Η σύγχυση του Στ. Κασσελάκη και η αλβανική γλώσσα στα ελληνικά σχολεία

Τελικά η έμπνευση για την πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκη για την εισαγωγή των αλβανικών ως γλώσσας επιλογής στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα ήταν μια προσπάθεια να χαϊδέψει αυτιά ψηφοφόρων μιας σημαντικής ομάδας, αυτής των Αλβανών μεταναστών που έχουν ήδη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, ήταν πρόταση για να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες γνωστών «δικαιωματιστών» του ΣΥΡΙΖΑ, ή κάτι άλλο;

Ο Στ. Κασσελάκης συναντήθηκε χθες με «εκπροσώπους της αλβανικής κοινότητας στην Ελλάδα» (οι οποίοι βεβαίως δεν είναι γνωστό από ποιες διαδικασίες έχουν αναδειχθεί και πόσα μέλη εκπροσωπούν), και έχοντας πλήρη σύγχυση επί του θέματος έκανε την πρόταση για εισαγωγή της αλβανικής ως γλώσσας επιλογής... στη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα και της ελληνικής στη δημόσια εκπαίδευση στην Αλβανία.

Η πρόταση του αγνοεί και συγκρούεται με την πραγματικότητα και δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για τις προθέσεις.

Η διδασκαλία της αλβανικής γίνεται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα μέσω φροντιστηρίων αρκετά εκ των οποίων μάλιστα φιλοξενούνταν και σε ελληνικά σχολεία τις ώρες που δεν λειτουργούσαν (σε περιοχές που υπήρχε ενδιαφέρον) και μάλιστα τα βιβλία μεταφέρονταν από την Αλβανία με πρόνοια του αλβανικού κράτους και τη διευκόλυνση της Αθήνας.

Έτσι όσα παιδιά μεταναστών ήθελαν να διδαχθούν τη μητρική τους γλώσσα είχαν τη δυνατότητα, εφόσον συγκεντρωνόταν ένας επαρκής αριθμός να λειτουργήσουν αυτά τα φροντιστήρια. Με το πέρασμα των χρόνων και την ενσωμάτωση των Αλβανών μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών παίρνουν την ελληνική ιθαγένεια, το ενδιαφέρον για τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας μειωνόταν και οι νέοι κυρίως κάτω των 25 ετών οι περισσότεροι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα μας και ελάχιστοι έχουν σκοπό να επιστρέψουν στην Αλβανία, οπότε η γνώση της αλβανικής θα τους ήταν αναγκαία.

Η ένταξη μιας ξένης γλώσσας στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα γίνεται με αμιγώς εκπαιδευτικά κριτήρια και όχι για να ικανοποιήσει το αίτημα μιας μικρής η μεγάλης εθνοτικής κοινότητας. Για παράδειγμα, αν είναι τόσο ανθρωπιστικά τα κίνητρα γιατί μαζί με την Αλβανική δεν πρότεινε ο κ. Κασσελάκης την ένταξη και της ουκρανικής, της βουλγαρικής, της γεωργιανής ή της κινεζικής γλώσσας, για τα παιδιά των πολυπληθών αυτών κοινοτήτων που ζουν στη χώρα μας;

Η ένταξη μιας ξένης γλώσσας στη Δημόσια εκπαίδευση έχει λόγους επιμορφωτικούς και της προσφοράς πρόσθετων γνωσιακών εφοδίων για τον νέο μαθητή. Όμως η ένταξη μιας ξένης γλώσσας που συνδέεται με μια εθνοτική ομάδα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλήφθηκαν ή έκαναν ότι δεν αντιλαμβάνονται το πολιτικό και διπλωματικό βάρος μιας τέτοιας «ιδέας».

Η ένταξη της αλβανικής στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα θα οδηγούσε στο συμπέρασμα περί ύπαρξης «αλβανικής μειονότητας» και όχι κοινότητας, κάτι που δυστυχώς δεν έχει εγκαταλειφθεί σαν θέση από αλβανικούς εθνικιστικούς κύκλους και θα συνιστούσε ουσιαστικά παραχώρηση δικαιωμάτων αναγνωρισμένης εθνικής μειονότητας, σε μια κοινότητα μεταναστών. Και μάλιστα θα υπερέβαινε και τις συνήθεις νόρμες, καθώς η πρόταση δεν αφορά συγκεκριμένες περιοχές ή όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός Αλβανών μεταναστών, αλλά όλη την Ελλάδα.

Όσο για την Αλβανία υπάρχει φυσικά η ελληνική μειονοτική εκπαίδευση, υπάρχουν τα τμήματα διδασκαλίας της ελληνικής στο Πανεπιστήμιο Αργυρόκαστρου και υπάρχουν και τα μεγάλα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα ΑΡΣΑΚΕΙΟ Τιράνων και ΟΜΗΡΟΣ ΚΟΡΥΤΣΑΣ.

Εξάλλου ο Στ. Κασσελάκης που έζησε στις ΗΠΑ, μια χώρα που δημιουργήθηκε ως πολυεθνοτική και ενσωμάτωσε μετανάστες από όλο τον κόσμο, δεν ενέταξε στο Δημόσιο Εκπαιδευτικό Σύστημα της ούτε τα ελληνικά, ούτε τα ουκρανικά, ούτε τα βραζιλιάνικα ούτε τα μεξικανικά, ούτε τα κινεζικά. Δεν μπορεί δε να του διαφεύγει ότι ακόμη και στη φιλελεύθερη Αμερική, τα ελληνικά διδάσκονται μέχρι τώρα σε φροντιστήρια που οργανώνουν οι ελληνικές κοινότητες συνήθως σε συνεργασία με την Εκκλησία, τα οποία και αυτά φθίνουν τα τελευταία χρόνια.

Επίσης, με διακρατικές συμφωνίες λειτούργησαν Ελληνικά σχολεία στη Γερμανία, η στο Βέλγιο, αλλά είτε για παιδιά κοινοτικών υπαλλήλων, είτε Ελλήνων μεταναστών που ενδιαφέρονταν τα παιδιά τους να επιστρέψουν στην Ελλάδα… Και όλα αυτά βεβαίως με τη συνδρομή του Ελληνικού Κράτους.

Ας ελπίσουμε ότι ήταν μόνο ο ενθουσιασμός από τη συνάντηση με του εκπροσώπους της αλβανικής κοινότητας και η άγνοια αυτών των θεμάτων, και όχι άλλες σκέψεις και στοχεύσεις που οδήγησαν σε αυτή την πρόταση…

Νίκος Μελέτης