Η αναγέννηση των φυτειών των λεφτόδεντρων

Διαβάζω με μέγιστη ικανοποίηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έτοιμο το οικονομικό του πρόγραμμα, που θα προβλέπει διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ιδιωτικού χρέους, χάρισμα όλης της επιστρεπτέας προκαταβολής που πήραν οι επιχειρήσεις, επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για μακρύ διάστημα, πλήρης προστασία της πρώτης κατοικίας, κρατική παρέμβαση στο θέμα των επιταγών και άλλα ενδιαφέροντα.
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι όλο αυτό τον καιρό είχα μια βαθιά εσωτερική ανησυχία που με κατέτρωγε. 

Ως γόνος αγροτικής οικογενείας, είμαι γνήσιος οικολόγος και προστάτης των ειδών της χλωρίδας και της πανίδας που κινδυνεύουν με εξαφάνιση, διότι γνωρίζω ότι η βιοποικιλότητα του πλανήτη είναι κάτι πολύτιμο και... ανεκτίμητο. Είχα το λοιπόν την φρικτή υποψία ότι το οικοσύστημα της χώρας μας είχε πληγεί ανεπανόρθωτα με την πλήρη εξαφάνιση από προσώπου γης του περίφημου λεφτόδεντρου.
Είναι πραγματικά τραγικό να σκεφτεί κανείς ότι πριν μια οκταετία-δεκαετία η χώρα καλυπτόταν από άκρου εις άκρον με λεφτόδεντρα και ότι μέσα λίγα χρόνια αυτό το σήμα κατατεθέν της ελληνικής αριστεράς (και όχι μόνο για να λέμε την αλήθεια) εξέλειπε παντελώς. Σα να έπεσε φυλλοξήρα ή περονόσπορος, σα να επέδραμαν όλα τα ζιζάνια και οι βάκιλοι της οικουμένης, οπότε το καημένο το δεντράκι που έθρεψε γενιές και γενιές Ελλήνων να σαρώθηκε μέχρις οριστικής εξάλειψης.
Το γεγονός ήταν τραγικό. Οι φυτείες των λεφτόδεντρων, παρά την τελική μηδαμινή τους παραγωγή, ήταν το αποκούμπι του φτωχού και καταφρονεμένου Έλληνα. Στο τέλος βέβαια δεν έβγαζε ποτέ σοδειά για να ταΐσει τα πεινασμένα στόματα, είχε όμως την εκπληκτική ιδιότητα να ανανεώνει διαρκώς τα φύλλα και τους ανθούς του υποσχόμενο κάθε φορά ακόμα μεγαλύτερη σοδειά απ’ αυτήν που είχε υποσχεθεί την προηγούμενη. Ήταν ένα είδος αυτοανανεούμενης ελπίδας, που πάντα πετύχαινε τον στόχο της. Να πείθει ότι αυτή την φορά τα στομάχια που πίστεψαν στην απαράμιλλη παραγωγικότητα του λεφτόδεντρου θα χορτάσουν δίχως τον παραμικρό κόπο και δίχως την καταβολή οποιουδήποτε τιμήματος.

Η ακμή των λεφτόδεντρων ήταν την περίοδο 2012-15. 

Ίσως αυτή υπερεπέκταση να ήταν και η αχίλλειος πτέρνα τους, διότι πάντα η υπερβολή οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. 

Φάγαμε υπερβολικά πολύ λεφτόδεντρο τότε, άνοιξε η κερκόπορτα, πέρασε μέσα ο νεοφιλελευθερισμός του Κυριάκου και σαν πυρκαγιά της κόλασης κατέστρεψε τις φυτείες τους. Ξάφνου οι άνθρωποι γύρω μας άρχισαν να πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι τσάμπα, ότι τα χρέη πρέπει να πληρώνονται διότι είναι αδύνατο να σβηστούν και ότι όποιος σου υπόσχεται πολύ χρήμα από το πουθενά είναι απατεώνας. Τρελά πράγματα δηλαδή, ανάξια των ελληνικών μας παραδόσεων.

Το σκηνικό αυτό με έθλιβε βαθύτατα για καιρό, αλλά τώρα βλέπω ότι δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Εκεί στην Κουμουνδούρου, θεόσταλτοι εθελοντές αρχίζουν πάλι σιγά-σιγά να ανασταίνουν ένα-ένα τα ελάχιστα λεφτόδεντρα που είχαν απομείνει σε κάποια κρυμμένη συστάδα της ιδεολογικοπολιτικής μας ζούγκλας. 

Και έχουν τέτοιο ζήλο που διατηρώ ακέραιες τις ελπίδες μου ότι σύντομα θα ξαναδώ τις υπέροχες φυτείες των υπέροχων λεφτόδεντρων να επανέρχονται. Κάτι σαν τους βίσωνες των αμερικάνικων πεδιάδων. Ήταν κάποτε εκατομμύρια, έφτασαν στο χείλος της εξαφάνισης, αλλά τώρα πάλι με τις φροντίδες των κατάλληλων ανθρώπων υπάρχουν πολλές χιλιάδες και όλο πολλαπλασιάζονται. Εύγε!

Δημήτρης Καμπουράκης