Από την «αυταπάτη» και το ψέμα, τι να διαλέξω;

«Δεν υπάρχουν πια περιθώρια. Ούτε για αυταπάτες, ούτε για κομματικούς εγωισμούς...» έγραφε ο Αλέξης Τσίπρας στο twitter μετά τις ευρωεκλογές του 2014, και την καλπάζουσα άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.

Που πάει να πει, ότι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναγνώριζε...

αυτοκριτικά ότι ο ίδιος και το κόμμα του είχαν υποπέσει, μέχρι τότε, στο αμάρτημα της αυταπάτης. “Αμάρτημα” για πολιτικούς, όχι ερωτευμένους έφηβους που πίστεψαν στην αιωνιότητα του έρωτά τους, εθισμένους τζογαδόρους που είναι βέβαιοι ότι “παίζουν για τελευταία φορά...”, ή μανιώδεις καπνιστές που είναι σίγουροι πως δεν θα τους σκοτώσει το πάθος τους, επειδή “και ο παππούς τους κάπνιζε σαν φουγάρο, και πέθανε στα 95 του...”!

Ένας πολιτικός, που καλείται να δίνει καθημερινές μάχες για πολύ συγκεκριμένα, μετρήσιμα και προβλέψιμα προβλήματα της... πραγματικής πραγματικότητας, δεν έχει την πολυτέλεια αλλά ούτε το δικαίωμα ν' αφήνεται να γοητεύεται από αυταπάτες. Και αν υποπέσει στο αμάρτημα (που στην περίπτωση της πολιτικής ισούται με “έγκλημα”) μια φορά και το παραδεχθεί, στην υποτροπή, οφείλει να παραιτηθεί. Κι' αυτό όχι λόγω... παθογενούς έλλειψης ρεαλισμού και αντίληψης της πραγματικότητας, αλλά επειδή δεν είναι απλό ανώριμο, αθώο, θύμα αυταπάτης, αλλά ένας κατ' επάγγελμα ψεύτης, ένας επικίνδυνος συνειδητός λαοπλάνος...

Είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Περί τα μέσα του 2014, διαβεβαίωνε ότι “δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες και κομματικούς εγωισμούς.” Μια επικοινωνιακής στόχευσης προεκλογική “αυτοκριτική”, για να προσελκύσει ψήφους και μη αριστερών. Να τους πείσει ότι οι ακρότητες του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ, η άρνηση σε κάθε μεταρρύθμιση,η υπονόμευση και η μαχητική “αντίδραση” (ακόμη και με “αγανακτισμένους” και κουκουλοφόρους με μολότοφ...) σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού ενός κράτους υπό σταδιακή κατάρρευση επί πολλά χρόνια, δεν πρόκειται να έχουν θέση στην επερχόμενη κυβερνητική περίοδο της “πρώτης φορά αριστεράς”. Και το κατάφερε...

Αλλά οι “αυταπάτες”, όχι μόνο συνεχίσθηκαν (και μάλιστα κατά ριπάς...), αλλά θεμελίωσαν και το οικοδόμημα της κυβερνητικής “πολιτικής” του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μνημόνια που δεν σκίστηκαν, το χρέος που δεν διαγράφηκε μονομερώς,η Μέρκελ που δεν υποχώρησε ...πανικόβλητη προ της αριστερής αποφασιστικότητας του Αλέξη, οι αγορές που δεν χόρεψαν με τους αριστερούς ζουρνάδες, οι δανειστές που δεν τσίμπησαν από τις γεμάτες οίηση βεβαιότητες περί καταλυτικής επίδρασης της “δημιουργικής ασάφειας” του θεοπάλαβου Βαρουφάκη...

Φτάσαμε στο αμήν με τις “αυταπάτες” και τους κομματικούς εγωισμούς, στο τσακ να χρεοκοπήσουμε και να γίνουμε “συντρόφια” με τον Μαδούρο της Βενεζουέλας, Ο Τσίπρας (υποτίθεται...) ότι σοκαρίστηκε με τις “αυταπάτες” του καταστροφικού 7μήνου, κάλεσε τον λαό σε δημοψήφισμα, πέτυχε αυτό που ήθελε και... μετά με μιαν ακόμη “αυταπάτη” διάβασε το “όχι” σαν βροντερό “ναι”! Η συνέχεια γνωστή. Δυστυχώς, επώδυνα γνωστή...Ο πρωθυπουργός, είπε την Κυριακή στην Βουλή στους πολιτικούς του αντιπάλους (στην ουσία και στην φθίνουσα εκλογική του πελατεία...) ότι “μπορούν να τον κατηγορήσουν για αυταπάτες, αλλά όχι για ψέμματα!” Καταφεύγοντας πάλι σε ψέμματα για τις... “αυταπάτες” του! Παρουσίασε ως “περιφανή νίκη-για την οποία όμως δεν πανηγυρίζει...” το χθεσινό νεφελώδες Eurogroup. Κι' έστησε το σκηνικό της “επιτυχίας”, με θεατρικές σκηνοθεσίες νυκτερινής ενημέρωσης των πολιτικών αρχηγών, μετάβασή του “για τα καλά νέα” στο προεδρικό Μέγαρο, σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου. Ένα σκηνικό απολύτως ηθελημένης, συγγνωστής... αυταπάτης.

Γιατί, η αλήθεια είναι ότι το μόνο που συμφωνήθηκε στο χθεσινό έκτακτο eurogroup, είναι ότι οι οριστικές αποφάσεις για την αξιολόγηση και την εκταμίευση της δόσης, θα παρθούν στις 24 Μαΐου, στο τακτικό eurogroup. Η δέσμευση για “ρύθμιση” του χρέους (το φετίχ του ΣΥΡΙΖΑ) για την οποία από χθες επαίρεται ο κ. Τσίπρας,κι' αυτή υπό αίρεση, ΑΦΟΥ ληφθούν όλα τα μέτρα, ολοκληρωθεί επιτυχώς το τρέχον πρόγραμμα και επιτευχθούν οι στόχοι του...το 2018, και ακόμη και τότε (σε δυόμιση χρόνια, δηλαδή) οι δανειστές θα κρίνουν εάν το χρέος χρήζει ρύθμισης.

Και “καπάκι” στην προσυμφωνία της προσδοκώμενης συμφωνίας στις 24 Μαΐου ( με αδιευκρίνιστη, επί του παρόντος, την στάση που θα κρατήσει το ΔΝΤ εκείνη την ημέρα...), η ρητώς προβλεπόμενη παράταση της επιτήρησης (και η ισχύς του αυτόματου “κόφτη” στις δημόσιες δαπάνες, μισθών και συντάξεων μη εξαιρουμένων, αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι...) για απροσδιόριστο διάστημα ΜΕΤΑ το 2018! Ας μην το πούμε “τέταρτο μνημόνιο” και διαταράξουμε τις αυταπάτες του πρωθυπουργού, ας το ονομάσουμε “άτυπη και διαρκή παράταση του τρίτου”...

Αλλά, ίσως να μην χρειάζεται ν' ανησυχούμε για διάψευση των νέων αυταπατών (λέγονται και ψευδαισθήσεις, έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα...) του κ. Τσίπρα. Ο ίδιος, άλλωστε διαβεβαίωση χθες το υπουργικό του συμβούλιο αλλά και όλους εμάς, ότι “οι στόχοι θα επιτευχθούν στο ακέραιο, χωρίς άλλα πρόσθετα μέτρα!) δεδομένου μάλιστα ότι “η ανάπτυξη θα έρθει μέσα στις επόμενες μέρες!”

Κάπως περισσότερο ρεαλιστής, ο ντιλετάντε κ. Κατρούγκαλος, επιμένει ότι “δεν υπάρχει περίπτωση τα μέτρα να μην αποδώσουν-αλλά και στην απίθανη περίπτωση που πέσουμε έξω, ο κόσμος δεν πρέπει ν' ανησυχεί. Με τον “κόφτη”, δεν πρόκειται να υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων. Απλώς, θα επιβληθούν... νέοι φόροι!” Και τότε, θα έρθει το τέλος. ΄Όχι των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, το... τέλος γενικά!

ΘΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή:iefimerida.gr