Βαθιά ταραχή έχει εξαπλωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ με την υπόθεση Novartis.
Γι' αυτό και χθες εξέδωσαν ένα φαινομενικά προκλητικότατο –και κατ' ουσίαν παρακλητικό- non paper.
Η προκλητικότητα συνίσταται στις λέξεις και στο ύφος. Κάνουν λόγο για «φαρσοκωμωδία και απόπειρα να διωχθούν όσοι ανέδειξαν το σκάνδαλο Novartis και όχι όσοι το διέπραξαν, τη στιγμή μάλιστα η υπόθεση βρίσκεται ακόμα σε στάδιο δικαστικής διερεύνησης»
Η προκλητικότητα συνίσταται στις λέξεις και στο ύφος. Κάνουν λόγο για «φαρσοκωμωδία και απόπειρα να διωχθούν όσοι ανέδειξαν το σκάνδαλο Novartis και όχι όσοι το διέπραξαν, τη στιγμή μάλιστα η υπόθεση βρίσκεται ακόμα σε στάδιο δικαστικής διερεύνησης»
(απορία: Αφού βρίσκεται σε στάδιο δικαστικής διερεύνησης, πώς ξέρουν ποιοι το διέπραξαν;)...
Παράλληλα καταλογίζουν στον Μητσοτάκη φτηνό τακτικισμό, με το να μην αντιμετωπιστεί ενιαία η υπόθεση Σαμαρά- Βενιζέλου, και αποφαίνονται: «Με λίγα λόγια, ο κ. Μητσοτάκης είναι διπλά δειλός. Και απέναντι στον πολιτικό του αντίπαλο (δηλαδή Τσίπρα), και απέναντι στον εσωκομματικό του εφιάλτη» (λέγε με Σαμαρά)! Καλεί δε τον Πρωθυπουργό «αν έχει το θάρρος, να προχωρήσει είτε σε εξεταστική είτε σε προανακριτική για όλους όσους κατονομάζει ο κ. Σαμαράς στη μήνυσή του (δηλαδή και τον Τσίπρα!).
Η παρακλητικότητα συνίσταται στην τελευταία έκκληση. Στον ΣΥΡΙΖΑ εύχονται να στηθεί εξεταστική ή προανακριτική που θα περιλαμβάνει τον πρώην Πρωθυπουργό. Είναι ο προσφορότερος τρόπος -σχεδόν δώρο- για να αποδράσει ο Αλέξης από τα πολιτικά προβλήματα που διατρέχουν το κόμμα του, και να αποπροσανατολισθεί η υπόθεση μέσα σε ένα σύμπαν αλληλοκαταγγελιών με την κυβέρνηση.
Παράλληλα… «ηρωοποιείται»: Η Δεξιά, σκληρή και ανάλγητη, επανέκαμψε με ρεβανσιστικές διαθέσεις και στέλνει στο εδώλιο τον αρχηγό τη Πρώτης Φοράς Αριστεράς, επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τη διαχρονική κυριαρχία της.
Εάν παραπεμφθεί σε Επιτροπή, θα ισχύσει ο προαιώνιος νόμος κάθε ομοιογενούς κοινωνικού συνόλου. Πρώτα να αμυνθούμε στην επίθεση του εχθρού, όλοι μαζί μια γροθιά που λένε και στην αριστερά, και μετά τα βρίσκουμε. Βέβαια δεν θα χρειαστεί να τα βρούνε.
Και δεν θα χρειαστεί γιατί αυτομάτως θα τεθούν σε δεύτερη μοίρα, οι προβληματισμοί, οι αντιμαχίες, οι εσωτερικές συγκρούσεις, για την πολιτική πορεία και ιδεολογική καταστάλαξη του κόμματος. Θα φαντάζουν π.χ. άκαιρες οι δηλώσεις Τσακαλώτου και πολυτέλειες οι επιφυλάξεις των «53», που φοβούνται οι αμόλυντοι, μήπως το κόμμα μολυνθεί από ενδεχόμενη Πασοκοποίηση.
Ο παραπεμφθείς Αλέξης θα τους έχει εκ των περιστάσεων στοιχίσει όλους πίσω του, και θα συνεχίσει να ηγεμονεύει, αλλά χωρίς επικρίσεις, κατηγορίες, απαιτήσεις αριστερής στροφής, κριτικές και αυτοκριτικές για το πώς χειρίστηκαν την εξουσία, ποια λάθη διέπραξαν, σε ποιες μάχες κιότεψαν (π.χ. εκκλησία, που οι αριστεροί το φέρνουν βαρέως), και γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν τη θητεία τους να προχωρήσουν σε αλλαγές σε τομείς που δεν υπάγονταν στην τυραννία του μνημονίου: (είναι για παράδειγμα μεγάλο χτύπημα για τις αξιολογικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, η «θρησκόληπτη» που την είπαν, Κεραμέως, να αφαιρεί από τους τίτλους σπουδών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, την ιθαγένεια και θρήσκευμα. Ουδείς δέσμευε τους «αριστερούς» να το εφαρμόσουν επί 4,5 χρόνια).
Επίσης η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε ξαναπεί, φαντάζεται ένα αντεστραμμένο «βρώμικο '89» και την κατάληξη που είχε αυτό: τη δοξαστική επαναφορά του Αντρέα στην εξουσία.
Παράλληλα καταλογίζουν στον Μητσοτάκη φτηνό τακτικισμό, με το να μην αντιμετωπιστεί ενιαία η υπόθεση Σαμαρά- Βενιζέλου, και αποφαίνονται: «Με λίγα λόγια, ο κ. Μητσοτάκης είναι διπλά δειλός. Και απέναντι στον πολιτικό του αντίπαλο (δηλαδή Τσίπρα), και απέναντι στον εσωκομματικό του εφιάλτη» (λέγε με Σαμαρά)! Καλεί δε τον Πρωθυπουργό «αν έχει το θάρρος, να προχωρήσει είτε σε εξεταστική είτε σε προανακριτική για όλους όσους κατονομάζει ο κ. Σαμαράς στη μήνυσή του (δηλαδή και τον Τσίπρα!).
Η παρακλητικότητα συνίσταται στην τελευταία έκκληση. Στον ΣΥΡΙΖΑ εύχονται να στηθεί εξεταστική ή προανακριτική που θα περιλαμβάνει τον πρώην Πρωθυπουργό. Είναι ο προσφορότερος τρόπος -σχεδόν δώρο- για να αποδράσει ο Αλέξης από τα πολιτικά προβλήματα που διατρέχουν το κόμμα του, και να αποπροσανατολισθεί η υπόθεση μέσα σε ένα σύμπαν αλληλοκαταγγελιών με την κυβέρνηση.
Παράλληλα… «ηρωοποιείται»: Η Δεξιά, σκληρή και ανάλγητη, επανέκαμψε με ρεβανσιστικές διαθέσεις και στέλνει στο εδώλιο τον αρχηγό τη Πρώτης Φοράς Αριστεράς, επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει τη διαχρονική κυριαρχία της.
Εάν παραπεμφθεί σε Επιτροπή, θα ισχύσει ο προαιώνιος νόμος κάθε ομοιογενούς κοινωνικού συνόλου. Πρώτα να αμυνθούμε στην επίθεση του εχθρού, όλοι μαζί μια γροθιά που λένε και στην αριστερά, και μετά τα βρίσκουμε. Βέβαια δεν θα χρειαστεί να τα βρούνε.
Και δεν θα χρειαστεί γιατί αυτομάτως θα τεθούν σε δεύτερη μοίρα, οι προβληματισμοί, οι αντιμαχίες, οι εσωτερικές συγκρούσεις, για την πολιτική πορεία και ιδεολογική καταστάλαξη του κόμματος. Θα φαντάζουν π.χ. άκαιρες οι δηλώσεις Τσακαλώτου και πολυτέλειες οι επιφυλάξεις των «53», που φοβούνται οι αμόλυντοι, μήπως το κόμμα μολυνθεί από ενδεχόμενη Πασοκοποίηση.
Ο παραπεμφθείς Αλέξης θα τους έχει εκ των περιστάσεων στοιχίσει όλους πίσω του, και θα συνεχίσει να ηγεμονεύει, αλλά χωρίς επικρίσεις, κατηγορίες, απαιτήσεις αριστερής στροφής, κριτικές και αυτοκριτικές για το πώς χειρίστηκαν την εξουσία, ποια λάθη διέπραξαν, σε ποιες μάχες κιότεψαν (π.χ. εκκλησία, που οι αριστεροί το φέρνουν βαρέως), και γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν τη θητεία τους να προχωρήσουν σε αλλαγές σε τομείς που δεν υπάγονταν στην τυραννία του μνημονίου: (είναι για παράδειγμα μεγάλο χτύπημα για τις αξιολογικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, η «θρησκόληπτη» που την είπαν, Κεραμέως, να αφαιρεί από τους τίτλους σπουδών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, την ιθαγένεια και θρήσκευμα. Ουδείς δέσμευε τους «αριστερούς» να το εφαρμόσουν επί 4,5 χρόνια).
Επίσης η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε ξαναπεί, φαντάζεται ένα αντεστραμμένο «βρώμικο '89» και την κατάληξη που είχε αυτό: τη δοξαστική επαναφορά του Αντρέα στην εξουσία.
Μικροί ήταν, δεν το έζησαν και κάνουν άστοχες προσομοιώσεις. Τότε υπήρχε ένα τεράστιο πλήθος απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας που παραληρούσε για τον Αντρέα και εξέλαβε την παραπομπή του ως αδικία. Τον Αλέξη τον ψηφίζουν μεν αλλά δεν είδαμε κόσμο να παραληρεί για πάρτη του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Άστοχη η σύγκριση και προσμονή.
Προς το παρόν οδηγείται σε προανακριτική ο Δ. Παπαγγελόπουλος. Αυτό επιτρέπει στον Μητσοτάκη να δηλώνει υπεράνω, και να παρουσιάζεται ως θεσμικός: «Εγώ τους πολιτικούς μου αντιπάλους δεν τους στέλνω στα δικαστήρια».
Προς το παρόν οδηγείται σε προανακριτική ο Δ. Παπαγγελόπουλος. Αυτό επιτρέπει στον Μητσοτάκη να δηλώνει υπεράνω, και να παρουσιάζεται ως θεσμικός: «Εγώ τους πολιτικούς μου αντιπάλους δεν τους στέλνω στα δικαστήρια».
Όμως με τον Παπαγγελόπουλο στο εδώλιο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σιγοψήνεται από τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις, έτσι που ακόμη και η συμμετοχή ή η επίγνωση του Αλέξη, να μην τεκμηριώνεται νομικά, δεν θα παύουν αυτά να έχουν συντελεστεί επί πρωθυπουργίας του.
Το «εγώ απλώς προήδρευα» δεν είναι πειστική άμυνα.
Το «εγώ απλώς προήδρευα» δεν είναι πειστική άμυνα.
Μια φορά ειπώθηκε από Πρωθυπουργό, τον Αντρέα, όταν ήταν ακόμη φρέσκος, αλλά παρόλα αυτά δεν έπιασε και επικρίθηκε εντόνως για υπεκφυγή ανάληψης ευθυνών. Πόσο μάλλον ο Αλέξης…
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου