Ο Αλέξης ως Μαδούρο χωρίς πετρέλαιο...

Δεν πρέπει να περιμένουμε εντυπωσιακές αλλαγές την εβδομάδα που έρχεται. 

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι παγιδευμένη πανταχόθεν. 

Είναι παγιδευμένη στο εξωτερικό σε σχέση με τους εταίρους οι οποίοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη, αν η Ελλάδα δεν αποδείξει έμπρακτα πως θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που θα τη μεταβάλλουν από ένα βαλκανικό κρατικοδίαιτο «λαμογιστάν» σε ευρωπαϊκή χώρα και οικονομία.

Είναι παγιδευμένη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όπου η μόνη πτέρυγα που φαίνεται να έχει κάποιο σχέδιο είναι το «Αριστερό Ρεύμα» του κ. Λαφαζάνη που περιμένει την κατάρρευση και το αδιέξοδο για να απομείνει η σύγκρουση με τη δραχμή σαν πιθανή διέξοδος...
Στη χειρότερη περίπτωση οι βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν οποιοδήποτε περισσότερο ή λιγότερο έντιμο συμβιβασμό ανέρχονται σε μερικές δεκάδες...

Είναι παγιδευμένη απέναντι στις κοινωνικές ομάδες των ρετιρέ του ελληνικού κρατικοδιαιτισμού οι οποίες ψήφισαν γιατί πίστεψαν στη διατήρηση των προνομίων τους, είτε αυτά είναι μισθοί 4.500 κατά μέσο όρο όπως στη ΔΕΗ, είτε παχυλές πρόωρες συντάξεις, είτε οφέλη κλειστών επαγγελμάτων. Η κατηγορία αυτή είναι η πολυπληθέστερη αλλά και η πρώτη που θα αποσκιρτήσει αν συναντήσει περιορισμούς τις αναλήψεις και αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων...

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, ο κ. Τσίπρας μόλις τώρα αρχίζει να αντικρύζει την «άβυσσο» μιας ολοσχερούς κατάρρευσης. Το γεγονός πως βρίσκεται εγκλωβισμένος πανταχόθεν δεν του επιτρέπει να επιδείξει καμιά ευελιξία. Η επένδυση στον εθνολαϊκισμό θα  αποδίδει όσο υπάρχει η βεβαιότητα στην πλειοψηφία πως οι μισθοί και οι συντάξεις θα καταβάλλονται και μάλιστα σε ευρώ.

Καμιά από τις βασικές στρατηγικές εκτιμήσεις και επιλογές που έφεραν τον κ. Τσίπρα στην εξουσία δεν επιβεβαιώνεται. 
Ποιες ήταν αυτές;

Η συμμαχία...
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ποντάρει στη δημιουργία μιας συμμαχίας που θα άλλαζε τις ισορροπίες και τα δεδομένα.

Η έλευση μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης στην Ελλάδα όχι μόνο δεν συνέβαλε στη δημιουργία μιας συμμαχίας του Νότου, εναντίον της Γερμανίας, αλλά συνέτεινε στη συσπείρωση όλων των άλλων πέριξ της Γερμανίας, παρά τους ατυχείς και προσβλητικούς χειρισμούς της τελευταίας. Η Ελλάδα ποτέ άλλοτε εκτός της περιόδου της Χούντας δεν ήταν πιο απομονωμένη στην Ευρώπη. Όσες φορές η χώρα βρέθηκε απομονωμένη από τους συμμάχους προέκυψαν εθνικές καταστροφές. 

Η λάθος αρχιτεκτονική...
Η Ευρωζώνη παρά τις αδυναμίες της, όχι μόνο δεν περνά φάση όξυνσης των προβλημάτων και των αντιθέσεων, αλλά υπάρχουν τα πρώτα σημάδια αναθέρμανσης της οικονομίας. Όλες οι υπόλοιπες χώρες που βρέθηκαν σε μνημόνια βγαίνουν από αυτά και επιστρέφουν στην κανονικότητα. Η Γαλλία και η Ιταλία προχωρούν τις μεταρρυθμίσεις και σύντομα αναμένουν τα αποτελέσματα στην οικονομία. Η ΕΚΤ με την έναρξη της ποσοτικής χαλάρωσης διευκολύνει τις μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα μοιάζει να έχει χάσει το τραίνο.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Βαρουφάκης έτρεφαν την αυταπάτη πως μια άλλη ευρωζώνη πιο κοντά στις δικές τους απόψεις ήταν εφικτή. Οι απόψεις τους είναι πλήρως απομονωμένες στα Eurogroup και τις συνόδους κορυφής.

Η οικονομική ανασυγκρότηση
Η κυβέρνηση δεν έχει εμφανίσει μέχρι στιγμής κανένα σχέδιο οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Υπάρχουν μόνο σκόρπιες δηλώσεις αντιφατικές μεταξύ τους που αποσκοπούν στη διάλυση όποιου παραγωγικού ιστού έχει απομείνει, μέσω της ανάμειξης του διεφθαρμένου, γραφειοκρατικού και αποτυχημένου κράτους στην οικονομία. 

Η ανάθεση του υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης στον κ. Λαφαζάνη και τη γενική γραμματεία βιομηχανικής ανάπτυξης στον κ. Τόλιο μοιάζει με κακόγουστο αστείο της ιστορίας. Αμφότεροι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στον παραγωγικό τομέα και είναι θιασώτες του σοβιετικού οικονομικού μοντέλου που κατέρρευσε αποκαλύπτοντας την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Μοντέλο Μαδούρο
Είχαμε γράψει παλιότερα τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης πως οι επιλογές του κ. Τσίπρα είναι δύο. Η μια είναι να μιμηθεί το Λούλα της Βραζιλίας με ένα μείγμα πολιτικής αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης αλλά και της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων για την ανάπτυξη.

Η άλλη είναι να καταλήξει σαν ένας Μαδούρο χωρίς πετρέλαιο. Αν αναλογιστεί κάποιος πως η Βενεζουέλα παρά τις μεγάλες εξαγωγές πετρελαίου αντιμετωπίζει άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ, τότε αντιλαμβάνεται ποια θα είναι η κατάσταση και κατάληξη στην Ελλάδα...

Τα δεδομένα συγκλίνουν πως ο κ. Τσίπρας επιλέγει το μοντέλο Μαδούρο... Το μοντέλο αυτό όμως έχει ημερομηνία λήξης πολύ σύντομα.

Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr