Περισσεύουν τις τελευταίες ημέρες οι επικλήσεις στη νομιμότητα στο δημόσιο διάλογο.
Είτε πρόκειται για απεργίες και κινητοποιήσεις, είτε για κινήματα πολιτών “δεν πληρώνω-δεν πληρώνω” για διόδια και εισιτήρια.
Κυβερνητικοί παράγοντες, στελέχη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, προβεβλημένοι τηλε-δημοσιογράφοι αναλύουν όλη μέρα-κάθε μέρα ότι η αυτοδικία είναι ένας επικίνδυνος δρόμος και πως ο υποκειμενικός παράγοντας (δηλαδή το ερώτημα “ποιος κρίνει τι είναι δίκαιο, εκτός από τον ίδιο το νόμο;”) είναι ένα επιχείρημα που μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες ατραπούς.
“Σήμερα τα διόδια και τα εισιτήρια, αύριο οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ και οι φόροι”, μας λένε όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Και ως ένα σημείο, έχουν δίκιο.
Μόνο που η κυβέρνηση, όπως και κάθε κυβέρνηση, δεν εφαρμόζει μία ουδέτερη πολιτική. Μόνο που δεν μιλάμε πια για την “ισχυρή Ελλάδα”, που αποδείχτηκε ότι είχε ημερομηνία λήξης.
Οι πολίτες -όχι μόνο τα “λαϊκά στρώματα”, αλλά και η περίφημη μεσαία τάξη- βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται κατά πολύ, ανησυχούν για το μέλλον, δεν βλέπουν “φως στο τούνελ”. Και οι λίγοι που το βλέπουν, καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για… το τρένο που έρχεται καταπάνω τους και, πάντως, όχι για την περίφημη “έξοδο από την κρίση”.
Ο Έλληνας εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ήταν σαφής: “όσοι νομίζουν ότι το Μνημόνιο τελειώνει το 2013, είναι βαθιά νυχτωμένοι”, μας ενημέρωσε. Κι ας λέει άλλα η κυβέρνηση.
Χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι πως, όσοι πλήττονται πρωτοφανώς από την πολιτική που επιβάλλεται -ή συναποφασίζεται, διαλέξτε ό,τι θέλετε- δεν βλέπουν να πλήττονται όλοι το ίδιο. Οι τράπεζες κρατούν τα χρήματα ή τις εγγυήσεις που παίρνουν αφειδώς από το κράτος για να καλύψουν τις ενδεχόμενες δικές τους επισφάλειες. Ούτε το ένα δέκατο των χρημάτων που έχουν πάρει από την ΕΚΤ ή από τις κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου (ήτοι, περί τα 78 δισ. εγγυήσεων και ζεστού χρήματος…) δεν έχει διοχετευθεί στην αγορά.
Η μία κοινωνική κατηγορία μετά την άλλη (συντεχνίες, που λεν’ κι οι κυβερνώντες…) βλέπει το μέλλον της να υποθηκεύεται, χωρίς να αισθάνεται ότι πληρώνουν οι ισχυροί. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, παρά τις διακηρύξεις της, έχει ρίξει σχεδόν όλο το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Δηλαδή, στα συνήθη υποζύγια.
Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ παραμένουν υψηλές, οι έχοντες είναι περίπου ανέγγιχτοι, ενώ το μόνο που έχουν καταλάβει οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες από την κρίση είναι πως έχουν τη δυνατότητα, με επιχειρησιακές συμβάσεις, να επιβάλλουν μειώσεις μισθών. Και χωρίς κριτήρια: είτε η επιχείρησή τους κινδυνεύει, είτε διότι απλώς θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους. Όπως, φερ’ ειπείν, η ΝΕΟΓΑΛ… Την ίδια στιγμή, οι (μεγαλο)εκδότες περιμένουν να ανοίξει το ΕΣΠΑ, για να διασωθούν από την τραγική πτώση των διαφημιστικών εσόδων…
Οριακές στιγμές
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, οι οιμωγές περί νομιμότητας είναι εκτός εποχής. Και εκτός θέματος. Αμφιβάλλει κανείς ότι αν τοπικές επιτροπές κατοίκων δεν άνοιγαν κάθε Κυριακή τα διόδια, η κυβέρνηση δε θα έκανε τίποτα; Προφανώς, ο Γιώργος Παπανδρέου δε θα κλονιζόταν συνθέμελα αν ο Τσίπρας ή η Παπαρήγα έκαναν μία ερώτηση στη Βουλή… Ούτε το κυβερνών ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε από μόνο του την πρωτοβουλία να ακυρώσει συμβάσεις που, ακόμη κι όταν έγιναν από το Γιώργο Σουφλιά, πέρασαν και με τις δικές του ψήφους στη Βουλή…
Όσο για τη ρητορεία του πρωθυπουργού περί “αυτονομίας της πολιτικής”, χάθηκε στο δρόμο, στα γεύματα με τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοεργολάβους στο -μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα- Πεντελικόν…
Όσον αφορά στα εισιτήρια, πώς θα διαμαρτύρονταν οι πολίτες για το γεγονός ότι η κυβέρνηση επέλεξε την εύκολη λύση, δηλαδή την αύξηση των τιμών κατά 40-50% (!), αν δεν έστελναν μήνυμα πως “δεν πληρώνει-δεν πληρώνει”; Θα… έπαιρναν ταξί; Η αύξηση της τάξης του 40% είναι ακριβώς όση είναι και η λαθρεπιβίβαση, αλλά η κυβέρνηση δεν έκανε καν τον κόπο να ξεκινήσει από εκεί.
Επομένως, όταν οι πολίτες βλέπουν πως τα βάρη δεν κατανέμονται με δίκαιο τρόπο, είναι λογικό να αντιδρούν και με τρόπο εντός… Ποινικού Κώδικα.
Εξάλλου, όσοι κραυγάζουν για τη νομιμότητα, καλό είναι να θυμούνται ότι έρχονται οριακές στιγμές στην Ιστορία, που τα πράγματα εξελίσσονται εκτός νόμου.
Το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, το δικαίωμα του “συνέρχεσθαι και συναθροίζεσθαι” -όλα αυτά δηλαδή που καταργεί αυτή η κυβέρνηση- κερδήθηκαν με “νόμιμους” αγώνες; Οι επαναστάσεις που πήγαν μπροστά την Ιστορία είχαν την έγκριση του Δ’ Τμήματος του ΣτΕ;
Και, μια που πρόσφατα η πολιτική έγινε φτωχότερη, όταν ο Μιλτιάδης Έβερτ έσπαγε το κρατικό μονοπώλιο, το έκανε νόμιμα; Ή είχε απέναντί του τον αείμνηστο Μαρούδα να απειλεί ότι… θα καταρρίψει τους δορυφόρους;
Καλώς ή κακώς, στις οριακές στιγμές της Ιστορίας, η νομιμότητα δεν είχε πάντα τον πρώτο λόγο.
Κι όπως κόπτεται για τη νομιμότητα, θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίζει την αίσθηση κοινού δικαίου και δικαιοσύνης…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου