Μια αγκαλιά θέλουμε όλοι…

Κάθε φορά που διαβάζω το  ποίημα  

“Το σπάνιο δώρο” της Κικής Δημουλά, νιώθω να με αγγίζει ταυτόχρονα η τρυφερότητα και η οξύτητα της γραφής της.  

Σαν κάποιος να μ΄ αγκαλιάζει και να με χαστουκίζει την ίδια στιγμή. 

Αν και εδώ δεν συμφωνώ μαζί της γιατί πιστεύω στη συναισθηματική γενναιοδωρία, υποκύπτω στον πειρασμό και το αναρτώ, αφιερώνοντάς το σε όλους εμάς που, αν και λαχταράμε –  όπως τα μωρά παιδιά – την αποδοχή και την αγκαλιά,  το παραδεχόμαστε με δυσκολία και με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία το ζητάμε και το προσφέρουμε...

Εργο της ζωγράφου Ελένης Χατζηπουλίδου

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

(από τη συλλογή  H εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

Δείτε  εδώ επιστολές “απλών” ανθρώπων προς την Κική Δημουλά, που για μένα αποτυπώνουν υπέροχα τη δύναμη και την επιρροή της ποίησης στην καθημερινότητα.

http://newagemama.com/