Τι σημαίνει η απόφαση Βορίδη για την ψήφο των ομογενών

Ο Μάκης Βορίδης ανοίγει τον δρόμο για την άρση όλων των περιορισμών στην ψήφο των ομογενών. 

Τορπιλίζει έτσι τη συμφωνία που είχε πετύχει με την Αριστερά ο δημοσκόπος και πρώην υπουργός των Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος. 

Η Αριστερά φοβάται την ψήφο των ομογενών και ο κ. Τάκης τους έκανε το χατίρι, απονευρώνοντας τότε τη «μεταρρύθμιση». 

Τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους…
Είναι αλήθεια ότι αν ψηφίσει ο ομογενής από... το Σικάγο, δύσκολα θα επιλέξει να τον εκπροσωπήσει ο κ. Κουτσούμπας και το ΠΑΜΕ. Κι αυτό το γνωρίζουν οι σύντροφοι και γι' αυτό προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποκλείσουν τους Έλληνες του εξωτερικού να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. 

Η Αριστερά ξέρει επίσης ότι η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών που έφυγε στο εξωτερικό λόγω της οικονομικής κρίσης δεν είναι δικοί της ψηφοφόροι. Και προτίμησε έτσι να τους «εξαφανίσει».

Να είμαστε δίκαιοι! Όταν ο κ. Θεοδωρικάκος πέρασε το νομοσχέδιο κατάφερε δύο πράγματα. 

Το πρώτο ήταν να κάνει μία προσέγγιση και με την άλλη πλευρά, εισάγοντας μια λογική ομοψυχίας στα μεγάλα θέματα. Μακάρι να συνέβαινε, αλλά αποδείχτηκε ότι αυτή η προοπτική στην Ελλάδα και σε σχέση με την Αριστερά βρίσκεται μόνο σε ονειρικές – υπερβατικές καταστάσεις. 

Το δεύτερο ότι υποχρέωσε την «άλλη πλευρά» να πει «ναι» σε ένα θέμα που μέχρι εκείνη την στιγμή απέφευγε ακόμη και να το συζητήσει. 

Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο βήμα για την ψήφο των ομογενών έγινε επί υπουργίας Τάκη κι αυτό πρέπει να ειπωθεί. Αλλά ο νόμος έγινε λειψός και αυτό είναι κάτι που επίσης πρέπει να το ειπωθεί.

Ο Μάκης Βορίδης έκανε ένα βήμα πιο πέρα, αλλά αυτό το βήμα δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχε προηγηθεί το πρώτο! 

Ο κ. Βορίδης άρει τους περιορισμούς και αποκαθιστά τις όποιες αδικίες είχαν σημειωθεί.
Η Αριστερά από την πλευρά της δεν μπορεί να νιώθει «ριγμένη». Όχι μόνο γιατί ήταν δίκαιο και έγινε πράξη, αλλά και επειδή στο μεταξύ διάστημα δεν υπήρξαν δείγματα ομόνοιας και συνεννόησης ούτε στα πλέον σοβαρά θέματα. 

Να μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά θυμήθηκε το μαχητικό της παρελθόν και κατέβηκε στο πεζοδρόμιο εν μέσω Covid, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τη σκοπιμότητα αυτής της τακτικής. Για τον κ. Τσίπρα, για παράδειγμα ήταν ένα «ανεκτό ρίσκο». Για την κοινωνία;
Άρα; 

Ο Μάκης Βορίδης τιμωρεί κατά κάποιο τρόπο την Αριστερά; 

Όχι! Απλά, όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση στις εκκλήσεις για συναίνεση, τότε η κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει την πολιτική της. Και ο κ. Βορίδης εφαρμόζει τώρα αυτά που είχε υποσχεθεί ο κ. Μητσοτάκης προεκλογικά. 

Η αρχική υπαναχώρηση έγινε επειδή η κατάσταση της χώρας απαιτούσε μια ενιαία αντιμετώπιση στα μεγάλα της προβλήματα. Αλλά συναίνεση α λα καρτ δεν μπορεί να υπάρχει.

Η συναίνεση, άλλωστε, είναι το ζητούμενο από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παύλου Μπακογιάννη. 

Δεν φταίει η Κεντροδεξιά αν η συναίνεση δεν έχει κερδίσει, τελικά, έδαφος. Φταίνε όσοι εισάγουν στην ελληνική κοινωνία λογικές του «ή εμείς ή αυτοί».

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr