Κανένα Έλεος

Ο Διεφθαρμένος κηρύττει τη διαφάνεια.

Ο Διεφθαρμένος κηρύττει τη δικαιοκρισία.

Ο Διεφθαρμένος κηρύττει το πρέπον.

Πάντοτε κηρύττει, διακηρύττει, αποκηρύττει.

Αμετροεπώς. Μεγαλόφωνα.

Με όσο θόρυβο, όση υπερβολή κι επισημότητα χρειάζεται για να κρύψει βολικά τον αριβισμό του.

Κηρύττει.

Όταν οι άλλοι ζουν- ή προσπαθούν να ζήσουν- εκείνος κηρύττει. Φτύνει λέξεις.

-Αν ήταν μητέρα, θα κήρυττε πόσο σημαντική είναι η ίδια για το νεογέννητο παιδί – και θα τ’ άφηνε να πεθάνει, χωρίς να το θηλάσει.

-Αν ήταν θεός θα...

κήρυττε για την ομορφιά του Κόσμου υπό την Σοφία του – και δεν θα τον έφτιαχνε ποτέ.

Ο Διεφθαρμένος πρέπει κάπου να κρύψει το διαβρωμένο εαυτό του. Γι’ αυτό χρειάζεται, πάση, θυσία τις γλωσσικές ριπές των αφηρημένων εννοιών, εμπλουτισμένες υποχρεωτικά με αμέτρητες λεπτομέρειες, που θα εξασφαλίσουν τον πλήρη αποπροσανατολισμό του ακροατηρίου του. Ο αόριστος λόγος θα προσφέρει τα αιχμηρά εργαλεία, τα αναγκαία/ζωτικά συνθήματα στην απαίδευτη μάζα, θα την κολακεύσει, θα την αποενοχοποιήσει και θα της υποσχεθεί οφέλη.

Οι γλαφυρές, άχρηστες, υστερικά δοσμένες πληροφορίες θα κατακερματίσουν τη σκέψη σε χιλιάδες κομμάτιακαι σε πολλαπλάσιες γνώμες/ φανατισμένουςσχολιασμούς/συγκρούσεις.

(Οι πρακτικές του Διεφθαρμένου δεν προϋποθέτουν καμία ευφυΐα εκ μέρους του. Αποτελούνται από συγκεκριμένα βασικά βήματα, εμπεδωμένα στον χρόνο. Έστω και μία μόνο φορά να τα δοκιμάσει- ακόμα και πειραματικά, σε μικροκλίμακα- αντιλαμβάνεται ακαριαία την αποτελεσματικότητά τους. Γιατί τα πάθη των ανθρώπων δεν αλλάζουν).

-Καμία εμπιστοσύνη στο Διεφθαρμένο.

Ο Διεφθαρμένος ποτέ δεν ενδιαφέρεται για το καλό των Άλλων.

ΠΟΤΕ.

Αλλιώς δε θα ‘ταν Διεφθαρμένος.

Δε θα επέτρεπε στον εαυτό του ν’ ακολουθήσει συγκεκριμένους δρόμους κι συγκεκριμένες επιλογές, όλες προσανατολισμένες απερίφραστα στην θεοποίηση του προσωπικού του συμφέροντος.

Αντιθέτως, να θυμάστε:

Ο Διεφθαρμένος αντλεί εξουσία από την Παθογένεια.

Η Δύναμή του είναι η Παθογένεια.

H Επιλογή του είναι η Παθογένεια.

Εκεί ελίσσεται, εκεί εξουσιάζει, εκεί υπάρχει.

Υπάρχει όσο εξουσιάζει.

-Ο Διεφθαρμένος δρα για την επόμενη ή και την μεθεπόμενη δουλειά του. Το επόμενο συμφέρον του.

Αν παρακολουθήσει κανείς -μ’ επιμέλεια κι υπομονή- τη διαδρομή του, θα διακρίνει τα αποτυπώματα που αφήνει. Με ποιους συμμαχεί – έστω και προσωρινά- από ποιους επιβραβεύεται- τελικά.

-Μην πιστέψτε ποτέ έναν Διεφθαρμένο.

Ούτε λέξη. Ούτε στιγμή.

Ούτε κατ’ εξαίρεση, κατά περίσταση.

Κατά σύγκριση – περισσότερο ή λιγότερο διεφθαρμένος.

Κατ’ ανάγκη – «δεν υπάρχουν άλλοι…»

Ο Διεφθαρμένος Είναι το «δεν υπάρχουν άλλοι».

Ο Διεφθαρμένος θα κάνει πάντοτε αυτό που Είναι.

Και θα κάνει τα πάντα γι’ αυτό που Είναι.

Ενίοτε και σπασμωδικά – για να γλιτώσει.

Κι ας φαίνεται πως υποχωρεί…

Δεν υποχωρεί. Είναι Διεφθαρμένος- αυτό δεν έχει επιστροφή.

Και θ’ ανοίξει, εκ των πραγμάτων, τον δρόμο για τον επόμενο Διεφθαρμένο, του οποίου οι μεγαλόστομες διακηρύξεις θα μοιάζουν σαν παρηγοριά και μοναδική σωτηρία για τους καταβεβλημένους / απογοητευμένους ανθρώπους.

Κι έτσι ο φαύλος κύκλος θα συντηρείται.

Και η συντήρηση είναι το οξυγόνο κάθε διαφθοράς.

-Αυτή η συντήρηση έχει τους μηχανισμούς της, όπως είναι η «Απολογία» και η «Αποθάρρυνση».

Ο Διεφθαρμένος κάνει τους άλλους ν’ απολογούνται διαρκώς. Για το οτιδήποτε. Για το παραμικρό – κυρίως γι’ αυτό.

Ο Διεφθαρμένος υποδύεται τον Ελεγκτή – δηλαδή εκείνον, τον οποίον στην πραγματικότητα φοβάται.

Ο Διεφθαρμένος αποθαρρύνει / απογοητεύει (και τελικά συντρίβει) όποιον τολμά να σπάσει τον Κύκλο.

Κάθε συγκροτημένη σκέψη/συλλογισμός/πρόταση που δεν εμπεριέχεται στον Κύκλο των Συμφερόντων του στέκει αυτομάτως σαν απειλή και περνά αρχικά στην σφαίρα του αδιανόητου -και στην συνέχεια του εμπόλεμου.

Πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια στα μάτια του διεφθαρμένου άρχοντα η δημοκρατία ήταν κάτι τοαδιανόητο.

Οι σημερινοί άρχοντες και τα διεφθαρμένα καθεστώτα τους, οι γραφειοκράτες και οι μουλάδες τους απαξιώνουν οποιαδήποτε εναλλακτική ζωής. Κι όμως… η ίδια η ζωή διδάσκει με τον πιο σαφή αναπόδραστο τρόπο πως όλα ρέουν σε μια διαρκή ανατροπή, σε μια διαρκή αλλαγή και μεταμόρφωση, πως τίποτα δεν μένει ίδιο, στέρεο κι ανέγγιχτο, πως η σταθερότητα δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση, αλλά με όσα νομίζουμε προσωρινά κι επιπόλαια για τη δική μας τύχη.

Ο Διεφθαρμένος ελπίζει στον αστόχαστο άνθρωπο.

Ελπίζει και σ’ εκείνον , που ως παιδί θα του κόψουν τα φτερά, επαναλαμβάνοντάς του συνεχώς  «Κάνεις λάθος. Δεν είναι σωστό» , όταν εκείνο φαντάζεται και ονειροπολεί- για τελευταία φορά ελεύθερο.

Ελπίζει στον έφηβο,που τον φυλακίζουν χωρίς έλεος στο κελί της επανάληψης φράσεων. Ελπίζει για κείνον να γίνει κάποτε ο σύμμαχος, ο οποίος θα παπαγαλίζει τις φράσεις που ο Διεφθαρμένος φτύνει, όταν θα έρχεται η ώρα της κρίσης, της απόφασης.

Και κάθε ώρα, κάθε στιγμή της ζωής είναι ώρα κρίσης κι απόφασης.

Κάθε μας μέρα πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, σ’ αυτήν τη ζωή, είναι η ώρα που καλούμαστε να υπερβούμε το αδιανόητο και το εμπόλεμο, για να γίνουμε το ανθρώπινο και το δίκαιο.

Όσο ο Διεφθαρμένος θα ορίζει το δίκαιο, τόσο οι ζωές μας θα ορίζονται από το έλεός του.

«Κανένα Έλεος στους Μελλοζώντανους»

Αυτή είναι η συνειδητή – ακόμα και ασύνειδη στα πρώτα στάδια – πρακτική του.

Οι «Μελλοζώντανοι» είναι οι αντίπαλοί του.

Όχι οι «Μελλοθάνατοι».

Για εκείνον που θεωρεί «Μελλοθάνατο» μπορεί να δείξει οίκτο. Φιλανθρωπία.

Έτσι κι αλλιώς, το«φαντασμαγορικό έλεος» είναι βασικό χαρακτηριστικό της ιδεολογίας του.

Εκείνοι, όμως, που ακόμα κρατούν μέσα τους κάτι ζωντανό  αποτελούν το αντίπαλο δέος. Εκείνοι που δεν πρόκειται να γίνουν Διεφθαρμένοι. Με κανένα αντάλλαγμα. Εκείνοι που δε θα του προσφέρουν άλλοθι, δε θα τον προσεταιριστούν.Δεν θα γίνουν προσωρινά ακόλουθοι, απλώς για να βελτιώσουν τη θέση τους. Αλλά δεν θα τον καταστήσουν και αποκλειστικό σημείο αναφοράς τους. Δε θα εξαντλήσουν το πνεύμα τους, ζώντας εμπόλεμα απέναντί του, δε θα είναι απλώς οι «αντί» .

Ο Διεφθαρμένος αντλεί δύναμη απ την Αποσύνδεση των ανθρώπων. Οι συγκρούσεις τους είναι το ασφαλές πεδίο του.

Όταν όμως οι άνθρωποι ενώνονται για κάτι ανώτερο, βαθύτερο (ακόμα και μη εξηγήσιμο ορθολογικά), τότε αυτομάτως αλλάζουν οι όροι της ζωής. Η εσωτερική σύνδεση των ανθρώπινων όντων, η υπερδύναμη που παράγεται απ’ αυτή την ώσμωση είναι ο μεγαλύτερος φόβος του. Κι απέναντι σ’ αυτόν τον φόβο είναι προετοιμασμένος: Κανένα Έλεος.

Και να, τώρα!

Νάτος ο Διεφθαρμένος!

Τον βλέπεις στην οθόνη να σου μιλά- ξανά.

Να σε κοιτάζει – ξανά.

Να κηρύττει – ξανά.

Να φτύνει λέξεις – ξανά.

Να μη δείχνει έλεος- ξανά.

Όμως πια ξέρεις.

Αφού δεν δείχνει έλεος, είσαι ακόμα ζωντανός.

Είσαι ζωντανός – ξανά.

 Πέτρος Κουμπλής