Η 29η Νοεμβρίου του 1990, ήταν η πρώτη “γεμάτη μέρα” του Τζον Μέιτζορ στο Νο10 της Ντάουνινγκ Στριτ.
Μια μέρα πριν, στις 28 Νοεμβρίου, ο νέος ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας είχε αναλάβει και επισήμως καθήκοντα πρωθυπουργού, διαδεχόμενος τη Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία είχε παραιτηθεί στις 22 Νοεμβρίου, προκειμένου να διασφαλίσει ότι το κόμμα που η ίδια παρέλαβε από το μηδέν, και το κατέστησε κεντρική πολιτική δύναμη όχι μονάχα του Μεγάλου Νησιού, αλλά συνολικά της Ευρώπης εκείνης της περιόδου, είχε ενδοιασμούς για το κατά πόσο θα ανανέωνε την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπο της, ή θα παρέδιδε τα κλειδιά στον Μάικλ Χέζελταϊν...
Τον “Ταρζάν” της βρετανικής πολιτικής ζωής, και συνεπή εσωκομματικό αμφισβητία της Σιδηράς Κυρίας.
Η αποχώρηση της Θάτσερ από την εξουσία, μίκρυνε μέσα σε ένα βράδυ της Μεγάλη Βρετανία. Την κόντυνε πολιτικά, εθνικά και ιστορικά. Όχι μόνο επειδή ο διάδοχός της, Τζον Μέιτζορ ήταν εξαιρετικά ανεπαρκής. Αλλά επειδή στη γειτονιά των “ελάχιστων” σεργιάνιζαν και οι επόμενοι.
Μπορεί ο Τόνι Μπλερ να ήταν χαρισματικός, να οπτικοποίησε στην ηγετική περπατησιά του τη στρατηγική του μεσαίου χώρου, και να εξασφάλισε στους (Νέους) Εργατικούς μια ακλόνητη πολιτική ηγεμονία για περίπου μια δεκαετία, η Ιστορία ωστόσο θα είναι αυστηρή μαζί του, για τη… δουλικότητα έναντι των ΗΠΑ Κλίντον και Μπους, για την ενθουσιώδη υποστήριξη του μοιραίου πολέμου στο Ιράκ, και φυσικά για το γεγονός ότι εσχάτως ξέπεσε σε ρόλο συμβούλου του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα.
Μπορεί ο Γκόρντον Μπράουν να ήταν το καλύτερο οικονομικό μυαλό στο… κεφάλι πολιτικού τα τελευταία 20 χρόνια, επιτρέποντας στη βρετανική οικονομία να αγγίξει στιγμές ευημερίας, έστω και χωρίς διάρκεια, το δικό του legacy ωστόσο θα κυριαρχείται από τη διαπίστωση της βουλιμίας του να διαδεχτεί τον Τόνι Μπλερ, ο οποίος τον είχε… κοροϊδέψει, καταπατώντας την προσωπική συμφωνία τους για μοιρασιά της εξουσίας, και στο τέλος να παραδώσει την εξουσία με ποσοστά προχωρημένης κοινωνικής αποδοκιμασίας.
Μπορεί ο Ντέιβιντ Κάμερον να παραμένει, στο περιθώριο της φθοράς που έχει υποστεί ως πρωθυπουργός, ένας από τους συναρπαστικούς πολιτικούς της “επόμενης γενιάς”, ένας “Τόρι Μπλερ” όπως τον είχαν περιγράψει στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του, και στα δικά του χέρια ωστόσο η Μεγάλη Βρετανία δεν κατάφερε να ξαναγίνει… μεγάλη.
Η σύγκριση με τους διαδόχους της Μάργκαρετ Θάτσερ, επαναφέρει τη συζήτηση στο πόσο έλειψε από τη Βρετανία, από την Ευρώπη, από την ανθρωπότητα συνολικά η δική της χαρισματική προσωπικότητα, από τη στιγμή που παραιτήθηκε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με την υποτελή στάση του Τόνι Μπλερ έναντι των ΗΠΑ, η “Μάγκι” διεκδικεί ισόποσο μερίδιο αναγνώρισης για τη νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο, σε σχέση με αυτό που κατέγραψε ο φυσικός νικητής της Ιστορίας, Αμερικανός Πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Φυσικά, η ιστορική κληρονομιά του “Θατσερισμού” κακοποιήθηκε. Επειδή συνδέθηκε με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και πρακτικές, και με σκληρή αντιμετώπιση προβλημάτων και κοινωνικών ομαδων όπως τους ανθρακωρύχους. Το υπόδειγμα ηγεσίας της Θάτσερ θα έπρεπε να είναι αυτό του ηγέτη που καθοδηγεί τις εξελίξεις αντί να άγεται και να τις ακολουθεί ασθμαίνοντας. Που δεν κωλυσιεργεί, παίρνει αποφάσεις, ενίοτε σκληρές, και παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που συναντά, δεν κάνει πίσω. Δεν στρίβει.
“Όποιος θέλει, μπορεί να στρίψει. Η κυρία δεν στρίβει”,
είχε πει η ίδια σε μια από τις πλέον ιστορικές αποστροφές της πολιτικής παρακαταθήκης της.Εκτός από τις κυρίες, ούτε οι ηγέτες θα έπρεπε να στρίβουν.
Αλλά να θυσιάζονται για τον λαό που έχουν ταχθεί να υπηρετούν.
Ακριβώς όπως συνέβη με τη Θάτσερ.
arouraios.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου