Ο κ. Τσίπρας, εκ μέρους των Κουμουνδουραίων, εκθείασε... την λειτουργία της βελγικής δικαιοσύνης, έκανε μούγκα στη στρούγκα τα περί «παράνομου Pegasus» (εδώ τα έχει για καθημερινό πρωινό αναμάσημα στο σανοφάγο πόπολο) και «καθάρισε» με μια ανάρτηση.
Ο φέρελπις κ. Ανδρουλάκης, από τους Χαριλαοτρικούπηδες, εξέφρασε, από του βήματος του Κοινοβουλίου, τον αποτροπιασμό του για τις παράνομες δραστηριότητες της τέως «συντρόφου του» στην σοσιαλιστική συνιστώσα. Στιγμή δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει τις μεθόδους του Μισέλ Κλετζ, ούτε να επιτεθεί στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) με τις παλαβομάρες ότι ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος του (Κυριάκος Μητσοτάκης) χρησιμοποιούσε την «ωραία των σοσιαλιστών» ως… Δούρειο Ίππο!! Κατέθεσε και δυο προτάσεις για το μέλλον για «νάχαμε να λέγαμε», συμβαίνουν αυτά όταν «κανείς δεν ξέρει τι να πει, τα λέει όλα η σιωπή»…
Στα πικάντικα της υπόθεσης Καϊλή περιλαμβάνεται και η τεράστια έκπληξη των εν Ελλάδι συνταγματολόγων που ένας Βέλγος εισαγγελέας έγραψε τις αριστερές ευαισθησίες τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και πολύ χάρηκε που το κοινοποίησε δια τηλοψίας (για να υποψιάζονται και άλλοι τι τους περιμένει και να έχουν κοντά τα χέρια τους), εξέλιξη που νομιμοποίησε στην ελληνική κοινή συνείδηση την «νόμιμη παρακολούθηση με όποιο σύστημα οι αρχές κρίνουν σωστό» σε πείσμα όλων των πειραγμένων του εγχώριου δικαιωματισμού και της αναμάρτητης (και βενιζελικά ανεξέλεγκτης) πολιτικής συνομοταξίας.
Τι άλλο έκανε ο κ. Κλετζ με τις αποκαλύψεις του για το Pegasus;
Ανατίναξε όλη την αριστερή μυθολογία για την «ευγενή τάξη» των κάθε είδους, πολιτικών ή μη, εκλεγμένων ή διορισμένων διαχειριστών της εξουσίας, επαναπροσδιόρισε στις κανονικές τους διαστάσεις τα όρια μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος (και της εθνικής ασφάλειας) και της βιτρίνας του αριστερού δικαιωματισμού και ανέδειξε την σκληρή μεν, απαραίτητη δε ανάγκη να αντιμετωπίσουν άπαξ δια παντός όλες τις σχετικές ερμηνευτικές εκκρεμότητες και κρατικά μορφώματα-καφενεία, όπως το ελληνικό.
Ότι ο κ. Κλετζ δραστηριοποιείται (παρέα με τις απόψεις του και το Pegasus) σε μια κεντροευρωπαϊκή (και δη βασιλευομένη) δημοκρατία, στην οποία το κράτος είναι απολύτως ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και τον βασιλιά, όπου δεν υπάρχουν στην πολιτική κονίστρα να πλακώνονται για μερικά φαντασιακά δικαιώματα έντεκα κομμουνιστικά και κομμουνιστοειδή κόμματα, ούτε έντεκα Τσιπραίοι και Βαρουφάκηδες κι όπου η σχέση κοινωνίας-κράτους είναι οργανικά παραγωγική και ιστορικά αποδεκτή, είναι μικρές λεπτομέρειες τις οποίες όλοι οι σοσιαλυπέρμαχοι της αριστερής παραμυθίας ξεχνάνε, αν τις επικαλεστούν θα χαλάσει η «υπέροχη ιστορία» του κακού λύκου Κυριάκου που ψάχνεται να καταβροχθίσει την αριστερή κοκκινοσκουφίτσα.
Η λύση σε όλο αυτό τον ελληνικό αριστεροπαρανοϊκό δικαιωματισμό είναι μια: όποιος επιδιώκει, νόμιμα και ηθικά, να καταλάβει δημόσια θέση, μέσω εκλογών ή δια διορισμού, η οποία συνδέεται άμεσα με ζητήματα οικονομικής διαχείρισης και εθνικής ασφάλειας θα είναι επίσημα υποχρεωμένος να «εκχωρεί» στις αρμόδιες κρατικές αρχές το δικαίωμα να παρακολουθούν, αν αυτό είναι απαραίτητο να συμβεί, τις επικοινωνίες του. Τελεία, παράγραφος!
Οι κρατικές Αρχές (δικαστικές) που διασφαλίζουν την νομιμότητα των ενεργειών των αρμόδιων υπηρεσιών είναι εντεταλμένες να χειρίζονται αυτήν την «εκχώρηση» υπέρ του εθνικού συμφέροντος και για την προστασία του πολίτη από αυθαιρεσίες ή από κακόβουλη χρήση.
Ο,τιδήποτε άλλο επιλεγεί ως λύση είναι ένα ακόμη μπάλωμα σε μια δημοκρατική κουρελού όπως αυτή που σκεπάζει την δική μας δήθεν «αυθεντική δημοκρατία», την οποία οι καθημερινοί βιαστές της εμφανίζονται να αξιολογούν ως «κολοβή» και να απαιτούν την περαιτέρω διεύρυνση της, όπως οι ίδιοι την ονειρεύονται στα συννεφάκια του δικαιωματισμού που ταξιδεύουν.
Η εθνική ασφάλεια της χώρας (σε όλες τις εκδοχές της) είναι απείρως σοβαρότερη υπόθεση (ειδικά στην περιοχή που «διαμένουμε») από μερικές δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες και δεν μπορεί να εξαρτάται από την διάθεση κάποιων «να ρισκάρουν» (όπως ανερυθρίαστα δήλωναν όντας κυβέρνηση) για τις γεωπολιτικές επιλογές τους.
Ότι ο κ. Κλετζ δραστηριοποιείται (παρέα με τις απόψεις του και το Pegasus) σε μια κεντροευρωπαϊκή (και δη βασιλευομένη) δημοκρατία, στην οποία το κράτος είναι απολύτως ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και τον βασιλιά, όπου δεν υπάρχουν στην πολιτική κονίστρα να πλακώνονται για μερικά φαντασιακά δικαιώματα έντεκα κομμουνιστικά και κομμουνιστοειδή κόμματα, ούτε έντεκα Τσιπραίοι και Βαρουφάκηδες κι όπου η σχέση κοινωνίας-κράτους είναι οργανικά παραγωγική και ιστορικά αποδεκτή, είναι μικρές λεπτομέρειες τις οποίες όλοι οι σοσιαλυπέρμαχοι της αριστερής παραμυθίας ξεχνάνε, αν τις επικαλεστούν θα χαλάσει η «υπέροχη ιστορία» του κακού λύκου Κυριάκου που ψάχνεται να καταβροχθίσει την αριστερή κοκκινοσκουφίτσα.
Σε αυτό το Βέλγιο και σε αυτό το κρατικό μόρφωμα είναι σαφής και από αιώνων ξεκαθαρισμένη η ιεραρχία των συμφερόντων, η εξυπηρέτηση των οποίων συνέχει την κοινωνία και επιτρέπει στο κράτος να υλοποιεί τις βασικές αποστολές του.Κανείς δεν διαμαρτύρεται για τις νόμιμες παρακολουθήσεις, κανείς δεν θέλει διπλή άδεια εισαγγελέα και έγγραφη συναίνεση του Προέδρου της Βουλής για να παρακολουθηθεί (αν κριθεί απαραίτητο από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες) ένας πολιτικός (ακόμη και ευρωβουλευτής), κανείς δεν μπορεί να επικαλείται «κάθε τρεις και λίγο» παραβιάσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων για να αποφύγει τον νόμιμο έλεγχο, κανείς δεν αισθάνεται (και δεν υπερασπίζεται την σχετική άποψη) ότι ως εκλεγμένος, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στην αυτοδιοίκηση ή ως διορισμένος σε καίριες θέσεις επιβραβεύεται με προνόμια χαλίφη ή σουλτάνου.
Η λύση σε όλο αυτό τον ελληνικό αριστεροπαρανοϊκό δικαιωματισμό είναι μια: όποιος επιδιώκει, νόμιμα και ηθικά, να καταλάβει δημόσια θέση, μέσω εκλογών ή δια διορισμού, η οποία συνδέεται άμεσα με ζητήματα οικονομικής διαχείρισης και εθνικής ασφάλειας θα είναι επίσημα υποχρεωμένος να «εκχωρεί» στις αρμόδιες κρατικές αρχές το δικαίωμα να παρακολουθούν, αν αυτό είναι απαραίτητο να συμβεί, τις επικοινωνίες του. Τελεία, παράγραφος!
Οι κρατικές Αρχές (δικαστικές) που διασφαλίζουν την νομιμότητα των ενεργειών των αρμόδιων υπηρεσιών είναι εντεταλμένες να χειρίζονται αυτήν την «εκχώρηση» υπέρ του εθνικού συμφέροντος και για την προστασία του πολίτη από αυθαιρεσίες ή από κακόβουλη χρήση.
Ο,τιδήποτε άλλο επιλεγεί ως λύση είναι ένα ακόμη μπάλωμα σε μια δημοκρατική κουρελού όπως αυτή που σκεπάζει την δική μας δήθεν «αυθεντική δημοκρατία», την οποία οι καθημερινοί βιαστές της εμφανίζονται να αξιολογούν ως «κολοβή» και να απαιτούν την περαιτέρω διεύρυνση της, όπως οι ίδιοι την ονειρεύονται στα συννεφάκια του δικαιωματισμού που ταξιδεύουν.
Η εθνική ασφάλεια της χώρας (σε όλες τις εκδοχές της) είναι απείρως σοβαρότερη υπόθεση (ειδικά στην περιοχή που «διαμένουμε») από μερικές δήθεν δημοκρατικές ευαισθησίες και δεν μπορεί να εξαρτάται από την διάθεση κάποιων «να ρισκάρουν» (όπως ανερυθρίαστα δήλωναν όντας κυβέρνηση) για τις γεωπολιτικές επιλογές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου