Του Στάθη Σαραφόπουλου
Οικονομολόγου – πρ. Βουλευτή Δράμας
Η κρατικοποίηση των Τραπεζών, έστω και μερική, έστω και προσωρινή είναι πλέον όχι απλώς επιτρεπτή και συζητήσιμη, αλλά απαραίτητη και αναπόφευκτη. Το αποκάλυψε ο Νομπελίστας Πώλ Κρούγκμαν στους Times της Νέας Υόρκης στα μέσα του περασμένου μήνα ( Φεβρουάριος ).
Μάλιστα κατά τον Κρούγκμαν, έχει δώσει την συγκατάθεση του, ακόμα και ο Άλλαν Γκρίσπαν, πρώην Διοικητής της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας και θεωρούμενος «μέγας γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού…( για την θέση αυτή του Greenspan είχαμε αναφερθεί στις 18/2/2009, σε ανάρτηση του www.emprosdrama.blogspot.com “Υπέρ της εθνικοποίησης τραπεζών ο Greenspan).
Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι οι κεφαλαιοποιήσεις των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ελληνικών τραπεζών ανέρχονται συνολικά στα 14-15 δις ευρώ, συνολικά (www.euro2day.gr). Η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών σήμερα, είναι χαμηλότερη της λογιστικής αξίας-αποτίμησης των. Δηλαδή εάν το κράτος αποκτήσει το 20% των μετοχών τους, θα είναι ο κυρίαρχος του όλου συστήματος και θα μπορεί να ασκήσει την όποια πολιτική επιθυμεί. Τα χρήματα που απαιτούνται, για αυτό το εγχείρημα, θα είναι περίπου στα τρία (3) δις ευρώ. Καμία τράπεζα δεν θα μπορεί να «σαμποτάρει» την όποια πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης.
Η μερική κρατικοποίηση των Τραπεζών θα επιτύχει:
Το σπάσιμο του Τραπεζικού καρτέλ και θα αναγκάσει τις Τράπεζες να λειτουργήσουν όπως επιτάσσουν οι κανόνες της αγοράς σε περιόδους ύφεσης. Να μειώσουν σημαντικά τα περιθώρια κέρδους των. Από την μείωση των επιτοκίων στα υφιστάμενα δάνεια, θα προκύψουν ταυτόχρονα τρία πολύ θετικά για το σύνολο της οικονομίας:
Ø Πρώτον θα ανακουφισθούν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις που ήδη πληρώνουν τοκοχρεωλυτικές δόσεις κάθε μήνα. Θα μειωθούν δραστικά οι δόσεις τους και θα ανέβει το διαθέσιμο εισόδημα τους. Με περισσότερο εισόδημα στην διάθεση τους, είτε θα αποταμιεύουν περισσότερα, αυξάνοντας την προσφορά ρευστού στις Τράπεζες, είτε θα καταναλώνουν περισσότερα, αυξάνοντας τη ζήτηση προϊόντων. Στην πρώτη περίπτωση οι τράπεζες θα αποκτήσουν υγιείς πόρους για την χρηματοδότηση της αγοράς. Στη δεύτερη, θα αυξηθεί η ζήτηση και άμεσα η οικονομική δραστηριότητα, δηλ. η παραγωγικότητα στις επιχειρήσεις. Και οι δύο περιπτώσεις βοηθούν την πραγματική ανάπτυξη.
Ø Δεύτερον θα μειωθούν οι επισφάλειες των τραπεζών. Όσο λιγότερο «ζορίζονται» τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν τις δόσεις τους στις τράπεζες, τόσο λιγότερα δάνεια θα έχουν πρόβλημα. Άρα τόσο θα μειωθεί το ρίσκο των τραπεζών. Και όταν μειώνονται οι επισφάλειες και το ρίσκο των τραπεζών τόσο αυξάνεται ο δείκτης κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Ø Τρίτον η συμμετοχή του κράτους, στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών, αποτελεί εγγύηση όχι μόνο για τους μικροεπενδυτές αλλά και για τους θεσμικούς επενδυτές, εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτό θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον του κοινού για το χρηματιστήριο. Άρα θα υπάρχουν και φθηνά κεφάλαια για επενδύσεις από τις εισηγμένες επιχειρήσεις, δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης και αυξημένα εισοδήματα στους εργαζομένους, με ισχυρότερη αγοραστική δύναμη. Έτσι θα «πάρει μπροστά» η πραγματική οικονομία.
Που θα οδηγήσει αυτό;
Όσο εξυγιαίνονται οι τράπεζες και αυξάνεται η οικονομική δραστηριότητα, τα χρηματιστήρια θα αρχίσουν να ανεβαίνουν και το κράτος θα μπορέσει, κάποια στιγμή, να πουλήσει πολύ υψηλότερα τις μετοχές που αγόρασε για να ελέγξει τις τράπεζες. Στόχος του κράτους δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ η κερδοσκοπία, αλλά η σωστή ρύθμιση του μηχανισμού της αγοράς, προς όφελος των πολιτών του.
Η επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών θα γίνει σε πολύ υψηλότερες τιμές για τις μετοχές τους, χωρίς ασυδοσία για τις διοικήσεις τους και με πολύ μεγαλύτερα περιθώρια στην υπόλοιπη οικονομία να αναπτυχθεί.
Το σύστημα θα επανέλθει στην ελεύθερη αγορά, υπό αυστηρότερο ρυθμιστικό πλαίσιο για τις τράπεζες, υπό πολύ πιο ανταγωνιστικό καθεστώς για την οικονομία συνολικά, με πολύ πιο υγιέστερα χαρτοφυλάκια για όλους, χωρίς πρακτικές τραπεζικού καρτέλ, με περισσότερη αισιοδοξία στα νοικοκυριά και πολύ πιο καλύτερο αναπτυξιακό κλίμα για τις επιχειρήσεις.
Και αυτό θα είναι αληθινό «νιού ντήλ»: Αληθινή «αναδιανομή» εισοδήματος αρχικά, περιουσίας, στη συνέχεια και επενδυτικών ευκαιριών τελικά.
Η μερική κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον μέτρο σωτηρίας της ελεύθερης αγοράς μακροχρόνια, όχι πλήγμα σε βάρος της!
Δράμα 09/03/2009.
Οικονομολόγου – πρ. Βουλευτή Δράμας
Η κρατικοποίηση των Τραπεζών, έστω και μερική, έστω και προσωρινή είναι πλέον όχι απλώς επιτρεπτή και συζητήσιμη, αλλά απαραίτητη και αναπόφευκτη. Το αποκάλυψε ο Νομπελίστας Πώλ Κρούγκμαν στους Times της Νέας Υόρκης στα μέσα του περασμένου μήνα ( Φεβρουάριος ).
Μάλιστα κατά τον Κρούγκμαν, έχει δώσει την συγκατάθεση του, ακόμα και ο Άλλαν Γκρίσπαν, πρώην Διοικητής της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας και θεωρούμενος «μέγας γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού…( για την θέση αυτή του Greenspan είχαμε αναφερθεί στις 18/2/2009, σε ανάρτηση του www.emprosdrama.blogspot.com “Υπέρ της εθνικοποίησης τραπεζών ο Greenspan).
Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι οι κεφαλαιοποιήσεις των εισηγμένων στο χρηματιστήριο ελληνικών τραπεζών ανέρχονται συνολικά στα 14-15 δις ευρώ, συνολικά (www.euro2day.gr). Η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών σήμερα, είναι χαμηλότερη της λογιστικής αξίας-αποτίμησης των. Δηλαδή εάν το κράτος αποκτήσει το 20% των μετοχών τους, θα είναι ο κυρίαρχος του όλου συστήματος και θα μπορεί να ασκήσει την όποια πολιτική επιθυμεί. Τα χρήματα που απαιτούνται, για αυτό το εγχείρημα, θα είναι περίπου στα τρία (3) δις ευρώ. Καμία τράπεζα δεν θα μπορεί να «σαμποτάρει» την όποια πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης.
Η μερική κρατικοποίηση των Τραπεζών θα επιτύχει:
Το σπάσιμο του Τραπεζικού καρτέλ και θα αναγκάσει τις Τράπεζες να λειτουργήσουν όπως επιτάσσουν οι κανόνες της αγοράς σε περιόδους ύφεσης. Να μειώσουν σημαντικά τα περιθώρια κέρδους των. Από την μείωση των επιτοκίων στα υφιστάμενα δάνεια, θα προκύψουν ταυτόχρονα τρία πολύ θετικά για το σύνολο της οικονομίας:
Ø Πρώτον θα ανακουφισθούν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις που ήδη πληρώνουν τοκοχρεωλυτικές δόσεις κάθε μήνα. Θα μειωθούν δραστικά οι δόσεις τους και θα ανέβει το διαθέσιμο εισόδημα τους. Με περισσότερο εισόδημα στην διάθεση τους, είτε θα αποταμιεύουν περισσότερα, αυξάνοντας την προσφορά ρευστού στις Τράπεζες, είτε θα καταναλώνουν περισσότερα, αυξάνοντας τη ζήτηση προϊόντων. Στην πρώτη περίπτωση οι τράπεζες θα αποκτήσουν υγιείς πόρους για την χρηματοδότηση της αγοράς. Στη δεύτερη, θα αυξηθεί η ζήτηση και άμεσα η οικονομική δραστηριότητα, δηλ. η παραγωγικότητα στις επιχειρήσεις. Και οι δύο περιπτώσεις βοηθούν την πραγματική ανάπτυξη.
Ø Δεύτερον θα μειωθούν οι επισφάλειες των τραπεζών. Όσο λιγότερο «ζορίζονται» τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν τις δόσεις τους στις τράπεζες, τόσο λιγότερα δάνεια θα έχουν πρόβλημα. Άρα τόσο θα μειωθεί το ρίσκο των τραπεζών. Και όταν μειώνονται οι επισφάλειες και το ρίσκο των τραπεζών τόσο αυξάνεται ο δείκτης κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Ø Τρίτον η συμμετοχή του κράτους, στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών, αποτελεί εγγύηση όχι μόνο για τους μικροεπενδυτές αλλά και για τους θεσμικούς επενδυτές, εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτό θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον του κοινού για το χρηματιστήριο. Άρα θα υπάρχουν και φθηνά κεφάλαια για επενδύσεις από τις εισηγμένες επιχειρήσεις, δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης και αυξημένα εισοδήματα στους εργαζομένους, με ισχυρότερη αγοραστική δύναμη. Έτσι θα «πάρει μπροστά» η πραγματική οικονομία.
Που θα οδηγήσει αυτό;
Όσο εξυγιαίνονται οι τράπεζες και αυξάνεται η οικονομική δραστηριότητα, τα χρηματιστήρια θα αρχίσουν να ανεβαίνουν και το κράτος θα μπορέσει, κάποια στιγμή, να πουλήσει πολύ υψηλότερα τις μετοχές που αγόρασε για να ελέγξει τις τράπεζες. Στόχος του κράτους δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ η κερδοσκοπία, αλλά η σωστή ρύθμιση του μηχανισμού της αγοράς, προς όφελος των πολιτών του.
Η επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών θα γίνει σε πολύ υψηλότερες τιμές για τις μετοχές τους, χωρίς ασυδοσία για τις διοικήσεις τους και με πολύ μεγαλύτερα περιθώρια στην υπόλοιπη οικονομία να αναπτυχθεί.
Το σύστημα θα επανέλθει στην ελεύθερη αγορά, υπό αυστηρότερο ρυθμιστικό πλαίσιο για τις τράπεζες, υπό πολύ πιο ανταγωνιστικό καθεστώς για την οικονομία συνολικά, με πολύ πιο υγιέστερα χαρτοφυλάκια για όλους, χωρίς πρακτικές τραπεζικού καρτέλ, με περισσότερη αισιοδοξία στα νοικοκυριά και πολύ πιο καλύτερο αναπτυξιακό κλίμα για τις επιχειρήσεις.
Και αυτό θα είναι αληθινό «νιού ντήλ»: Αληθινή «αναδιανομή» εισοδήματος αρχικά, περιουσίας, στη συνέχεια και επενδυτικών ευκαιριών τελικά.
Η μερική κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον μέτρο σωτηρίας της ελεύθερης αγοράς μακροχρόνια, όχι πλήγμα σε βάρος της!
Δράμα 09/03/2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου