Λίγο πολύ, οι κανόνες είναι διαχρονικοί και οι περισσότεροι τους έχουμε πάρει χαμπάρι. Απλά, αυτή η έρμη κρίσιμη μάζα που θα σηκώσει κεφάλι για να απαλλαγεί από τους δυνάστες της, δεν έχει αποκτήσει ακόμα το μέγεθος και τη φόρμα που της αξίζει.
Εν προκειμένω, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όποτε παρεμβαίνει...
στη δημόσια σφαίρα, γίνεται όλο και πιο αποκαλυπτικός. Αυτή τη φορά, μίλησε με όρους «αγοράς» για να γίνει ακόμα πιο κατανοητός από το ταπεινό του ακροατήριο. «Η Ελλαδίτσα μας είναι το καλύτερο οικόπεδο της Ευρώπης και θα το πιέσουν...» δήλωσε. «Καλούμαστε να σηκώσουμε τον πήχη πιο ψηλά. Να αφήσουμε τις μικρότητες. Να μη μας απασχολούν οι σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους, αλλά Εκκλησίας - Έθνους», τόνισε επιπλέον, στο πλαίσιο ειδικής τελετής κατά την οποία αναγορεύτηκε σε επίτιμο δημότη Ιλίου.
Βεβαίως, κάτι έπρεπε να πει, προκειμένου να συγκινήσει το κοινό του, το οποίο έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και Τον αποδέχεται , με τον κοσμικό και όχι με τον πνευματικό Του ρόλο. Γι αυτό άλλωστε δηλώνει ξεκάθαρα ότι «εμπιστεύεται» περισσότερο την Εκκλησία παρά το πολιτικό σύστημα. Λογικό φαίνεται, αφού ο Παράδεισος είναι πάντα εγγυημένος ενώ η εγκόσμια γη της επαγγελίας πολύ μακριά…
Όπως και να ΄χει, κατανοώ πλήρως, τη χρήση των λέξεων από τον Αρχιεπίσκοπο. Και η «Ελλαδίτσα» και το «οικόπεδο» αποτελούν για τον μέσο Έλληνα, ιστορικές κατακτήσεις στις παραδόσεις του. Η Ελλαδίτσα προσφέρεται διαχρονικά, για ευκολία στην εκμετάλλευση και το οικόπεδο για καταπάτηση. Άλλο είναι να έχεις ένα κράτος μικρό και κακόμοιρο κι άλλο ένα ανεξάρτητο και θεσμικά κατοχυρωμένο. Άλλο το οικόπεδό σου να βρίσκεται στο κτηματολόγιο – πολύ κακή λέξη για Εκείνον- και άλλο να χτίζεις το αυθαίρετό σου, ανενόχλητος…
Είναι πάντως, ιστορικά, πρωτοφανής η προσπάθεια των κληρονόμων να συντηρούν την Ελλαδίτσα στην νηπιακή της ηλικία και να μην επιτρέπουν να μεγαλώσει. Προφανώς, γιατί φοβούνται ότι η ενηλικίωσή της θα τερματίσει και την προσοδοφόρα κηδεμονία τους. Όπως επίσης, είναι πολύ εύστοχη η αφήγηση περί ακριβού οικοπέδου, αφού δημιουργεί μία ψευδαίσθηση οικογενειακού πλούτου τον οποίο πάντοτε, εποφθαλμιούν οι μοχθηροί οικοπεδοφάγοι της αμαρτωλής Εσπερίας. Για τους εξ Ανατολών, η ανησυχία είναι μικρότερη.
Όσο για τον «εθνικό» ρόλο της Εκκλησίας, στη διαμόρφωση του σημερινού «οικοπέδου», είναι θέμα που πρέπει κάποτε, να τολμήσει μια ομάδα ιστορικών να την προσδιορίσει. Και λέω ομάδα, γιατί αν το επιχειρήσει ένας, τον βλέπω να τσουρουφλίζεται στην πυρακτωμένη ρομφαία κάποιων αγανακτισμένων Χερουβίμ. Ας μην πάμε μακριά στο Βυζάντιο και στους Τούρκους. Ας μελετήσουμε μόνο τις «ισορροπίες» που κράτησαν οι «πνευματικοί» ηγέτες εντός και εκτός «Ελλαδίτσας», στα χρόνια του Βενιζέλου στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν την κηδεμονία του σημερινού «οικοπέδου», πριν και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή…
Ο λαϊκισμός είναι ένας και τα χαρακτηριστικά του κοινά. Εργαλείο για όλους εκείνους που επιμένουν να συνομιλούν με τα ταπεινά ένστικτα των ανθρώπων.
Κάθε οντότητα όμως, παίρνει τη φόρμα που εμείς επιθυμούμε να της δώσουμε. Και κάθε χώρα είναι τόσο μεγάλη όσο μεγάλοι είναι οι πολίτες της.
Στη δική μας περίπτωση, οι «μεγάλοι» ή ζουν εξόριστοι αναπολώντας τον ήλιο της χαμένης πατρίδας τους ή στοιβάζονται σε κάποιες εσωτερικές «φυλακές», τιμωρημένοι από τους «μικρούς» που σφετερίζονται την εξουσία.
Η Ελλαδίτσα, Μακαριότατε,
δεν είναι οικόπεδο κάποιας Μονής, προς ανταλλαγή με το Δημόσιο. Ούτε και ανήκει στις «νέες χώρες» που κατακτούσατε με το θυμιατό σας.
Είναι μια Πολιτεία αιώνια, όμορφη και ερωτική και περιμένει να απαλλαγεί από τους απαγωγείς της που προσποιούνται, ξεδιάντροπα, τους κηδεμόνες της!
Α. Ζαμπούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου