Οι οικονομολόγοι που υπογράφουμε το παρόν κείμενο έχουμε ποικίλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Διαφέρουμε μεταξύ μας ως προς τη σημασία που αποδίδουμε σε θρησκευτικές και ηθικές αξίες.
Διαφέρουμε ως προς το πού βρίσκεται η σωστή σχέση ατόμου και κοινωνικού συνόλου.
Διαφέρουμε ως προς το ποιο πρέπει να είναι το μέγεθος του κράτους και ποιες οι επωφελείς για το σύνολο παρεμβάσεις του.
Διαφέρουμε ως προς το πώς πρέπει να χρηματοδοτείται η παραγωγή των δημοσίων αγαθών.
Διαφέρουμε σε πολλά.
Εν τούτοις, δεδομένης της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, δεν έχουμε καμία επιφύλαξη να συμφωνήσουμε στα εξής:
1. Λυπούμαστε για την επιπολαιότητα με την οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα, επιπολαιότητα που έφερε την οικονομία στα πρόθυρα χρεοκοπίας και καταρράκωσε την αξιοπιστία της...χώρας. Η αξιοπιστία αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο αποτελεσματικής οικονομικής πολιτικής, που πρέπει να προφυλάσσεται με κάθε τρόπο.
2. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και παρά τις μεγάλες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κυβερνήσεις σπατάλησαν τεράστια ποσά για καταναλωτικούς σκοπούς τα οποία δανείστηκαν, με αποτέλεσμα να φθάσει το δημόσιο χρέος σε τεράστια ύψη και η χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Το θέατρο των διαδοχικών κυβερνήσεων που αλληλοκατηγορούνται για το ποιο κόμμα μεγάλωσε περισσότερο το δημόσιο χρέος πρέπει να σταματήσει.
3. Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι πλέον αναγκασμένες να προσαρμόζουν τον κρατικό προϋπολογισμό ώστε να προκύπτουν πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα. Παρά το γεγονός ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να είναι συσταλτική. Η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και η δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων είναι προφανές ότι πρέπει να στηριχθεί σε δύο βάσεις. Πρώτον, στη σημαντική μείωση των δαπανών, πολλές εκ των οποίων αποτελούν σπατάλη. Δεύτερον, στην πάταξη της φοροδιαφυγής, η οποία όχι μόνον έχει ζημιώσει το Δημόσιο και κατ’ επέκτασιν τους πολίτες, αλλά έχει επίσης συμβάλει στην επιδείνωση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα. Η ανάγκη για τέτοια μέτρα είναι άμεση.
4. Είναι ευκαιρία η σημερινή κάκιστη κατάσταση να δώσει τη δύναμη στις κυβερνήσεις να προβούν σε σημαντικές εκσυγχρονιστικές αλλαγές.
Για παράδειγμα, τέτοιες αλλαγές είναι:
-Η σταδιακή και εύλογη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Οσοι έχουν τακτική επαφή με τις υπηρεσίες του Δημοσίου γνωρίζουν ότι ο αριθμός των υπαλλήλων θα μπορούσε να μειωθεί κατά 25%, χωρίς να μειωθεί η παραγωγή του Δημοσίου. Η διαδικασία μείωσης πρέπει να αρχίσει αμέσως.
-Η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, που αποτελεί πλέον σκάνδαλο και βάρος για τους πολίτες οι οποίοι ήδη φορολογούνται βαριά (όσοι πληρώνουν τους φόρους τους).
-Η κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Η προστασία πολλών επαγγελμάτων αποτελεί αδικία για τους υπόλοιπους πολίτες. Η έλλειψη ανταγωνισμού είναι σοβαρό πρόβλημα για την οικονομία της χώρας.
-Η κατάργηση των επιδοτήσεων σε κάθε είδους ιδιωτικούς φορείς, όπως π. χ. οι διάφοροι ιδιωτικοί σύλλογοι, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις κ. λπ. Οποιος θέλει να προσφέρει στην κοινωνία πρέπει να το κάνει ιδίοις εξόδοις και όχι με ξένα κόλλυβα.
-Η συρρίκνωση ή η αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων δημοσίων επιχειρήσεων, όπως π. χ. ο ΟΣΕ.
-Η κατάργηση των υποχρεωτικών πληρωμών για την ΕΡΤ μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Δεν είναι δίκαιο ο ανύποπτος πολίτης να ταΐζει υποχρεωτικά τους διαπλεκόμενους όλων των παρατάξεων.
-Η κατάργηση των πολυτελών αυτοκινήτων των βουλευτών, των μητροπολιτών, των πρυτάνεων, των διοικητών, των προέδρων κ. ά.
5. Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να χρηματοδοτούνται από τους δημότες της περιοχής τους και να έχουν εκ του νόμου ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
6. Η χρηματοδότηση των κομμάτων πρέπει να καταργηθεί. Οποιος θέλει να κάνει κόμμα να σκεφθεί και πώς θα χρηματοδοτηθεί. Αρκετά έχουμε πληρώσει και τους ικανούς, αλλά και τους φαύλους πολιτικούς μας.
7. Ο αριθμός των βουλευτών πρέπει να μειωθεί σημαντικά, π. χ. σε διακόσιους. Είναι αστείο μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να έχει τριακόσιους βουλευτές και να τους χρηματοδοτεί με μισθό, με ατέλειες, με γραφείο, με προσωπικό, με υπέρογκες συντάξεις έπειτα από ελάχιστη θητεία κ. λπ.
Εν ολίγοις, η χώρα χρειάζεται ένα ευρύ πρόγραμμα σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να προκόψει.
Η σημερινή ζοφερή κατάσταση είναι ευκαιρία να μετατραπεί σε μια «δημιουργική καταστροφή».
Αζαριάδης Κωνσταντίνος, Washington University at Seattle
Βαγιανός Δημήτριος, London School of Economics
Γιαννέλης Νικόλαος, University of Illinois at Urbana-Champaign
Γλυκοπάντης Διονύσιος, City University, London
Δρανδάκης Εμμανουήλ, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ιωαννίδης Γιάννης, Tufts University
Καραγιάννης Αναστάσιος, Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Κοβέος Πέτρος, Syracuse University
Κωνσταντινίδης Γεώργιος, University of Chicago
Λιανός Θεόδωρος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μαρκυδάκης Σπύρος, INSEAD και Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Μάλλιαρης Αναστάσιος, Loyola University of Chicago
Μπακάλης Στέργιος, Victoria University
Μπήτρος Γεώργιος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ντάσσιου Χένη, City University, London
Ντινόπουλος Ηλίας, University of Florida
Ξαφά Μιράντα, Advisor, IJ Partners
Παναγέας Σταύρος, University of Pennsylvania
Σερφές Κωνσταντίνος, Drexel University
Σκιαδάς Κωνσταντίνος, Northwestern University
Στέγκος Θανάσης, University of Guelph
Τραυλός Νικόλαος, Athens Laboratory of Business Administration
Ψαχαρόπουλος Γεώργιος, London School of Economics
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ [Φωτογραφία ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου