Τα μικρά πριν τα μεγάλα και τα μυαλά στα κάγκελα!

Για να μη μας ματιάσουν..!

Η Ελλάδα διαχρονικά, έχει μία τάση ν’ ασχολείται και να ξοδεύει τις δυνάμεις της σε μικρά και ασήμαντα ενώ διακυβεύονται μεγάλα και κρίσιμα.
Τις τελευταίες 48 ώρες βιώσαμε ορισμένες καταστάσεις που, στους παλιότερους, θύμισαν άλλες εποχές. 

Εποχές με βαλίτσες, με λουλούδια σκέτα, με λουλούδια σε ανθοδέσμες, με στημένα παιχνίδια, με "στοιχήματα μπρος και πίσω", με παράγκες και "όλους τους άλλους να πα να... μπιιιπ" και πολλά-πολλά ακόμη. 

Μια Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία (ΠΑΕ) παρανόμησε (μεταξύ μας, καραμπινάτα και βλακωδώς απροκάλυπτα), μια άλλη (με έννομο συμφέρον αλλά και "βεβαρημένο παρελθόν") την κατήγγειλε, η υπόθεση εξετάστηκε από τους αρμόδιους ειδικούς κριτές (όχι δικαστές, η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού -ΕΕΑ- δεν είναι μέρος της τακτικής δικαιοσύνης, ούτε υπάγεται σε αυτήν) και βγήκε μια τελεσίδικη απόφαση.
Η οποία απόφαση τιμωρεί την πρώτη ΠΑΕ, σύμφωνα με τις ισχύουσες σχετικές διατάξεις. Ίσως υπερβολικά αυστηρά, ίσως ακόμη και εξοντωτικά αλλά απολύτως σύμφωνα με τον νόμο.
Φυσικά, καθώς ζούμε στην νότια άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου, αμέσως άνοιξαν οι πόρτες της κόλασης. Ακούστηκαν, γράφτηκαν και ειπώθηκαν όσα μπορεί να φανταστεί άνθρωπος, αλλά και όσα δεν μπορεί. Φτάσαμε ακόμη και σε απειλές για χωρισμό της χώρας στα δύο, αλλαγή σημαίας με… το αστέρι της Βεργίνας, διχασμό και άλλα όμορφα και γραφικά. Όχι μόνο από τρολλ των social media, αλλά και από ανθρώπους εξαιρετικά σοβαρούς, κατά τα άλλα. Δυστυχώς…
Η κυβέρνηση αντέδρασε αφενός "καρατομώντας" κομματικά τον ευρωβουλευτή που θεώρησε σωστό να προσπαθήσει να την εκβιάσει δημόσια (απίστευτο κι όμως Ελληνικό), αφετέρου υποσχόμενη να… αλλάξει τις ποινές που επιφέρει. Χωρίς όμως ν’ "αγγίξει" κανέναν άλλον που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος γι’ αυτήν την (εντελώς απαράδεκτη) κατάσταση.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το όλο σκηνικό. Θεωρώ όμως ότι είναι δεν είναι αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό. Προέχει να κοιτάξει κανείς προσεκτικά τα όσα συνέβαιναν στη χώρα ταυτόχρονα, ενώ εξελισσόταν όλος αυτός ο παραλογισμός.
Από τη μία πλευρά λοιπόν, κατέθετε στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση Ρασπούτιν ο Οικονομικός Ανακριτής κύριος Παναγιώτης Αθανασίου, ενώ από την άλλη η Ελλάδα εξέδιδε, μετά από περισσότερα από 12 χρόνια, ομόλογο με διάρκεια μεγαλύτερη της δεκαετίας.
Ο κύριος Αθανασίου, σύμφωνα με τις όλες τις πληροφορίες που έρχονται από την επιτροπή, κατέθεσε πως υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης του ζητούσε να βρει κάτι, οτιδήποτε που να μπορεί να παρουσιαστεί ως στοιχείο για να ασκηθούν διώξεις σε συγκεκριμένο επιχειρηματία και πολιτικούς αντιπάλους του υπουργού και της κυβέρνησης.
Το γράφω ξανά, όσο πιο απλά μπορώ: 

Σε μια χώρα όπου υποτίθεται πως υπάρχει λειτουργικό δημοκρατικό πολίτευμα και η οποία αναζητούσε (και αναζητά) επενδύσεις ύψους δεκάδων επί δεκάδων δισ., υπουργός ζητούσε από λειτουργό της Δικαιοσύνης να λειτουργήσει παρακρατικά. 

Τρομερά θετικό στοιχείο για την προσέλκυση επενδύσεων, δεν νομίζετε;

Την ίδια ώρα που ζούσαμε τα "δράματα" των ΠΑΕ επίσης, ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους συγκέντρωνε περισσότερα από €18 δισ. (αποδεχόμενος μόνο €2,5 δισ., καθώς οι δανειακές ανάγκες είναι σχεδόν ανύπαρκτες και το χρέος εξαιρετικά υψηλό) για 15 έτη και με εξαιρετικά χαμηλή απόδοση (1,91% - δεδομένης της υπάρχουσας πιστοληπτικής ικανότητας).

Σε απλά ελληνικά, επιτέλους η χώρα αναγνωριζόταν ξανά από τις αγορές σαν κανονικό μέλος της Ευρωζώνης. Οι οποίες ήταν διατεθειμένες να την δανείσουν €18 δισ. (περί το 5% του συνολικού της χρέους, σημαντικότατο ποσοστό) για τα επόμενα 15 χρόνια!
Ξέρετε ποιο οικονομικό αντικείμενο είχε η διένεξη των 2 ΠΑΕ; 

Όχι περισσότερα από €50 εκατομμύρια! Όχι δισεκατομμύρια, απλά σκέτα εκατομμύρια; Εκατομμύρια σχετικά με το ποδόσφαιρο! Δηλαδή σχετικά μ’ ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ!
Πόσο λογικό σας φαίνεται ν’ ασχολείται μια ολόκληρη χώρα με 50.000.000 και ένα παιχνίδι, ν’ απειλείται εξ αιτίας αυτών με διχοτόμηση και διάλυση του κοινωνικού ιστού, όταν γίνονται γνωστές λειτουργίες παρακράτους σε συνεχή και εκτεταμένη βάση από πολιτικούς και διακυβεύονται (πολλά) δισεκατομμύρια;

Και τι ακριβώς μπορεί να λέει για την τύχη αυτής της χώρας, το θέμα στο οποίο επιλέγει να εστιάσει την προσοχή της; Ή για τις πιθανότητές της να επιβιώσει στον 21ο αιώνα;

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr