Οι κάλπες ως μονόδρομος

Κύματα αντιδράσεων προκάλεσε η συνέντευξη Τύπου των εκπροσώπων της τρόικας στην Ελλάδα το βράδυ της Παρασκευής 11 Φεβρουαρίου. Τα μέλη της τρόικας επιχείρησαν να περιγράψουν την πορεία της συνεργασίας τους με τη χώρα μας και να υπενθυμίσουν, ή να καταστήσουν περισσότερο σαφές, πως υπάρχουν πολλοί στόχοι που η Ελλάδα πρέπει να πετύχει στο εγγύς μέλλον ώστε να μπορέσουν  να τηρηθούν οι όροι του μνημονίου και τελικώς  να ολοκληρωθεί ο ρόλος της παρουσίας τους στη χώρα μας.

Μεγάλη ένταση προκάλεσε το γεγονός πως ...

ανακοινώθηκε ότι ουσιαστικά ο επόμενος μεγάλος στόχος για την Ελλάδα είναι μια αλυσίδα αποκρατικοποιήσεων, με στόχο να εισπραχτούν 50 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι συγκεκριμένες αποκρατικοποιήσεις αποτελούν στρατηγικό στόχο της οικονομικής πολιτικής της τρόικας ώστε με άμεσο και ταχύ τρόπο να συγκεντρωθούν χρήματα αλλά και να αξιοποιηθούν μέρη και υπηρεσίες της Ελλάδας με περισσότερο εμπορικό τρόπο.

Η ελληνική κοινωνία ξαφνιάστηκε και η Κυβέρνηση θύμωσε. Με αυστηρές δηλώσεις αλλά και με τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ντομινίκ Στρος Καν απάντησε η ελληνική πλευρά, επιθυμώντας να καταδείξει το θυμό, την οργή και την αντίδραση για την πρωτοβουλία που έλαβαν οι εκπρόσωποι της τρόικας στη χώρα μας.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα.

Σε ποιο βαθμό η εθνική κυριαρχία της χώρας παραμένει ανεπηρέαστη από την υπογραφή του μνημονίου και τις εργασίες της τρόικας στη χώρα μας;

Σε ποιο βαθμό επηρεάζεται μόνο η οικονομική κυριαρχία της χώρας;

Σε ποιο βαθμό η ελληνική Κυβέρνηση είναι υπόλογη στην τρόικα για την κυβερνητική πολιτική που ακολουθεί και ασφαλώς, σε ποιο βαθμό η πολιτική που χαράσσεται αποτελεί εθνική πρωτοβουλία, σκέψη και ευθύνη;

Η απάντηση στα ερωτήματα που διατυπώθηκαν είναι: Σε πολύ μικρό βαθμό. Η στάση των εκπροσώπων της τρόικας σχετικά με την ένταση και την προοπτική της εφαρμοζόμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής ασφαλώς και ήταν παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.  Η ελληνική κυβερνητική πολιτική δε χαράσσεται αυτόνομα και ανεξάρτητα. Χαράσσεται σε συμφωνία με το μνημόνιο και τελικά ελέγχεται αυστηρά. Οι προχθεσινές παρατηρήσεις δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την πλήρη εικόνα της κατάστασης. Η Κυβέρνηση αδυνατεί να λάβει το αναγκαίο πολιτικό ρίσκο και να βρεθεί σε ευθεία αντιπαράθεση με τους απεργούς, τους συνδικαλιστές και τους οποιουσδήποτε «Δεν πληρώνω». Η τρόικα δε φοβάται το πολιτικό ρίσκο και για να είμαστε ορθοί δεν αντιμετωπίζει κανένα απολύτως πολιτικό ρίσκο. Η παρουσία τους στη χώρα μας έχει οριοθετηθεί από την αρχή, και κάνουν χρήση κάθε δικαιώματος  που τους προσφέρει το υπογεγραμμένο και πολλάκις επικυρωμένο μνημόνιο. Επιθυμούν να διευκολυνθεί η εφαρμογή του μνημονίου χωρίς εντάσεις, καθυστερήσεις, και επομένως δεν διστάζουν να προβούν και στις ανάλογες παρατηρήσεις απευθυνόμενοι μάλιστα αυτή τη φορά και στους εθνικούς κοινωνικούς φορείς.

Η ελληνική Κυβέρνηση έχει εξελιχθεί σε ενδιάμεσο παίκτη, έναν μεσολαβητή. Ο μεσολαβητής πάντοτε οφείλει να είναι ο ουδέτερος παίκτης, να τηρεί διπλωματικές σχέσεις με τις δύο πλευρές και να αποτρέπει τις εντάσεις.

Η ελληνική Κυβέρνηση, όμως, δεν έχει προλάβει να νομιμοποιήσει και τη μεσολαβητική της στάση. 

Μόλις πριν έναν χρόνο έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, και όχι για να μεσολαβεί και παθητικά να αποδέχεται παρεμβάσεις στα εσωτερικά θέματα.  

Εάν η λύση για τη χώρα είναι μια Κυβέρνηση-μεσολαβητής, τότε με αυτή τη σημαία και με το συγκεκριμένο κυβερνητικό μοντέλο θα πρέπει να κατέβει σε εκλογές η Κυβέρνηση και  να ζητήσει τη λαϊκή νομιμοποίηση. 

Διαφορετικά οι στιγμές αυτές που ζούμε είναι «δημοκρατικά» στρεβλωμένες.

Μονόδρομος οι εκλογές; Ίσως.

ΒΕΝΗ ΜΟΥΖΑΚΙΑΡΗ