Γιατί «αργεί» η κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις;

Προηγουμένων ημερών η είδηση: 

Ένας 23χρονος έδωσε μάχη για να μην κοπεί το πόδι του, καθώς τραυματίστηκε βαριά σε κορονοπάρτι στο ΑΠΘ. 

Υπό την επήρεια αλκοόλ έβαλε μπρος σκαπτικό μηχάνημα που βρισκόταν σε παρακείμενο εργοτάξιο, το οποίο και τον παρέσυρε πολτοποιώντας το πόδι του κάτω από την ερπύστρια.
Η μητέρα του μιλώντας στην ΕΤ3 κατηγόρησε την Πολιτεία για το γεγονός ότι ο γιος της πήγε στο χώρο του πανεπιστημίου για να λάβει μέρος στο κορονοπάρτι. Επειδή λέει ο χώρος δεν φυλάσσεται επαρκώς ώστε να μην γίνονται τα πάρτι!...
Ο 23χρονος προφανώς «παιδί είναι», δεν είχε καμιά ευθύνη. Ούτε η μητέρα του που δεν τον έθεσε προ των ευθυνών του, να μην πηγαίνει σε τέτοια πάρτι 2-3 χιλιάδων ατόμων, για να μην φέρει τον κορονοϊό στο σπίτι και την ίδια!
Άλλωστε και κλειστό να ήταν το ΑΠΘ θα μπορούσε ο ίδιος πληθυσμός να πάει παραλία και κάποιοι μεθυσμένοι να μπουν να κολυμπήσουν…
Για να τους διαλύσει η αστυνομία θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ΜΑΤ και χημικά. Και τότε πολλοί θα μιλούσαν για αστυνομοκρατία και «χούντα», ενώ ο Τσίπρας θα κραύγαζε ότι η κυβέρνηση «μισεί τη νεότητα, όπως όλα τα αυταρχικά καθεστώτα»…

Κάτι παρόμοιο έγινε και στη Ν. Σμύρνη με αφορμή τη μη ορθή συμπεριφορά ενός αστυνομικού, ή στις νυχτερινές πλατείες της μπυροκατάνυξης. Ενώ στόχος της Πολιτείας ήταν η αποφυγή των συναθροίσεων για την ανακοπή του επιπολασμού, ερμηνεύτηκαν μόνο ως αστυνομοκρατία.
Από όσο ξέρουμε αστυνομοκρατία είναι η προσπάθεια απαγόρευσης της κυκλοφορίας των ιδεών, και η αποτροπή της ελεύθερης βούλησης και συνάθροισης των πολιτών, και όχι η αποτροπή ιών μολυσματικών ασθενειών, που έχουν αναβαθμιστεί από εντεταλμένα διεθνή υγειονομικά όργανα ως πανδημίες.

Γιατί αυτή παρελθοντολογία; 

Παραδειγματική είναι επειδή επιβεβαιώνει την αξεπέραστη αρχή: Κανένα μέτρο, καμιά αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεσπισθεί εάν δεν έχει ωριμάσεις τους κόλπους της κοινωνίας, σε βαθμό που να μεταγγισθεί σε έμπρακτη στήριξη.
Στα ανωτέρω παραδείγματα έμπρακτη στήριξη δεν υπήρξε. Όπως δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει και στο μέλλον, επί θεμάτων που αποτελούν ταμπού για την ελληνική κοινωνία, ακόμη και αν τη δυσαρεστούν.
Όπως π.χ. η από πολλούς γονείς ποθούμενη αστυνόμευση στα πανεπιστήμια. Δεν είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση θα τύχει της επιδοκιμασίας τους όταν οι διμοιρίες των αντιεξουσιαστικών καταδρομών, θα αρχίσουν το Φθινόπωρο να παίζουν δυναμικά με την αστυνομία το «κλέφτες κι αστυνόμοι», στους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Αρκετοί δείχνουν τα πρώτα σημάδια ανυπομονησίας για τους νωχελικούς μεταρρυθμιστικούς ρυθμούς της κυβέρνησης. 

Δεν είναι τόσο οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της παράταξης. Σε αυτών την κλίμακα αξιών βαραίνει περισσότερο η ήπια στάση στο μεταναστευτικό, παρά η ταχύτητα υλοποίησης της φιλελεύθερης ατζέντας Μητσοτάκη.
Είναι κυρίως οι «περιστασιακοί ψηφοφόροι» που λέει και ο Μουμτζής. Αυτοί που στο φιλελεύθερο πρόταγμα είδαν τον επιταχυντή που θα ωθήσει τη χώρα να αποτινάξει τις σκόνες της ράθυμης βαλκανικής υστέρησης. Και εκείνοι που ψήφισαν ΝΔ προκειμένου να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κατηγορούν π.χ. την κυβέρνηση, γιατί ενώ ψηφίστηκε ο νόμος για τον χωροταξικό περιορισμό των μικρών συγκεντρώσεων, επιτρέπεται σε αυτές να προκαλούν έμφραγμα στις κεντρικές αρτηρίες της πρωτεύουσας. Οι δε πολίτες που μπλοκάρονται, δυσανασχετούν ή οργίζονται γιατί δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους εξαιτίας κάποιων εκατοντάδων διαδηλωτών που φρακάρουν τα πάντα.
Όμως το βράδυ ως καταναλωτές τηλεοπτικών εικόνων, εάν η αστυνομία προσπαθήσει να περιορίσει τις μικρές συγκεντρώσεις, και επειδή ο περιορισμός δεν γίνεται με προσφορά λουλουδιών, θα μονολογούν: «Είπαμε αλλά όχι κι έτσι».
Άλλωστε σε ένα λαό που έχει μάθει να ιδεολογικοποιεί τα πάντα, ή να βρίσκει μαϊμού ιδεολογικά προσχήματα για να καλύψει τα μικροσυμφέροντά του, ακόμη κι όταν πρόκειται για λύσεις κοινής λογικής, είναι δύσκολος ο μεταρρυθμισμός.

Ήταν π.χ. κοινή λογική να μην εισέρχονται φοιτητές με 2,5 βαθμολογία σε πανεπιστημιακά τμήματα. 

Είναι κοινή λογική να καταργηθούν σχολές όπου οι εισερχόμενοι με 1,5 ή 2,5 βαθμολογία δεν αποφοιτούν ή αποφοιτά μόνο το 3,5% από αυτούς, όπως στα τμήματα μουσειολογίας Πύργου και Γεωπονίας Αμαλιάδας.
Δεν την αποφάσισε καν η Κεραμέως την κατάργηση αλλά η Σύγκλητος του πανεπιστημίου Πατρών. Σε όλο των πλανήτη αυτό θα ήταν μια διοικητική πανεπιστημιακή πράξη.
Όχι όμως για τα τοπικά Μέσα που το χαρακτήριζαν έγκλημα. Όχι για τον κ. Τζαβάρα που θέλησε να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για το τοπικά “rooms to let”. 

Όχι για τη Φώφη που την είδε ως «αδικαιολόγητη και ατεκμηρίωτη απόφαση της κυβέρνησης». 

Όχι για τον Αλέξη που την ερμήνευσε ως απόφαση της κυβέρνησης, για την οποία «Ο νομός Ηλείας είναι ξεγραμμένος από τον χάρτη όπως ξεγραμμένοι είναι και οι πολίτες εκείνοι που ζουν από τον μόχθο»!

Πολλοί συγκρίνουν τη «ραθυμία της κυβέρνησης» με την οποία πραγματοποιεί τις αλλαγές, με την άμεση αποφασιστικότητα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. 

Μόνο που εκείνη η κυβέρνηση παραήταν αποφασιστική σε αλλαγές για τις οποίες η κοινωνία δεν συναινούσε, ούτε καν σιωπηρώς. Και είναι γνωστό πως κατέληξε η άτεγκτη αποφασιστικότητα.
Για να πραγματοποιηθούν ο αλλαγές που περιλαμβάνει το πρόγραμμα Μητσοτάκη, εντός τετραετίας, θα χρειαζόταν μια κυβέρνηση καμικάζι που θα θυσίαζε την επόμενη τετραετία της.
Αλλά δεν έχει λόγο να γίνει αυτόχειρ χάριν Αλέξη και Φώφης. Νομίζουμε ότι θα προχωρά στο μέτρο που δεν θα συναντά μεγάλες κοινωνικές αντιστάσεις, δεν θα δημιουργεί άσχημες εντυπώσεις που θα έχουν εκλογικό αποτύπωμα, και θα περιμένει τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης να «διορθώσουν» τα υπόλοιπα.

Γιάννης Σιδέρης