Καθώς η χώρα κρέμεται από την Ευρωζώνη, το ΔΝΤ παίζει ένα περίεργο παιχνίδι στο οποίο η μια επιλογή αποκλείει την άλλη.
Το ΔΝΤ αποφάνθηκε πάλι ότι η Ελλάδα έχει περιθώριο ανάπτυξης μόλις 1% ετησίως και συνεπώς δεν μπορεί να παράξει πρωτογενή πλεονάσματα πέραν του 1% του ΑΕΠ της. Για να ικανοποιηθεί η πρόβλεψη των Ευρωπαίων για μεγαλύτερη ανάπτυξη και πλεόνασμα 3.5%, πρέπει είτε να κουρευτεί το χρέος της, είτε να επιβληθεί νέα λιτότητα...
Παρατήρηση πρώτη: Το ΔΝΤ δεν συμπεριλαμβάνει στο κούρεμα και δικό του χρέος -άλλωστε γι’ αυτό στο τρίτο Μνημόνιο δεν έχει συνεισφέρει.
Δεύτερον: Ξέροντας ότι το ευρωπαϊκό χρέος της Ελλάδας είναι διμερή δάνεια από χώρες, ξέρει ταυτόχρονα ότι καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει -στο κοινοβούλιο της- πρόταση για κούρεμα. Ειδικά αν μένει ανοιχτό και το ενδεχόμενο νέου δανεισμού.
Άρα, στην πράξη το ΔΝΤ προτείνει παράταση της λιτότητας -όταν η εμπειρία έδειξε ότι έτσι δεν έρχεται η ανάπτυξη, ούτε μειώνεται το χρέος.
Από τη άλλη οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν καμία συζήτηση για κούρεμα του χρέους. Ούτε τα κοινοβούλια τους θα το ενέκριναν, ούτε οι κοινωνίες τους. Αλλά ζητούν από την Ελλάδα να συμφωνήσει σε πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον 3,5% για να εξετάσουν το ενδεχόμενο να διευθετήσουν το χρέος της κατά τρόπο που να μειώνει -δια της επιμήκυνσης στην αποπληρωμή-τα τοκοχρεολύσια, ώστε να διατεθούν πόροι για την ανάπτυξη.
Δηλαδή της ζητούν να επιβάλλει στον εαυτό της τη διαρκή λιτότητα ως προϋπόθεση για να υπάρξουν περιθώρια για πολιτικές που θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις καταπολέμησης της λιτότητας.
Είναι προφανές ότι και οι δυο πλευρές έχουν άδικο και αυτό αποδείχθηκε από το 2010, όταν η ακρισία της κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, με ανάληψη δεσμεύσεων που δεν μπορούσε να εκπληρώσει.
Αλλά ταυτόχρονα είναι προφανέστερο ότι και οι δυο πλευρές έχουν δίκιο. Το δίκιο αυτού που δάνεισε τη χώρα, ώστε να μην χρεοκοπήσει, ήτοι να συνεχίζει τα πληρώνει τα δάνειά της και τους μισθούς. Αλλά δεν την ξαναδανείζει και συνεπώς πρέπει να φτωχαίνει διαρκώς, αφού δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
Πολύ περισσότερο όμως έχουν το δίκιο εκείνων που μπορούν κρατήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, εντός της οποίας μπορεί να διατηρεί ελπίδες ανάκαμψης, αφού περάσει από μια μακρά περίοδο δυσκολίας. Εκτός Ευρώ δεν θα χρεοκοπήσει απλώς, αλλά θα καταστεί και εύκολη λεία σε κάθε είδους απειλή.
Συμπέρασμα: Μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα. Για να κρατηθεί ζωντανή η χώρα πρέπει να ζοριστεί περισσότερο ο πληθυσμός της και για να το κάνει αυτό πρεπει να κρατηθεί ζωντανή.
Για να δεχθεί την πρόταση του ΔΝΤ πρέπει να απορρίψει την πρόταση των Ευρωπαίων και απορρίπτοντας τη πρόταση των Ευρωπαίων απορρίπτει και την πρόταση του ΔΝΤ.
Τι κάνει σ’ αυτή την περίπτωση μια κυβέρνηση- πέρα από τους ακροβατισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα που επιδεινώνουν τη σχέση με τους δανειστές, άρα και με τους κατοίκους της; Αλλά και πέρα από τις εκμαυλιστικές ανοησίες της ΝΔ του Μητσοτάκη που θα επιδεινώσουν τη σχέση της χώρας με τους κατοίκους της, άρα και με τους δανειστές.
Αν ο πρόεδρος της ΝΔ επιχειρήσει να αναπτύξει τις θεωρίες του στην Άγκελα Μέρκελ, με την οποία θα συναντηθεί τις 13 Φεβρουαρίου, θα εισπράξει την ίδια απάντηση που εισέπραξε ο Τσίπρας για πολλοστή φορά αναπτύσσοντας τις δικές του θεωρίες. «Κοίτα να τα βρεις με την τρόικα για να προχωρήσουμε».
Αυτό έπρεπε να το ξέρουν οι Έλληνες πολιτικοί τουλάχιστον από τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών του Γ. Παπανδρέου, πήγε να κάνει τον μάγκα στον Τόμσεν -διακόπτοντας τη συζήτηση μαζί του- για να τα βρει ο ίδιος με τον Σόιμπλε «σε πολιτικό επίπεδο».
Πολιτικό επίπεδο δεν υπάρχει. Ή μάλλον είναι η τρόικα. Από τις δικές της εκτιμήσεις διαμορφώνουν τη θέση τους οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Τόσα χρόνια έπρεπε οι ελληνικές κυβερνήσεις να το έχουν κατανοήσει.
Τι κάνουμε, λοιπόν, εδώ που έφτασαν τα πράγματα; Τι κάνουμε ως χώρα, όχι τι κάνει η κυβέρνηση. Διότι είτε θα συνεχίσει η Ελλάδα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είτε θα προκύψει μια άλλη κυβέρνηση- υπό τον Μητσοτάκη ή άλλον. Πάλι το ίδιο θα είναι το ερώτημα. Πάλι οι ίδιες θα είναι οι θέσεις και του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων.
Το στυλάκι «εμείς θα διαπραγματευθούμε αλλιώς», ή θα «είμαστε περισσότερο αξιόπιστοι» του Κυριάκου είναι για εσωτερική κατανάλωση. Όπως ήταν και οι τσαμπουκάδες «θα τους πατήσουμε στον κάλο» του Τσίπρα.
Οι ξένοι δεν συζητούν με κόμματα και κυβερνήσεις, συζητούν με χώρες. Όποια κυβέρνηση και αν τους στείλουμε οι τοποθετήσεις τους δεν αλλάζουν.
Αν τα χωνέψουμε αυτά -και για να τα χωνέψουμε πρέπει η κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να πουν την αλήθεια και να μην πουλάνε η κάθε μια τα δικά της φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Υπάρχει ένας δρόμος διαφυγής. Δύσκολος και μακρινός, αλλά υπάρχει. Σε αντίθετη περίπτωση το ευρωπαϊκό κερί της χώρας θα σβήσει το 2018.
Στην αρχή αυτού του δρόμου είναι εντοιχισμένο το σύνθημα: » Όπως το πρόβλημα έτσι και η λύση βρίσκεται στην Αθήνα». Στην Ελλάδα, όχι την Ευρώπη και την Ουάσιγκτον.
Οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουν είναι οι πολίτες και να το επιβάλλουν τους πολιτικούς. Όχι να τους απειλούν ότι θα ψηφίσουν τον …Σώρρα , τον Μιχαλολιάκο και τον Λεβέντη για να τους εμποδίσουν να πουν την αλήθεια και πολύ περισσότερο να ενεργήσουν με βάση τα πραγματικά δεδομένα της χώρας.
Τα στάδια της σωτηρίας
Με αυτή την προϋπόθεση, λοιπόν, ο δρόμος που απομένει περνάει από τα εξής στάδια:
Πρώτον να συμφωνήσουν ο Τσίπρας με την Μητσοτάκη ότι για ένα διάστημα θα πορευτούν μαζί -ως αναγκαστική συνθήκη. Όποιος το αρνείται θα βρεθεί υπόλογος για την καταστροφή. Αν ο Κυριάκος θέλει να κινηθεί στη γραμμή του Άδωνη και ο Τσίπρας του Πολάκη, είναι κατώτεροι του ρόλου τους και των περιστάσεων. Αν η κυβέρνηση θρέφεται αναζητώντας σκάνδαλα του Μητσοτάκη -υπαρκτά ή όχι- και αν η ΝΔ εξιτάρεται με τις ανοησίες που της γράφουν οι πιο κομπλεξικοί φίλοι της στα ΜΜΕ , για να την κρατούν δέσμια στο άρμα κάποιων συμφερόντων, δεν υπάρχει μέλλον.
Εφόσον διασφαλιστεί η προϋπόθεση της σύμπλευσης, το επόμενο στάδιο είναι η εκφώνηση της αλήθειας. Από κοινού Τσίπρας και Μητσοτάκης γνωρίζουν και πρέπει να εξηγήσουν ότι η παρτίδα δεν σώζεται και κυρίως δεν σώζεται από έναν, όπως πάμε σήμερα.
Η Ελλάδα βρίσκει σε τραγική κατάσταση και οι πολίτες δεν έχουν να διαλέξουν κυβέρνηση, αλλά να διαλέξουν ανάμεσα στην παραμονή -δια της Ευρώπης -στο δρόμο της μέλλουσας σωτηρίας και την απόλυτη καταστροφή εκτός Ευρώπης.
Αυτή η διευκρίνηση πρέπει να γίνει σε πολιτική βάση από τα κόμματα που είναι διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της σωτηρίας. Δεν προσφέρεται για να κάνει καριέρα κανένας Στουρνάρας, ούτε για να ικανοποιήσουν τις κενοδοξίες τους φερέλπιδες ή παλαιότεροι πολιτικοί.
Εφόσον κάνουν αυτό το βήμα μαζί τα δυο υπαρκτά μεγάλα κόμματα της Βουλής -και όποιος άλλος πιστεύει στην προοπτική της χώρας -πρέπει να εκπονήσουν ένα νέο σχέδιο ανάκαμψης εθνικών διαστάσεων με πυρήνα το Μνημόνιο, του οποίου οι προβλέψεις πρέπει να επιταχυνθούν.
Οι αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις, η μεταβολή νοοτροπίας, όσα δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να κλείσουν άμεσα. Με στόχο να προκύψει ανάπτυξη δια της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Οι προϋποθέσεις για τις οποίες είναι γνωστές, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τις εξασφαλίζει.
Αυτή η επίσπευση δεν θα είναι αναίμακτη και θα προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις και αντίστοιχες πολιτικές συμπεριφορές. Το μόνο αντίδοτο είναι η εφαρμογή αυτού του σκληρού προγράμματος με κοινωνική δικαιοσύνη, διοικητική επάρκεια και χρονικό ορίζοντα λήξης.
Να πληρώνουν αναλογικά οι πολίτες. Να κλείσουν οι πληγές της φοροδιαφυγής και τις κακοδιαχείρισης. Να υποστηριχθούν οι αδύναμοι. Να δώσουν το παράδειγμα της αυτοσυγκράτησης οι έχοντες και κατέχοντες. Να λειτουργήσουν υποδειγματικά οι πολιτικοί.
Όλοι μαζί να σχηματίσουν πανστρατιά σωτηρίας,- κάτι που είναι εφικτό με βάση τα πλεονεκτήματ της Ελλάδας, τα οποία απλώς ακυρώνει το πολιτικό της σύστημα και τα κακομαθημένα στρώματα της κοινωνίας της. Όπως τα ακυρώνει πάντα όποιος υπόσχεται σήμερα ότι έχει μόνος του τις λύσεις …αρκεί να έχει την εξουσία.
Με άλλα λόγια χρειάζεται επειγόντως αυτό που ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει αποκαλέσει «σοκ, αντί για ιαματικά ψεύδη». Πρώτα για να αποτραπεί η συμφορά που έρχεται και εν συνεχεία για να μπει μπροστά η αληθής διαδικασία ανάκαμψης -απαλλαγμένη από τις πολιτικές και κοινωνικές επιβαρύνσεις.
Για αρχίσει αυτή η διαδικασία χρειάζεται κοινό μέτωπο των πολιτικών, κοινό μέτωπο των πολιτών και κοινό μέτωπο πολιτών και πολιτικών -απωθώντας τους τυχοδιώκτες και τους ιδιοτελείς. Αυτός είναι ο δρόμος. Όποιος έχει και άλλον, ας τον προτείνει. Ο χρόνος για την απόφαση να τον ακολουθήσουμε τελειώνει.
Του Γ. Λακόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου