Οι λαοί αποδεικνύουν την ωριμότητά τους όταν τελειώσουν τα λεφτά.
Οι πολιτικοί μιας χώρας πρέπει να αποδείξουν την ωριμότητά τους πριν αυτά τελειώσουν. Είναι στην φύση της οικονομίας ο κύκλος των παχιών και των αδύναμων αγελάδων...
Από τη σκοπιά αυτή, οι Έλληνες πολιτικοί τα τελευταία χρόνια πράγματι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών της χώρας. Ισχύει όμως και για το λαό το ίδιο;...
Σίγουρα το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση αντανάκλαση του λαού της, όπως βέβαια ισχύει και το αντίστροφο.
Η Ελλάδα, το 2012 πριν τις εκλογές και το 2013 με τη δολοφονία του Φύσσα και μετά ως αντίποινα των δυο μελών της ΧΑ, ενδεχομένως αντίκρισε την άβυσσο.
Παρ’ όλα αυτά την απέφυγε και όχι μόνο αυτό, αλλά αρχίζουν να πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η ωριμότητα κερδίζει έδαφος έναντι των ανώριμων και αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και αντιδράσεων.
Η Ελλάδα αλλάζει...
Η Ελλάδα αλλάζει και αυτό δημιουργεί ελπίδες πως μπορεί να σταματήσει να βουλιάζει. Οι αλλαγές δεν έχουν βρει έκφραση ακόμη στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά αποκτούν σημαντική ισχύ σε αριθμό δήμων ο οποίος έχει αυξητική τάση στα πανεπιστήμια, όπως έδειξαν οι πρόσφατες πρυτανικές εκλογές, στους επαγγελματικούς συλλόγους όπως έδειξαν οι αρχαιρεσίες των μηχανικών κλπ.
Η μόδα των παλαβών των δυο άκρων, των συνωμοσιολόγων και των δημαγωγών που υπόσχονται παραθαλάσσια οικόπεδα στην Πίνδο, βρίσκεται σε αποδρομή. Προσωρινή ή οριστική μένει να το δούμε.
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στη Σύρο για να παρακολουθήσω τις γιορτές λουκουμιού που οργανώνει εκεί μια ομάδα πολιτών, προκειμένου να αναδείξει και να στηρίξει μια από τις βασικές παραδοσιακές τοπικές παραγωγικές δραστηριότητες.
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων γνώρισα το νέο δήμαρχο του νησιού, Γιώργο Μαραγκό, ένα νέο μηχανικό που με εξέπληξε καθώς δεν προσέφυγε στα συνήθη τετριμένα για το μνημόνιο και τις αρλούμπες περί κατάργησης με ένα νόμο που φέρει ευημερία στη χώρα και το δήμο ή τα κρατικά ταμεία και τις κοινοτικές επιδοτήσεις και πως θα τα «αρμέξει». Μιλούσε σαν φυσιολογικός άνθρωπος, για τα σχέδια να προσελκύσει επενδύσεις και επισκέπτες που θα αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία.
Στόχοι του είναι να προσελκύσει επενδύσεις στο νησί από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό αλλά και να διεκδικήσει για τη Σύρο να είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021.
Εξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία παρά το γεγονός πως εκφράζει μεταρρυθμιστικό λόγο αναδιάρθρωσης του δήμου και των υπηρεσιών του: «Είναι αδιανόητο έλεγε να μην μπορεί η δημοτική αρχή να μεταθέσει μια θέση εργασίας κατά 200 μέτρα... Θα αλλάξουν όλα για να γίνει ο δήμος ανταποδοτικός στους πολίτες και αν δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας αυτές θα είναι βιώσιμες και όχι πελατειακές και παρασιτικές...».
Καμία σχέση λοιπόν με το συνήθη λόγο των τοπικών αρχόντων σ΄ αυτή τη χώρα που έχει να κάνει με το πόσους θα διορίσουμε και πως θα αποκλείσουμε το υπουργείο με τις σκουπιδιάρες, για να εκβιάσουμε μεγαλύτερα κονδύλια.
Δεν είναι εξαίρεση...
Στο δήμο της Αθήνας ο Καμίνης κατάφερε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες αλλά κρατώντας την πόλη όρθια στη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκπληξη αποτέλεσε η προσήλωση του δημάρχου στην τήρηση της νομιμότητας καίτοι βρέθηκε μεταξύ διασταυρούμενων πυρών της άκρας δεξιάς και αριστεράς.
Ο Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη συμμάζεψε ένα δήμο που ήταν γνωστός για τα σκουπίδια, τις αργομισθίες, τα ταμειακά σκάνδαλα. Επιπλέον, ο Μπουτάρης σταδιακά βάζει τη Θεσσαλονίκη στον τουριστικό χάρτη της χώρας. Πρόκειται για μια εξέλιξη τα οφέλη της οποίας έχουν αρχίσει να αποδίδουν, αλλά θα συνεχίσουν να το κάνουν για δεκαετίες. Όπως όλοι γνωρίζετε και ο Καμίνης και ο Μπουτάρης κέρδισαν για δεύτερη φορά άνετα στις πρόσφατες εκλογές.
Σαν τους παραπάνω δημάρχους υπάρχουν και δεκάδες άλλοι που καταγράφουν μια νέα ποιότητα πολιτικού λόγου και πρακτικής. Νέα πρόσωπα χωρίς εμφανές κομματικό στίγμα, παραταξιακές πατρωνίες και πελατειακές δουλειές αλλάζουν τον πολιτικό χάρτη της χώρας ξεκινώντας από τη βάση.
Αέρα να φύγει χολέρα...
Δεν είναι μόνο οι δήμοι όπου η Ελλάδα αλλάζει. Στις τελευταίες πρυτανικές εκλογές στα πανεπιστήμια, τα πρόσωπα της «παλαβής» κυρίως αριστεράς που είχαν στήσει πελατειακούς μηχανισμούς και με συμμορίες φοιτητών, που παρίσταναν τις παρατάξεις, λυμαίνονταν και ευθύνονταν για τη διάλυση των πανεπιστημίων, ηττήθηκαν κατά κράτος από πρόσωπα που έχουν σαν προτεραιότητα την αναδιοργάνωση και λειτουργία των πανεπιστημίων και όχι το «άρμεγμα» του ελληνικού λαού...
Ο νέος πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μύτκας και ο νέος πρύτανης του Καποδιστριακού Φορτσάκης, εκλέχτηκαν με αιτήματα μεταρρύθμισης των πανεπιστημίων και πάταξης της ανομίας και του φασισμού που επιβάλουν για χρόνια ηχηρές μειοψηφίες με την ανοχή (τουλάχιστον) ή τη συνέργεια των παλιών πρυτανικών αρχών και πολλών κομμάτων...
Σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές έχουν ενισχυθεί ανάλογα μεταρρυθμιστικά ρεύματα. Καταλήψεις τέλος, λένε οι νέες πρυτανικές αρχές που σχεδιάζουν αναδιοργάνωση με αξιολόγηση και αξιοκρατία.
Το ρεύμα υπέρ του τέλους της ασυδοσίας των συνδικαλιστών και της εξεύρεσης ενός αντικειμενικού τρόπου αξιολόγησης και αναβάθμισης υπάρχει και στη Μέση και Βασική εκπαίδευση.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία των αλλαγών που ωριμάζουν στη βάση της κοινωνίας. Ακόμη δεν έχουν βρει συμπαγείς πολιτικές εκφράσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή που κυριαρχούν οι δεινόσαυροι της πελατοκρατίας. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά πως ο τρόπος που ζούσαμε δεν είναι βιώσιμος...
Είναι θέμα χρόνου αυτό να εκφραστεί και πολιτικά στην κεντρική πολιτική σκηνή...
Η Ελλάδα αλλάζει, αλλά θα προλάβει να έχει αλλάξει επαρκώς πριν βουλιάξει ολοσχερώς;
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr
Σίγουρα το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση αντανάκλαση του λαού της, όπως βέβαια ισχύει και το αντίστροφο.
Η Ελλάδα, το 2012 πριν τις εκλογές και το 2013 με τη δολοφονία του Φύσσα και μετά ως αντίποινα των δυο μελών της ΧΑ, ενδεχομένως αντίκρισε την άβυσσο.
Παρ’ όλα αυτά την απέφυγε και όχι μόνο αυτό, αλλά αρχίζουν να πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η ωριμότητα κερδίζει έδαφος έναντι των ανώριμων και αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και αντιδράσεων.
Η Ελλάδα αλλάζει...
Η Ελλάδα αλλάζει και αυτό δημιουργεί ελπίδες πως μπορεί να σταματήσει να βουλιάζει. Οι αλλαγές δεν έχουν βρει έκφραση ακόμη στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά αποκτούν σημαντική ισχύ σε αριθμό δήμων ο οποίος έχει αυξητική τάση στα πανεπιστήμια, όπως έδειξαν οι πρόσφατες πρυτανικές εκλογές, στους επαγγελματικούς συλλόγους όπως έδειξαν οι αρχαιρεσίες των μηχανικών κλπ.
Η μόδα των παλαβών των δυο άκρων, των συνωμοσιολόγων και των δημαγωγών που υπόσχονται παραθαλάσσια οικόπεδα στην Πίνδο, βρίσκεται σε αποδρομή. Προσωρινή ή οριστική μένει να το δούμε.
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στη Σύρο για να παρακολουθήσω τις γιορτές λουκουμιού που οργανώνει εκεί μια ομάδα πολιτών, προκειμένου να αναδείξει και να στηρίξει μια από τις βασικές παραδοσιακές τοπικές παραγωγικές δραστηριότητες.
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων γνώρισα το νέο δήμαρχο του νησιού, Γιώργο Μαραγκό, ένα νέο μηχανικό που με εξέπληξε καθώς δεν προσέφυγε στα συνήθη τετριμένα για το μνημόνιο και τις αρλούμπες περί κατάργησης με ένα νόμο που φέρει ευημερία στη χώρα και το δήμο ή τα κρατικά ταμεία και τις κοινοτικές επιδοτήσεις και πως θα τα «αρμέξει». Μιλούσε σαν φυσιολογικός άνθρωπος, για τα σχέδια να προσελκύσει επενδύσεις και επισκέπτες που θα αναζωογονήσουν την τοπική οικονομία.
Στόχοι του είναι να προσελκύσει επενδύσεις στο νησί από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό αλλά και να διεκδικήσει για τη Σύρο να είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021.
Εξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία παρά το γεγονός πως εκφράζει μεταρρυθμιστικό λόγο αναδιάρθρωσης του δήμου και των υπηρεσιών του: «Είναι αδιανόητο έλεγε να μην μπορεί η δημοτική αρχή να μεταθέσει μια θέση εργασίας κατά 200 μέτρα... Θα αλλάξουν όλα για να γίνει ο δήμος ανταποδοτικός στους πολίτες και αν δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας αυτές θα είναι βιώσιμες και όχι πελατειακές και παρασιτικές...».
Καμία σχέση λοιπόν με το συνήθη λόγο των τοπικών αρχόντων σ΄ αυτή τη χώρα που έχει να κάνει με το πόσους θα διορίσουμε και πως θα αποκλείσουμε το υπουργείο με τις σκουπιδιάρες, για να εκβιάσουμε μεγαλύτερα κονδύλια.
Δεν είναι εξαίρεση...
Στο δήμο της Αθήνας ο Καμίνης κατάφερε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες αλλά κρατώντας την πόλη όρθια στη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκπληξη αποτέλεσε η προσήλωση του δημάρχου στην τήρηση της νομιμότητας καίτοι βρέθηκε μεταξύ διασταυρούμενων πυρών της άκρας δεξιάς και αριστεράς.
Ο Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη συμμάζεψε ένα δήμο που ήταν γνωστός για τα σκουπίδια, τις αργομισθίες, τα ταμειακά σκάνδαλα. Επιπλέον, ο Μπουτάρης σταδιακά βάζει τη Θεσσαλονίκη στον τουριστικό χάρτη της χώρας. Πρόκειται για μια εξέλιξη τα οφέλη της οποίας έχουν αρχίσει να αποδίδουν, αλλά θα συνεχίσουν να το κάνουν για δεκαετίες. Όπως όλοι γνωρίζετε και ο Καμίνης και ο Μπουτάρης κέρδισαν για δεύτερη φορά άνετα στις πρόσφατες εκλογές.
Σαν τους παραπάνω δημάρχους υπάρχουν και δεκάδες άλλοι που καταγράφουν μια νέα ποιότητα πολιτικού λόγου και πρακτικής. Νέα πρόσωπα χωρίς εμφανές κομματικό στίγμα, παραταξιακές πατρωνίες και πελατειακές δουλειές αλλάζουν τον πολιτικό χάρτη της χώρας ξεκινώντας από τη βάση.
Αέρα να φύγει χολέρα...
Δεν είναι μόνο οι δήμοι όπου η Ελλάδα αλλάζει. Στις τελευταίες πρυτανικές εκλογές στα πανεπιστήμια, τα πρόσωπα της «παλαβής» κυρίως αριστεράς που είχαν στήσει πελατειακούς μηχανισμούς και με συμμορίες φοιτητών, που παρίσταναν τις παρατάξεις, λυμαίνονταν και ευθύνονταν για τη διάλυση των πανεπιστημίων, ηττήθηκαν κατά κράτος από πρόσωπα που έχουν σαν προτεραιότητα την αναδιοργάνωση και λειτουργία των πανεπιστημίων και όχι το «άρμεγμα» του ελληνικού λαού...
Ο νέος πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μύτκας και ο νέος πρύτανης του Καποδιστριακού Φορτσάκης, εκλέχτηκαν με αιτήματα μεταρρύθμισης των πανεπιστημίων και πάταξης της ανομίας και του φασισμού που επιβάλουν για χρόνια ηχηρές μειοψηφίες με την ανοχή (τουλάχιστον) ή τη συνέργεια των παλιών πρυτανικών αρχών και πολλών κομμάτων...
Σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές έχουν ενισχυθεί ανάλογα μεταρρυθμιστικά ρεύματα. Καταλήψεις τέλος, λένε οι νέες πρυτανικές αρχές που σχεδιάζουν αναδιοργάνωση με αξιολόγηση και αξιοκρατία.
Το ρεύμα υπέρ του τέλους της ασυδοσίας των συνδικαλιστών και της εξεύρεσης ενός αντικειμενικού τρόπου αξιολόγησης και αναβάθμισης υπάρχει και στη Μέση και Βασική εκπαίδευση.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία των αλλαγών που ωριμάζουν στη βάση της κοινωνίας. Ακόμη δεν έχουν βρει συμπαγείς πολιτικές εκφράσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή που κυριαρχούν οι δεινόσαυροι της πελατοκρατίας. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά πως ο τρόπος που ζούσαμε δεν είναι βιώσιμος...
Είναι θέμα χρόνου αυτό να εκφραστεί και πολιτικά στην κεντρική πολιτική σκηνή...
Η Ελλάδα αλλάζει, αλλά θα προλάβει να έχει αλλάξει επαρκώς πριν βουλιάξει ολοσχερώς;
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου