Τρεις (χωρίς τον κούκο, που αναμένεται οσονούπω στη διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας) τελευταίες περιπτώσεις θεσμικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης που απαντάνε σε υπαρκτά ζητήματα της κοινωνίας και των θεσμών, δηλαδή το νομοσχέδιο για την επιτάχυνση των προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ, ο διορισμός νέου Συνηγόρου του Πολίτη και τα θέματα της μεγιστοποίησης των εσόδων του κράτους, έδειξαν, με τον πλέον εναργέστερο τρόπο και σε πείσμα κάθε απόπειρας από την Χαριλάου Τρικούπη να βιαστεί η λογική μας, το αναμενόμενο:... πως ο κ. Ανδρουλάκης παραμένει, σε πείσμα κάθε διάθεσης για εκσυγχρονισμό ένας μόνιμος και βαθύς θιασώτης του αριστερού παραλογισμού και της λογικής «όχι σε όλα», ακόμη και στις περιπτώσεις που αναγκάζεται να συγκρουστεί με την κοινή λογική ή, ακόμη χειρότερο, να την βιάσει για να ικανοποιήσει το κληρονομημένο αντί-μητσοτακικό μένος του, έχοντας «εγγράψει» την κοινωνία εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας, δηλαδή του συνόλου του ελληνικού λαού και όσων τον ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ο κ. Ανδρουλάκης επέλεξε, ειδικά στην υπόθεση του ΑΣΕΠ και του Συνηγόρου του Πολίτη να αναβιώσει στην κοινή μνήμη τις παλιές, « ένδοξες» μέρες του ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ του τέλους της δεκαετίας του 70 με τον Ανδρέα μπροστάρη της «αλλαγής» (όλοι θυμούνται πως κατέληξε) και τον στρατό των επαναστατών του γλυκού νερού να φορτώνονται τ΄ άρματα για τον αγώνα για τον σοσιαλισμό, που θα έρχονταν στις «18», αλλά τελικά μετάνιωσε και δεν ήρθε ποτέ, τον αντικατέστησε ο Τσοχατζόπουλος.
Τα ερωτηματικά από την στάση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ πολλά και διάφορα, όμως μόνο για όσους ανέμεναν (οι δυστυχείς) κάτι να αλλάξει στην Χαριλάου Τρικούπη μετά την νέα εκλογική διαδικασία μια την δυναμική του απαραίτητου εκσυγχρονισμού να διασπά το σκληρό, σαν το κεφάλι του Κουτσόγιωργα, κέλυφος της παραδοσιακής πασοκικής αναλγησίας.
Οι καλά γνωρίζοντες, τόσο τον άνθρωπο, όσο και την ανθρωπογεωγραφία των βασικών στελεχών του χώρου δεν είχαν καμία προσμονή, γνώριζαν ότι είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί ο σκληρός πυρήνας του «Κινήματος», αυτό και συνέβη, οπότε «ούτε γάτα, ούτε ζημιά» για την ιστορική «πασοκαρία», η νίκη έρχεται.
Βεβαίως, κανένα απολύτως πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι εκτιμήσεις τους σχετικά με την προσωπική αδυναμία του κ. Ανδρουλάκη να κατανοήσει την πραγματικότητα και να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και την συλλογική ανικανότητα του κόμματος να χειριστεί, έστω και πρωτόλεια, τις μεταρρυθμιστικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες ήταν (και παραμένει) βέβαιο πως θα οδηγούσαν το ΠΑΣΟΚ σε τραγέλαφους, αυτό συμβαίνει τώρα και θα συμβαίνει για αρκετό καιρό ακόμη, όσο, δηλαδή, οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν στην πλήρη ρευστοποίηση των «τσιπραίων».
Ο κ. Ανδρουλάκης έχει πάρει τις αποφάσεις του, είναι ακριβώς οι ίδιες με τις προηγούμενες, η πολιτική του ιδίου και του ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ο σκληρός και γενικευμένος αντί-μητσοτακισμός, εκείνο το απεχθές δήθεν αντί-δεξιό παραλήρημα που χαρακτήριζε τον χώρο από την ίδρυσή του, ακόμη και αν οι σημερινές συνθήκες δεν έχουν καμία σχέση με το 70 και το 80 και οι προτεραιότητες έχουν υποστεί συγκλονιστικές αλλαγές.
Ο ίδιος ο κ, Ανδρουλάκης δεν αισθάνθηκε καθόλου καλά όταν κάποιες φορές επιχείρησε να προσεγγίσει το ύψος των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων, διείδε πως η κυριαρχία Μητσοτάκη σε αυτή την πολιτική δεν αντιμετωπίζεται, αντίθετα οδηγεί το «Κίνημα» σε ρόλο συμπληρωματικό της κυβέρνησης, η επιλογή αυτή είναι εφιάλτης για το ιστορικό ΠΑΣΟΚ (και τον ίδιο τον κ. Ανδρουλάκη) και οδήγησε στην επαναφορά τάχιστα του χώρου στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, από την ώρα μάλιστα που συναισθηματικά ( ο παραδοσιακός αντι-μητσοτακισμός στο πρόσωπο του πρωθυπουργού) η συγκυρία τον βολεύει.
Η ξεφτίλα του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του κ, Σωτηρόπουλου (μόνο δεξιό και μητσοτακικό δεν τον λες) ουδόλως ενοχλεί τον κ. Ανδρουλάκη. Είναι έτοιμος (και το επιτελείο του) να υποστεί δεκάδες ανάλογες, αρκεί «να καθαρίσει τη μπουγάδα στα αριστερά του» και «να μαζέψει κάθε ξέμπαρκο από το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ». Σήμερα, αυτό τον απασχολεί και προς αυτό κινείται «μεθ΄ ακαθέκτου ορμής», τα υπόλοιπα, «τα φλώρικα και τα μεταρρυθμιστικά» τα αφήνει στον πρωθυπουργό, ευελπιστώντας ο Μητσοτάκης να σκοντάφτει διαρκώς στην κοινωνική δύναμη της αδράνειας και το «επαναστατικό» ΠΑΣΟΚ να παίζει μόνο του στο γήπεδο των κούφιων και αδύνατων να υλοποιηθούν υποσχέσεων προς όλους, για όλα.
Η απελπισία από τις επιλογές Ανδρουλάκη δεν επηρεάζει σε τίποτε τον χώρο των εραστών των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, οι τελευταίοι εξακολουθούν να αρνούνται και να συνομιλήσουν με τον εν τοις πράγμασι αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντίθετα συνεχίζουν να πιέζουν την κυβέρνηση για περισσότερες και τολμηρότερες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, από αυτές θα κριθεί η στάση τους. Ούτε, βεβαίως, πρόκειται να συναινέσουν ποτέ στην τακτική Ανδρουλάκη « θα τα λύσει όλα το ΠΑΣΟΚ μόλις γίνει κυβέρνηση».
Εκείνη η πολυτάλαντη και μεταρρυθμίστρια Άννα Διαμαντοπούλου με εκείνον τον πολυπράγμονα Παύλο Γερουλάνο, όμως, πως αντιμετωπίζουν αυτή την εξελισσόμενη πολιτική παράνοια της Χαριλάου Τρικούπη και πως νομιμοποιούν με την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους «στο Όργανο» τις παλαβομάρες του Τσουκαλά και τον βιασμό κάθε λογικής στην περίπτωση Σωτηρόπουλου;
Στήριξαν κι αυτοί οι δύο «Καππαδόκες» την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσει στο πρόσωπο του κ. Σωτηρόπουλου για τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη, ρωτήθηκαν καν «για το τι θα πει και θα κάνει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή» ή έμαθαν ότι θα πρέπει να παραμείνει ο κ. Ποττάκης στη θέση του στο διηνεκές, έως ότου δηλαδή λήξει η «έρευνα» για την υπόθεση της Πύλου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου