Τα Ελληνοτουρκικά και οι Εθνικές υποχωρήσεις.

Όλοι οι απλοί Έλληνες πολίτες καθημερινά γινόμαστε θεατές του ίδιου έργου, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Ας δούμε λοιπόν πως έχουν οι παραστάσεις όσο αφορά τα Ελληνοτουρκικά την σημαντικότερη ίσως δεκαετία 1996-2006
 

"Η Άγκυρα διαρκώς προκαλεί, η Αθήνα μονίμως συμβιβάζεται".
Κάποιοι αποδίδουν τις εντεινόμενες προκλήσεις της Άγκυρας στο πολιτικό παιγνίδι του Ερντογάν με το βαθύ κράτος και τους κεμαλιστές.
Μέχρις ενός σημείου, αυτό ίσως είναι αληθές.
Όμως το παρελθόν δείχνει ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας παραμένει ... αμετάβλητη.
Κατωτέρω παραθέτομε τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατά την δεκαετία (1996-2006). 

Από την καταγραφή τους προκύπτει ότι η Άγκυρα είχε και εξακολουθεί να έχη επιθετική πολιτική ενώ εμείς έχουμε σαφώς ειρηνικές διαθέσεις και συμβιβαζόμεθα συνεχώς.

-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1996: ΚΡΙΣΙΣ ΣΤΑ ΙΜΙΑ
Μετά την προσάραξη τουρκικού αλιευτικού στα Ίμια, Ελλάς και Τουρκία παρ’ ολίγο να εμπλακούν σε πόλεμο. Ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού συνετρίβη. Με μεσολάβηση των ΗΠΑ, η ελληνική Κυβέρνησις αναγκάσθηκε να υποχωρήση, υποστέλλοντας την ελληνική σημαία από τα Ίμια.

-ΙΟΥΛΙΟΣ 1997: ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος συναντάται με τον Πρόεδρο της Τουρκίας, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ της Μαδρίτης. Συνυπογράφεται κείμενο στο οποίο η Ελλάς αποδέχεται την ύπαρξη «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Έκτοτε η Άγκυρα μιλάει για «γκρίζες ζώνες».

-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1997: ΑΠΟΧΩΡΗΣΙΣ ΓΙΛΜΑΖ
Στην Σύνοδο του Λουξεμβούργου, η Τουρκία απαιτεί να παρακαθήση με τα υποψήφια προς ένταξη κράτη, ενώ η ίδια δεν έχει ανακηρυχθή υποψηφία. Η Ελλάς διαμαρτύρεται και ο Τούρκος Πρωθυπουργός Γιλμάζ αποχωρεί από την Διάσκεψη απειλώντας με ενσωμάτωση των Κατεχομένων της Κύπρου.

-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998: ΑΠΟΣΥΡΣΙΣ ΤΩΝ S-300
Η Ελλάς προβαίνει σε μία ακόμη υποχώρηση έναντι της Τουρκίας, κατόπιν εντόνων αμερικανικῶν πιέσεων. Αποφασίζεται να μην εγκατασταθούν οι ρωσικοί πύραυλοι S-300 στην Κύπρο και εγκαταλείπεται το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδος-Κύπρου. Οι Τούρκοι επέτυχαν αυτό που ήθελαν.

-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1999: ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΟΤΣΑΛΑΝ
Κάποιοι θεωρούν σκόπιμο να φέρουν παρανόμως στην Ελλάδα τον ηγέτη των Κούρδων Οτσαλάν, οι ελληνικές υπηρεσίες τον φυγαδεύουν στην πρεσβεία μας στην Κένυα από όπου απάγεται από τούς Τούρκους. Η υπόθεσις καταλήγει σε φιάσκο εις βάρος μας και η Άγκυρα θριαμβολογεί.

-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1999: ΔΙΑΣΚΕΨΙΣ ΕΛΣΙΝΚΙ
Λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα και αφού είχε προηγηθή η «διπλωματία των σεισμών», η Ελλάς αποδέχεται στο Ελσίνκι την υποψηφιότητα της Τουρκίας προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Τουρκία εν τούτοις, ουδέποτε ετήρησε τούς όρους που συνυπέγραψε.

-ΜΑΪΟΣ 2000: ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΤΖΕΜ
Υπό την αιγίδα της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλήν Ωλμπράιτ πραγματοποιείται στην Ουάσινγκτων συνάντησις των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Τουρκίας, Παπανδρέου-Τζεμ. Προκειμένου να εξομαλυνθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, η Ελλάς κάνει νέα βήματα καλής θελήσεως.

-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2002: ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΝΑΝ
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ανακοινώνει σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακου και ο τότε εν δυνάμει Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν επισκέπτεται την Αθήνα. Παρά τα λόγια φιλίας, κατά την διάρκεια της επισκέψεώς του τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας.

-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2002: ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ
Η Άγκυρα προβάλλει αντιρρήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το θέμα του Ευρωστρατού, ενώ οι Τουρκοκύπριοι απορρίπτουν το αρχικό Σχέδιο Αννάν, το οποίο οι Ελληνοκύπριοι είχαν αποδεχθή ως «βάση διαλόγου». Παρά την προκλητική στάση των Τούρκων, η Ελλάς πάλι δεν αντιδρά σθεναρώς.

-ΜΑΡΤΙΟΣ 2004: ΔΙΑΣΚΕΨΙΣ ΛΟΥΚΕΡΝΗΣ
Οι Τουρκοκύπριοι επιτυγχάνουν την αλλαγή του αρχικού Σχεδίου Αννάν. Στην Λουκέρνη πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ διάσκεψις για το Κυπριακό, με την συμμετοχή Ελλάδος και Τουρκίας. Οι Ελληνοκύπριοι θα απορρίψουν το σχέδιο με δημοψήφισμα.

-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004: ΕΝΤΑΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Στην Σύνοδο των Βρυξελλών, η Ελλάς συναινεί και δίδεται στην Τουρκία ημερομηνία ενάρξεως ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Και τούτο, παρ’ ότι η Τουρκία δεν έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις της περί καλής γειτονίας και ειρηνικής επιλύσεως των διαφορών της με τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

-ΙΟΥΛΙΟΣ 2005: ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΙΣ
Η Τουρκία, προκειμένου να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, υπογράφει το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Ενώσεως με τα 10 νέα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επειδή σε αυτά περιλαμβάνεται η Κύπρος, επισυνάπτει δήλωση ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2005: ΕΝΑΡΞΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ
Παρ’ ότι η Τουρκία δεν έχει τηρήσει σχεδόν καμμία από τις υποχρεώσεις της έναντι της Ελλάδος, της Κύπρου αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην Σύνοδο του Λουξεμβούργου αποφασίζεται να αρχίσουν οι ενταξιακές της διαπραγματεύσεις. Ελλάς και Κύπρος δεν προβάλλουν βέτο.

-ΜΑΪΟΣ 2006: ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Σύγκρουσις και πτώσις τουρκικού και ελληνικού μαχητικού στο Αιγαίο, κοντά στην Κάρπαθο. Ο Έλλην χειριστής χάνει την ζωή του και ο Τούρκος χειριστής διασώζεται από παραπλέον εμπορικό σκάφος. Τούρκοι στρατηγοί προκαλούν με δηλώσεις τους, ενώ η Αθήνα χαμηλώνει τούς τόνους.

-ΙΟΥΝΙΟΣ 2006: ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ
Ο Ταγίπ Ερντογάν προβαίνει σε ωμές απειλές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλώνει ότι η Τουρκία δεν θα ανοίξη τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στους Κυπρίους και απειλεί ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωσις ασκήση πιέσεις, δεν θα διστάση να διακόψη τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

Απο τότε μέχρι σήμερα τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η ένταση παραμένει, ένταση που προκαλείτε αδιάκοπα από ενέργειες της Τουρκίας (έρευνες για εντοπισμό πετρελαίου εντός της ελληνικής ΑΟΖ, υπερπτήσεις, παραβιάσεις ΕΕΧ, εικονικούς βομβαρδισμούς ελληνικών φρεγατών κ.λπ.), εγείρουν ερωτήματα και επιτρέπουν διαπιστώσεις.

Και βεβαίως η ένταση φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με την υποτιθέμενη πολιτική του νέου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα με όλες τις γειτονικές χώρες περιλαμβανομένης και της Ελλάδας».
Αυτό όμως που φαίνεται ακατανόητο από μια οπτική δεν είναι καθόλου έτσι από μια άλλη, διαφορετική θεώρηση. Η Τουρκία αισθάνεται την περίοδο αυτή ιδιαίτερα ενισχυμένη παρά τα εσωτερικά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και τις δυσκολίες στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της.

Τα σημερινά αποτελέσματα των παρελθοντικών αυτών πολιτικών ολισθημάτων και οι Εθνικές υποχωρήσεις έχουνε ως εμφανές αποτέλεσμα την σταδιακή (επίσημη;) Τουρκοποίηση του Αιγαίου!

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Τούρκοι όπου σταθούν και όπου βρεθούν συνεχίζουν να αναφέρονται περί Αιγαίου και θάλασσα ειρήνης αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ως Ελληνική.
Σε ό,τι αφορά στις πτήσεις των μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο, ο Τούρκος πρωθυπουργός κατα την διάρκεια της επίσκεψης του στην Αθηνα τον Μάρτιο(2010) πρότεινε, να πετούν άοπλα τα μαχητικά. «Αυτά τα μαχητικά αν πρέπει να υπερίπτανται του Αιγαίου, δεν πρέπει να φέρουν πυραύλους ή άλλα όπλα. Να υπερίπτανται χωρίς αυτά. Τότε τα αεροσκάφη δεν θα είναι μαχητικά, αλλά ειρηνικά. Να υπερίπτανται άοπλα και έτσι να συμμετέχουν στις ασκήσεις» είπε.

Για ποια μαχητικά ομιλεί; Για τα Ελληνικά που έχουν κάθε δικαίωμα να πετούν στο Αιγαίο ή τα τουρκικά; Τότε αν είνα αυτό να επεκταθεί και στα παράλια της Μικράς Ασίας...

Για το θέμα της υφαλοκρηπίδας, ο Ερντογάν επανέλαβε το δόγμα «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές μας» και σε αυτό το πλαίσιο πρόσθεσε: «Στο θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου ευελπιστώ ότι πρέπει να ξεκινήσει μια διαδικασία συζήτησης ώστε να καταλήξουμε σε ένα θετικό αποτέλεσμα».

«Σ' αυτό το σημείο όμως, πρέπει να υπογραμμίσω κάτι: το πώς θα αντιληφθεί καθένας μας τη θάλασσα του Αιγαίου. Θα δούμε το Αιγαίο ως μια θάλασσα που μας χωρίζει ή μια θάλασσα που μας ενώνει; Ως πρωθυπουργός της Τουρκίας πιστεύω ότι το Αιγαίο πρέπει να μην είναι μια θάλασσα που μας χωρίζει. Να είναι μια θάλασσα που μας ενώνει και αν επικρατήσει αυτή η αντίληψη το Αιγαίο θα αποτελέσει μια θάλασσα ειρήνης. Και όταν συμβεί αυτό, ούτε η Ελλάδα ούτε η Τουρκία θα αντιμετωπίζει η μία την άλλη με καχυποψία. Και οι δύο χώρες έχουμε ανάγκη από αυτοπεποίθηση, αλληλεγγύη και ειρήνη» πρόσθεσε.

Δηλαδή αν καταλάβαμε καλά να γίνει το Αιγαίο Ελληνοτουρκικό... και συνεχίζει αποκαλύπτοντας τις προθέσεις του: «Οι οικονομίες αλληλοσυμπληρώνονται» «Αν οι δύο χώρες συνεργαστούν, θα ωφεληθούμε αμοιβαία»

Από την πλευρά του Παπανδρέου ομολογούν ότι: «ήδη γίνεται μια προεργασία σε πολλά επίπεδα, όπου θα υπογραφούν συμφωνίες ανάμεσα στους αρμόδιους υπουργούς. Και φυσικά θα υπάρχουν συζητήσεις και όποιες αποφάσεις ληφθούν σε όλα τα επίπεδα, θα ανακοινωθούν»

και συμπληρώνει ο Πεταλωτής: Ειδικά σε ό,τι αφορά στο ενδεχόμενο αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών, η κυβέρνηση θεωρεί ότι «θα είναι όχι απλώς μια θεμιτή συμφωνία, όποτε γίνει, αλλά και επιβεβλημένη με την παγκόσμια οικονομική κρίση που διερχόμαστε και προσλαμβάνουμε ως χώρες»

Το Επιβεβλημένη μάλλον ξέφυγε... άρα είμαστε στα πρόθυρα να υπογράψουμε:
* μείωση εξοπλισμών
* Το Αιγαίο να γίνει κοινή θάλασσα (Ελληνοτουρκική)
* Συνεκμετάλλευση του Αιγαίου (γι αυτό και οι ασκήσεις... σε θέσεις κλειδιά της ΑΟΖ)

Οι πρόσφατες εξελίξεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για διαφορετικές ερμηνείες.
Από το καλοκαίρι του 2009 η Ελλάδα έχει ουσιαστικά απωλέσει τον θαλάσσιο έλεγχο του Αιγαίου.
Τα πρόσφατα περισταστικά βγήκαν στη δημοσιότητα από τύχη. Ίσως και όχι, να είναι πλέον τόσο συχνά που να είναι φυσικό επόμενο κάποια στιγμή να διαρρεύσει κάποιο περιστατικό. Οι διαπιστώσεις είναι τραγικές.

- Οι πολιτικές ηγεσίες, ΠΑΣΟΚ τώρα και Ν.Δ. παλιότερα, ακυρώνουν στην πράξη το ρόλο και τον λόγο ύπαρξης των ενόπλων μας δυνάμεων, χαρίζοντας τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου στην Τουρκία. Παρόμοιες συμπεριφορές των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων σε εποχές προ-1987 θα ήταν σίγουρη αιτία έναρξης πολέμου.

- Έχουμε μπει στη φάση ολοκληρωτικής αμφισβήτησης των χωρικών μας υδάτων, αφού η απώλεια του ελέγχου του FIR Αθηνών είναι πλέον σε πολύ προχωρημένο στάδιο, ήδη από τις εποχές πως ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ΥΠ.ΕΞ., ενώ τελειωτικό χτύπημα σ’αυτό το θέμα το δεχτήκαμε την περίοδο των τελευταίων εκλογών .

- Πρακτικά, είμαστε ήδη σε καθεστώς συγκυριαρχίας στο Αιγαίο. Όταν η Τουρκία θα θέσει ακόμα εντονότερα θέματα ελέγχου του FIR Αθηνών και αποστρατικοποίησης των νήσων, θα έχουμε μπει πλέον σε φάση πλήρους κυριαρχίας της Τουρκίας στο Αιγαίο.

- Η άνεση με την οποία οι Τούρκοι επιχειρούν τις λεγόμενες διελεύσεις πολεμικών τους πλοίων, δηλαδή τις παραβιάσεις των χωρικών μας υδάτων, καθιστά την Ελλάδα έρμαιο σε οποιαδήποτε προσπάθεια πρόκλησης θερμού επεισοδίου εις βάρος της.

- Την καθιστά και έρμαιο σε περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει πόλεμο εναντίον της χώρας μας, αφού ένα πρώτο πλήγμα υπό αυτές τις συνθήκες -αφού οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν αφήνονται να υπερασπιστούν τη χώρα- θα ήταν συντριπτικό εις βάρος της Ελλάδος. Αυτό σε συνδυασμό με τη στρατηγική περικύκλωση της από την πλευρά της Αλβανίας.

- Η Ελλάδα σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία, είναι πλέον πιθανόν να εμπλακεί στρατιωτικά - εξ ανάγκης - και με την Αλβανία, αφού το τουρκικό, μαζί με το αλβανικό ναυτικό, αλωνίζουν μέχρι και στο Ιόνιο!

- Όλα τα παραπάνω, κάνουν μια πιθανή προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης καταστροφική. Δεν έχουν καμία σχέση τα δεδομένα της δεκαετίας του ‘80 με τα σημερινά έτσι ώστε να περιμένουμε κάποια θετική εξέλιξη από μια τέτοια διαδικασία. Οι Τούρκοι κινούνται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε αν εμφανιστεί στο προσκήνιο μια τέτοια διαδικασία, να είναι η νομική επικύρωση ενός τετελεσμένου γεγονότος.

- Η απόκρυψη τέτοιων περιστατικών όπως της φρεγάτας F490 Gaziantep και η παρουσία τουρκικού υποβρυχίου στο Ιόνιο όχι μόνο δε βοηθά την εθνικη ασφάλεια, αλλά ισοδυναμεί με προσπάθεια απόκρυψης της προδοσίας. Το γεγονός πως η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού αντί να ασχολείται με τις παραβιάσεις των Τούρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο, δίνει τις στρατιωτικές εκτάσεις του για να κτιστεί τζαμί για τους (νόμιμους και παράνομους) μετανάστες είναι συμβολικό του καρκινώματος που διαλύει μέχρι και τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ανοχή της αντιπολίτευσης, συνεχίζει με μεγάλη συνέπεια την πολιτική που εγκαινιάστηκε το 1996 με την κρίση των Ιμίων και έκτοτε ακολούθησαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στη Τουρκία.
Εκ των παραπάνω προκύπτει ότι η απώλεια του θαλασσίου ελέγχου του Αιγαίου είναι γεγονός και ορίστε πως προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να δεχθεί τις νέες παραχωρήσεις προς την Τουρκία.

Στην έγκριτη πρωινή εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ των Αθηνών της 14ης-15ης, Αυγούστου 2010 δημοσιεύεται άρθρο του διευθυντού της Αλέξη Παπαχελά με τίτλο “Αλήθειες και ταμπού“. 

Επειδή το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο εθνικό ενδιαφέρον, το παραθέτω αυτούσιο :

Αλήθειες και ταμπού

Tου Αλέξη Παπαχελά

Ο πρωθυπουργός θα ήθελε πολύ να επιτευχθεί μια συμφωνία με την Τουρκία που θα ρύθμιζε τις ελληνοτουρκικές εκκρεμότητες. Δεν είναι άλλωστε ο πρώτος, και ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Καραμανλής οραματίσθηκαν κάτι ανάλογο. Φαίνεται πάντως πως έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, τις οποίες διεξάγει για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης ένας εξαιρετικά έμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Οπως πάντα, όμως, το ερώτημα είναι αν οι δύο κυβερνήσεις θα έχουν την πολιτική βούληση και ισχύ να προχωρήσουν σε μια συμφωνία. Ο κ. Παπανδρέου διατρέχει έναν σημαντικό κίνδυνο: να χάσει με μια τέτοια συμφωνία την επαφή με ένα κομμάτι του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί ψυχικά από το κυβερνών κόμμα μετά το Μνημόνιο και το οποίο θα μπορούσε να γοητευθεί από το (βέβαιο) «Οχι» του κ. Σαμαρά. Ενα κομμάτι της κοινής γνώμης, που είναι ήδη θυμωμένο με το πολιτικό σύστημα, ενδέχεται να πεισθεί πως μια ελληνοτουρκική συμφωνία συνιστά μια «ταπείνωση» που συνδέεται με την οικονομική αδυναμία της χώρας. Η οικονομική κρίση, άλλωστε, πάντοτε ενισχύει τη ροπή προς τη συνωμοσιολογία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια δίκαιη και σοβαρή διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν οι πολιτικοί, οι ειδικοί και τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλήσουν ειλικρινά για αυτά τα θέματα. Δύο γενιές Ελλήνων ανατράφηκαν με το μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικό δόγμα που θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει παντού δίκιο. Οποιοι επιχείρησαν, όπως ο μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ή ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, να εκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικών προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, όμως, κάποια ώρα να λεχθούν αλήθειες για το αν μπορείς να έχεις διαφορετικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, αν το FIR είναι ζωτικός εθνικός χώρος ή διεθνής χώρος που η διεθνής κοινότητα έχει αναθέσει στην Ελλάδα να επιτηρεί, αν οι αποφάσεις για την υφαλοκρηπίδα λαμβάνονται με βάση την αρχή της αναλογικότητας κ. λπ., κ. λπ. Μέχρι τώρα το μονοπώλιο αυτής της συζήτησης έχει ένα λόμπι που απλώς επιχειρεί να βάλει τους έχοντες άλλη άποψη στην κατηγορία του μειοδότη ή του πράκτορα. Τώρα, όμως, που τελειώνει ο υστερικός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης, καλό θα ήταν να σοβαρευθούμε και στη συζήτηση των εθνικών μας θεμάτων. Λιγότερο πατριώτης δεν είναι, άλλωστε, ο λιγότερο φωνακλάς ή μαξιμαλιστής, αλλά αυτός που φλερτάρει με την ανευθυνότητα και δεν καταλαβαίνει τα ρίσκα που εμπεριέχουν οι υπερβολές.

Είναι, ακόμη, σημαντικό σε αυτήν τη διαδικασία να ρίξουμε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας και να δούμε πού μας οδήγησαν κινήσεις που φαινομενικά ήταν εντυπωσιακές. Τα μεγαλύτερα λάθη των τελευταίων 36 ετών ήταν, κατά σειρά, η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ, η άνευ λόγου πρόκληση της κρίσης του 1987 που οδήγησε τελικά σε απώλεια κυριαρχίας, καθώς από τότε η Ελλάδα μπορεί να κάνει έρευνες μόνο εντός των χωρικών της υδάτων και τέλος, η άλογη κλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων με την τοποθέτηση επίσημης σημαίας χωρίς κανείς να σκεφθεί την επόμενη μέρα. Κάποιοι επιμένουν ακόμη και σήμερα πως το λάθος ήταν ότι δεν κάναμε πόλεμο το 1996 στα Ιμια. Οι πιο σώφρονες έχουν καταλάβει από τότε πως η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελλάδα είναι να μην πέφτει σε παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν σε κλιμάκωση και σύγκρουση.

Το παράδοξο με όλα τα παραπάνω είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών πολιτικών, διπλωματών, στρατιωτικών κ. ά. συμφωνούν ότι είναι καιρός να λεχθούν αλήθειες και να σπάσουν μερικά ψευδή ταμπού. Συμφωνούν όμως πίσω από κλειστές πόρτες γιατί μόλις ανάψουν οι κάμερες επιδίδονται σε πατριωτικές κορώνες της δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για «προδοσία». Ο φόβος αυτής της ρετσινιάς, που είναι τόσο σύμφυτη με την αρνητική πλευρά του DNA μας, έχει εμποδίσει εδώ και χρόνια οιαδήποτε λογική συζήτηση για την εξωτερική μας πολιτική.

Αλλά, δυστυχώς, οι “κουτοέλληνες” δεν μασάνε
O Μιχάλης Σ. Βάρδας στο άρθρο του πολύ εύστοχα σχολιάζει, επιγραμματικά μόνον, κάποια σημεία του πιό πάνω κειμένου, για λόγους οικονομίας χώρου , αφήνοντας τα υπόλοιπα στην διακριτική ευχέρεια των σχολιαστών – επισκεπτών.

1. Έχει δίκιο και σπουδαίες μαντικές ικανότητες ο Αλέξης Παπαχελάς γιά το το βέβαιο “Οχι” του Αντώνη Σαμαρά στις ενδοτικές προθέσεις του Γ. Παπανδρέου προς τους φίλους του,κουμπάρους και ζεϊμπεκοσυγχορευτές του, Τούρκους. Το Σχέδιο Αννάν που κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία δεν το επεξεργάσθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, κύριε Αλέξη Παπαχελά . Δεν ξεχνάμε, με πόσο ενθουσιασμό, ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε , χωρίς ντροπή, τον Ελληνικό Λαό γιά τα σημαντικά πλεονεκτήματα που θα είχε γιά την Ελλάδα (γιά την Πατρίδα του, δηλαδή) η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ! Και αυτά, μόλις πριν 6 χρόνια !!

2. Οι όποιες “συμφωνίες” του Γ. Παπανδρέου με την Τουρκία, δεν έχουν καμμία σχέση, κύριε Παπαχελά, με τις εκατέρωθεν αγαθές διαθέσεις αλλά μόνον με την διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού μεταξύ των δύο χωρών , το οποίο σήμερα εμφανίζεται εξαιρετικά αρνητικό γιά την Ελλάδα. Δεν έχει κανέναν λόγο η Ελλάδα να “συμφωνήσει” γιά ο,τιδήποτε με την γείτονα Τουρκία αυτήν την εποχή, μεσούσης της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει την Πατρίδα μας.

3. Οι αναφορές σας, κύριε Παπαχελά, στους Βύρωνα Θεοδωρόπουλο (πρέσβη ε.τ.) και Κωστή Στεφανόπουλο (πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας) είναι τουλάχιστον ατυχείς. Ο πρώτος είπε και έγραψε κάποια πράγματα σε πολύ μεγάλη ηλικία, χωρίς να εισφέρει καμμία πολιτική τεκμηρίωση, χωρίς κανέναν στρατηγικό ορίζοντα. Οι απόψεις του δεν έχουν ιστορικά και φιλοσοφικά στηρίγματα και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση γιά οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση. Ούτε οι Τούρκοι δεν τις επικαλούνται ! Ο δεύτερος, στάς δυσμάς του πολιτικού και πολιτειακού του βίου, θεώρησε ότι η παραπομπή του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών στην Χάγη, θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα γιά την επίλυση αυτών. Προφανώς δεν εγνώριζε ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές και αντιθέσεις, ιστορικές και στρατηγικές, χρονολογούνται από τον 11ον αιώνα και δεν μπορούν να λυθούν από κάποιο σύγχρονο ,πολιτικά ελεγχόμενο, διεθνές δικαστήριο. Άλλωστε, γιά ποιόν λόγο πρέπει να πάμε στην Χάγη, όλες τις “διαφορές” που η Τουρκία εγείρει σε βάρος μας. Εσείς, κύριε Παπαχελά, θα θέτατε στην κρίση κάποιου δικαστηρίου τους τίτλους ιδιοκτησίας του σπιτιού σας ή του αυτοκινήτου σας ;

4. Συμφωνώ, κύριε Παπαχελά, μαζύ σας στην διαπίστωση ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει διαφορετικό χωρικό εναέριο χώρο (10 ν.μ.) από χωρικό θαλάσσιο χώρο (6 ν.μ.). Δεν μας λέτε όμως, εσείς τι προτείνετε ; Μήπως προτείνετε να περιορίσουμε τον εθνικό εναέριό μας χώρο στα 6 ν.μ. , γιά να μην μπερδεύονται οι τούρκοι πιλότοι κατά τις καθημερινές πτήσεις τους στο Αιγαίο πέλαγος; Aν θέλετε, γίνετε πιό σαφής !

Λυπάμαι , κύριε Παπαχελά, που μόνον σε αυτό το τελευταίο σημείο …μπόρεσα (υπό όρους) να συμφωνήσω μαζύ σας. Οι προτροπές σας και οι συμβουλές σας προς τους “κουτοέλληνες” είναι αδιέξοδες και δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική ανάλυση που είναι απαραίτητη γιά την χάραξη εθνικής Στρατηγικής. Μην υποπίπτετε στον πειρασμό της υπόδειξης εύπεπτων “τσιτάτων” και της υιοθέτησης της μισής αλήθειας. Ξαναδιαβάστε λιγάκι τον μεγάλο μας πολιτικό και ιστορικό Θουκυδίδη . Κάπου , δεν θυμάμαι που, γράφει : “…ευθύς δε μείζον τι επιταχθήσεσθε, ως φόβω και τούτο υπακούσαντες”.

Όλοι οι Έλληνες πρέπει σύντομα πριν είναι πολύ αργά να το πάρουμε απόφαση, και να δούμε τα πράγματα διαφορετικά.
Δυστυχώς, η διπλωματία φαίνεται ότι δεν έχει ως στόχο μόνο την προάσπιση του Εθνικού συμφέροντος και της Εθνικής μας κυριαρχίας αλλά και το προσωπικό συμφέρον, όπως αυτό εννοείται, από την κάθε πλευρά…
Ας πούμε κάποτε την αλήθεια και στους εαυτούς μας και σε εκείνους ενδεχομένως που μας ζητούν να κάνουμε συνεχώς υποχωρήσεις…

Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους την αδιαλλαξία της Τουρκίας. Οι δήθεν υποχωρήσεις της, δεν είναι παρά κινήσεις τακτικής. Έτσι, τυχόν αναμόρφωσις της πολιτικής μας, προς μία μόνον κατεύθυνση επιτρέπεται να γίνη:

Σκλήρυνσις στάσεως και όχι άλλες υποχωρήσεις.

Λόγιος Ερμής ϶ϵ


Πηγη: Πρωτοσέλιδο άρθρο της Εστίας 26/6/2006 (Αντίβαρο, Ιούλιος 2006)
Πηγή: «Εμπροσθοφύλακας» (06 Μαρτίου 2010)
Πηγη: Το Βήμα (13 Μαΐου 2010 )
Πηγή:antinews.gr (Μιχάλης Σ. Βάρδας 19/8/2010)

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2010/09/blog-post_9916.html#ixzz17G0Ixm1S