Δεν ήταν ένας ο πυροβολισμός. Ήταν δύο μέσα σε ένα 24ωρο.
Τα δύο εξαδέρφια χτύπησαν ταυτόχρονα.
Ο μικρός, ο γιός του Αχιλλέα, σημάδεψε τον Π.Καμμένο με μια σφαίρα στο κούτελο.Του έδωσε να καταλάβει πως δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει
στην Νέα Δημοκρατία, αποκόπτοντας έτσι μια διέξοδο για την πολιτική του επιβίωση.
Παράλληλα, ως αυθεντικός συγκληρονόμος του ονόματος Καραμανλή, ο Κώστας του Αχιλλέα, απαγόρεψε στον Π.Καμμένο κάθε αναφορά σε αυτό το όνομα.
Το πολιτικό μήνυμα ήταν διπλό και σαφές. « Δεν σε θέλουμε και μην χρησιμοποιείς το όνομα μας.» ...
Ο Κώστας του Αλέκου- πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος- μέσω φίλων του, διεμήνυσε σε όλους όσοι επικαλούνται υπορρήτως το όνομα του, πως μένει πιστός στην παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δίνοντας έτσι την στήριξη του στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με δεδομένο πως και ο Α.Σαμαράς τον στηρίζει αναφανδόν, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον πανίσχυρος και η στρατηγική του πέραν πάσης αμφισβητήσεως.
Ο Κώστας Καραμανλής του Αλέκου, μπορεί να μην ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός*, αλλά αναμφίβολα είναι ευφυής, μορφωμένος, μα πάνω απ΄όλα, έντιμος.
Αντιλαμβάνεται δηλαδή πως αν επιθυμεί να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, αυτό δεν θα το πράξει με κάποιους γραφικούς πρώην συνεργάτες του που έχουν τεθεί στο περιθώριο, αλλά με μια δική του ηχηρή παρέμβαση.
Και επειδή σέβεται την Ιστορία της παράταξης του, αλλά και επειδή διαθέτει ήθος, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει διασπαστής.
Άλλωστε η βάση αυτού του πολιτικού χώρου- είτε ως ΕΡΕ, είτε ως Νέα Δημοκρατία—απέδειξε μια πρωτοφανή αφοσίωση στην κομματική νομιμότητα που μεταφραζόταν στην στήριξη προς την εκάστοτε ηγεσία.
Να υπενθυμίσω την άδοξη αποχώρηση των Γ.Ράλλη, Π.Παπαληγούρα κ.α το 1958, καθώς και την κατάληξη των εγχειρημάτων της ΔΗΑΝΑ, της ΠΟΛΑΝ, του κόμματος Αβραμόπουλου και πρόσφατα, του κόμματος της Ντ.Μπακογιάννη. Ακόμα και το 1963, όταν εγκατέλειψε την χώρα και το κόμμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η βάση της ΕΡΕ, παρά τις όποιες διαφωνίες, συντάχθηκε με την ηγεσία του Π.Κανελλόπουλου.
Συνεπώς, η Ιστορία αποδεικνύει πως οι διασπάσεις δεν ευδοκιμούν σε αυτόν τον πολιτικό χώρο. Σήμερα, το 29-30% των πολιτών στηρίζει τον εκάστοτε αρχηγό είτε λέγεται Σαμαράς, είτε Μεϊμαράκης, είτε Μητσοτάκης. Και αυτή η αξιοθαύμαστη συσπείρωση απέτρεψε την Νέα Δημοκρατία να ακολουθήσει τα χνάρια του ΠΑΣΟΚ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι παρεμβάσεις των δύο εξαδέρφων Καραμανλή έχουν ιδιαίτερο νόημα. Γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν και να μην είχαν γίνει. Από την στιγμή που έγιναν, διαμορφώνουν μιαν άλλη πραγματικότητα.
Οι επίδοξοι διασπαστές—παίκτες ερασιτεχνικών κατηγοριών—αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει, έστω και αφανής, κάλυψη του εγχειρήματος τους από τον Κώστα Αλέκου Καραμανλή. Αντιλαμβάνονται πως πορεύονται μόνοι τους στον δρόμο της γραφικότητας.
Και ο Π.Καμμένος έλαβε το μήνυμα πως πρέπει να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Οι πόρτες της Νέας Δημοκρατίας είναι κλειστές γι΄αυτόν.
Με δύο καίριες και σχεδόν ταυτόχρονες παρεμβάσεις τους, τα δύο εξαδέρφια απέτρεψαν την διαφαινόμενη απόπειρα να εμπλακεί η παράταξη στην κρίση της εσωστρέφειας, ένα βήμα πριν από την εξουσία.
Οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου απέτυχαν.
Ο Κώστας Καραμανλής του Αλέκου, μπορεί να μην ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός*, αλλά αναμφίβολα είναι ευφυής, μορφωμένος, μα πάνω απ΄όλα, έντιμος.
Αντιλαμβάνεται δηλαδή πως αν επιθυμεί να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, αυτό δεν θα το πράξει με κάποιους γραφικούς πρώην συνεργάτες του που έχουν τεθεί στο περιθώριο, αλλά με μια δική του ηχηρή παρέμβαση.
Και επειδή σέβεται την Ιστορία της παράταξης του, αλλά και επειδή διαθέτει ήθος, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει διασπαστής.
Άλλωστε η βάση αυτού του πολιτικού χώρου- είτε ως ΕΡΕ, είτε ως Νέα Δημοκρατία—απέδειξε μια πρωτοφανή αφοσίωση στην κομματική νομιμότητα που μεταφραζόταν στην στήριξη προς την εκάστοτε ηγεσία.
Να υπενθυμίσω την άδοξη αποχώρηση των Γ.Ράλλη, Π.Παπαληγούρα κ.α το 1958, καθώς και την κατάληξη των εγχειρημάτων της ΔΗΑΝΑ, της ΠΟΛΑΝ, του κόμματος Αβραμόπουλου και πρόσφατα, του κόμματος της Ντ.Μπακογιάννη. Ακόμα και το 1963, όταν εγκατέλειψε την χώρα και το κόμμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η βάση της ΕΡΕ, παρά τις όποιες διαφωνίες, συντάχθηκε με την ηγεσία του Π.Κανελλόπουλου.
Συνεπώς, η Ιστορία αποδεικνύει πως οι διασπάσεις δεν ευδοκιμούν σε αυτόν τον πολιτικό χώρο. Σήμερα, το 29-30% των πολιτών στηρίζει τον εκάστοτε αρχηγό είτε λέγεται Σαμαράς, είτε Μεϊμαράκης, είτε Μητσοτάκης. Και αυτή η αξιοθαύμαστη συσπείρωση απέτρεψε την Νέα Δημοκρατία να ακολουθήσει τα χνάρια του ΠΑΣΟΚ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι παρεμβάσεις των δύο εξαδέρφων Καραμανλή έχουν ιδιαίτερο νόημα. Γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν και να μην είχαν γίνει. Από την στιγμή που έγιναν, διαμορφώνουν μιαν άλλη πραγματικότητα.
Οι επίδοξοι διασπαστές—παίκτες ερασιτεχνικών κατηγοριών—αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει, έστω και αφανής, κάλυψη του εγχειρήματος τους από τον Κώστα Αλέκου Καραμανλή. Αντιλαμβάνονται πως πορεύονται μόνοι τους στον δρόμο της γραφικότητας.
Και ο Π.Καμμένος έλαβε το μήνυμα πως πρέπει να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Οι πόρτες της Νέας Δημοκρατίας είναι κλειστές γι΄αυτόν.
Με δύο καίριες και σχεδόν ταυτόχρονες παρεμβάσεις τους, τα δύο εξαδέρφια απέτρεψαν την διαφαινόμενη απόπειρα να εμπλακεί η παράταξη στην κρίση της εσωστρέφειας, ένα βήμα πριν από την εξουσία.
Οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου απέτυχαν.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
* Η άποψη αυτή του κ. Μουμτζή δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Σε όλα τα υπόλοιπα προσυπογράφω, ανεπιφύλακτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου