που ενδεχομένως να αλλάξουν την εικόνα της.
Στην Μ.Α. φουντώνει ο πόνος, θερίζει ο θάνατος, ενώ πολλαπλασιάζονται και οι εκτοπισμένοι, που προς το παρόν υπολογίζονται σε ένα εκατομμύριο.
Οι εύποροι ήδη άρχισαν να φεύγουν με αεροπορικές πτήσεις. Οι φτωχοί θα γεμίσουν τα καραβάνια των εκτοπισμένων, αλλά δεν θα οδεύσουν προς τις αδελφές Αραβικές χώρες. Θα κινηθούν και αυτοί προς τη Δύση.
Σύμφωνα με την ιρανική τηλεόραση, η οποία βεβαίως κάθε άλλο παρά αξιόπιστη είναι, το 80% των πυραύλων που εκτοξεύθηκαν κατά του Ισραήλ, βρήκαν τον στόχο τους. Από τη δική του πλευρά, ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει ότι αναχαιτίστηκε «μεγάλος αριθμός πυραύλων» και πως... «υπήρξε κάποιος αντίκτυπος στο κεντρικό και νότιο» Ισραήλ (ό,τι και να σημαίνει αυτό το «κάποιος αντίκτυπος»).
Οι προκλήσεις συνεχίστηκαν, καθώς σύμφωνα με την ιρανική κρατική τηλεόραση, οι Φρουροί της Επανάστασης προειδοποίησαν ότι εάν το Ισραήλ ανταπαντήσει, τότε η αντεπίθεση της Τεχεράνης θα είναι «περισσότερο συντριπτική και καταστροφική».
Από όλη αυτή την αιματηρή φρίκη επί έναν χρόνο τώρα, καθώς πλησιάζει η αποφράδα ημέρα της 7ης Οκτωβρίου και της εισβολής της Χαμάς στο Ισραήλ, θα τολμήσουμε να επιλέξουμε (με την ελλιπή μας γνώση, γιατί σήμερα ο λόγος ανήκει δικαιωματικά στους διεθνολόγους), την απεύθυνση Νετανιάχου προς τον λαό του Ιράν.
Είπε συγκεκριμένα: «Το Ισραήλ είναι δίπλα σας, θα απελευθερωθείτε πιο γρήγορα από όσο νομίζετε». Και συνέχισε: «Η συντριπτική πλειοψηφία των Ιρανών γνωρίζει ότι το καθεστώς τους δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι' αυτούς. Αν όντως νοιαζόταν, αν νοιαζόταν για εσάς, θα σταματούσε να σπαταλά δισεκατομμύρια δολάρια σε μάταιους πολέμους σε όλη τη Μέση Ανατολή. Θα άρχιζε απλώς να βελτιώνει τη ζωή σας».
Θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν προπαγανδιστικές αερολογίες για την εντύπωση της στιγμής. Όμως έχουν δόσιν αληθείας τα λόγια Νετανιάχου. Το καθεστώς της Τεχεράνης δεν είναι τόσο στιβαρό όσο δείχνει. Βασίζεται στον τρόμο που ασκούν οι Φρουροί της Επανάστασης στον λαό.
Όμως οι θύλακες δυσαρέσκειας (δεν λέμε έμπρακτης αντίδρασης) αυξάνονται και εκδηλώνονται. Οι γενναίες γυναίκες του Ιράν, αυτές που διαδήλωναν με ρίσκο τη ζωή τους ενάντια στις μαντίλες, βγήκαν στους δρόμους, ως χαρούμενες διαδηλώτριες, για τη δολοφονία Νασράλα.
Και στον ίδιο τον Λίβανο, η Χεσμπολάχ αποσταθεροποιείται καθώς γίνεται ολοένα και πιο μισητή. Το άλλοτε Παρίσι της Μέσης Ανατολής υπέστη βάναυση και βάσανη είσοδο, με την επιβολή στη δημόσια σφαίρα της ισλαμιστικής οργάνωσης. Κατάντησε να γίνει ένα fail state χάριν Χεσμπολαχ. Ίσως δεν είναι άσχετη με αυτή την δυσαρέσκεια η επιτυχία του Ισραήλ στη δολοφονία Νασράλα.
Αλλά και στα υπόλοιπα αραβικά καθεστώτα η συμπεριφορά του Ισραήλ δεν φαντάζει τόσο απεχθής. Οι εξουσίες των Αραβικών χωρών φοβούνται την άνοδο του ισλαμικού τζιχαντισμού, ο οποίος πλέον δεν αρκείται σε περιθωριακές γιάφκες, σε κηρύγματα αντισιωνιστικής ρητορικής, ή σε μικρές ομάδες αυτοκτονίας. Φιλοδοξεί να καταλάβει τους «αρμούς της εξουσίας» στις χώρες που δρα.
Το παράδειγμα της Χαμάς που ανέλαβε με εκλογές την εξουσία, αλλά έδιωξε (αφού έσφαξε αρκετά) στελέχη της Παλαιστινιακής Αρχής και δεν ξαναέκανε εκλογές, όπως και η συμμετοχή της Χεσμπολάχ στην κυβέρνηση του Λιβάνου, τους προβληματίζει αρκούντως, αν δεν τους γεμίζει φόβο. Φοβούνται για τους δικούς τους θώκους. Έτσι εξηγείται και η… στεντόρεια σιωπή τους απέναντι στη δράση του Ισραήλ. Το αφήνουν να κάνει τη δική τους «μπουγάδα».
Η επιθυμητή κατάπαυση του πυρός, παραμένει απλώς… επιθυμητή. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί να την επιβάλουν καθώς έχει κονιορτοποιηθεί κάθε σύστημα διεθνούς Ασφαλείας. Ο ΟΗΕ έχει μεταπέσει σε ανίκανο και αμήχανο παρατηρητή. Ο γενικός γραμματέας του, Αντόνιο Γκουτέρες, συνιστά «άμεση» κατάπαυση του πυρός. Απλά ως επιθυμία, ενδεικτική της παραλυσίας του.
Ο Οργανισμός βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Τα διαρκή βέτο των Ρώσων, των ΗΠΑ και της Κίνας, τον έχουν αφοπλίσει από την καταστατική του δυνατότητα να συγκαλέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας και να λάβει καθοριστικές αποφάσεις. Πόσο μάλλον να παρέμβει στρατιωτικά.
Όσο για την κυοφορούμενη, νωρίτερα του προγραμματισμένου, σύγκλιση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ είναι άνευ σημασίας. Μια δύναμη χωρίς ενιαία εξωτερική πολιτική, και –κυρίως– χωρίς ενιαία στρατιωτική δομή, δεν έχει καμία δύναμη να παρέμβει αποφασιστικά. Περιορίζεται σε ευχολογικές συμβουλές ειρηνικών προθέσεων, περίπου «παιδιά να είστε αγαπημένοι», σε λαούς και καθεστώτα που παίζουν την ύπαρξή τους.
Η ελληνική κυβέρνηση, κυβέρνηση μιας μικρής χώρας δίπλα στη φλεγόμενη γειτονιά και στο σταυροδρόμι των γεωπολιτικών αντιθέσεων, δεν έχει λόγο να εμπλακεί συντασσόμενη υπέρ του ενός των εμπλεκομένων. Η θέση του ευμενούς ουδέτερου, θα της προσπορίσει αύριο περισσότερα γεωπολιτικά οφέλη. Δεν είναι δικός μας πόλεμος αυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου