Καιομένη βάτος...

Tου Παντελη Μπουκαλα
«Η μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία πρέπει να αναπτύξει και πάλι την ανυπέρβλητη και κορυφαία λειτουργία των δημοκρατικών/πολιτικών θεσμών που συνθέτουν και εκφράζουν μία ενιαία και συστηματική αντίληψη περί γενικού συμφέροντος, μέσα από τον πολυμερισμό και την πολυδιάσπαση μιας κοινωνίας που είναι πολύπλοκη, αντιφατική, συγκρουσιακή και ανασφαλής, δηλαδή άδικη και άνιση και γι’ αυτό αναζητεί τη συνοχή της στις εγγυήσεις ενός σύγχρονου δημοκρατικού κοινωνικού κράτους δικαίου».

Ε λοιπόν, ακόμα κι αν δυσκολευόταν κάποιος να προσδιορίσει το ακριβές νόημα της «μετα-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», μάλλον δεν θα δίσταζε να προσυπογράψει όσα λέει ο συγγραφέας μας εδώ. Και κυρίως να... απαιτήσει να πραγματωθεί επιτέλους αυτό το δέον, που όλο αναγγέλλεται κι όλο αναβάλλεται. Γιατί τι άλλο από ένα «δημοκρατικό κοινωνικό κράτος δικαίου» θα μπορούσε να συγκινήσει και να εμπνεύσει;

Σωστά τα έλεγε, λοιπόν, ο συγγραφέας μας. Ηταν, άλλωστε, στην αντιπολίτευση τότε, το 2008, και μπορούσε να φιλοτεχνεί ουτοπίες επί χάρτου. Για τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο πρόκειται. Και για το βιβλίο του «Προς μια μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (εκδ. Πόλις). Η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερες προθέσεις και επίθετα επιστρατεύουμε για να προσδιορίσουμε τη δημοκρατία, τόσο ξεμακραίνουμε από τον πυρήνα της. Επιπλέον, αυτό το «άλλος/άλλη» έχει χάσει την ελκτική του δύναμη, αν είχε ποτέ.

Αλλά ας πάμε παρακάτω. Ας πάμε σε όσα συνέβησαν μετά το 2008, οπότε ο συγγραφέας μας και υπουργός έγινε (Εθνικής Αμυνας και έπειτα Οικονομικών) και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός επιτέλους του ΠΑΣΟΚ, όπως λαχταρούσε.  

Και λοιπόν; Ποιο στίγμα «μετα-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» έδωσε από αυτά τα αξιώματα, ευκρινέστερο από εκείνο που είχε δώσει, όντας λιγότερο ώριμος (κάτι που δεν θα το δεχόταν ο ίδιος), ως υπουργός Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Ανάπτυξης, Μεταφορών, Τύπου κι ό,τι άλλο μου διαφεύγει;  

Πού ο συγγραφέας, ο σχεδιαστής, ο οραματιστής συνάντησε τον πολιτικό και συμπορεύτηκαν; 

Κι όχι μόνον αυτός φυσικά, αλλά και οι λοιποί ηγέτες του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που βύθισαν το κόμμα τους σε μονοψήφια ποσοστά ακριβώς επειδή χάσμα μέγα υπήρχε πάντοτε ανάμεσα στις φωτεινές διακηρύξεις τους και στις γκρίζες πράξεις τους· ένα χάσμα που κατάπινε και τις καλύτερες των προθέσεων (όποτε, σπανίως, εκδηλώνονταν) και τους ανιδιοτελέστερους των ανθρώπων, όποτε εμφανίζονταν, κι αυτοί όλο και πιο σπάνια.

Σε ένα, πάντως, έχει δίκιο ο κ. Βενιζέλος. Δεν το λέει στο βιβλίο του. 

Το είπε προχθές, λίαν ταραγμένος, στο ΜEGA: 

 «Δεν είμαστε αειπάρθενοι», τόνισε, καρφώνοντας όσους δραπετεύουν από το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας στην πολιτική τους αναπαρθένευση. 

Για το άλλο που είπε, όμως, πως οι πολιτικοί όπως αυτός είναι η «καιομένη βάτος», ας μας επιτρέψει να μείνουμε πιστοί στη μεταπαλαιοδιαθηκική δυσπιστία μας. Αλλωστε, μόνο στάχτες βλέπουμε.


Πηγή: Η Καθημερινή