Πουτινισμός, Ερντογανισμός και εγχώριος «Τσιπρισμός» συνδέονται ιδεολογικά και πολιτικά με κοινό όραμα και στόχο την καταστροφή της αστικής δημοκρατίας και τη νίκη των αναθεωρητικών λογικών σε ευρύτερο γεωπολιτικό και... στενότερο εθνικό επίπεδο, στη στόχευση αυτή ο Μητσοτάκης και συνολικά η αστική δημοκρατία είναι εμπόδιο που πρέπει να βγει από τη μέση.
Τους τρεις «-ισμούς» τους συνδέει η κοινή πεποίθηση πως προορίζονται (από κάποια «ανώτερη» δύναμη, την οποία ο καθένας επικαλείται κατά το δοκούν) να ανατρέψουν, με το καλό ή με τη βία των όπλων, την ισχύουσα τάξη πραγμάτων στην περιοχή μας, η σημερινή Ελλάδα βρίσκεται στο στόχαστρο και των τριών και οι τρεις πολύ θα ήθελαν να ελέγχουν πολιτικά και γεωπολιτικά τη χώρα.
Την κυρία Ζαχάροβα (εν ευθυμία ή όχι τελούσα), τον Ερντογάν (και τους κάθε λογής σφουγγοκωλάριους της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης που παριστάνουν τους υπουργούς ή τους αναλυτές) και τον κ. Αποστολάκη, υπουργό Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (γνωστότερο από εκείνη την απίθανη ιστορία της πιθανής υπουργοποίησης του που κατέληξε σε ένα φιάσκο, κοτζάμ γαλονάς να στέκεται προσοχή στον Τσίπρα) ενοποιεί μια τρομακτική εχθροπάθεια, μια συστηματική άρνηση, μια καθημερινή επιθετικότητα για τις επιλογές της κυβέρνησης, δηλαδή της ίδιας της χώρας, αντιμάχονται τις προτεραιότητες της, αρνούνται τις επιτυχίες της, υπονομεύουν τις προοπτικές της.
Για τον καθένα από αυτούς τους τρεις «-ισμούς» ο προτιμητέος ρόλος της χώρας (συνεπώς και της κυβέρνησης) στην Ευρώπη, στην περιοχή μας και εσωτερικά θα ήταν αυτός μιας περιθωριακής χώρας με μια περιθωριακή κυβέρνηση, με μια περιθωριακή κοινωνία, ένας λαός «που λιάζεται στις πλατείες», ζει από δανεικά κάθε λογής, βαυκαλίζεται με αριστερές ιδεοληψίες, υπεραμύνεται γεωπολιτικών στάσεων που έλκουν την καταγωγή τους από την 3η Διεθνή του αποθανόντος Λενινισμού και τραγουδάει κατακαλόκαιρο «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία, να δουλεύει η εργατιά».
Δεν είναι τυχαίο πως οι αναθεωρητισμοί του Πούτιν και του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα (ο πρώτος τη θέλει απολύτως ελεγχόμενη και αδύναμη γεωπολιτικά, μια τρύπα στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο δεύτερος μια Φινλανδία της Ανατολικής Μεσογείου που υπάρχει μόνο επειδή ο Σουλτάνος το επιθυμεί) διαπερνούν συστηματικά και «μέχρι το κόκκαλο» την στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε όλες τις γεωπολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.
Η Κουμουνδούρου, πιστή στις ιδεοληψίες της 3ης Διεθνούς «για την υπεράσπιση του υπαρκτού σοσιαλισμού και της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας των Ρως», έχει καταψηφίσει τις αμυντικές συμφωνίες της χώρας με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ επικαλούμενη παιδικές δικαιολογίες, αρνείται συστηματικά κάθε επιλογή αμυντικής ενίσχυσης αντιδιαστέλλοντας την αυταπόδεικτη ωφέλεια της με παραμυθίες για «νοσοκομεία, σχολεία και προσλήψεις», αποδυναμώνει κάθε αφήγημα κυβερνητικό (η τελευταία τηλεοπτική παρουσία του κ. Αποστολάκη και τα όσα είπε για την προμήθεια των F-35 τα αναπαρήγαγαν ασμένως οι τουρκικές εφημερίδες, επαινώντας την μετριοπάθεια του ανδρός), στέκεται συνεχώς στον αντίποδα της προσπάθειας να καταστεί η Ελλάδα ισχυρός παίκτης στην περιοχή και δεδομένος σύμμαχος της Δύσης.
Έχει ακροατήριο η στάση αυτή, οφείλει κανείς να το παραδεχθεί και αφού το κατανοήσει, να επιχειρήσει να το αποδυναμώσει.
Σαράντα πέντε ολάκερα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, με την αριστερίλα να κατακτά όλους τους ιδεολογικούς αρμούς της κοινωνίας, την εχθροπάθεια σε κάθε τι δυτικό να κυριαρχεί, το πολιτικό προσωπικό να συναγωνίζεται σε αντιδυτικισμό, να αποθεώνονται πολιτικές και συνθήματα για τις «βάσεις του θανάτου και το ΝΑΤΟ», να δαιμονοποιείται η Ευρωπαϊκή Ένωση, να καταργείται κάθε λογική στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, να «τρυπιέται» η κοινωνία από αντιλήψεις «για το ξανθό γένος και τον Μόσκοβο που θα φέρει το σεφέρι» και να ηρωοποιούνται οι πολέμαρχοι ενός εμφυλίου που επιβλήθηκε και με σοβιετική παρότρυνση και κατέληξε να διαμαρτύρεται ο Βαφειάδης επειδή είχε γκόμενα τη γυναίκα του (την Κουκούλου) ο Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλο αποτέλεσμα από την πλήρη υποταγή της χώρας στις ιδεοληψίες τύπου «η απάντηση για όλα είναι η ειρήνη».
Δυσκολεύονται κομματάκι να συνηθίσουν τη νέα κατάσταση που δείχνει να ενισχύεται συνεχώς και οι Ρως και ο Ερντογάν και ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτό το ΠΣ το ξεχνάω συνέχεια), η αντεπίθεση των δυνάμεων της αστικής δημοκρατίας ξεβόλεψε πολύ κόσμο και κατέστρεψε παραδοσιακές παραδοχές.
Την ίδια ώρα οι κυβερνητικές πολιτικές για τη διεθνή θέση της χώρας, η αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή και στην Ευρώπη, οι ενεργειακές προοπτικές που διανοίγονται, οι αμυντικές της επιδόσεις, οι συμμαχίες της και οι συνεργασίες της δύσκολα αντέχονται από τους ιδεολογικά εγκατεστημένους στον υπαρκτό σοσιαλισμό «και τη μεγάλη Τουρκία», το σύστημα της μεταπολίτευσης αποδιαρθρώνεται σταθερά και εμφανίζεται αδύναμο να αντιδράσει πλέον στην εντεινόμενη κυβερνητική δραστηριότητα και στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που τη συνοδεύουν.
Καιρός ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο. Η χώρα έχει τεράστια ζητήματα να αντιμετωπίσει (μερικά αγγίζουν την ίδια την ύπαρξη της) για να ασχολείται με τους καημούς του Σκουρλέτη, τις δοξασίες του Βούτση και τις ανησυχίες του Πολάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου