Η σιωπή του Καραμανλή, στην πραγματικότητα είναι η σιωπή η δική μας

Ένα από τα ζητήματα που απασχολούν τη πολιτική ζωή είναι και αυτή παράξενη σιωπή του Καραμανλή.  

Από τη μέρα της πτώσης του και γιά κάθε μέρα που περνούσε ολοένα και τραβούσε πρός το βάθος της σκηνής, αδημονώντας να τελειώσουν οι διαδικασίες διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία, γιά να αποσυρθεί οριστικά  και να αποπειραθεί να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά. 

Μέχρις ότου ξαναβγήκε αναγκαστικά στην επιφάνεια, όπου τον ανέσυρε η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να συστήσει...

προανακριτική επιτροπή.

Διακριτικά όμως και πάλι και κρατώντας την ελάχιστη δυνατή και αναγκαία παρουσία γιά τα απολύτως απαραίτητα και τυπικά.

Τί ακριβώς συμβαίνει; 

Είναι αυτό που ο Γιώργος λέει φυγομαχία; 

Είναι αυτό που λέει ο Τράγκας; παχυδερμισμός και ραχατλίκι; 

Ή μήπως είναι αυτό που είπε ο Χατζηνικολάου δηλαδή κούραση και απαγοήτευση; 

Είναι αυτό μήπως που ψιθυρίζεται στα μπλογκς; ότι δηλαδή έχει κάνει τη μπάζα του και τώρα ξεκοκαλίζει την είσπραξη ή τέλος πάντων κάτι άλλο; 

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται γιά ασυνήθιστη συμπεριφορά που κινεί το ενδιαφέρον να την ερμηνεύσουμε. 

Και γι’αυτό το σκοπό θα χρειαστεί να αποστασιοποιηθούμε από τις εύκολες ερμηνείες που έχουν το μειονέκτημα να είναι γαργαλιστικά όμορφες και κομματικά(θεμιτό αυτό) χαιρέκακες.

Οι πάντες καλούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Καραμανλή να μιλήσει. Μερικοί μάλιστα τον προκαλούν, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, επαναλαμβάνοντας την ερμηνεία της φυγής του Καραμανλή από τα προβλήματα. Και υπάρχουν και ελάχιστοι, προφανώς ο στενός και απορημένος πυρήνας των καραμανλικών, που τον παρακαλούν να μιλήσει. Φυσικά ξενίζει ιδιαίτερα πώς ένας ηλικιακά νέος πολιτικός εγκαταλείπει τόσο γρήγορα και με τόσο ρηξικέλευθο τρόπο την πολιτική. 

Κατά μία έννοια λοιπόν αν η απόφαση να εγκαταλείψει την πολιτική είναι τελεσίδικη, ερμηνεύει εν μέρει και τη σιωπή. 

Αλλά δεν είναι έτσι. 

Και δεν είναι έτσι, γιατί η αντίπαλη νικήτρια παράταξη τον τσιγκλάει συνεχώς και απολογείται γιά τα πρωτοφανή μέτρα που έχει πάρει με την καθυποταγή της χώρας στο ΔΝΤ παραπέμποντας συνεχώς στον προηγούμενο Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Αλλά και πάλι εισπράττει σιωπή.

Είχε κανείς αποκομίσει την εντύπωση όσο ο Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός ότι ήταν ο άνθρωπος -μιλάμε σε ανθρώπινο επίπεδο τώρα- που θα δέχονταν μιά πρόκληση από την αντίθετη πλευρά και δεν θα απαντούσε; 

Η προσωπική μου άποψη, παρακολούθώντας τον κυρίως στη Βουλή ή σε συνεντεύξεις τύπου, είναι πως όχι. 

Εχω σχηματίσει τη γνώμη, την εδραία γνώμη, ότι θα σήκωνε το γάντι σε κάθε πρόκληση. 

Εχει εκείνη τη συγκρότηση που τον κάνει να μπορεί να σταθεί απέναντι στις προκλήσεις.  

Πάλι λοιπόν η ερώτηση: γιατί σιωπά ο Καραμανλής; 

Η πρώτη απόπειρα απάντησης από την πλευρά μου είναι ένα άλλο ερώτημα:  

σε τί πρέπει ακριβώς να απαντήσει ο Καραμανλής; 

Στα οικονομικά; μα τα οικονομικά δεν χρειάζεται να απαντηθούν από κανένα. Υπάρχουν σαν στοιχεία καταγεγραμμένα και κατατεθειμμένα μέχρι και την 4η Οκτωβρίου του 2009 και φαντάζομαι αυτά τα στοιχεία είναι κοινοποιημένα και έτοιμα γιά χρήση από τον κάθε ενδιαφερόμενο. 

Όσοι ζητούν απ’τον Καραμανλή να μιλήσει γιά τα στοιχεία της οικονομίας κάνουν σαν να μη ξέρουν ότι αυτά τα στοιχεία τα κατέχει με την ίδια ακριβώς επάρκεια και ο Υπουργός των Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή. 

Στο θέμα λοιπόν αυτό η ερώτηση είναι ή ρητορική, που σημαίνει ότι γίνεται γιά το θεαθήναι ή παραπλανητική (που είναι παραλλαγή της ρητορικότητας της) αφού ζητά στοιχεία η πλευρά εκείνη που έχοντας πιά την εξουσία έχει και τη δυνατότητα και να τα παρουσιάσει.  

Είναι προφανές ότι δεν είναι η οικονομία γιά την οποία ζητείται να απαντήσει ο πρώην Καραμανλής. 

Ως τώρα δεν έχω υπόψη μου να έχει γίνει ποτέ διεξοδική ανάλυση και παρουσίαση του τί παρέλαβε στις 4 Οκτωβρίου η νέα κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, τέτοια ανάλυση και παρουσίαση που να οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία σε ανάλογη απάντηση. 

Θολές και εν τάχει αναφορές στη διάρκεια της ψήφισης του προϋπολογισμού και κάτι ανάλογο με την αφορμή της ψήφισης του μνημονίου. 

Αρα ερώτημα στον Καραμανλή γιά την οικονομία που παρέδωσε και την οικονομία που παρέλαβε ο Παπανδρέου δεν έχει νόημα να τεθεί αφού μπορεί πολύ εύκολα με μιά δημοσιογραφική έρευνα ή και περισσότερες γιά διασφάλιση της αντικειμενικότητας να έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που ειναι να τεθούν (ερωτήματα που αν έχουν αξία να τεθούν στον Καραμανλή θα είχαν ανάλογη και ίσως μεγαλύτερη αξία αν  ίδια ακριβώς και απαράλλακτα ετιθονταν και στον Γιώργο Παπανδρέου και μάλιστα ΚΑΤ’ ΑΝΤΙΠΑΡΑΣΤΑΣΗ με τον Καραμανλή).

Αντιπαρέρχομαι φυσικά τα διάφορα εύκολα και λαϊκίστικα, ότι δηλαδή δεν απαντά από φυσική νωθρότητα και χοντροπετσοσύνη, γιατί ενώ σε ανθρώπινο επίπεδο δεν μπορείς να αποκλείσεις καμιά ιδιότητα από κανένα άνθρωπο, προσωπικά  δεν αποκόμισα αλλά και ούτε προκύπτει τέτοια ρηχή ιδιότητα στη περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού. 

Βέβαια επιθεωρησιακά είναι δυνατή και ελκυστική μιά τέτοια πιθανότητα αλλά επιμένω ότι δεν συνάγεται κάτι τέτοιο από την όλη συγκρότηση του ανδρός. Και ακριβώς αυτό μοιάζει να μην είναι δικό μου συμπερασμα αλλά και όσων ακριβώς επιτατικά και επιτακτικά επιζητούν τις απαντήσεις του Καραμανλή, ότι δηλαδή δεν τον έχουν γιά άνθρωπο που θα αρνιόνταν στην Ιστορία την απολογία του.

Υπάρχει μιά θρυλική φράση που λέγεται ότι εκστόμισε στο δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου:ότι “είναι κουρασμένος”! 

Η φράση αυτή, ίσως η πιό αμφιλεγόμενη ιστορική φράση του Καραμανλή, δέχεται πολλές ερμηνείες. 

Αν μείνουμε στη σωματικότητα της κούρασης, η ερμηνεια αυτή κολλάει εύκολα στο ερμηνευτικό σενάριο του φυγόπονου και νωθρού Καραμανλή και ακριβώς αυτή την εκδοχή διακίνησαν τα media και αυτής της εκδοχής-εύκολης και ερεθιστικά προκλητικής-κάναν χρήση οι επικοινωνιολόγοι της άλλης πλευράς. 

Υπάρχει όμως και η άλλη ερμηνεία: η ψυχολογική. 

Οι άνθρωποι κουράζονται και βαραίνουν στο ψυχισμό τους. Ενα φορτίο που μεταφέρουν τους τσακίζει ψυχικά και τους ροκανίζει το θυμικό και απονευρώνει κάθε διάθεση γιά δημιουργία: εδώ δεν έχουμε πιά φυγοπονία αλλά φυγομαχία - που θα κριθεί αν είναι τέτοια μόνο αν βρεθεί το μέγεθος της μάχης στην οποία καλούνταν να απαντήσει η ψυχή που αφησε τη μάχη. 

Απόσο έχω υπόψη μου αυτή η ερμηνεία δεν τέθηκε σε συζήτηση ποτέ. Προτιμήθηκε η πιό τραβηκτική και επικοινωνιακή χρήση της εκδοχής του φυγόπονου “χοντρού”. 

Το επόμενο ερώτημα όμως που έρχεται αυτόματα αν υιοθετήσουμε την ψυχολογική ερμηνεία, είναι ποιό είναι αυτό το στοιχείο που τιθάσσευσε ψυχολογικά μιά -φαινομενικά τουλαχιστον- ισχυρή προσωπικότητα; Προφανώς δεν ήταν κάτι προσωπικό. 

Οταν εκμυστηρρεύονταν την κούραση του σε έναν δημοσιογραφο ο Πρωθυπουργός της χώρας, δεν έβγαζε τα εσώψυχα της προσωπικής του ζωής αλλά -εν δυνάμει!-έκανε μιά πολιτική δήλωση, μιά ομολογία πολιτικής τάξης. 

Και προφανώς ήθελε αυτή η δήλωση να διαχυθεί στην ατμόσφαιρα σαν κάτι που το ένιωθε σαν λύτρωση από πνιγηρό αίσθημα. 

Σού φαινεται πως ,μεταφέροντας ένα αποτέλεσμα που ζούσε ο φορτωμένος του ψυχισμός, ήθελε να μας κάνει να διαισθανθούμε την αιτία του. 

Ο,τι και νάταν πάντως κοινοποίησε στο κόσμο ένα μέρος μιάς λυτρωτικής γι’αυτόν ομολογίας. Έχει την αξία του αυτό και θα το δούμε παρακάτω. να προσθέσω ότι κάποια νύξη ερμηνευτική της “κούρασης” σαν ψυχικού βάρους, άφησε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος του πρότεινε να παραιτηθεί κοινοποιώντας το βάρος που τού προκάλεσε την “κούραση”. 

Αν υπάρχει μιά νοημοσύνη στην οποία ο Θεοδωράκης χτυπάει ταβάνι, αυτή σίγουρα είναι η συναισθηματική του και αυτό γιά ευνόητους λόγους. 

Φαίνεται όμως πώς είναι με κάποιο τρόπο ενήμερος κάποιον πραγμάτων που τού έχουν κοινοποιηθεί. 

Ο καιρός θα δείξει και σ’αυτό ή αν είναι σενάρια του Μίκη.

Τώρα γιατί όμως εγώ θεωρώ την σιωπή Καραμανλή σύμπτωμα ενός γενικότερου φαινομένου;  

Οσοι απομονώνουν και εστιάζουν στην σιωπή Καραμανλή δεν παρατηρούν σωστά τα φαινόμενα: ότι δηλαδή η σιωπή Καραμανλή είναι μία από τις πολλές. 

Ίσως η πιό επώνυμη, η πιό εκκωφαντική, η πιό απροσδόκητη και η πιό δυασερμήνευτη. 

Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μιά σε ολόκληρο δάσος σιωπών. Κι όμως αν υπάρχει μιά εποχή που θάπρεπε νάναι λαλίστατη-πολιτικά εννοώ-είναι αυτή: ποτέ η Ελλάδα δεν έζησε πιό βουβά τις ιστορικές στιγμές της. 

Μιά καθολική μουγκαμάρα διατρέχει την κοινωνία απ’άκρου εις άκρη. Μιά αδράνεια ναρκώνει το θυμικό ακόμη και των πιό γενναιόφρονων. Η μαχητικότητα κάθεται ξέπνοη στα σκαλιά της κούρασης,αποκαμωμένη και ανήμπορη. 

Κι όμως γιά καλοσκεφθείτε: πριν δυό χρόνια μόλις η Αθήνα σείονταν από απίθανης έντασης επεισόδια με τη δολοφονία του πιτσιρικά στα Εξάρχεια. Σίγουρα ο θάνατος του απαιτούσε φόρο τιμής αγωνιστικό αλλά δικαιολογούσε αυτό το ρημαδιό; 

Γιά να παμε λίγα χρόνια πριν:ακόμη και ο υποβιβασμός μιάς ποδοσφαιρικής ομάδας έφερνε αναστάτωση και αγωνιστικότητα-αλλά και ΤΕΛΕΣΦΟΡΙΣΗ αυτής της αγωνιστικότητας- που η σημερινή εποχή ούτε διανοείται να πλησιάσει. 

Το πιό παράξενο όμως -και εδώ βρίσκεται και η αντιστοίχιση με την σιωπή Καραμανλή-βρίσκεται στη ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. 

Εδώ βρίσκεται και η  απάντηση στο ερώτημα της σιωπής του Καραμανλή, που στην πραγματικότητα είναι η σιωπή η δική μας

( Μια ανάλυση που έγινε στις 30 Σεπ 2010 από τον iconology2009 είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ!)

Αύριο οι νεώτερες εξελίξεις και ο Κώστας Καραμανλής