Είμαστε ωραίοι-υπερήφανοι Έλληνες; Απόδειξη! Έστω και τώρα…

Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες τις ενέργειες πολλών και διαφόρων για συλλογή βοήθειας προς τους δεινοπαθούντες Έλληνες αδελφούς μας. 

Ωραίες, συγκινητικές και άκρως επαινετέες οι ενέργειες αυτές, επειδή καταδεικνύουν το αδιάσπαστο ενός αλληλέγγυου Ελληνισμού. 

Αλλά… Γιατί αυτές οι σπασμωδικές δράσεις; 

Η Αρχιεπισκοπή, μητροπόλεις, δημαρχεία, οργανώσεις, σύλλογοι, άτομα, ακόμα και ραδιοσταθμοί, καλούν τους Έλληνες της Κύπρου να προσφέρουν από το υστέρημα ή από το περίσσευμά τους.

Συγχαρητήρια! 

Απορούμε, όμως: Δεν θα μπορούσε ένας κεντρικός φορέας, ας πούμε η Εκκλησία, να αναλάμβανε έναν οργανωτικό ρόλο και να καλέσει όλους να συνεργαστούν συντονισμένα για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή ειδών και αποστολή τους στην Ελλάδα; Γιατί αυτή η διάσπαρτη προσπάθεια, που κατακερματίζει την προσφορά και την αποδυναμώνει;

Αυτές οι ωραίες μεν αλλά μεμονωμένες ενέργειες ενθυμίζουν τις καθεχρονικές εκδηλώσεις για την καταδίκη του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Η Κυβέρνηση, τα κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, σύλλογοι, οργανώνουν ο καθένας ξεχωριστά τη δική του εκδήλωση αναθέματος για τις ίδιες μαύρες μέρες, που ματώνουν όλους.

Ως εάν αυτές να αφορούν μόνο εκείνους που διοργανώνουν τις εκδηλώσεις και ως εάν οι πεσόντες, οι ήρωες, να ανήκουν στο άλφα ή βήτα κόμμα. Έτσι και σήμερα: Ο καθένας οργανώνει τη δική του αποστολή βοήθειας προς την Ελλάδα, ως εάν η Ελλάδα να… ανήκει σε αυτόν. Διερωτώμεθα: Αν για τα μικρά αλλ’ όχι ασήμαντα δεν μπορούμε να οργανωθούμε, πώς θα αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις και τους κινδύνους;

Του Σάββα Ιακωβίδη

Ο καθένας ξεχωριστά; Ο καθένας με το δικό του μπαϊράκι και από το δικό του μετερίζι; Δεν είμαστε εμείς, οι Έλληνες, που διασαλπίσαμε εν τη ενώσει η ισχύς; Δεν είμαστε εμείς, οι Έλληνες που, παρά τα πάθη, τα μίση, τη διχόνοια, τη δουλοπρέπεια και τον ραγιαδισμό μας, όταν βρεθούμε ενώπιον κινδύνων, συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ενωθούμε και να αγωνιστούμε;

Το αποδείξαμε σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες μας, πριν η ιδιοτέλεια, η μικρότητα και η μικρόνοια, η διχόνοια και το μίσος συντρίψουν τις προσπάθειες και κατασπαράξουν τις ορμές μας. Ας το αποδείξουμε στους εαυτούς μας πρώτα και ύστερα στους ξένους και στους εχθρούς μας. Όπως κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, πολλοί Ευρωπαίοι εκδήλωσαν τα φιλελληνικά αισθήματά τους, πολλοί πολέμησαν δίπλα στους Έλληνες και αρκετοί σκοτώθηκαν, έτσι και σήμερα παρατηρούμε ένα άλλο κύμα φιλελληνισμού. «Είμαστε όλοι Έλληνες», φώναξαν το περ. Σάββατο χιλιάδες άνθρωποι σε πολλές πρωτεύουσες σε διάφορες χώρες, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη και την Κύπρο. Αιτία; Τα δυσβάστακτα και φοβερά οικονομικά μέτρα, που οι ξένοι δανειστές επέβαλαν στους Έλληνες.

Φταίνε πρώτα οι Έλληνες για το κατάντημά τους. Φταίει το διεφθαρμένο πολιτικό-κομματικό σύστημα. Φταίει η νοοτροπία τους. Φταίει η μη ανταγωνιστική οικονομία τους. Φταίνε πολλά. Αλλά… Δεν είμαστε εμείς που καυχόμαστε ότι φωτίσαμε την ανθρωπότητα με τον αξεπέραστο πολιτισμό μας; Πού είναι, λοιπόν, η αξιοπρέπειά μας; Η λεβεντιά μας; Η εθνική τιμή και περηφάνια μας; Πού είναι το ατίμητο φιλότιμό μας; Πού είναι η ιστορία και οι αγώνες μας; Πώς, εμείς οι πρωτοπόροι, καταντήσαμε ουραγοί και το περίγελο του κόσμου;

Πώς, εμείς οι φωτοδότες, αναζητούμε φως από τους ετερόφωτους; Πώς, εμείς οι απροσκύνητοι, γονατίσαμε και σκύψαμε, περιδεείς, γελοίοι και αναξιόπιστοι; Αλλά, τι; Εξακολουθούμε να είμαστε ωραίοι και υπερήφανοι Έλληνες. Ας το αποδείξουμε! Έστω και τώρα! Μπορούμε! Για να διαψεύσουμε και να ρεζιλέψουμε όλους αυτούς που χαχανίζουν για το κατάντημά μας.