Όταν οι τραπεζίτες σώζουν πολιτικούς !

Η εύλογη ανάδειξη του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλώντ Τρισέ, ως «σωτήρα» της Ευρωζώνης, χθες, μέσω της ανακοίνωσης της πρόθεσης της ΕΚΤ να συνεχίσει να αποδέχεται ομόλογα αξιολόγησης «ΒΒΒ-», ως ενέχυρο για την παροχή ρευστότητας και μετά το τέλος του 2010, επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν, με ενδεχομένως περισσή δόση αυταρχισμού, ότι «οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις, δεν πρέπει να αφήνονται στους πολιτικούς».

Αν και στη χώρα μας η έννοια του διαχωρισμού των εξουσιών παραμένει ακόμη ομιχλώδης, η χθεσινή δημόσια ανακοίνωση της παραπάνω «πρόθεσης του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ» εκ μέρους του φίλτατου Ζαν Κλώντ, καθιστά σαφές ότι ο κεντρικός τραπεζίτης της Ευρώπης θεώρησε ότι η έως τώρα στάση της Γερμανίας αποτελούσε κίνδυνο συστημικού χαρακτήρα για την Ευρωζώνη και...
αποφάσισε να την «εξουδετερώσει».
Η σχετική απόφαση δε, προήλθε από ένα απολύτως «Μακιαβελικό» πλαίσιο, καθώς ο Τρισέ ουσιαστικά αποδέχθηκε επισήμως πρόσφατη πρόταση του γερμανού ομολόγου του κ. Άξελ Βέμπερ, με την οποία, όπως έχει ήδη επισημάνει η στήλη, εμφανίζεται να είναι σύμφωνος και ο «δικός μας» Γ. Προβόπουλος.
Αποδέχθηκε, με άλλα λόγια, την πρόταση του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας, η οποία προέβαλε τις κυριότερες αντιδράσεις στο ενδεχόμενο ευθείας διάσωσης της Ελλάδας, από την Ευρωζώνη.
Αν και οι λεπτομέρειες της απόφασης αυτής μέλλουν να αποσαφηνιστούν στην επόμενη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ στις 8 Απριλίου, αναμένεται ότι θα συμπεριλαμβάνουν ένα “premium” (διάβαζε αυξημένο τοκάκι) για τα ομόλογα χαμηλότερης πιστοληπτικής διαβάθμισης, όπως τα ελληνικά, έναντι των υπολοίπων στα οποία η παροχή ρευστότητας θα παραμείνει στο επίσημο 1% και «κάτι».
Ίσως, η απόφαση να είναι δίκαιη.
Ίσως και όχι, καθώς διαιωνίζει το αυξημένο κόστος που θα καλείται να καταβάλει η χώρα μας για την άντληση ρευστότητας από τις αγορές.
Είναι όμως σωτήρια, καθώς διασφαλίζει την απρόσκοπτη πρόσβασή της Ελλάδας σε αυτές τις αγορές.
Το παρασκήνιο πίσω από τη στάση της Γερμανίας έναντι του ελληνικού ζητήματος και της τελικής απόφασης του Eurogroup, είναι οπωσδήποτε πλούσιο και ενδιαφέρον.
Απαρτίζεται ενδεχομένως, από τις πολιτικές ανάγκες και σκοπιμότητες της κας. Α. Μέρκελ στην πατρίδα της, από τη θεώρησή που έχει η ίδια αλλά και πολλοί Γερμανοί έναντι «άτακτων» κρατών, όπως η Ελλάδα, ή ακόμη και από το ρόλο που θα έπρεπε να διαδραματίσει η Γερμανία σε περίπτωση εξάπλωσης των ελληνικών προβλημάτων και στις λοιπές εύθραυστες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου.
Το ακριβές περιεχόμενό του, αλλά και η ερμηνεία του, ας αποτελέσουν αντικείμενο των ιστορικών του μέλλοντος.
Το παρασκήνιο όμως πίσω από την κοινή στάση των ευρωπαίων κεντρικών τραπεζιτών, αποδεικνύεται σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς σε αυτό στηρίχθηκε η διάσωση της Ευρωζώνης. Με απόλυτη διαύγεια, οι κεντρικοί τραπεζίτες της Ευρωζώνης διέγνωσαν τον κίνδυνο που θα σήμαινε συνολικά για το Ευρώ το ενδεχόμενο ενεργούς εμπλοκής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα «εσωτερικά» ζητήματα της Ευρωζώνης και αποφάσισαν να το απομακρύνουν, την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί του άνοιγαν την «πόρτα».
Ας μην ξεχνάμε ότι η χθεσινή απόφαση του Eurogroup προβλέπει την ανάμιξη του ΔΝΤ μόνον σε περίπτωση αδυναμίας της Ελλάδας για την άντληση κεφαλαίων από τις διεθνείς αγορές.
Ο οριστικός αποκλεισμός όμως αυτού του ενδεχομένου, δεν μπορεί παρά να είναι δουλειά του κ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, η οποία ίσως βρήκε χθες έναν ισχυρό «σύμμαχο» στο πρόσωπο του κ. Τρισέ, αλλά θα πρέπει να αποδείξει εμπράκτως στις αγορές ότι είναι σε θέση να παραδώσει όσα υποσχέθηκε.
Νίκος Γ. Δρόσος
ngd@euro2day.gr