Το μήνυμα

Γιάννης Πρετεντέρης

Τον Δεκέμβριο, όταν διάφοροι ανεγκέφαλοι χειροκροτούσαν και αποθέωναν την πολυτραγουδισμένη «κοινωνική εξέγερση των νέων», σημειώναμε εδώ πως με αυτές τις ανοησίες υποδαυλίζεται ίσως η μεγαλύτερη συντηρητική αναδίπλωση της ελληνικής κοινωνίας.

Τρεις μήνες αργότερα η «κοινωνική εξέγερση» διελύθη ησύχως στη θέα των Χριστουγέννων αλλά άφησε πίσω της τα χειρότερα απόνερα: τους κουκουλοφόρους, την ατιμωρησία, το αίσθημα ανομίας και καθημερινής βίας, την κατάλυση της αστυνόμευσης.

Α, και τις δημοσκοπήσεις... Τι λένε οι δημοσκοπήσεις;

Το 78% θέλει πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα.

Το 62% συμφωνεί με το νομοθετικό πλαίσιο για την κουκούλα- αυτό για τους «ειδήμονες» που προειδοποιούσαν από τις τηλεοράσεις ότι καταλύεται η δημοκρατία!

Το 76% θέλει να μπαίνει η αστυνομία στα Πανεπιστήμια όταν διαπράττονται εγκληματικές πράξεις.

Το 72,3% ζητεί να εκδιωχθούν οι λαθρομετανάστες. Και άλλα πολλά σχετικά...

Αυτά πρεσβεύει η ελληνική κοινωνία.

Μεταξύ μας, δεν λέει και τίποτε παράλογο, έστω κι αν εντυπωσιάζει το εύρος της

πλειοψηφίας. Το βέβαιο είναι ότι αποδοκιμάζει μια ολόκληρη αντίληψη και εμμέσως μια μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης, η οποία επιμένει να βλέπει την κοινωνία με γυαλιά αριστερίστικου γκρουπούσκουλου.

Διότι τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα; Κάτι πολύ απλό και πολύ γνωστό. Οσο μια μειοψηφία υιοθετεί όλο και πιο ακραίες θέσεις τόσο μεγαλώνει η πλειοψηφία που τις απορρίπτει.

Το 1972, στην κορύφωση του αντιπολεμικού κινήματος στην Αμερική, ο Νίξον κέρδισε την προεδρική εκλογή με 60,7%. Και τον Ιούνιο του 1968, έναν μήνα μετά τον Μάιο, ο Ντε Γκωλ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με 58,1%- τότε δηλαδή που ο Σαρτρ με το ύψος της μεγαλοφυΐας του είχε αποφανθεί ότι «οι εκλογές είναι μια παγίδα για μαλ...ες».

Δεν ξέρω αν είναι παγίδα και για ποιους.

Ξέρω όμως ότι στις δημοκρατίες έχουμε βρει μια διαδικασία για να προχωρούμε: ρωτάμε (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) τη γνώμη των πολιτών.

Οι πολλοί δεν είναι απαραίτητο να έχουν δίκιο αλλά έχουν την πλειοψηφία.

Κι έτσι δουλεύει ένα σύστημα, το οποίο έχει αποδειχθεί καλύτερο από όλα τα άλλα. Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις είναι διατεθειμένες να κατανοήσουν αυτό που τους διαμηνύει η κοινωνία.

Αν θέλουν να κατανοήσουν τους φόβους, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές της.

Αν ναι, καλά θα κάνουν να δείξουν γρήγορα ότι έλαβαν το μήνυμα.

Αν όχι, κανένα πρόβλημα.

Θα το λάβει και θα το εκφράσει κάποιος άλλος.