Σε αναζήτηση νέου πολιτικού προσωπικού

Πληθαίνουν οι φωνές για τη ανάγκη να αναληφθούν οι τύχες της χώρας από νέους και άφθαρτους πολιτικούς ανθρώπους, ικανούς να διαχειριστούν την κρίσιμη κατάσταση στην οικονομία και την κοινωνική οργάνωση

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρούσει τον Μανώλη Βασιλάκη όταν, στο κύριο άρθρο του Athens Review of Books (ARB), προτείνει «κυβέρνηση τεχνοκρατών τώρα!», επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια πολιτικών θηρευτών που οι ίδιοι την έφεραν στην σημερινή κατάσταση. Ο αρθρογράφος τονίζει, μεταξύ άλλων:


«Οι προϊστορικοί θηρευτές ζούσαν εξοντώνοντας και καταβροχθίζοντας τα θηράματά τους. Το έκαναν αυτό χωρίς καμμία πρόνοια για το μέλλον, από τυφλό και γενετικά προδιαγεγραμμένο ένστικτο. Μόλις αποχώνευαν το τελευταίο θύμα τους, άρχιζαν να αναζητούν το επόμενο. Χωρίς να γνωρίζουν ή να ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την εφήμερη ικανοποίηση του ενστίκτου. Η σκέψη και η στρατηγική τους εξαντλείται σε ένα και μόνον γεγονός: το επόμενο κυνήγι –την επόμενη παγανιά. Η πρωτόγονη αυτή αντίληψη χαρακτηρίζει σήμερα, δυστυχώς, το ελληνικό κράτος. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, το πολιτικό σύστημα που ακόμα το διαφεντεύει, σε μια αγαστή τριμερή σύμπραξη. Συμπεριφέρεται μάλιστα ως θηρευτής που έχει καταληφθεί από αμόκ και επιτίθεται αδιακρίτως σε όποιον και ό,τι βρεθεί μπροστά του».

Στο πλαίσιο της κατάστασης αυτής, όπου τελικά την νύφη πληρώνουν οι έντιμοι και παραγωγικοί Έλληνες, ο Μαν. Βασιλάκης γράφει:
«Μόνη ελπίδα η χώρα να μην καταλήξει στα χέρια των άκρων είναι να δοθεί μία πραγματική ευκαιρία δημιουργίας ενός πολιτικού σκηνικού στο οποίο δεν θα πρωταγωνιστούν οι υπαίτιοι της καταστροφής. Μόνον έτσι είναι δυνατόν ο λαός να ηρεμήσει και να κάνει ορθολογικές επιλογές για το μέλλον. Στέλνοντας στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας τα ακραία πολιτικά φαινόμενα αυτής της ακραίας περιόδου, μιας περιόδου στην άκρη του γκρεμού.

»Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τον δρόμο μάς τον έδειξαν οι Ιταλοί. Έφτιαξαν –εγκαίρως– μία πραγματική κυβέρνηση τεχνοκρατών, κυβέρνηση με πραγματικές εξουσίες• και παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν και την μακρά και επώδυνη διαδικασία αναγέννησης του πολιτικού τους συστήματος. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή αποφυγής της καταστροφής και για την Ελλάδα. Η ανάδειξη, δηλαδή, από την παρούσα Βουλή, το ταχύτερο δυνατόν, μιας πραγματικής κυβέρνησης ικανών τεχνοκρατών, που οι επικεφαλής της θα έχουν τον μόνο λόγο στην σύνθεση μιας κυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ευθύνονται για τα όσα διαπράχθηκαν μέχρι σήμερα. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ηρεμήσει τον λαό, να τού προσφέρει την δυνατότητα να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα και να αφαιρέσει από τα άκρα το κύριο και λογικό στην βάση του επιχείρημά τους: ότι δεν μπορεί να κυβερνά την χώρα το σύστημα που την οδήγησε στην καταστροφή. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε να κυβερνήσουν τα άκρα σε όλες τις μορφές και εκδοχές τους, καθώς ο κόσμος θα ψηφίζει τυφλά προκειμένου να απαλλαγεί από το διεφθαρμένο αυτό σύστημα».

Χωρίς να λέει ονόματα, ο αρθρογράφος του ARB είναι σαφές ότι βλέπει μια τέτοια κυβέρνηση να σχηματίζεται υπό τον κ. Παναγιώτη Πικραμμένο –ένα πρόσωπο εγνωσμένης νομικής αξίας και εντίμου βίου στην υπηρεσία της χώρας.

Στα ίδια περίπου χνάρια κινείται και η αρθρογραφία του κ. Αντώνη Δροσόπουλου, δικηγόρου και πρώην προέδρου του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ), του οποίου και παραμένει η ψυχή από την εποχή του ΚΟΔΗΣΟ. Κάνει λόγο για μία δημοκρατική επανάσταση κατά των συμφερόντων και της διαπλοκής, εντάσσει δε στην τελευταία και τις συντεχνίες, που από χρόνια τώρα απομυζούν το κράτος εις βάρος της έντιμης και παραγωγικής κοινωνίας των πολιτών. Παράλληλα, ο ιδρυτής του ΚΣΜ το 1980, προτείνει την αξιοποίηση των ηλεκτρονικών μέσων για την δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα και επικαλείται στο επίπεδο αυτό την πετυχημένη προσπάθεια του κ.Θ.Τζήμερου και της Δημιουργίας Ξανά –που, αν κρίνουμε από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στον Τύπο της περιφέρειας, απορρίπτει συλλήβδην και αυτός το παλαιό προσωπικό και κάνει λόγο για μία έντιμη και παραγωγική Ελλάδα.

Το θέμα με τις ανωτέρω προτάσεις και προσπάθειες είναι ότι η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από άμεσες και καθοριστικές για το μέλλον της λύσεις τώρα. Από την άλλη πλευρά, δεν ήταν όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο. Στους κόλπους του υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που παραμένουν υπεράνω πάσης υποψίας. Είναι λοιπόν αναγκαία η δημιουργία συμμαχιών και συνεργασιών –υπόθεση διόλου εύκολη.

Συνεπώς, αν είναι αναγκαίος ο πολιτικός ανασχεδιασμός στην Ελλάδα και όχι μόνον σ’ αυτήν, τα προαπαιτούμενα είναι πολλά. Κατά κύριο δε λόγο είναι σημαντικό να καταγραφεί και πάνω σε ποιες βάσεις θα μπορούσε να έλθει στο προσκήνιο ένα νέο πολιτικό προσωπικό. Με άλλα λόγια, ποια θα είναι τα ιδεολογικά και πολιτικά ερείσματα νέων πολιτικών σχηματισμών, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο κόσμος αλλάζει. Και όταν οι αλλαγές είναι κοσμογονικές, κάποιοι παραμονεύουν για να πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλλες»…