Ευτυχώς μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει πάντα η διάθεση για χιούμορ.
Όπως ας πούμε χθες: Στον πεθερό ενός φίλου μου έφτασε ραβασάκι-περαίωση, ύψους 500.000 ευρώ, για τη μικρή επιχείρηση την οποία λειτουργούσε μέχρι πριν 20 χρόνια.
Αυτή η κυβέρνηση βάλθηκε να μας κάνει όλους ευνούχους, αφού θα πάρει τα αρχίδια μας.
Όταν τα πράγματα είναι από πολύ δύσκολα έως άλυτα, κάποια στιγμή λες «Όχου, δε θα πεθάνουμε κιόλας ρε αδερφέ» και γίνεσαι μοιρολάτρης.
Όταν πεθάνεις όμως;
Νομίζεις ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν προβλήματα τότε; Λάθος…
ΥΓ. Και οι δύο εικόνες είναι από την κηδεία του φουκαρά δημάρχου που πέθανε την ημέρα της επανεκλογής του.
Ζωή σε λόγου μας.
Η ανάρτηση αυτή είναι ιδαιτέρως ποιητική και αφού υποκλιθούμε, οφείλουμε να μην την σχολιάσουμε, καθότι μας λείπει και η ανάλογη εμπειρία, μιας και ακόμη δεν πεθάναμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και νά 'χουν τα πράγματα, πάντοτε παραμένω έτοιμος για γλέντια. Στα σκυλάδικα όμως ποτέ δεν έριξα χαρτούρα στα "Ο κυρ-Θάνος πέθανε", "Άντε σαν πεθάνω στο βαπόρι" ή στο "Άμα πεθάνω θάψτε με". Τα ρέστα μου τα δίνω μόνο στο "Πέντε Έλληνες στον Άδη", γιατί όπως λένε τα Δερβίσια: "Αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα ζήσεις".