Ξεκινώντας από ένα έγκλημα για το οποίο υπεύθυνη είναι η ίδια η κοινωνία, ο Ντοστογιέφσκι στο πρόσωπο του θύτη, που είναι συγχρόνως και θύμα, προβάλλει στο έργο του «Έγκλημα και τιμωρία» την υπαρξιακή του αγωνία σε έναν κόσμο ζοφερό.
Η δράση φέρνει πάντα την αντίδραση και το έγκλημα την τιμωρία.
Σήμερα σε έναν κόσμο εξίσου ζοφερό και αλλόκοτο, στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, οι ηγέτες των χωρών αναζητούν λύση για το έγκλημα της Συρίας. Άλλοι απαντούν διπλωματικά , άλλοι παραπέμπουν στην...
απόφαση του ΟΗΕ, λίγοι – και υπό όρους – συμφωνούν με τον Ομπάμα και οι περισσότεροι – εκ του ασφαλούς – θέλουν να αποφύγουν κάθε αντίδραση.
«Όχι στον πόλεμο, ναι στην ειρήνη» : είναι δυνατόν να διαφωνεί με την αρχή αυτή ένας πλανητάρχης βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης ;
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη αρχή : «ο εγκληματίας πρέπει να τιμωρείται», γιατί οι συνέπειες της ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ είναι ολέθριες, και εμείς οι Έλληνες το έχουμε πληρώσει και εξακολουθούμε να το πληρώνουμε ακριβά !
Ποια, τελικά αρχή, βαρύνει περισσότερο ; Και αν ο πόλεμος είναι στην περίπτωση της Συρίας η μόνη λύση, υπάρχει άραγε… «modus vivendi” και για τον πόλεμο ;
Στέλλα Πριόβολου
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου