Έβαλε πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον και όχι τη μικροκομματική λογική
Ο στρατηγικός ελιγμός με την υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης και οι εσωκομματικές αντιδράσεις
Από τον Μάιο του 2010, όταν ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, τον ΛΑΟΣ και την Ντόρα Μπακογιάννη το Μνημόνιο, ο Αντώνης Σαμαράς είχε ταχθεί εναντίον αυτής της δανειακής σύμβασης προβλέποντας ότι η ύφεση θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα για την Ελλάδα.
Μάλιστα τόνισε ότι το μίγμα της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται δεν οδηγεί πουθενά.
Τότε λοιδορήθηκε από Έλληνες και ξένους.
Ειδικά από τους ξένους.
Δύο χρόνια αργότερα τα πράγματα στη χώρα έφτασαν στο μη περαιτέρω. Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και ο Αντώνης Σαμαράς βάζοντας πάνω από όλα το....
εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον και εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους κατέληξε στο ΝΑΙ και στην ελπίδα σωτηρίας και όχι βέβαια στη χρεοκοπία, αποφάσισε να ρισκάρει και να υπερψηφίσει το Νέο Μνημόνιο, που όπως ομολογείται είναι πολύ πιο επώδυνο για τους πολίτες από την προηγούμενη δανειακή σύμβαση.
Μόνο που τώρα η Ν.Δ. και ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται απέναντι από μία μεγάλη μερίδα της βάσης που τον στήριξε και τον εμπιστεύθηκε.
Η αλήθεια είναι ότι η αντιμνημονιακή παντιέρα που σήκωσε η Ν.Δ. από τον Μάιο του 2010 στηρίχθηκε με πάθος από τους ίδιους ανθρώπους που έκαναν αγώνα απέναντι στο ντόπιο κατεστημένο για να οδηγήσουν τον Σαμαρά και τις ιδέες του στην ηγεσία της Ν.Δ., κόντρα στην εκλεκτή του συστήματος Ντόρα Μπακογιάννη.
Οι ίδιοι άνθρωποι όχι μόνο αποδέχθηκαν να μπουν μπροστάρηδες σε αυτή την άνιση όπως φαινόταν μάχη, καθώς οι περισσότεροι των Ελλήνων για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τους κατέτασσαν στα όρια της γραφικότητας. Η επιμονή τους και η αυταπάρνηση τους στην στήριξη του νέου αρχηγού είναι αλήθεια ότι πολλάκις τους οδήγησε σε ακραίες ενέργειες που δεν αποτελούσαν το θέλω των αστών ψηφοφόρων.
Παράλληλα στο εσωτερικό της Ν.Δ. δημιουργήθηκαν έριδες για το ποιος υποστηρίζει περισσότερο τον Σαμαρά, ενώ στελέχη με πείρα και πορεία εντός του κόμματος δέχθηκαν τα πυρά των υποστηρικτών.
Αυτός ο ιδιότυπος εμφύλιος στο εσωτερικό της Ν.Δ. πολλές φορές βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Οι βαλλόμενοι από τους αντιμνημονιακούς έχουν «καλύτερες άκρες» και έβρισκαν αποκούμπι στα ΜΜΕ.
Έτσι ξαφνικά δημιουργήθηκαν δύο πόλοι.
Ο ένας ο σκληρός αντιμνημονιακός με πρωτεργάτες του συνδικαλιστές και ο άλλος αυτός των μετριοπαθών, οι οποίοι ζητούσαν από τον Σαμαρά να ρίξει νερό στο κρασί του.
Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δικαίωναν την αντιμνημοναική ρητορεία και τη σκληρή γραμμή κατά του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Όμως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι σκληροί αντιμνημονιακοί «φόβισαν» όλους τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους που επιθυμούν την ησυχία και την ηρεμία δίχως ακρότητες και… επαναστάσεις.
Μάχη για ρόλο
Αυτό βέβαια που δημιούργησε μείζονα εσωκομματικά προβλήματα ήταν η προσπάθεια των αντιμνημονιακών να «πιάσουν τα πόστα» εντός του κόμματος.
Οι περισσότεροι επί χρόνια ήταν μεν φανατικοί υποστηρικτές του κ. Σαμαρά, όμως στην κομματική γεωγραφία καταγράφονταν ως μεσαία στελέχη, που δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν ρόλους-κλειδιά σε ότι αφορά την γραμμή και την κατεύθυνση του κόμματος.
Έτσι θέλησαν με τη νέα ηγεσία να αναλάβουν τα ηνία και να καθορίζουν τις εξελίξεις χρησιμοποιώντας πρώτα από όλα τη στήριξη τους προς τον πρόεδρο.
Μάλιστα καταγράφηκαν διάφορα ευτράπελα, καθώς πολλοί λειτούργησαν με γνώμονα το ένστικτο και όχι τη λογική.
Και το σημαντικότερο έδωσαν αγώνα για να απομονώσουν στελέχη, που είχαν μία διαφορετική προσέγγιση στα γεγονότα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών να περιθάλψουν φωνές ακραίες, που αντίκειται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Είναι γεγονός, ότι το Μνημόνιο είναι σε λάθος ρότα, όμως η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων είναι αναγκαία και σε αυτή την κατεύθυνση η Ν.Δ. εδώ και πολλά χρόνια έχει κάνει τα πρώτα και ουσιαστικά βήματα. Παράλληλα επιχείρησαν να δημιουργήσουν μία ασπίδα προστασίας προς τον κ. Σαμαρά αναδεικνύοντας κατά καιρούς διάφορους εχθρούς, οι οποίοι επί της ουσίας είναι ανύπαρκτοι.
Αλλά είναι και πράξεις όπως για παράδειγμα του Γ. Μανώλη να ανεβαίνει στο μπαλκόνι και να αποθεώνεται από τους ιδιοκτήτες ταξί θυμίζοντας το τρακτέρ του Χατζηγάκη και το «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».
Ή ακόμη τον πρόεδρο της ΔΑΚΕ, Ν. Κιουτσούκη, ο οποίος περισσότερο θύμιζε ηγέτη του ΠΑΜΕ, παρά στέλεχος συνδικαλιστικής παράταξης που ασπάζεται την ιδεολογία ενός κεντροδεξιού αστικού κόμματος εξουσίας.
Όλες αυτές οι κινήσεις, πράξεις και δηλώσεις στελεχών έκαναν πολλούς αντικειμενικούς παρατηρητές να ομιλήσουν χαριτολογώντας για ίδρυση «φράξιας» εντός της Ν.Δ., ενθυμούμενοι παλιές εποχές από τα κομμουνιστικά κόμματα του προηγούμενου αιώνα.
Μόνο που η τωρινή φράξια στο εσωτερικό της Ν.Δ. προέρχονταν από στελέχη με πολύχρονη πορεία και το σπουδαιότερο έχουν ανδρωθεί σε κρατικοδίαιτες λογικές.
Το μεγάλο σάλτο
Όλοι αυτοί βέβαια στήριξαν με πάθος τον Αντώνη Σαμαρά.
Όμως ένα κόμμα, που επιθυμεί να κερδίσει τις εκλογές δεν μπορεί να είναι ακραίο.
Καλές οι διαφορετικές φωνές, αλλά από το 1974 και μέχρι τώρα, όλοι όσοι κέρδισαν εκλογές την κρίσιμη περίοδο έβαλαν στην άκρη τους ακραίους, για να πείσουν το εκλογικό σώμα πως έχουν τα φόντα να δημιουργήσουν ένα κλίμα ηρεμίας και ασφάλειας για την ανάπτυξη του τόπου.
Ας θυμηθούμε τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος από το έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στις αρχές του 1980 έβαλε νερό στο κρασί του κερδίζοντας τις εκλογές του 1981.
Νερό στο κρασί του έβαλε και ο Μητσοτάκης, ενώ με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ το 1993 στην εξουσία ο Ανδρέας απομάκρυνε όλους τους σκληρούς που ζητούσαν εκδίκηση, όπως ο Τσοβόλας.
Αλλά και ο Κώστας Καραμανλής έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία με το να βάλει στην άκρη όλες τις φωνές, που ζητούσαν να στηθούν αγχόνες για τους υπουργούς του Σημίτη.
Ακόμη και ο Γ. Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, εκτός του παραμυθιού «λεφτά υπάρχουν» έδωσε ένα μήνυμα προς την κοινωνία για ασφάλεια και ηρεμία.
Όλα αυτά τα ιστορικά μαθήματα έκαναν και τον Σαμαρά να λάβει το μεγάλο ρίσκο. Να αλλάξει και την στάση του έναντι των δανειστών και να υπερψηφίσει τη νέα δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα» του χρέους, αποδεχόμενος ένα μέρος της ευθύνης, που είναι βέβαιο ότι θα του αποδώσουν οι πολίτες.
Παράλληλα ο κ. Σαμαράς έστειλε ένα μήνυμα προς τους ξένους, ότι με διαπραγματεύσεις μπορεί να επέλθουν βελτιώσεις στο Μνημόνιο και ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος για συνομιλητής του.
Ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να περιμένει.
Να ανακόψει την επιθετικότητα του και να αναμένει το λάθος του αντιπάλου, ώστε να «χτυπήσει».
Προφανώς γνωρίζει, ότι αυτή την εποχή η Ελλάδα δεν είναι τόσο ισχυρή για να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τους δανειστές της. Όμως εάν περιμένει, τότε είναι βέβαιο, ότι θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να κερδίσει αυτό που θέλει. Η νέα τακτική Σαμαρά, η «στρατηγική των ελιγμών» είναι βέβαιο, ότι έχει περισσότερες ελπίδες για τη χώρα από ότι το στυλ της φουλ επίθεσης.
Το ζήτημα δημιουργείται πλέον με το κόμμα του.
Η ανακατανομή εξουσιών, αλλά και το νέο μοίρασμα της τράπουλας σε στελέχη, που δεν τον στήριξαν κρύβει και παγίδες.
Όμως όπως φαίνεται ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να πετάξει από πάνω του την ιδιότυπη ασπίδα και να ποντάρει στην κομματική συνείδηση και την κομματική πειθαρχία.
Και παράλληλα με τις διαγραφές όσων ψήφισαν εναντίον του Μνημονίου στέλνει μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ότι το «Μοναστήρι να είναι καλά…». Όχι ότι οι διαγραφέντες δεν είναι άξια στελέχη.
Όσον αφορά τη βάση.
Αυτή όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις στην συντριπτική τους πλειοψηφία θεωρείται ότι στηρίζει τον Σαμαρά.
Όσοι προσήλθαν να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές του 2009 θα στηρίξουν και τώρα τη Ν.Δ..
Όμως τώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να προσελκύσει ο Σαμαράς και μετριοπαθείς ψηφοφόρους από άλλους χώρους, οι οποίοι ένιωθαν φόβο από την σκληρή ρητορεία και τις ακραίες φωνές.
Το ρίσκο του προέδρου της Ν.Δ. είναι όντως πολύ μεγάλο και ο χρόνος θα δείξει εάν τελικά έπραξε το σωστό.
Το βέβαιον είναι ότι λειτούργησε με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας.
Σε αυτή τη ζωή όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι από τις προθέσεις.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
http://elpidablog.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου