Σωστό!
Αλλά και κάποιος άλλος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται».
Φαίνεται; Δεν είναι βέβαιο. Θα θυμίσω ένα πρόσφατο προηγούμενο.
Για μεγάλο διάστημα μετά την επανεκλογή του Γ. Παπανδρέου , το ΠαΣοΚ ουσιαστικώς παρέπαιε και η υστέρησή του έναντι της ΝΔ έφτασε να ξεπερνάει τις 10 μονάδες στις δημοσκοπήσεις.
Η γκρίνια παρατεινόταν…
Ως τη στιγμή που ο Καραμανλής φρόντισε να φέρει τα πράγματα τούμπα.
Η δημοσκοπική εικόνα ανετράπη και μαζί της η συνοχή του ΠαΣοΚ εδραιώθηκε.
Κανείς δεν γκρινιάζει όταν το κόμμα του πηγαίνει καλά και όταν η εξουσία αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα.
Θα μου πείτε ότι δεν είναι κάθε μέρα Σάββατο. Και θα σας απαντήσω ότι στην Ελλάδα έχει συχνά αποδειχθεί πως η πολιτική είναι υδραυλικό φαινόμενο: όταν η μία παράταξη πέφτει, η άλλη ανεβαίνει σχεδόν αυτόματα.
Για να ισχύσει όμως το φαινόμενο αυτό υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: ότι το κόμμα που θέλει να ανέβει θα διατηρήσειτουλάχιστοντην ενότητά του. Αυτό επετεύχθη στο ΠαΣοΚ με την (από ένα σημείο και μετά) συμπόρευση του Βενιζέλου με τον Παπανδρέου . Στη ΝΔ το ζήτημα παραμένει σήμερα ανοιχτό.
Διάβαζα τις πρόσφατες ομιλίες του Σαμαρά και της Ντόρας στην ΚΕ της ΝΔ. Ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να εντοπίσω χαώδεις πολιτικές διαφορές: καμία ενότητα καμιάς παράταξης δεν δοκιμάζεται επειδή δύο (έστω, ηγετικά) στελέχη συμβαίνει να διαφωνούν για το μέγεθος των εκλογικών περιφερειών. Υπό αυτήν την έννοια, το ερώτημα είναι περισσότερο αν οι δύο συγκεκριμένοι πολιτικοί μπορούν με κάποιον τρόπο να συνυπάρξουν σε προσωπικό επίπεδο. Και από την απάντηση ίσως εξαρτάται το μέλλον της ΝΔ.
Θα μου πείτε ότι οι πληγές είναι ακόμη νωπές. Και ότι ο Παπανδρέου χρειάστηκε περίπου ένα εξάμηνο μετά τη μεταξύ τους αναμέτρηση για να προσεγγίσει τον Βενιζέλο. Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά τουλάχιστον και οι δύο είχαν φροντίσει να μη βαθύνουν περισσότερο τις πληγές προτού συμπορευθούν ξανά. Αυτό ακριβώς που δεν βλέπω να συμβαίνει σήμερα στη ΝΔ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου