Η τελευταία ζαριά του “παπανδρεϊσμού”

Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια, από την παραμονή της ημέρας που θα άλλαζε το ΠΑΣΟΚ. Και, εν μέρει, την Ελλάδα. 

Αύριο, το «Statesmen» θα αφιερώσει αρκετά άρθρα του στην επέτειο της 18^ης Ιανουαρίου 1996, τότε δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ, δια της πρωθυπουργίας του περνούσε στα χέρια του Κώστα Σημίτη. Και άνοιγε η εποχή του «εκσυγχρονισμού». Μαζί με εκείνη της…

καταλληλότητας.

Σαν σήμερα λοιπόν, στις 17 Ιανουαρίου 1996, ο «παπανδρεϊσμός» έριχνε την τελευταία ζαριά του. Μόνο που, σε αντίθεση με τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν «παίκτης» χωρίς αντίπαλο στη σκακιέρα της στρατηγικής και των παρασκηνιακών κινήσεων, ακόμη και οι άνθρωποι που βρίσκονταν πολύ κοντά του, οι στενότεροι συνεργάτες του, αποδείχτηκαν ελλειμματικοί στο να κάνουν… πολιτικό delivery.

Έχοντας 2 στους 3 βασικούς υποψηφίους για την πρωθυπουργία, τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γεράσιμο Αρσένη, αρκούσε μια «εγκάρδια συμφωνία» των δυο, ώστε όποιος περνούσε στον δεύτερο γύρο, να εξασφαλίσει τη στήριξη εκείνου που θα έχανε. Και έτσι, να αποτρέψει αυτό που δεν φανταζόταν κανείς, αλλά όλοι ανησυχούσαν στο ενδεχόμενο να συμβεί: Να κερδίσει την πρωθυπουργία «ο άλλος»…

Με όρους ΠΑΣΟΚικού παρασκηνίου, «ο άλλος» ήταν πάντα ο Κώστας Σημίτης. Που με… κάποιον Τσουκάτο, τον συμπαθή Γιώργο Δρυ, και μερικούς ακόμη άγνωστους μέχρι τότε στο «βαθύ κόμμα», κατάφερε να τους πάρει το μαγαζί. Μάλλον επειδή οι «παπανδρεϊκοί» δεν κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους.

Η αποτυχία των βυζαντινισμών της παραμονής της εκλογής πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, απέδειξε και το ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν καλά. Αν είχε στοιχειωδώς τις δυνάμεις του, αρκούσε να φωνάξει στο δωμάτιο του Ωνασείου, όπου νοσηλευόταν, δυο στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να διασφαλίσει ότι δεν θα συνέβαινε το μοιραίο.

Δεν τους κάλεσε. Έτσι, ο Γιώργος (Παπανδρέου) και ο Κώστας (Λαλιώτης), ο βιολογικός και ο πολιτικός κληρονόμος του «παπανδρεϊσμού» δηλαδή, επέτρεψαν την επέλαση του «εκσυγχρονισμού». Αν δεν… ψήφισαν κιόλας τον Σημίτη, όπως έγραφαν τα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής.

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ