Κι αφού είδε κι απόειδε πως κάθε «απεύθυνση» στον Κυριάκο Μητσοτάκη, «μαλώνεις ρε; μαλώνεις;», βρήκε σε τοίχο αποφάσισε να «μαλώσει» μόνος του, μήπως και στην πολιτική του δυστυχία βρεθεί, ακόμη και στην τύχη, ένα βάσιμος λόγος να αποκτήσει (και πάλι) νόημα η πολιτική του ύπαρξη και να ασχοληθεί μαζί του η ελληνική... κοινωνία.
Ο κλήρος έλαχε στο «Βασιλικό κτήμα στο Τατόϊ» για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατανάλωσε πολιτικό κεφάλαιο να επιτεθεί στην κυβέρνηση, χωρίς κανένας να καταλαβαίνει γιατί. Μια ολόκληρη ανακοίνωση εκδόθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή της συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την Βασίλισσα Μητέρα της Ισπανίας Σοφία και κανένας δεν κατάλαβε γιατί και για να υπηρετηθεί ακριβώς ποιος στόχος;
Η κυβέρνηση έχει διακηρύξει έγκαιρα τις προθέσεις της για το Κτήμα του Τατοϊου, οι εργασίες εξελίσσονται στο πλαίσιο της νεοελληνικής γραφειοκρατίας, ένα σωματείο που ευθεία αναφορά στο πρώην Βασιλικό Κτήμα είναι από πάνω και παρακολουθεί, τα ζητήματα της αποκαλούμενης «βασιλικής περιουσίας» έχουν αντιμετωπιστεί δεκαετίες τώρα με μια ειδικού τύπου συμφωνία που έχει επικυρωθεί και πολιτικά, τίποτε και κανένας δεν διανοήθηκε ποτέ να θέσει οποιοδήποτε θέμα, είτε για την ιδιοκτησία, είτε για την αξιοποίηση του κτήματος.
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να καταλαβαίνει πως, από την ιδιωτική συνάντηση Κυριάκου – Σοφίας, «κάτι ψήνεται για το Τατόϊ» και βγήκε να ορθώσει το ανάστημα του υπερασπιζόμενος τη λαϊκή ιδιοκτησία (λες κι είπε κανείς ότι το Κτήμα Τατοϊου δεν ανήκει στο ελληνικό κράτος) με ένα κείμενο που ανταποκρίνεται επακριβώς στη λογική του Ζήκου ρωτώντας τον Μητσοτάκη «μαλώνεις ρε;».
Δεν είναι τρελό, ούτε ανερμήνευτο! Απελπισία, λογικά, είναι ή πολιτική παράνοια να πιστεύει κανείς πως στην Ελλάδα σήμερα μπορεί να τεθεί ζήτημα «βασιλικής περιουσίας», ώστε να βγει μπροστά ο Τσίπρας και με τα στήθη του να την υπερασπιστεί!
Γελοιότητες και πολακισμοί της κακιάς ώρας, εκτός αν ο Αλε6ς αυτό κατάλαβε όταν ο Χανιώτης διακήρυσσε την ανάγκη να αποκτήσουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ το eye of the tiger για να κατατροπώσουν τους εχθρούς της λαϊκής βούλησης, η οποία, ως γνωστόν, είναι μαζί τους, αλλά ακόμη δεν το ξέρει!!!
Ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε, μόνος αυτός από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, να «μαλώσει» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το Κτήμα στο Τατόϊ δεν το λες και «μεγάλη πετυχησιά».
Μάλλον προς μια ανεκδοτολογική ερμηνεία της ιστορίας πρόκειται από εκείνες που σκαρφίζεται ένα μυαλό όταν όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα του είναι εξαιρετικά αδύνατα ή δεν προκαλούν το επιθυμητό ενδιαφέρον.
Ο Τσίπρας είδε όλες τις (αποκαλούμενες) «μεγάλες παρεμβάσεις του» να χάνονται στη λήθη και στην πολιτική λησμονιά, χωρίς να είναι σε θέση να αφήσουν στην κοινωνία των πολιτών του παραμικρό θετικό αποτύπωμα.
Βρέθηκε στη δεινή θέση να μιλάει και να μην τον ακούει κανείς, να φωνάζει και να κλείνουν όλοι τα’ αυτιά τους. Ζει σε ένα ιδιότυπο πολιτικό απομονωτισμό, στον οποίο υποφέρει και από τον οποίο δυσκολεύεται πολύ να ξεφύγει.
Γύρω του εξελίσσονται διεργασίες, συνάπτονται συμμαχίες, δημιουργούνται μέτωπα, συντάσσονται κομματικές συμφωνίες.
Ο ίδιος, περιχαρακωμένος στα προεδρικά ιδιαίτερα, συνδιαλέγεται με τον Σπίρτζη και την Μαριλίζα, υποδέχεται έναν Συμεών Κεδίκογλου περίπου ως Μεσσία της σοσιαλδημοκρατικής στροφής και αγωνιωδώς ψάχνει τρόπο να διεμβολίσει το ΚΙΝΑΛ με επιθέσεις στον Ανδρέα Λοβέρδο στηριγμένες σε ψεύτικες αναφορές γιας μια δήθεν προνομιακή σχέση του με τη Νέα Δημοκρατία, αν κερδίσει τη μάχη της διαδοχής.
Η δυσκολία του να συνομιλήσει με την κοινωνία είναι παροιμιώδης (ποτέ δεν ήταν επαρκής, οι εποχές και οι συγκυρίες την έκαναν), ακόμη και στα μεγάλα ζητήματα (εργασιακό κ.λ.π.) που αποτελούν πεδίο δόξης λαμπρό για την εγχώρια αριστερά είναι εκτός κάδρου όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι Φωτόπουλοι να του βρουν γήπεδο να παίξει μπάλα.
Πως από όλη αυτή την απελπισία προέκυψε το Τατόϊ μόνο ο Τσίπρας το γνωρίζει κι οι σύμβουλοι του, που πίστεψαν πως στην απάντηση που εξέδωσαν (μόνοι αυτοί) θα προστρέξει σύμπας ο ελληνικός λαός να στοιχηθεί, έτοιμος να υπερασπιστεί τη λαϊκή περιουσία η οποία τελεί εν κινδύνω, χωρίς κανένας να γνωρίζει από ποιον!!!
Συριζαίϊκα μεγαλεία εν μέσω πολιτικής και προγραμματικής )(σοβαρής εννοείται) άπνοιας, κάτι σαν το παλιό, καλό ρητό «δουλειά δεν είχε ο διάβολος …».
Του Χρήστου Υφαντή
Διαβάστε επίσης:
1 σχόλιο:
Τον ανηψιο της κυριας δεν βλεπω και ανησυχω.
Δημοσίευση σχολίου