Μικροί πολιτικοί στην Ευρώπη, μεγάλα λάθη στην Ευρωζώνη, κακά ξεμπερδέματα για την Ελλάδα.

Η Μέρκελ και η ηγεσία της CDU είδαν στο ελληνικό πρόβλημα μια ευκαιρία να επιβεβαιώσουν την όχι μόνο οικονομική...

 ...αλλά και συμβολική, αξιακή κυριαρχία τους στην Ευρωζώνη. Όχι βέβαια για λόγους προσωπικούς αλλά για να ενισχύσουν τη θέση τους στις επικείμενες, φθινοπωρινές Γερμανικές εκλογές.

Η συζήτηση λοιπόν των γερμανικών χαρισμάτων, του αγόγγυστα εργαζόμενου, του προσωπικά και κοινωνικά υπεύθυνου πολίτη, που πειθαρχεί από ελεύθερη βούληση, του ατόμου που βρίσκει όχι μόνο ασφάλεια αλλά και νόημα ύπαρξης στα πλαίσια του κράτους – έθνους ήρθαν πολύ εύκολα να αναδειχθούν μέσα από τη σύγκριση με τους απείθαρχους, ελαστικής συνείδησης και μακρυχέρηδες, χαβαλέδες, Έλληνες.

Το συντηρητικό, προτεσταντικό ακροατήριο της CDU και των Βαυαρών συμμάχων του σε κάτι τέτοιο πρέπει να πιαστεί για να μην ...
λακίσει διαμαρτυρόμενο για το πάγωμα μισθών και συντάξεων που έχει επιβληθεί στην εκείθε πλευρά του Ρήνου.

Με απλά λόγια δεν μπορούν να δουλεύουν οι έντιμοι Γερμανοί για να τα ξοδεύουν οι ανεύθυνοι Έλληνες.

Ακούγεται λογικό και το χειρότερο έχει και δόση αλήθειας. Γι αυτό και πιάνει τόπο σαν επιχείρημα και όχι μόνο στη Γερμανία.

Το πρόβλημα, όπως κάθε φορά με τον εθνο-λαικισμό είναι πως εύκολα ξεκινάς αλλά πολύ δύσκολα σταματάς.. 

Γιατί ανταποκρίνεται στα πιο βαθειά, πληβειακά ένστικτα και δίνει εκτόνωση πολλαπλάσια οποιασδήποτε «γηπεδικής» απόλαυσης. 

Έτσι η Γερμανίδα καγκελάριος κάτι με το Focus κάτι με τις δηλώσεις , κάτι με τις Ελληνικές κουταμάρες του Πάγκαλου και του Πετσάλνικου που έριξαν λάδι στη φωτιά και μίλησαν και για πολεμικές αποζημιώσεις, έκαναν δηλαδή το ανάποδο από ότι θα έπρεπε, αντί να εκτονώσουν κλιμάκωσαν την ένταση ως γνήσιοι κοντόφθαλμοι Ελληνάρες, η Μέρκελ λοιπόν βρέθηκε δέσμια της επικοινωνιακής πολιτικής που ξεκίνησε. 

Αδυνατεί πια να προχωρήσει θετικά ως ηγετική δύναμη της Ευρώπης στην προφανή λύση :

Στόχος το Ευρωπαικό Νομισματικό Ταμείο αλλά ως ενδιάμεσο βήμα επειδή πρέπει να χτισθεί προσεκτικά ο θεσμός, καταρτίζουμε κοινό σχέδιο, προσλαμβάνουμε ως σύμβουλο το ΔΝΤ για την Ελλάδα ώστε και η χώρα να εξυπηρετηθεί αλλά και η Ευρωζώνη να αποκτήσει την τεχνογνωσία των μηχανισμών στήριξης και λειτουργίας ενός Ταμείου.

Αντί γι αυτό λοιπόν μιλά σαν αυταρχικός δάσκαλος, που πρέπει να συνετίσει τον κακό μαθητή με τιμωρίες αυστηρές ίσως και δυσανάλογες των ατοπημάτων του.

Θα μπούμε έτσι σε περιπέτειες, η Ελλάδα, το Ευρώ και η Ευρωζώνη.

Τελικά κάποια λύση που θα συνδυάζει ΔΝΤ και Ευρωπαική βοήθεια θα προκριθεί.

Όμως αντί αυτό να προκύπτει ως βέλτιστος συνδυασμός των υπαρχόντων λύσεων θα εμφανισθεί ως συμβιβασμός αντιπάλων στρατοπέδων, νοοτροπιών κλπ . 

Δηλαδή θα χαθεί το ψυχολογικό πλεονέκτημα και η συμβολική δυναμική που τόσο χρειάζονται η χώρα μας αλλά και η Ευρώπη. 

Θα είναι μια λύση με πολλούς ηττημένους, κανένα νικητή.

Φοβάμαι πως και ο πρωθυπουργός υποτίμησε την εθνική αδυναμία, τα εσωτερικά προβλήματα της Γερμανίδας ομολόγου του. 

Ανοίγοντας την διαπραγμάτευση ο ίδιος, εισάγοντας το ΔΝΤ ως εναλλακτική στην Γερμανική ανορεξία βοήθειας, στην ουσία διευκόλυνε την Μέρκελ στο λάθος της.

Κινδυνεύουμε να γίνει κάτι που κανείς δεν θέλει , αλλά κανείς δεν τολμά να αναλάβει το κόστος του να το αποφύγει.

Κλασσική περίπτωση πολιτικών με χαμηλό πέταγμα, που για κακή μας τύχη, βρίσκονται εν αφθονία εντός και εκτός συνόρων, τη στιγμή που χρειαζόμαστε ακριβώς το αντίθετο!!