Για τον Γιάννη...
Ο Γιάννης σεναριογράφος,ο Γιάννης στιχουργός,
ο Γιάννης ραδιοφωνικός - φονικός, όπως σαρκαστικά ο ίδιος έλεγε - παραγωγός,
ο Γιάννης δάσκαλος , αν και σιχαινόταν τη λέξη,
ο Γιάννης συμβουλάτορας και φίλος.
Γιάννης Καλαμίτσης: Ένας χαρισματικός, πανέξυπνος, μοναχικός ποιητής.
Τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1992. Μόλις είχα αρχίσει να κάνω τα πρώτα, δειλά βήματα στη δημοσιογραφία και μόλις είχα προσληφθεί στον Αντέννα...
Τρακαρισμένη, διστακτική και ταυτόχρονα πρόθυμη να μάθω,να ακούσω,να δω, τον τρόπο που δούλευαν όλα και όλοι γύρω μου. Κι εκείνο το καλοκαίρι μου έδωσε τέτοιο υλικό, που άνετα γέμιζα εγκυκλοπαίδεια, αν κρατούσα σημειώσεις.
Ξενύχτια στις καρέκλες της μικρής πλατείας δίπλα στο θέατρο Άλσος, στο πεδίον του Αρεως και ατέλειωτες συζητήσεις, πειράγματα, όνειρα, για σενάρια,παραστάσεις.
Ο Χάρρυ Κλίνν, ο Γιάννης Καλαμίτσης, ο Γιάννης Κακουλίδης, όλοι τους ιερά τέρατα του χώρου, να μη χορταίνεις να τους ακούς κι από δίπλα ηθοποιοί, παραγωγοί, φίλοι και γνωστοί τους, που περνούσαν για ένα ποτηράκι κρασί και λίγη κουβεντούλα..
Καθόμουν σε μια καρέκλα στην άκρη ακίνητη,σχεδόν δεν ανέπνεα, μη χαλάσω την ατμόσφαιρα, μη διακόψω τη ροή στη σκέψη κάποιου και χαθεί η εικόνα που 'ζωγράφιζε'.
Ένα καλοκαίρι ολόκληρο πέρασε, λες και ήταν μια νυχτιά. Το φθινόπωρο ο Γιάννης με τον Χάρρυ Κλίνν θα έκαναν μια κωμική σειρά τον 'Πολίτη Μπάμπη' δεκατριών επεισοδίων, για τον ΑΝΤ1.
Ο Γιάννης μου πρότεινε να βοηθήσω με τα κείμενα,του άρεσαν αυτά που έγραφα, 'αν και θέλουν λίγο σουλούπωμα' έλεγε κοιτώντας με πάνω απ τα γυαλιά, με το χαμόγελο να σκάει στις άκρες των χειλιών.
Αισθάνθηκα ότι είχα ψηλώσει ίσα μ' έναν όροφο.
Θυμάμαι να διαβάζω κείμενα μέχρι και στον ύπνο μου. Λέξεις να χοροπηδούν και να κοροϊδεύουν...
Θυμάμαι κάποια γυρίσματα στα σπιτάκια της Καισαριανής και τον Χαρρυ Κλίνν να κουβαλάει φαγητό στο συνεργείο και να διαφωνει με το Γιάννη για τις λήψεις πριν πάνε για ουζάκι στην πλατεία.
Θυμάμαι αργότερα τον κοινό οικογενειακό φίλο μας Γιώργο Ροϊλό ,υπέροχο μουσικό και μαέστρο να διοργανώνει βραδιές 'Γιάννη Καλαμίτση' κι ο Γιάννης να καταφθάνει με αγκαλιές γλυκά μήπως και χρειαστούν...
Θυμάμαι να καμαρώνει για το ''Άνθρωποι μονάχοι'' και τους φίλους να διαφωνούν πειραζοντάς τον και να του λένε ότι το "Αυτός που περιμένω" που είχε γράψει μαζί με άλλους, στο ξεκίνημα της Άννας Βίσση ήταν καλύτερο.
Θυμάμαι έναν καλό λόγο,αγάπη για τα νέα παιδιά κι έναν γλυκό άνθρωπο...
Καλό ταξίδι Γιάννη, είμαι τυχερή που πρόλαβα να σε γνωρίσω.
Για τον Γιάννη...
Ο Γιάννης σεναριογράφος,ο Γιάννης στιχουργός,
ο Γιάννης ραδιοφωνικός - φονικός, όπως σαρκαστικά ο ίδιος έλεγε - παραγωγός,
ο Γιάννης δάσκαλος , αν και σιχαινόταν τη λέξη,
ο Γιάννης συμβουλάτορας και φίλος.
Γιάννης Καλαμίτσης: Ένας χαρισματικός, πανέξυπνος, μοναχικός ποιητής.
Τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1992. Μόλις είχα αρχίσει να κάνω τα πρώτα, δειλά βήματα στη δημοσιογραφία και μόλις είχα προσληφθεί στον Αντέννα...Τρακαρισμένη, διστακτική και ταυτόχρονα πρόθυμη να μάθω,να ακούσω,να δω, τον τρόπο που δούλευαν όλα και όλοι γύρω μου. Κι εκείνο το καλοκαίρι μου έδωσε τέτοιο υλικό, που άνετα γέμιζα εγκυκλοπαίδεια, αν κρατούσα σημειώσεις.
Ξενύχτια στις καρέκλες της μικρής πλατείας δίπλα στο θέατρο Άλσος, στο πεδίον του Αρεως και ατέλειωτες συζητήσεις, πειράγματα, όνειρα, για σενάρια,παραστάσεις.
Ο Χάρρυ Κλίνν, ο Γιάννης Καλαμίτσης, ο Γιάννης Κακουλίδης, όλοι τους ιερά τέρατα του χώρου, να μη χορταίνεις να τους ακούς κι από δίπλα ηθοποιοί, παραγωγοί, φίλοι και γνωστοί τους, που περνούσαν για ένα ποτηράκι κρασί και λίγη κουβεντούλα..
Καθόμουν σε μια καρέκλα στην άκρη ακίνητη,σχεδόν δεν ανέπνεα, μη χαλάσω την ατμόσφαιρα, μη διακόψω τη ροή στη σκέψη κάποιου και χαθεί η εικόνα που 'ζωγράφιζε'.
Ένα καλοκαίρι ολόκληρο πέρασε, λες και ήταν μια νυχτιά. Το φθινόπωρο ο Γιάννης με τον Χάρρυ Κλίνν θα έκαναν μια κωμική σειρά τον 'Πολίτη Μπάμπη' δεκατριών επεισοδίων, για τον ΑΝΤ1.
Ο Γιάννης μου πρότεινε να βοηθήσω με τα κείμενα,του άρεσαν αυτά που έγραφα, 'αν και θέλουν λίγο σουλούπωμα' έλεγε κοιτώντας με πάνω απ τα γυαλιά, με το χαμόγελο να σκάει στις άκρες των χειλιών.
Αισθάνθηκα ότι είχα ψηλώσει ίσα μ' έναν όροφο.
Θυμάμαι να διαβάζω κείμενα μέχρι και στον ύπνο μου. Λέξεις να χοροπηδούν και να κοροϊδεύουν...
Θυμάμαι κάποια γυρίσματα στα σπιτάκια της Καισαριανής και τον Χαρρυ Κλίνν να κουβαλάει φαγητό στο συνεργείο και να διαφωνει με το Γιάννη για τις λήψεις πριν πάνε για ουζάκι στην πλατεία.
Θυμάμαι αργότερα τον κοινό οικογενειακό φίλο μας Γιώργο Ροϊλό ,υπέροχο μουσικό και μαέστρο να διοργανώνει βραδιές 'Γιάννη Καλαμίτση' κι ο Γιάννης να καταφθάνει με αγκαλιές γλυκά μήπως και χρειαστούν...
Θυμάμαι να καμαρώνει για το ''Άνθρωποι μονάχοι'' και τους φίλους να διαφωνούν πειραζοντάς τον και να του λένε ότι το "Αυτός που περιμένω" που είχε γράψει μαζί με άλλους, στο ξεκίνημα της Άννας Βίσση ήταν καλύτερο.
Θυμάμαι έναν καλό λόγο,αγάπη για τα νέα παιδιά κι έναν γλυκό άνθρωπο...
Καλό ταξίδι Γιάννη, είμαι τυχερή που πρόλαβα να σε γνωρίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου