Άλλαξε κανάλια ο Μανωλιός κι έβαλε τα παλιά του αλλιώς
Το τέλος της δημοπρασίας - σώου για τις άδειες συχνοτήτων, χωρίς χαρτογραφημένες συχνότητες, σε 4 τηλεοπτικούς σταθμούς μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «άλλαξε ρούχα ο Μανωλιός κι έβαλε τα παλιά του αλλιώς».Και για να γίνω πιο σαφής, η διαφορά με την προηγούμενη κατάσταση είναι – και δεν είναι μικρή - ότι οι περισσότεροι νεοεμφανισθέντες επιχειρηματίες είναι απλώς μακράν αδιαφανέστεροι των προηγούμενων...
Παίζει ρόλο αυτό σε μια χώρα που έχει πια σαν κυρίαρχη πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική νοοτροπία το κατακάθι των εκπροσώπων αυτών των τομέων της ζωής; Ας απαντήσει καθένας μόνος του.
Επειδή από σήμερα όχι απλώς δεν θα αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο, αλλά όλα, και εννοώ ΟΛΑ, θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο στο ήδη βασανισμένο τηλεοπτικό τοπίο. Το οποίο είναι και ο καθρέφτης της πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Επειδή:
Η ποιότητα του προγράμματος, και δεν εννοώ των ειδήσεων που είναι μόνο μια ώρα από τις συνολικά 24 της ημερήσιας εκπομπής, θα πέσει κατακόρυφα, γιατι όσο λιγότεροι οι σταθμοί τόσο λιγότερο το άγχος για να παρουσιάσει κανείς κάτι καλύτερο από τον ανταγωνιστή του. Αυτό το ξέρει καθένας που έχει δουλέψει στην αγορά έστω και για μια ώρα και δεν αερολογεί από καθηγητικής θεωρητικής έδρας ή από καρέκλα χωρίς ένσημα.
Η ποιότητα του προγράμματος, που καθορίζει και τις νοοτροπίες του νεοέλληνα εδώ και χρόνια και η οποία είναι ήδη κάτω από το επίπεδο του μέσου ηλίθιου με 7 ιδιωτικά κανάλια και τρία κρατικά (και με εξαίρεση τις χιλιοπαιγμένες επαναλήψεις εξαιρετικών εκπομπών των επάρατων κυβερνήσεων του παρελθόντος στις ΕΡΤ2 ΚΑΙ ΕΡΤ3), δεν απασχολεί κανέναν όταν εδώ και καιρό παράγει πρότυπα για κρετίνους, επειδή κρετίνους χρειάζεται το σύστημα για να συντηρεί υπάκουες, ανοηκές κυβερνήσεις και για να πουλάει αφειδώς τα στην πλειοψηφία τους άχρηστα και χείριστης ποιότητας καταναλωτικά προϊόντα του.
Γι αυτή την ποιότητα προγράμματος φυσικά δεν υπάρχει ούτε λέξη στον πλειστηριασμό της κατά τα άλλα αριστεράς, που κάποτε στέγαζε το απαύγασμα της ελληνικής διανόησης και που σήμερα νοιάζεται μόνο για ένα πράγμα: Το χοντρό πορτοφόλι. Όπως και η μαφία.
Οι σταθμοί χωρίς άδεια θα συνεχίσουν να εκπέμπουν, επειδή κανένας δεν είναι τρελός να έχει επενδύσει εκατομμύρια και να τα κλωτσήσει επειδή ένας νεαρός αποφάσισε μια μέρα να φέρει ένα νόμο διάτρητο και κανένα δικαστήριο δεν έχει βγάλει ακόμα απόφαση γι αυτόν, με αρκετές προσφυγές στην καμπούρα του.
Εξαίρεση θα αποτελέσει όποιος επιχειρηματίας θέλει να κλείσει το μαγαζί και να αφήσει φέσια σε τράπεζες και εργαζόμενους, καλή ώρα όπως ο ALTER, χρησιμοποιώντας τον πλειστηριασμό ως άλλοθι.
Οι πάνω από 3.000 ήδη άνεργοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι θα πολλαπλασιαστούν, χωρίς οι ενεργοί και τα σωματεία τους να πρωταγωνιστούν καν σε μια διαδικασία που αφορά πρώτα- πρώτα αυτούς! Επειδή, χωρίς αυτούς δεν μπορούν να παραχθούν ειδήσεις, τις οποίες καίγεται αυτή και κάθε κυβέρνηση να χειραγωγεί, και δεν μπορεί να αναπαραχθεί ούτε η προπαγάνδα των κομμάτων.
Είναι ηχηρά απόντες ενώ θα όφειλαν να πρωταγωνιστούν γιατί αυτών η δουλειά είναι και θα έπρεπε να είναι ο έλεγχος των κυβερνήσεων, των κομμάτων, των επιχειρηματιών, των εξουσιών κάθε είδους. Επειδή ΑΥΤΗ είναι η δουλειά των δημοσιογράφων και καμιά άλλη. Κι αυτό, ελάχιστοι το μαθαίνουν από το σινάφι μας από τους συνηθέστατα εξωνημένους διευθυντές τους.
Το τοπίο γύρω από τα κανάλια θα μεταφερθεί σε μια μακροχρόνια δικαστική διελκυστίνδα με αγωγές, ενστάσεις, μηνύσεις εναντίον του κράτους και εναντίον των ανθυποψηφίων. Ήδη, στη Βουλή ο Π. Ψυχάρης είπε ξεκάθαρα αυτό που είναι πασιφανές: «Απατάται όποιος νομίζει ότι το MEGA θα σταματήσει να εκπέμπει». Ήδη, έχει καταθέσει ενστάσεις και αγωγές και προφανώς θα εξελιχθεί σε αντιστασιακό μετερίζι εναντίον της κυβέρνησης. Αυτό θα είναι το ανόητο δώρο του ΣΥΡΙΖΑ στον ΔΟΛ!
Ο νόμος της φύσης λέει ότι κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό ενός είδους αν αυτό έχει τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζεται. Και η τεχνολογία έχει τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζει εκπεμπόμενη εικόνα. Είτε αρέσει στους Έλληνες βορειοκορεάτες πολιτικούς είτε όχι.
Θυμίζω ότι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ενώ η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε μονοκρατορία στα Μέσα, με αποκλειστικούς κρατικούς σταθμούς ραδιοφώνου και υποστηρικτές του τις τρεις μεγαλύτερες εφημερίδες (Ελευθεροτυπία, Έθνος, Νέα), με μέση ημερήσια κυκλοφορία από 150.000 μέχρι 200.000 φύλλα κάθε μια, η καλπάζουσα τεχνολογία, γνωστή ήδη στους ερασιτέχνες, έδωσε τη δυνατότητα να γεννηθούν οι πρώτοι μη κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί από τους αντιπολιτευόμενους τότε δημάρχους Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης. Παράνομοι φυσικά και με διαρκείς συγκρούσεις με την αστυνομία πάνω στα containers με τις κεραίες. Και επικράτησαν.
Οι πιέσεις και οι εκβιασμοί και τα χαρίσματα μεταξύ κυβερνήσεων και καναλαρχών δεν πρόκειται να αλλάξουν στο παραμικρό. Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Μποδοσάκης «με το γκουβέρνο τζάνουμ, με το γκουβέρνο». Επειδή εκεί είναι το πολύ φαί σε έργα, προμήθειες, κονδύλια, νόμους, προδιαγραφές, άδειες. Και, κυρίως, ασυλία…
Όποιος αντιπολιτεύεται τη μια κυβέρνηση , τα’ χει καλά με την επόμενη. Τα έργα και οι παροχές και οι απολαβές δεν εξαντλούνται σε μια τριετία που ζει ένα γκουβέρνο. Ο επιχειρηματίας σχεδιάζει για χρόνια. Ο πολιτικός για μια θητεία.
Και οι επιχειρηματίες των Μέσων, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν κομματικές πατρίδες. Πατρίδα τους είναι η επιχείρησή τους και το καλό της. Ευνοούν μια κυβέρνηση όσο τους ευνοεί. Μετά, πάνε εκεί που ευνοούνται περισσότερο. Αυτό, μάλλον δεν το ξέρει η κυβέρνηση και οι νεόκοποι υπουργοί της. Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ήταν στα τσιπουράδικα.
Και επειδή ήταν στα τσιπουράδικα δεν πήραν χαμπάρι ότι όταν κυβερνάς με όρους καπιταλισμού είσαι υποχρεωμένος να παίζεις και με κανόνες καπιταλισμού. Και ο καπιταλισμός έχει σαν βασικό κίνητρο το κέρδος. Επομένως θα εμπλακείς με κάτι ερωτήματα που είναι τόσο αριστερά όσο αριστερό είναι και το δεξί χέρι. Για παράδειγμα:
Το ερώτημα είναι: Θα διαπλέκεσαι με έναν επιχειρηματία για να παίρνει έργα και να τα φτιάχνει, με έναν για να πληρώνει λιγότερους φόρους από τις επιχειρήσεις του, με έναν για να μπορεί να επιχειρεί με κυβερνητικά τραπεζικά χαρίσματα, με έναν που μονοπωλεί την αγορά; Ή με έναν που θα σου ζητάει να τον καλύπτεις στο λαθρεμπόριο ή σε κανένα έγκλημα; Κάνει διαφορά; Τεράστια.
Επειδή δεν υπάρχει παγκοσμίως ιδιοκτήτης Μέσου που να μη διαπλέκεται, με τον αέρα του ισχυρού οικονομικού παράγοντα. Και ως εκ τούτου να μη ζητάει ανταλλάγματα. Το κρίσιμο που σταθμίζουν συνήθως οι δυτικές κυβερνήσεις για να μην καταλήξουν σε κανένα κελί σαν τον Ταπί ας πούμε, ή σε καμία εξορία σαν τον Κράξι, είναι πόσο θα ελέγξουν τον επιχειρηματία ώστε να του δώσουν λιγότερα από αυτά που εκείνος νόμιμα θα παραγάγει με την επιχειρηματική του δραστηριότητα για τον κοινωνικό ή κρατικό κορβανά.
Μπορείς να το κάνεις αυτό μ έναν λαθρέμπορο ή με έναν επιχειρηματία απατεώνα; Υποθετικά μιλώντας φυσικά, χωρίς καν να υπονοώ κάτι απ’ αυτά που καταγγέλλει ο Χρυσόγονος.
Καλημέρα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου