφους, το βασικό πρόβλημα είναι η κυβερνητική πολιτική και οι αστοχίες της.
Πάντως δεν πρωτοτυπούν. Το επικοινωνιακό επιτελείο είναι στόχος όλων των κυβερνητικών στελεχών, όλων των κυβερνήσεων, όταν αυτές βρίσκονται σε καθήλωση και αποδρομή. Το καλύτερο επικοινωνιακό επιτελείο να έχεις, όταν δεν βοηθάει το ίδιο το κυβερνητικό έργο, δεν αλλάζει το κλίμα και παρασύρεσαι μαζί του.

Ο εξ ευωνύμων