Έχει γυριστεί και ταινία. Που βασίζεται σε πραγματικό γεγονός μιας πρωτοχρονιάς, πάνω από 100 χρόνια πριν, στις άγριες μέρες του “Μεγάλου Πολέμου”.Τότε που η μαυρίλα και η απελπισία, με μυρωδιά θανάτου, κυριαρχούσαν σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Χωμένοι στ' αμπριά και τα χαρακώματα, σε κάποιο μέτωπο, για να προφυλαχθούν όσο γινόταν από την παγωνιά της νύχτας, τ' αντίπαλα φαντάρια με τις ξιφολόγχες στα όπλα και τα μάτια στον εχθρό, που δεν απείχε παρά λίγες εκατοντάδες μέτρα, “γιόρταζαν” την αλλαγή του χρόνου. Μ' ευχές να...
τελειώσει επιτέλους το μεγάλο μακελειό, να' ρθουν χρόνια ήσυχα που θα επέτρεπαν όνειρα κι' ελπίδες. Η “νίκη”, δεν ενδιέφερε κανέναν, σ' όποια μεριά κι' αν βρισκόταν...
Λίγο πριν γυρίσει ο χρόνος, μια φωτοβολίδα καταύγασε το πεδίο της μάχης. Κι' ένα λευκό μαντήλι φάνηκε να ανεμίζει, δεμένο σε ξιφολόγχη. ΄Ένας αξιωματικός (δεν έχει σημασία ποιας πλευράς) προχωρούσε ήρεμα και αποφασιστικά προς τ' αντίπαλα χαρακώματα. “Καλή χρονιά, με ειρήνη...” φώναζε στην γλώσσα του εχθρού. “Με ειρήνη!”αντευχήθηκε κάποιος αξιωματικός στην δικιά του γλώσσα. Κι' όταν έφθασε σ' απόσταση αναπνοής από τις κάννες των ντουφεκιών που τον στόχευαν, ένα άλλο λευκό μαντήλι εκεχειρίας σηκώθηκε. Κι' ακολούθησε σύντομος διάλογος, που κατέληξε σε συμφωνία: απόψε, τα όπλα θα κατέβαιναν, οι αντίπαλοι θα πέρναγαν την νύχτα μαζί, μοιράζοντας κονσέρβες, κονιάκ και τσιγάρα, ώστε ενωμένες οι ευχές κι' ελπίδες να' χουν περισσότερες πιθανότητες να πραγματοποιηθούν...
“Φύγε, φύγε, φύγε, είπε το πουλί, το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί ν' αντέξει τόση πολλή πραγματικότητα...” Και στις πιο δύσκολες στιγμές, ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ελπίδα, πρέπει να πασχίσει να ξεφύγει από την “πολλή πραγματικότητα”, που λέει και ο Τ. Σ. Έλιοτ, χρειάζεται να πιστέψει ότι “ο ήλιος θα ξαναγεμίσει με νερό την στέρνα, που άδειασε από το πέρασμα ενός σύννεφου...”, αλλιώς αποκάμει, λυγίζει, παραδίνεται...
Σε λίγες ώρες, φεύγει ο “κακός ο χρόνος”. Ξέρουμε, πως κι' αυτόν όταν τον υποδεχθήκαμε, τον φορτώσαμε με τις ευχές και τις προσδοκίες μας, για να κρατηθούμε, ν' αντέξουμε, να παλέψουμε, να διατηρήσουμε ζωντανό το δικαίωμα στην ελπίδα. Δεν πειράζει... Δεν είναι μόνο το έθιμο, που καθιερώθηκε ως τέτοιο ακριβώς επειδή πρέπει ν' αφήνουμε τον ήλιο να ξαναγεμίζει την στεγνή στέρνα, είναι η προαιώνια ανάγκη και προϋπόθεση για να στεκόμαστε όρθιοι...
Ευχές, λοιπόν, για μια καλύτερη χρονιά. Με υγεία, τύχη και αγάπη.
Τ' άλλα όλα θα τα βρούμε, θα παλέψουμε, θα τα διεκδικήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου