Οι "γραφικοί" και οι "μαυρογιαλούροι" ανοίγουν δρόμους στις εισαγωγές

Οι Ιταλοί εισαγωγείς χαλυβουργικών προϊόντων χορεύουν όσο το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ διαλύει με τις τιμές του την εγχώρια παραγωγή.

Ο εισαγόμενος φθηνός ιταλικός χάλυβας (λόγω χαμηλού κόστους ρεύματος) πνίγει την αγορά.

Μένουν άλλοι δύο εισαγωγικοί στόχοι. Τσιμέντα και καύσιμα. 

Και ενώ διαλύεται η εθνική παραγωγή οι γραφικοί του ΣΥΡΙΖΑ και οι μαυρογιαλούροι της κυβέρνησης μάχονται για τα κρατικά μονοπώλια εξυπηρετώντας ουσιαστικά μόνο τις εισαγωγές.  

Μέχρι και οι δανειστές (για να εξασφαλίσουν βεβαίως τα λεφτά τους) μας έχουν ανοίξει τα μάτια και μας...

έχουν δείξει τον δρόμο να βγούμε από το τέλμα των κρατικών μονοπωλίων και να δώσουμε δύναμη στην εθνική μας παραγωγής απελευθερώνοντας την αγορά και ανοίγοντας κλειστά επαγγέλματα και προνομιακές καταστάσεις. 

Για να «δέσουν» μάλιστα την στροφή αυτή προς την σημερινή πραγματικότητα της ευρωπαϊκής αγοράς έχουν βάλει στα προαπαιτούμενα και στις μεταρρυθμίσεις τόσο τις αλλαγές στην ενεργειακή παραγωγή με ιδιωτικοποιήσεις όσο και το σπάσιμο ταμπού στην εμπορική αγορά και στα μονοπώλια του κράτους.

Πρόκειται για υποδείξεις όμως που χαλάνε την «σούπα» στις εισαγωγές, στα τεράστια εισαγωγικά συμφέροντα και τις ανεξέλικτες συναλλαγές. 

Η ιδιωτική μεταποιητική αγορά της χώρας έχει αντιληφθεί τα οχυρά και τις υπόγειες μάχες που δίνουν μεγάλα εισαγωγικά συμφέροντα για το σπάσιμο της πρώην δυναμικότατης εθνικής παραγωγής χάλυβα, τσιμέντου, και καυσίμων που είχαν ζωηρότατες τάσεις διεκδικήσεως μεγάλου μέρους της πίτας της ευρωπαϊκής αγοράς.

Οι επιθετικές δυνάμεις εισαγωγέων που σχεδιάζουν να μεταβάλουν την Ελλάδα σε αποκλειστικά εισαγωγική χώρα πάσης φύσεως πρώτων υλών, οικοδομικών προϊόντων και προϊόντων ενέργειας (σημειώστε δυσάρεστο τους είναι οι ασύμφορες -ακόμη- εισαγωγές τσιμέντου και καυσίμων στην Ελλάδα) εκδηλώνονται σε στρατηγική συγκεκριμένων στόχων ενισχυόμενες και από την πολιτική κρατισμού στην οποία μανιωδώς επιμένουν τόσο οι κυβερνήσεις όσοι και τα αριστερά κόμματα.

Μέχρι στιγμής οι  πολιτικές σκοπιμότητες, οι λανθασμένοι χειρισμοί και ο κρατισμός διέλυσε στην Ελλάδα την λιπασματοβιομηχανία και την χημική βιομηχανία ενώ υπονόμευσε σε απίθανο βαθμό την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και την μεταλλουργία εξυπηρετώντας μόνο τις εισαγωγές.

Κανείς ανταγωνιστικός λόγος δεν υπήρχε στην παραγωγή λιπασμάτων και χημικής βιομηχανίας στην χώρα όταν υπουργοί πέταγαν στο καλάθι σχέδια εκσυγχρονισμού των μονάδων και από την άλλη υπέκυπταν σε υπερβολές των συνδικαλιστών του κλάδου.

Η διάλυση της ελληνικής χαλυβουργίας δεν ήταν μόνο συγκυριακό φαινόμενο της κρίσης και του φορολογικού κυνηγητού της οικοδομής που κατέστρεψε την αγορά ακινήτων.

Οι εισαγωγείς με επίκεντρο τους Ιταλούς έχουν δώσει μάχες για να γκρεμιστεί η υψικάμινος της Χαλυβουργικής και να περιορισθεί μόνο στα εσωτερικά «χωρικά ύδατα» η Βιοχάλκο και ο όμιλος της Χαλυβουργίας Ελλάδος.

Πολλοί μάλιστα συνδέουν και την δολοφονία του πατριάρχη της ελληνικής χαλυβουργίας Δημήτρη Αγγελόπουλου από τους γνωστούς δολοφόνους και με την ανακούφιση… των ιταλών που «γονάτιζαν» ανταγωνιστικά στην Ευρώπη από τις συνεχείς επεκτάσεις της Χαλυβουργικής την περίοδο του Δημήτρη Αγγελόπουλου.

Σήμερα γιατί να μην χαίρονται οι εισαγωγείς των χαλυβουργικών προϊόντων, του τσιμέντου, των προϊόντων χαρτιού, των προϊόντων γυαλιού, των μεταλλουργικών προϊόντων όσο το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ κάνει απαγορευτικό τον ανταγωνισμό της εθνικής μας παραγωγής.

Γιατί να μην χαίρεται και το ευρωπαϊκό καρτέλ τσιμέντου (που χειραγωγεί την παραγωγή, την διακίνηση και τις τιμές) όταν η επιθετική ελληνική τσιμεντοβιομηχανία περιορίζεται στην δύναμη ενός μόνο εγχώριου ομίλου ο οποίος δίνει την μάχη του με αντιπάλους εκτός από το κράτος και των γραφικών αριστερών πολιτικών που υπόσχονται διασφάλιση του κρατικού μονοπωλίου ενεργείας με κόστος απαγορευτικό για την Ελλάδα αλλά αξυπηρετικό… για τις εισαγωγές.

Η ίδια η ΔΕΗ δέχεται ότι οι σημερινές δυνατότητές που έχει για προσφορά στο ενεργειακό ισοζύγιο είναι σε οριακό σημείο και για τον λόγο αυτό επιβάλλονται άμεσα μεγάλες και αλυσιδωτές επενδύσεις.

Όσο λοιπόν το κρατικό μονοπώλιο ρεύματος δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει την πιθανή αυξημένη ζήτηση από οποιασδήποτε μορφής κατανάλωση (ιδίως από βιομηχανική κατανάλωση) η λύση παραμένει να είναι οι εισαγωγές.

Και αντί να σχεδιαστεί το άνοιγμα της αγοράς με στόχο την δημιουργία προϋποθέσεων για μείωση του κόστους,(πράγμα στο οποίο μας οδηγούν ακόμη και οι δανειστές με την μικρή ΔΕΗ) εμείς έχουμε ως μέγα προστάτη του μονοπωλίου τον κ. Στρατούλη του ΣΥΡΙΖΑ προς μεγάλη ευτυχία και χαρά των εισαγωγέων.

Δεν φτάνει δε η υπόσχεση για επαναφορά της μικρής ΔΕΗ στην μεγάλη… με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προστίθεται και η διαβεβαίωση για επιστροφή του ΟΤΕ στο κράτος…

Στον ίδιο ρυθμό και οι «μαυρογιαλούροι» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που δήθεν κόπτονται για την προστασία του κομματικού στρατού των ΔΕΚΟ και κάνουν ότι μπορούν για να ματαιώσουν το άνοιγμα των αγορών όσο και για τις απολύσεις ακόμη και σε άχρηστους Οργανισμούς. Χρειάστηκαν μάλιστα ισχυρές ενδοκυβερνητικές μάχες για να αποφασισθεί η προώθηση του νομοσχεδίου για την μικρή ΔΕΗ όπως και η εμπορική ανάπτυξη διακεκριμένων περιοχών όπου αποτελούν «οικιστικά κάστρα» της αριστερής κοινωνίας και της δεξιάς νομενκλατούρας.

Του Γιώργου Κράλογλου

George.kraloglou@capital.gr