Ο παραλογισμός του αγώνα χωρίς πιθανότητα επιτυχίας

Όταν κάνεις απεργία, συνήθως προσδοκάς να πάρεις κάτι. 

Αυτή τουλάχιστον είναι η λογική. 
Το ερώτημα είναι, αν εξασκώντας αυτή την πίεση δεν έχεις την δυνατότητα να πάρεις κάτι, τι νόημα έχει να κάνεις απεργία; 
Όσες απεργίες και να κάνει η ελληνική κοινωνία, δεν θα κερδίσει τίποτα από αυτή την διαδικασία. Διότι όπως χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν, έτσι και κεντημένα δικαιώματα που δεν μπορεί να διατηρηθούν δεν θα διατηρηθούν.

Δεν έχω πρόβλημα με την προσπάθεια που κάνει ο μέσος εργαζόμενος μέσα από τον όποιο συνδικαλιστικό του φορέα να διεκδικήσει περισσότερα. Το πρόβλημα που έχω είναι όταν αυτές οι διεκδικήσεις είναι παράλογες, μπροστά...
στην πραγματικότητα των αριθμών.
Και ερχόμαστε τώρα στο επίμαχο θέμα. Αν οι απαιτήσεις είναι παράλογες, διότι δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, για ποιο λόγο επιβαρύνουμε περισσότερο την κατάσταση;
Δηλαδή αν κάνουμε απεργία για ένα μήνα σερί θα λυγίσει η πολιτική ηγεσία μπροστά στο λαϊκό ξεσηκωμό; Ή νομίζετε ότι δεν θα ήθελαν οι πολιτικοί αυτής της χώρας (και ο κάθε πολιτικός σε οποιαδήποτε χώρα για τον ίδιο λόγο) να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους;
Αλλά ο παραλογισμός είναι εμπεδωμένος στο DNA του μέσου πολίτη αυτής της χώρας, όπως άλλωστε είναι και η λήψη αποφάσεων βάσει του συναισθήματος και όχι της λογικής.
Το ζήτημα όμως είναι ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα. Δεν θα έλεγα πως συμμερίζομαι τις εξαγγελίες της κυβέρνησης ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα. Εκτιμώ ότι θα υπάρξουν και νέα μέτρα, απλά δεν θα αποφέρουν τίποτα.
Και όπως είναι παράλογο ο μέσος πολίτης να απαιτεί κεκτημένα δικαιώματα που δεν μπορούν να διατηρηθούν, έτσι θεωρώ παράλογο η οποία κυβέρνηση να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, με νέους φόρους, που μάλλον δεν θα εισπραχτούν.
Άρα όλοι ζούμε ένα παραλογισμό αυτή την εποχή. Πολίτες και πολιτική ηγεσία, ο κάθε ένας για διαφορετικούς λόγους, έχουν απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον που δεν μπορούν να υλοποιηθούν, διότι η πραγματικότητα των αριθμών δεν αφήνει περιθώρια.
Θα μου πείτε, καλά ρε συ, δεν είμαστε αριθμοί. Ναι σωστά, αλλά πως και από που θα βρεθούν οι πόροι και τα έσοδα για να μπορούν πολλές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων να ικανοποιηθούν; Δεν έχω πρόβλημα να γίνουν αυξήσεις βουνό σε όλους τους μισθούς, αλλά πως θα πληρωθούν όλα αυτά;
Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να δημευτούν οι περιουσίες όλων αυτών που έχουν κλέψει και έχουν σπαταλήσει πόρους και έχουν καταδικαστεί για άπατες κατά του ελληνικού δημοσίου. Και επίσης δεν έχω πρόβλημα να δούμε πολλούς πολιτικούς στη φυλακή. Αλλά πέραν της ικανοποίησης του αισθήματος δικαίου (είναι σημαντικό δεν λέω), πόροι έτσι ώστε να μπορεί να ικανοποιηθεί ο μέσος πολίτης έναντι απαιτήσεων δεν θα βρεθούν.
Θα μου πείτε, και καλά ποια είναι η λύση; 
Η λύση δυστυχώς δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Ακόμα και αν γίνουν όλα αυτά που έχω κατά καιρούς πει, σχετικά με την δημιουργική λογιστική της κεντρικής τράπεζας, αυτό θα λύσει μόνο το κομμάτι της βιωσιμότητας του τραπεζικού κλάδου και σε μεγάλο βαθμό θα μας μειώσει το χρέος. Αλλά αυτό δεν κάνει σχεδόν τίποτα για την ανταγωνιστικότητα αυτής της οικονομίας, που έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να ορθοποδήσουμε.
Η βιωσιμότητα δηλαδή είναι πολύ πιο εύκολη υπόθεση από την ανταγωνιστικότητα. 
Διότι το κομμάτι της βιωσιμότητας μπορεί να λυθεί εύκολα με την δημιουργική λογιστική. 
Το κομμάτι της ανταγωνιστικότητας μπορεί να λυθεί μόνο με την αναδιάρθρωση της οικονομίας και των θεσμών αυτού του κράτους. Αλλά όλοι παλεύουν προκείμενου αυτό να μην επιτευχθεί.
Οι παράλογες απαιτήσεις και ο αγώνας δρόμου που κάνουν ορισμένοι για να διατηρηθεί το status quo, δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Και όσο δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, τόσο δεν θα το λύσουμε. Και όσο δεν το λύνουμε, τόσο δεν θα μπορεί να ικανοποιηθεί καμία απαίτηση όλων αυτών που απεργούν αυτές τις μέρες.
Το πρόβλημα τώρα είναι πως το εξηγείς αυτό σε κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει, ότι προαπαιτούμενο για να ανακάμψουμε είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές;
Τέλος, πως εξηγείς την φιλελεύθερη πολιτική σε κάποιον, όταν προαπαιτούμενο για να μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει φιλελεύθερες πολιτικές, είναι να έχει έστω ελάχιστες γνώσεις για το πως δουλεύει η αγορά; 

Γιώργος Καισάριος