Λέγεται ότι ο κ. Κ. Μητσοτάκης έχει διπλά μετανιώσει για όσα έπραξε το φθινόπωρο του 1993-και η παραίτηση της κυβερνήσεώς του ήταν λάθος και η εν συνεχεία, μετά την εκλογική ήττα της ΝΔ, παραίτηση από την ηγεσία του κόμματος λάθος ήταν...
Ως προς την πτώση της κυβερνήσεως Μητσοτάκη το 1993 υπενθυμίζεται ότι ο κ. Μητσοτάκης υπέβαλε την παραίτηση (της υπ΄ αυτόν προεδρευομένης κυβερνήσεως) μόλις ο 151ος βουλευτής της τότε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με δήλωσή του στη Βουλή απεχώρησε της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ. Αρα, κατά την λογική που επικράτησε, η ΝΔ έχασε την πλειοψηφία και η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Ωστόσο, υποστηρίζεται τώρα, η κυβέρνηση μπορεί να σταθεί και με 150 μόνο βουλευτές. Φυσικά δεν θα μπορεί να ψηφίζει νόμους αν παρίστανται όλοι οι βουλευτές στο Κοινοβούλιο. Αλλά για να πέσει η κυβέρνηση πρέπει να την αποδοκιμάσουν 150 συν ένας βουλευτής. Θα έπρεπε λοιπόν να αποσκιρτήσει άλλος ένας βουλευτής για να φύγει ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος λέγεται ότι έχει μετανιώσει διότι έσπευσε να αποχωρήσει και δεν έμεινε όσο μπορούσε περισσότερο στο Μέγαρο Μαξίμου.
Περαιτέρω ο κ. Μητσοτάκης φέρεται μετανοήσας διότι μετά την εκλογική ήττα υπέβαλε την παραίτησή του από την ηγεσία της ΝΔ (και «παρέδωσε την αρχηγία στον Εβερτ»...). Θα μπορούσε να παραμείνει και να ελέγξει τις εξελίξεις. Με αυτά τα δεδομένα, ας δούμε τώρα τα καθ΄ ημάς στην τωρινή πολιτική σκηνή.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός αντιμετωπίζει διαφορετικά προβλήματα, αλλά αντίστοιχα αριθμητικά δεδομένα. Η πιθανολογούμενη παραπομπή του κ. Παυλίδη εμφανίζεται ότι δημιουργεί πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, που δεν μπορεί να στηρίζεται στην ψήφο ενός κατηγορουμένου κλπ., κλπ. Αλλά, πρώτον, δεν προδικάζεται τι θα ψηφίζει ο κ. Παυλίδης, μη παραιτούμενος και παραμένων στη Βουλή· και, δεύτερον, η κοινοβουλευτική δύναμη του συνόλου των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, προστιθεμένου και του κ. Παυλίδη έστω, δεν φθάνει στις απαιτούμενες 151 τουλάχιστον αρνητικές ψήφους, για να πέσει η κυβέρνηση.
Αρα ο κ. Καραμανλής δεν είναι υποχρεωμένος, λόγω της περιπτώσεως του κ. Παυλίδη και μόνον, να παραιτηθεί και να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές. Μπορεί να σύρει τα πράγματα, έχοντας ως ακραίον όριο την προεδρική εκλογή του έτους 2010.
Ολα αυτά είναι όμως η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού (αν εκτιμήσουμε σοβαρά τους αριθμούς της ελληνικής οικονομίας και τα μηνύματα εκ Βρυξελλών) και οι συντεταγμένες πολιτικές δυνάμεις ασχολούνται με τα προικώα του ενός βουλευτή ή τις (πολύχρωμες...) μίζες διαφόρων πολιτικών και μη προσώπων και όχι με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Αν η θεραπεία της κρίσης απαιτεί τόσο σκληρά μέτρα που να προϋποθέτουν νωπή λαϊκή εντολή, τι χρείαν έχομεν σκανδάλων (που οδηγούν στις κάλπες); Ας είμεθα κάποτε ειλικρινείς. Και ας γίνει το παιγνίδι με ανοιχτά χαρτιά. Τι πραγματικά προτείνει ο καθένας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου