έγραφε χθες στο facebook ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει;…
Αλλά περί αυτού πρόκειται;
Κανείς δεν περιμένει ότι ακόμα κι αν βγει σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ με όλες του τις συνιστώσες (πράγμα, βέβαια, αδύνατον) και καταδικάσει κάθε μορφή βίας, ότι θα πάψουν να υπάρχουν κρούσματα.
Αυτό που σίγουρα, όμως, έχει συντελεστεί -και εξαιτίας της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ- τα τελευταία 3 χρόνια είναι η νομιμοποίηση της βίας και η αντιμετώπισή της ως μία δικαιολογημένη μορφή, σε πολλές περιπτώσεις, αντίδρασης.
Γιατί μπορεί ο κ. Τατσόπουλος να...
έχει καταδικάσει σε όλους τους τόνους κάθε μορφή βίας, αλλά όταν ο συνάδελφός του βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Σταθάς λέει μέσα στο Kοινοβούλιο: «περίμενα ότι αυτές οι πολιτικές θα την βρούνε από τον λαό, τελικά οι κυβερνήσεις που εκπροσωπούν αυτές τις πολιτικές θα την βρουν από τον κουτσό» πέρα από την έλλειψη πολιτικού Πολιτισμού που φανερώνει ο χαρακτηρισμός «κουτσός», για έναν άνθρωπο που καθηλώθηκε σε καροτσάκι λόγω δολοφονικής απόπειρας, διαφαίνεται ότι για κάποιους βουλευτές οι επιθέσεις εναντίον πολιτικών θεωρούνται κάτι λογικό και επόμενο «με τις πολιτικές που εφαρμόζουν».
Όταν ο κ. Σκουρλέτης λέει ότι οι αντιασφυξιογόνες μάσκες και τα ρόπαλα που βρέθηκαν σε υπό κατάληψη χώρους είναι αντικείμενα «που έχουμε όλοι σπίτια μας», τι άλλο κάνει από το να κλείνει το μάτι σε όσους τα σπάνε στις διαδηλώσεις;
Όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β. Διαμαντόπουλος αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός και δεν διαγράφεται την επόμενη μέρα από το κόμμα του, πώς είναι δυνατόν να μην προκαλεί ερωτήματα;
Όχι μόνο για τη διανοητική κατάσταση του βουλευτή- ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση είναι διχασμένη προσωπικότητα, δεδομένου ότι εξελέγη βουλευτής ενός κοινοβουλευτικού κόμματος μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και παράλληλα δηλώνει αναρχικός- αλλά και για το κόμμα που εκπροσωπεί. Και για να το θέσουμε αλλιώς, από πότε ένας αναρχικός υποκλίνεται στη Δημοκρατία;
Όταν η νεολαία του ΣΥΝ, μετά την επέμβαση στη «βίλα Αμαλία», βγάζει ανακοίνωση «οι μέρες της αυθαιρεσίας και του ακροδεξιού τσαμπουκά με κρατικό μανδύα, είναι λίγες και μετρημένες», τι άλλο κάνει από το να χαϊδεύει τον αναρχικό χώρο και, τελικά, να νομιμοποιεί την άσκηση βίας και την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών;
Όταν ένα κόμμα του Κοινοβουλίου και, μάλιστα, η αξιωματική αντιπολίτευση υποθάλπει φαινόμενα βίας και ανομίας, στα μάτια του μέσου πολίτη η βία και η ανομία –τουλάχιστον- απενοχοποιούνται.
Όταν δημοσίευμα εφημερίδας, η οποία πρόσκειται φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει «Σε πρώτιστο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης ανήγαγε η κυβέρνηση τη Βίλα Αμαλία και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των επεμβάσεων της αστυνομίας. Κίνηση απολύτως δικαιολογημένη, αν ληφθεί υπόψη η δυσάρεστη για την κυβέρνηση πολιτική επικαιρότητα. Το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ και η ανάμιξη του ονόματος του Ε. Βενιζέλου, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και οι διαφαινόμενες απολύσεις στο Δημόσιο» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υποδηλώνει ότι η ανομία, τα γκαζάκια, οι καταλήψεις και η βία είναι ζητήματα ελάσσονος σημασίας.
Και αυτού του είδους η υπεραπλουστευτική ρητορική προέρχεται και από κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η βουλευτής κ. Ραχήλ Μακρή των ΑΝΕΛ εξανέστη προχθές σε τηλεοπτική εκπομπή διότι: είναι σε εξέλιξη το θέμα της λίστας Λαγκάρντ, «και καθόμαστε και μιλάμε τόση ώρα για την επίθεση με γκαζάκια στο γραφείο του Πρωθυπουργού;».
Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα οι επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και πολιτικών ή συγγενών πολιτικών- όπως στην περίπτωση του αδερφού του κυβερνητικού εκπροσώπου, οι καταλήψεις γραφείων πολιτικών κομμάτων (ΔΗΜΑΡ), οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και τα γκαζάκια στο πρωθυπουργικό γραφείο θα ήταν κορυφαίο προς επίλυση ζήτημα.
Όχι, όμως, στην Ελλάδα της αντιμνημονιακής υστερίας και του λαϊκισμού, στη χώρα στην οποία αρχηγός κόμματος του Κοινοβουλίου ισχυρίζεται στα σοβαρά ότι «μας ψεκάζουν» (!)
Μία κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο φόβος, η ανομία, η αναρχία και η τρομοκρατία, λίγο πριν την τελική κατάρρευση.
Εκεί όπου θεωρείται λογικό η βία να νομιμοποιείται ανάλογα με την περίπτωση από αυτόν που την ασκεί και να απονομιμοποιείται από αυτόν που την υφίσταται. Μία ολόκληρη κοινωνία που εκπαιδεύεται στο να αντιμετωπίζει ως μοναδικό εχθρό τη μνημονιακή πολιτική και ως μιάσματα αποκλειστικά και μόνο τους πολιτικούς των κομμάτων που την εφαρμόζουν.
Όλα τα άλλα τα συζητάμε. Υπό προϋποθέσεις όλα τα υπόλοιπα είναι ανεκτά.
Τρανταχτό παράδειγμα τα χυδαία μηνύματα τα οποία γράφτηκαν σε γνωστό site κάτω από την αναγγελία της είδησης για την μεταφορά στο νοσοκομείου του Μιχάλη Λιάπη, ο οποίος υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία και χειρουργήθηκε.
Το «καλά να πάθει» ήταν το πιο ήπιο μήνυμα, αφού «εξοντώνουν τον λαό με τα Μνημόνια». Μία κοινωνία σε μαζική παράκρουση που εξωθείται από τους ίδιους τους πολιτικούς της ταγούς στα άκρα.
«Ούτε η κυβέρνηση Τσολάκογλου δεν έχει υπογράψει τέτοια κείμενα κατά την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς», είπε προχθές ο Πάνος Καμμένος στη Βουλή.
Πώς να κατηγορηθεί μετά ο πολίτης που καταφεύγει σε πράξεις βίας εναντίον πολιτικών;
Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 και το χαΐδεμα όσων έκαψαν την Αθήνα προσγείωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 4,6%, αλλά στην Ελλάδα του 2013 τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Γιατί μπορεί ο κ. Τσίπρας αφενός ενθυμούμενος εκείνη την απότομη προσγείωση και αφετέρου συνειδητοποιώντας ότι πλέον είναι κόμμα του 27% και δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους του 4% να αναφώνησε «είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι», αλλά υπεράσπισε τον –αυτοαποκαλούμενο- αναρχικό βουλευτή Διαμαντόπουλο, λέγοντας εμφατικά: «αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είμαστε υπερήφανοι που έχουμε βουλευτές νέα παιδιά, τα οποία δεν έχουν την εμπειρία να αντιμετωπίσουν διάφορες παγίδες».
Σύμφωνοι.
Αλλά δεν είναι τόσο χαριτωμένο όσο ακούγεται, όταν στις ίδιες παγίδες οδηγείται ένας ολόκληρος λαός.
Κατερίνα Παναγοπούλου
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου