Φανταστείτε λίγο τη σκηνή που θα σας περιγράψουμε: Ο πατέρας είναι άνεργος εδώ και καιρό. Δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ στο σπίτι και τα περιθώρια πίστωσης από γνωστούς και φίλους έχουν εξαντληθεί.
Ο άνθρωπος σηκώνεται το πρωί και κρυώνει, αφού δεν έχει χρήματα για τη θέρμανση. Βλέπει το παιδί του να κοιμάται και σκέφτεται τι έχει να του προσφέρει.
Αυτός ο άνθρωπος, βγαίνοντας έξω από το σπίτι του, εκείνο το πρωινό, που μπορεί να φτάσει;
Η κοινωνική κρίση δεν είναι προ των πυλών, όπως θα θέλαμε πολλοί από εμάς να πιστεύουμε. Έχουμε περάσει ήδη τη διαχωριστική γραμμή και οδεύουμε ολοταχώς προς καταστάσεις πρωτόγνωρες για τη σύγχρονη κοινωνία μας.
Τον περασμένο Δεκέμβριο λίγοι κουκουλοφόροι έφτασαν για να κάνουν άνω – κάτω τη χώρα. Πρόκειται για κακομαθημένα παλιόπαιδα που έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο ατιμωρησίας.
Η ανικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει το αυτόνομο κρατίδιο των Εξαρχείων επέτρεψε στους νοσταλγούς της «επανάστασης» να φαντασιώνονται ότι με μερικές βόμβες μολότοφ μπορούν να φέρουν την αναρχία από άκρη σε άκρη της χώρας...
Αυτό που έρχεται, όμως, δεν έχει σχέση με τα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα.
Δεν μιλάμε, πλέον, για μια χούφτα νέους ανθρώπους που αναζητούν την επίλυση των υπαρξιακών τους προβλημάτων μέσα από ακραίες μορφές έκφρασης.
Αλλά για μία κοινωνία που θα πνίγεται από τα προβλήματα, την αβεβαιότητα και την απελπισία. Ποιος ασχολείται σήμερα με το θέμα;
Με το πώς θα επιβιώσουν οι άνθρωποι; Όχι, φυσικά, με επιδοτήσεις τύπου ΤΕΜΠΜΕ, αλλά με ουσιαστικά μέτρα. Ο κόσμος θέλει δουλειά και οι δουλειές θέλουν επενδύσεις. Τι κάνουν προς αυτή την κατεύθυνση; Δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δακτυλάκι. Έχουν αγκιστρωθεί στις καρέκλες τις εξουσίας και ασχολούνται μόνο με τις δημοσκοπήσεις και με την ημερομηνία διεξαγωγής των εθνικών εκλογών.
Μας... συγκλονίζουν με την πολιτική τους ανυπαρξία τους, μας εξοργίζουν με την παρουσία τους.
Τι θα πουν αυτοί οι κύριοι αύριο στον πατέρα που δεν θα μπορεί να ταΐσει το παιδί του;
Ότι φταίγανε οι... προηγούμενοι για τα ελλείμματα και ότι θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε που καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτή τη δύσκολη κατάσταση; Ή θα στείλουν τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν τους πεινασμένους;
Η λύση είναι μπροστά στα μάτια τους, αλλά αρνούνται να τη δουν.
Όταν ένα χωριό απειλείται από την φωτιά δεν πλακώνονται οι κάτοικοι μεταξύ τους για το αν θα πρέπει να βάλουν σιντριβάνι στην πλατεία του χωριού ή όχι, αλλά τρέχουν για να σβήσουν τη φωτιά. Εθνική συνεννόηση χρειάζεται και ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα για να υλοποιηθεί.
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου