Σε ψυχρό πόλεμο δεν αντέχεις με άδεια ταμεία...

Και μετά το "τελεσίγραφο" τι; Συμβιβασμός; Ρήξη; 

Φοβάμαι ότι αυτό που θα ακολουθήσει μπορεί να είναι η είσοδος σε μια ψυχροπολεμική περίοδο. 

Γιατί αν τη Δευτέρα δεν έχουμε οριστική συμφωνία, δηλαδή αν δεν κάνει και άλλες υποχωρήσεις η κυβέρνηση, θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο το πρόβλημα χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. 

Είναι προφανές ότι... οι κάννουλες της ΕΚΤ και του ELA θα κλείσουν οριστικά αν δεν βρεθεί λύση. 

Με άλλα λόγια η εναλλακτική επιλογή της Γερμανίας αν δεν συμβιβαστεί η ελληνική πλευρά θα είναι ο εκβιασμός δια της ασφυξίας. 

Ο χρόνος δεν μέτρα άλλωστε αντίστροφα γι αυτούς, αλλά για την Ελλάδα.

Το μήνυμα του Eurogroup ήταν από την πλευρά τους σαφές. 
Το μπαλάκι είναι εν τέλει στην ελληνική πλευρά. Πιστεύει η κυβέρνηση ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς επαρκή χρηματοδότηση μέχρις ότου πεισθεί η Ε.Ε. για την αποτελεσματικότητα της νέας εναλλακτικής πρότασης που κομίζει η Αθήνα; 
Γιατί οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ταμείον είναι μείον... Και οι υποχρεώσεις και στο εσωτερικό αλλά και προς τους δανειστές τρέχουν.

Και έχει επιστρατευτεί επί της ουσίας μία νέα στάση πληρωμών στο εσωτερικό της χώρας σε ότι αφορά στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τους πολίτες, προκειμένου να βγει το κονδύλι για την πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ως πότε όμως μπορεί να λειτουργήσει αυτή η τακτική; Θα κάνουν το χρέος τους όσοι χρωστούν σε εφορίες και ταμεία και θα σπεύσουν στο αμέσως επόμενο διάστημα να γεμίσουν τα άδεια ταμεία του Δημοσίου;

Και μπορούν όλοι να το κάνουν; Γιατί θυμίζω ότι προεκλογικά, συζητάγαμε το πώς είανι δυνατό να απαιτεί το κράτος από τους πολίτες στους οποίους το ίδιο χρωστά, να είναι εκείνοι συνεπείς στις δικές τους φορολογικές υποχρεώσεις. Και ασφαλώς είναι πολλοί εκείνοι που αντικειμενικά δεν δύνανται να ανταποκριθούν.

Πόσο θα ξεζουμιστούν οι επιχειρήσεις στις οποίες είναι μέτοχος το Δημόσιο; Άντε και να μπει χέρι στα διαθέσιμά τους. Αρκεί αυτό; Και οι άλλοι μέτοχοι; ΟΙ ιδιώτες; Τι θα γίνει με αυτούς; Κοντά στον βασιλικό ποτισθεί και η γλάστρα ή θα έχουμε να κάνουμε με αρπαγή; Αλλά και πάλι, το κενό που πρέπει να καλυφθεί είναι μεγάλο. Δεν μιλάμε για τις ανάγκες ενός μήνα, αλλά για αποκλεισμό από τις αγορές και τις προσβάσεις χρηματοδότησης για τουλάχιστον τέσσερις – πέντε μήνες. Τόσο άλλωστε ζητούσε ως «γέφυρα» από τους εταίρους η κυβέρνηση για να αρχίσει να λειτουργεί το δικό της πρόγραμμα και να αρχίσουν να μπαίνουν σε σειρά οι μεταρρυθμίσεις.

Θα μου πείτε, υπάρχουν και τα δολάρια, τα ρούβλια και τα γουάν. Θα μπορούσα να το τραβήξω, αλλά δε νομίζω ότι είναι ώρα για αστεία. Είναι ώρες κρίσιμες και όλοι πρέπει να αναλάβουν την ιστορική τους ευθύνη απέναντι στη χώρα. Η σημερινή κυβέρνηση προεκλογικά υποστήριζε ότι έχει τη μαγική συνταγή για να πείσει τους εταίρους να αποδεχθούν έναν συμβιβασμό ωφέλιμο για τη χώρα. Και δεν συζητούσαν καν για plan B τονίζοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχουν. Και τώρα; Αν τελικά δεν δεχθούν οι ξένοι τις προτάσεις μας όπως διαφάνηκε χθες;

Πόσο μεγάλο βάρος είναι πρόθυμος να αναλάβει στους ώμους του ο πρωθυπουργός αν δεν πετύχει τελικά τη συμφωνία που επιθυμεί; 
Και πόσο οι συνοδοιπόροι του στην κυβέρνηση; 
Είναι έτοιμος να αναλάβει το ιστορικό κόστος μίας ενδεχόμενης εξόδου της χώρας από τν Ευρωζώνη; Όχι άμεσα αλλά σε βάθος χρόνου; 
Η από την άλλη θα συμβιβαστεί; 
Θα αντέξει σε αυτή την περίπτωση το εσωτερικό πολιτικό κόστος που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε μετασχηματισμό της κυβερνώσας παράταξης; 
Ποια είναι τελικά η δική του κοσμοθεωρία; Ή μήπως θα ζητήσει από τον λαό νομιμοποίηση εκ νέου των ενεργειών του, είτε ως άλλοθι σε έναν συμβιβασμό, είτε ως στήριξη σε μια ηρωική έξοδο; 
Δηλαδή ένα δημοψήφισμα ή και μία προσφυγή σε κάλπες; Και με τι διακύβευμα; Συμβιβασμό ή έξοδο;


Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr