Citypress
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
Τα καλά της Coca Cola
Τα πρώτα 10 λεπτά:10 κουταλιές ζάχαρης εισχωρούν στο σύστημά σας. Είναι το 100% τηςπροτεινόμενης ημερήσιας δόσης. Ο λόγος που δεν κάνετε αμέσως εμετό από την υπερβολική δόση ζάχαρης είναι το φωσφορικό οξύ, που κόβει τη γεύση και σας επιτρέπει να κρατήσετε το αναψυκτικό στο στομάχι σας.20 Λεπτά:Το ζάχαρό σας προκαλεί μια έκρηξη ινσουλίνης. Το συκώτι σαςανταποκρίνεται σε αυτό, μετατρέποντας όση ζάχαρη μπορεί σε λίπος (και υπάρχει πολύ ζάχαρη αυτή τη στιγμή).
40 λεπτά:Η απορρόφηση καφεΐνης έχει ολοκληρωθεί. Οι κόρες σας διαστέλλονται, ηπίεση του αίματος αυξάνεται και το συκώτι συνεχίζει να ρίχνει ζάχαρη στο αίμα. Οι δέκτες αδενοσίνης στον εγκέφαλό σας φράζουν αποτρέποντας την υπνηλία.
45 λεπτά:Το σώμα σας ανεβάζει την παραγωγή ντοπαμίνης, ερεθίζοντας τα κέντραευχαρίστησης στον εγκέφαλό σας. Είναι ο ίδιος τρόπος που λειτουργεί και η ηρωίνη..
60 λεπτά:Το φωσφορικό οξύ δεσμεύει το ασβέστιο, το μαγνήσιο και τον ψευδάργυρο στο έντερό σας, παρέχοντας μιας περαιτέρω ώθηση στο μεταβολισμό. Αυτό γίνεται από τις υψηλές δόσεις της ζάχαρης και των τεχνητών γλυκαντικών ουσιών που αυξάνουν επίσης τη νεφρική αποβολή του ασβεστίου.Οι διουρητικές ιδιότητες της καφεΐνης κάνουν παιχνίδι (σας κάνει ναπρέπει να κατουρήσετε). Τώρα βεβαιώνεται ότι θα εκκενώσετε το συνδεμένο ασβέστιο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο που διαφορετικά θα πήγαινε στα κόκκαλά σας, καθώς επίσης το νάτριο, τον ηλεκτρολύτη και το νερό.
80 λεπτά:Δεδομένου ότι η αναστάτωση μέσα σας πεθαίνει, θ' αρχίσετε να έχετεστέρηση ζάχαρης. Μπορεί να γίνετε οξύθυμοι ή και αργόστροφοι. Έχετε επίσης τώρα, κυριολεκτικά, κατουρήσει όλο το νερό που περιείχε η Coke , μαζί με τις πολύτιμες θρεπτικές ουσίες που το σώμα σας θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει για να ενυδατώσει το σύστημά σας ή να χτίσει ισχυράκόκκαλα και δόντια.
Πληροφοριακά:
Ο μέσος όρος pH των αναψυκτικών, π.χ. Coke & Pepsi είναι 3.4. Αυτή ηποσότητα οξύ είναι αρκετά δυνατή να διαλύσει δόντια και κόκαλα!
Το σώμα μας σταματάει να χτίζει τα κόκαλα περίπου στην ηλικία των 30. Μετά από αυτή την ηλικία αρχίζει να διαλύει τα κόκαλα κάθε χρόνο μέσα από τα ούρα μας, εξαρτώμενο όμως πάντα από την οξύτητα του φαγητού που λαμβάνει.
Το διαλυμένο ασβέστιο καταλήγει από τις αρτηρίες, τα αιμοφόρα αγγεία, το δέρμα, τους ιστούς και τα διάφορα όργανα, στα νεφρά με αποτέλεσμα την δημιουργία της πέτρας στα νεφρά.
Τα αναψυκτικά δεν έχουν καθόλου φυσικά στοιχεία (σε αντίθεση με τιςβιταμίνες και το φυσικό νερό). Έχουν περισσότερη ζάχαρη, υψηλότερηοξύτητα και χρωστικά.
Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να πίνουν ένα αναψυκτικό μετά από κάθε γεύμα.Φαντάζεστε ποιο είναι το αντίκτυπο;
Το αντίκτυπο:Το σώμα μας έχει μία ενδεικτική τιμή 37ο για την λειτουργία της χώνευσης των ενζύμων. Η θερμοκρασία των αναψυκτικών είναι κατά πολύ μικρότερη από 37, μερικές φορές είναι πολύ κοντά στο 0. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεάζεται η διαδικασία των ενζύμων και να δημιουργεί stress στο χωνευτικό μας σύστημα κι αυτό να χωνεύει λιγότερο φαγητό.
Στην πραγματικότητα το φαγητό ζυμώνεται. Το ζυμωμένο φαγητό προκαλεί δυσοσμία, αέρια, αποσύνθεση και δημιουργεί τοξικά, τα οποία απορροφούνται από τα έντερα, κι έτσι περνάνε μέσα στο αίμα απ'όπου διοχετεύεται σε ολόκληρο το σώμα.
Αυτή η εξάπλωση των τοξικών βοηθάει στην δημιουργία διαφόρων ασθενιών.
Δέκα παθογένειες σε πλήρη έξαρση
Οι χρόνιες αδυναμίες της οικονομίας και του κράτους, υπό την επίδραση της κρίσης, προκαλούν νέες αβεβαιότητες και σκεπικισμό
Του Βασιλη Nεδου
Οι εορταστικές αυτές ημέρες έχουν φέτος νόημα διαφορετικό από το σύνηθες.
Η Κυριακή του Πάσχα συνήθως δίνει έναυσμα χαράς, ωστόσο η αυριανή ημέρα βρίσκει πολλούς Ελληνες σε σταυροδρόμι κρίσιμο. Πολλοί βλέπουν το μέλλον τους με σκεπτικισμό, ακόμη περισσότεροι με αβεβαιότητα. Για πρώτη φορά, η εντεινόμενη οικονομική κρίση δικαιολογεί αυτή την περίσκεψη.
Το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης εξέπνευσε.
Η θρησκεία της πιστωτικής κάρτας μέτρησε όποια ζωή είχε και πλέον καθένας θα πρέπει να τα βγάλει πέρα με το πραγματικό εισόδημά του.
Οι Ελληνες χρωστούν στις πιστωτικές κάρτες πάνω από 10 δισ, ευρώ. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση οξύνει τα προϋπάρχοντα προβλήματα και δημιουργεί νέα. Η αγορά εργασίας απορρυθμίζεται μέρα με τη μέρα, την ίδια στιγμή που όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε, καταρρέει μαζί με το ασφαλιστικό σύστημα.
Περισσότεροι από 40.000 εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ήδη από την Τρίτη του Πάσχα, θα πρέπει να εργασθούν και να αμειφθούν μια ημέρα λιγότερη.
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν να συλλέξουν έστω και ένα από τα σχεδόν 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία διαφεύγουν από τη φορολογία.
Αντιθέτως, το κράτος υιοθετεί παρανομίες, επιβάλλει έκτακτες εισφορές στους νομιμόφρονες και εξοικονομεί πόρους από κρίσιμους τομείς όπως το περιβάλλον. Παράλληλα, πυλώνες της ανάπτυξης παραμένουν υπό αναιμική χρηματοδότηση. Η Παιδεία μετά τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις αδυνατεί να ορθοποδήσει και το κράτος δεν δίνει ούτε ένα ευρώ παραπάνω από εκείνα που είχε υποσχεθεί. Στην έρευνα, εκείνο δηλαδή το πρωτοποριακό κομμάτι της καινοτομίας το οποίο στον υπόλοιπο κόσμο αντιμετωπίζουν ως την ατμομηχανή που θα τραβήξει την οικονομία έξω από την κρίση, γίνονται περικοπές της τάξης του 10%. Οσοι ασχολούνται με τον Τουρισμό, προσεύχονται ώστε να βγάλουν το καλοκαίρι. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό απορρύθμισης το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά ούτε τα βασικά καθήκοντά του, με αποτέλεσμα την έκρηξη της εγκληματικότητας.
1. Ελαστικοποίηση εργασίας και ανεργία
Η εργασία, η προστασία της οποίας προβλέπεται ακόμη και από το Σύνταγμα, έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ηδη η κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, διά του πρωθυπουργού, υιοθέτησε την πρόταση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών για μείωση των ημερών εργασίας και αποδοχών. Των πρωθυπουργικών επισημάνσεων είχε προηγηθεί η εγκαινίαση του νέου εργασιακού μοντέλου στη Β. Ελλάδα από τον επιχειρηματία κ. Πάνο Μυλωνά. Εν τω μεταξύ, παρά την ελαστικοποίηση της εργασίας, η ανεργία καταγράφει διαρκώς ανοδική πορεία. Τον Ιανουάριο άγγιξε το 9,4%, το οποίο σε απόλυτους αριθμούς μεταφράζεται σε 75.000 περισσότερους ανέργους σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008. Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) υπολογίζει ότι έως το τέλος του 2009, η ανεργία θα αυξηθεί κατά 0,5 έως 0,8% επιπλέον. Η αύξηση αυτή συνεπάγεται και ταυτόχρονη διεύρυνση των ανισοτήτων, καθώς –όπως επισημαίνεται και στη σχετική έκθεση της ΤτΕ– σε αυτή τη φάση πλήττονται ευπαθείς ομάδες εργαζομένων όπως οι ανειδίκευτοι εργάτες με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, οι προσωρινά απασχολούμενοι και οι μετανάστες.
2. Φοροδιαφυγή
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος έχει ορίσει τη φοροδιαφυγή στο 20% των συνολικών εσόδων του Δημοσίου από τη φορολογία. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια ταμεία στερούνται από 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν προστεθούν σε αυτά, τα χρήματα τα οποία το κράτος δεν μπορεί να συλλέξει λόγω αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών, τότε το ποσό εκτοξεύεται στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Στην ΤτΕ υπολογίζουν ότι εάν αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή αποτελεσματικά, είναι εφικτός ο μηδενισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος έως το 2012.
3. Κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των ασφαλιστικών Ταμείων
Μετά την περιπέτεια των ομολόγων, τα ασφαλιστικά Tαμεία έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πλέον το ενδεχόμενο της κατάρρευσης. Το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως ιστορικά αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, ήταν ο κύριος (αν όχι ο μόνος) άξονας του κοινωνικού κράτους. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η Εθνική Αναλογιστική Αρχή προειδοποίησε ότι μόνη λύση για τη διάσωση του συστήματος, είναι να ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί ανεξαιρέτως σε ενιαίο ταμείο ασφάλισης με συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια. Εάν εξακολουθήσει να υφίσταται το σημερινό καθεστώς, το έλλειμμα του ΙΚΑ και μόνον θα αγγίζει το 8% επί του ΑΕΠ, μετά 50 χρόνια. Πριν από την Αναλογιστική Αρχή αντίστοιχες εκτιμήσεις και προβλέψεις έχουν κάνει τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
4. Το κράτος παρανομεί υπό την πίεση του δημόσιου χρέους
Τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ του δημοσίου χρέους δεν συσσωρεύθηκαν σε μια νύχτα. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο κάθε χρόνο παρέπεμπαν οι εκάστοτε ιθύνοντες στις ελληνικές καλένδες, ώσπου έσκασε σαν βόμβα εν μέσω κρίσης, κυρίως λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας την οποία επιβάλλει η Ε.Ε. Η τακτική των διαρκών αναθεωρήσεων στα δημοσιονομικά στοιχεία είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρέος οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ετσι, με την «καυτή πατάτα» ανά χείρας, το κράτος αναγκάζεται να παρανομεί προκειμένου να συγκεντρώσει ψίχουλα για να κλείσει τη δημοσιονομική τρύπα. Ενα από τα μέτρα που εξετάζεται σοβαρά είναι η «τακτοποίηση», όπως την ονομάζουν στο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, των ημιυπαίθριων χώρων. Να πληρώσουν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ακινήτων ένα χαράτσι προκειμένου να νομιμοποιήσει το κράτος την παρανομία τους. Κάπως έτσι ελήφθη λίγο νωρίτερα και η απόφαση για την έκτακτη εισφορά από τους 128.000 υψηλά αμειβόμενους μισθωτούς, εκείνους δηλαδή που δεν αποφεύγουν τη φορολογία. Στο γενικότερο κλίμα χαλάρωσης, συγκροτημένες ομάδες πίεσης, όπως είναι οι κατασκευαστές, ζητούν αναστολή του «πόθεν έσχες» για την αναθέρμανση της αγοράς.
5. Βία και εγκληματικότητα
Τους τελευταίους μήνες η ΕΛ.ΑΣ. εμφανίζει, παρά τις προσπάθειες, εικόνα διάλυσης. Τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την εγκληματικότητα είναι χαρακτηριστικά. Το 2008 σημειώθηκαν 139 ανθρωποκτονίες, από 128 το 2007. Διαρρήξεις σπιτιών, ληστείες και κλοπές οχημάτων αυξήθηκαν επίσης κατακόρυφα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2009 καταγράφονταν 4 - 5 ένοπλες ληστείες καθημερινά και 40 ληστείες τραπεζών ανά μήνα. Ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης συμμερίζεται μια ευρέως διαδεδομένη εντός της ΕΛ.ΑΣ. άποψη, σύμφωνα με την οποία μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Νέο, ποιοτικό στοιχείο που αναδεικνύει την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας είναι ότι οι κακοποιοί έχουν ξεπεράσει τις φοβίες τους απέναντι στους ένστολους και τους πυροβολούν εν ψυχρώ.
6. Η χρεoκοπία του μοντέλου της υπερκατανάλωσης
Αν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε κάποιον κίνδυνο με τρόπο έντονο, αυτός είναι σίγουρα το χρέος από τον λεγόμενο «δυτικό» τρόπο ζωής. Τα ελληνικά νοικοκυριά εθίστηκαν σε αυτή την κουλτούρα με αποτέλεσμα μόνον οι ληξιπρόθεσμες δόσεις τους να ξεπερνούν σήμερα τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Οι Ελληνες χρωστούν στις τράπεζες για τις συναλλαγές τους με πιστωτικές κάρτες συνολικά 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 7% όλων όσοι έχουν πιστωτικές κάρτες αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους για περισσότερους από δύο μήνες. Οι πλέον αισιόδοξοι εκτιμούν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 500.000 νοικοκυριά τα οποία είτε δεν μπορούν να καταβάλλουν τις δόσεις τους, είτε διαθέτουν για την αποπληρωμή των χρεών τους σχεδόν το μισό εισόδημά τους.
7. Τουρισμός
Η «βαριά βιομηχανία», όπως συχνά αποκαλείται, της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Ως το πλέον εξωστρεφές κομμάτι της οικονομίας, είναι και το πλέον ευάλωτο. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα επέλθει κάμψη 20% στις αφίξεις, μείωση η οποία συνεπάγεται περίπου 30% κάμψη των εσόδων. Στη χειρότερη περίπτωση το κράτος μπορεί να χάσει μέχρι και 10 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων θα δουν τον τζίρο τους να πέφτει κατά 1,2 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, τα ενδημικά προβλήματα του ελληνικού τουρισμού δεν περιορίζονται στη μείωση των εσόδων. Παρά τις επενδύσεις που έγιναν στην Ελλάδα για τη βελτίωση των υποδομών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειονότητα των καταλυμάτων (ποσοστό άνω του 75%) παρέμεινε χαμηλής κατηγορίας με ανάλογο βέβαια επίπεδο ποιότητας. Ουσιαστικά η Ελλάδα έχασε το 2004 την ευκαιρία να μετατραπεί από προορισμός μαζικού παραθεριστικού τουρισμού σε μέρος διακοπών για γερά πορτοφόλια, τα οποία εκ των πραγμάτων, αντέχουν περισσότερο τη σημερινή κρίση.
8. Περιβάλλον
Στην προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος το ελληνικό κράτος ουδέποτε είχε να παρουσιάσει υψηλές επιδόσεις. Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι εκείνα των Φορέων Διαχείρισης Προστατευομένων Περιοχών, οι οποίοι υπάρχουν κατ’ όνομα. Το παράδειγμα του Ασωπού, ο οποίος έχει μετατραπεί τα τελευταία 40 χρόνια σε αγωγό βιομηχανικών αποβλήτων μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, δείχνει πόσο σοβαρά παίρνει το ελληνικό κράτος το περιβάλλον. Μετά τις πυρκαγιές του 2007 οι οποίες έκαψαν την Πελοπόννησο, την Πίνδο και την Πάρνηθα, αποφασίστηκε η πριμοδότηση του Φορέα Δασών με 170 εκατομμύρια ευρώ. Παρότι οι δασολόγοι εκτιμούν ότι η δασοπροστασία είναι ούτως ή άλλως ανεπαρκής για το ερχόμενο καλοκαίρι, τα χρήματα αυτά αφαιρέθηκαν, δίχως δεύτερη σκέψη, από τις πιστώσεις του Φορέα για να καλύψουν άλλες ανάγκες. Ούτε αυτό βέβαια είναι σημερινό φαινόμενο. Τις παραμονές των πυρκαγιών του 2007, η Γενική Διεύθυνση Δασών ζήτησε πέντε εκατομμύρια για να συντηρήσει τους δασικούς δρόμους, χωρίς καμία ανταπόκριση.
9. Υποβάθμιση δημόσιας παιδείας και επιστημονικής έρευνας
Η δυσλειτουργία της δημόσιας Εκπαίδευσης σε κάθε βαθμίδα είναι γνωστή και βοηθιέται από τη χρόνια διάθεση του κράτους να μην χρηματοδοτεί επαρκώς την Παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει την 33η θέση μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι εγγενείς αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνονται και από τα περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ που αναγκάζονται ετησίως να δαπανήσουν οι γονείς σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πραγματικά εκρηκτική στα πανεπιστήμια. Πέρα από την έκρυθμη κατάσταση (χαμένες εξεταστικές περίοδοι, φθορές, κατάχρηση ασύλου από ταραξίες), τα πανεπιστήμια χάνουν πλέον και τον πρωταρχικό ρόλο τους, εκείνον της έρευνας. Βέβαια ακόμη και τα 12 ανεξάρτητα Ερευνητικά Κέντρα, που υπάγονται στο υπουργείο Ανάπτυξης, δεν αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες τους κοινοποιήθηκε ότι περικόπτονται κατά 10% τα κονδύλια για τη δραστηριότητά τους.
10. Ελλειψη πολιτικής στρατηγικής
Θλιβερό επιστέγασμα στην από καιρό προβλεφθείσα κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου είναι η παντελής απουσία πολιτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κινηθεί υπό το βάρος των σκανδάλων, περιοριζόμενη σε διαχειριστικές πολιτικές ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή. Αντίθετα, οι ιθύνοντες του οικονομικού επιτελείου περιορίζονται σε ταξίδια στις Βρυξέλλες, όπου απλά γνέφουν συγκαταβατικά στις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Οικονομικών έχει διαψευστεί από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες (όπως η Στατιστική), καθώς και όλες οι προβλέψεις του για κρίσιμα μεγέθη όπως το ποσοστό του ελλείμματος, η ανεργία και ο ρυθμός ανάπτυξης. Η μείζων αντιπολίτευση από τη δική της πλευρά, ζητεί σχεδόν μονότονα την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών. Η ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στα δικά της δογματικά αδιέξοδα.
Σε άλλες χώρες αναζητούν συναινέσεις
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Δύση, η κρίση έγινε αφορμή για την αναζωογόνηση της πολιτικής. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αντίπαλοι πολιτικοί βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν τρόπους εξόδου από την κρίση. Στις ΗΠΑ ο γενικά απαξιωμένος στη μνήμη της ανθρωπότητας πρόεδρος Τζορτζ Μπους κάλεσε, πριν λήξει η θητεία του, τον Μπαράκ Ομπάμα να συζητήσουν για την κρίση. Αλλωστε, ακόμη και μετά την ανάδειξή του ο κ. Ομπάμα δεν κινήθηκε μακριά από τη λογική του σχεδίου Πόλσον, το οποίο προέβλεπε γενναία χρηματοδότηση του τραπεζικού -πιστωτικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στη Γερμανία κυβερνά συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Ο προερχόμενος από το SPD υπουργός Οικονομίας Πέερ Στάινμπρουκ δεν έχει διαφωνήσει ούτε μια στιγμή με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, ως προς τη στάση της Γερμανίας στην κρίση. Αντίθετα, δεν έχει μετατοπιστεί από τις θέσεις του, παρά την πολύ έντονη κριτική που δέχεται στο εσωτερικό του κόμματός του. Στην Αγγλία, ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο ηγέτης των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον έχει δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με τον Εργατικό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν αν χρειαστεί, διότι η κρίση διαπερνά τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
1. Ελαστικοποίηση εργασίας και ανεργία
Η εργασία, η προστασία της οποίας προβλέπεται ακόμη και από το Σύνταγμα, έχει πάψει να θεωρείται δεδομένη. Ηδη η κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, διά του πρωθυπουργού, υιοθέτησε την πρόταση του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών για μείωση των ημερών εργασίας και αποδοχών. Των πρωθυπουργικών επισημάνσεων είχε προηγηθεί η εγκαινίαση του νέου εργασιακού μοντέλου στη Β. Ελλάδα από τον επιχειρηματία κ. Πάνο Μυλωνά. Εν τω μεταξύ, παρά την ελαστικοποίηση της εργασίας, η ανεργία καταγράφει διαρκώς ανοδική πορεία. Τον Ιανουάριο άγγιξε το 9,4%, το οποίο σε απόλυτους αριθμούς μεταφράζεται σε 75.000 περισσότερους ανέργους σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2008. Η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) υπολογίζει ότι έως το τέλος του 2009, η ανεργία θα αυξηθεί κατά 0,5 έως 0,8% επιπλέον. Η αύξηση αυτή συνεπάγεται και ταυτόχρονη διεύρυνση των ανισοτήτων, καθώς –όπως επισημαίνεται και στη σχετική έκθεση της ΤτΕ– σε αυτή τη φάση πλήττονται ευπαθείς ομάδες εργαζομένων όπως οι ανειδίκευτοι εργάτες με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, οι προσωρινά απασχολούμενοι και οι μετανάστες.
2. Φοροδιαφυγή
Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος έχει ορίσει τη φοροδιαφυγή στο 20% των συνολικών εσόδων του Δημοσίου από τη φορολογία. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια ταμεία στερούνται από 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν προστεθούν σε αυτά, τα χρήματα τα οποία το κράτος δεν μπορεί να συλλέξει λόγω αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών, τότε το ποσό εκτοξεύεται στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Στην ΤτΕ υπολογίζουν ότι εάν αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή αποτελεσματικά, είναι εφικτός ο μηδενισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος έως το 2012.
3. Κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των ασφαλιστικών Ταμείων
Μετά την περιπέτεια των ομολόγων, τα ασφαλιστικά Tαμεία έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πλέον το ενδεχόμενο της κατάρρευσης. Το ασφαλιστικό σύστημα, έτσι όπως ιστορικά αναπτύχθηκε στην Ελλάδα, ήταν ο κύριος (αν όχι ο μόνος) άξονας του κοινωνικού κράτους. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η Εθνική Αναλογιστική Αρχή προειδοποίησε ότι μόνη λύση για τη διάσωση του συστήματος, είναι να ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί ανεξαιρέτως σε ενιαίο ταμείο ασφάλισης με συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια. Εάν εξακολουθήσει να υφίσταται το σημερινό καθεστώς, το έλλειμμα του ΙΚΑ και μόνον θα αγγίζει το 8% επί του ΑΕΠ, μετά 50 χρόνια. Πριν από την Αναλογιστική Αρχή αντίστοιχες εκτιμήσεις και προβλέψεις έχουν κάνει τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση.
4. Το κράτος παρανομεί υπό την πίεση του δημόσιου χρέους
Τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ του δημοσίου χρέους δεν συσσωρεύθηκαν σε μια νύχτα. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο κάθε χρόνο παρέπεμπαν οι εκάστοτε ιθύνοντες στις ελληνικές καλένδες, ώσπου έσκασε σαν βόμβα εν μέσω κρίσης, κυρίως λόγω της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας την οποία επιβάλλει η Ε.Ε. Η τακτική των διαρκών αναθεωρήσεων στα δημοσιονομικά στοιχεία είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρέος οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ετσι, με την «καυτή πατάτα» ανά χείρας, το κράτος αναγκάζεται να παρανομεί προκειμένου να συγκεντρώσει ψίχουλα για να κλείσει τη δημοσιονομική τρύπα. Ενα από τα μέτρα που εξετάζεται σοβαρά είναι η «τακτοποίηση», όπως την ονομάζουν στο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ, των ημιυπαίθριων χώρων. Να πληρώσουν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ακινήτων ένα χαράτσι προκειμένου να νομιμοποιήσει το κράτος την παρανομία τους. Κάπως έτσι ελήφθη λίγο νωρίτερα και η απόφαση για την έκτακτη εισφορά από τους 128.000 υψηλά αμειβόμενους μισθωτούς, εκείνους δηλαδή που δεν αποφεύγουν τη φορολογία. Στο γενικότερο κλίμα χαλάρωσης, συγκροτημένες ομάδες πίεσης, όπως είναι οι κατασκευαστές, ζητούν αναστολή του «πόθεν έσχες» για την αναθέρμανση της αγοράς.
5. Βία και εγκληματικότητα
Τους τελευταίους μήνες η ΕΛ.ΑΣ. εμφανίζει, παρά τις προσπάθειες, εικόνα διάλυσης. Τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την εγκληματικότητα είναι χαρακτηριστικά. Το 2008 σημειώθηκαν 139 ανθρωποκτονίες, από 128 το 2007. Διαρρήξεις σπιτιών, ληστείες και κλοπές οχημάτων αυξήθηκαν επίσης κατακόρυφα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2009 καταγράφονταν 4 - 5 ένοπλες ληστείες καθημερινά και 40 ληστείες τραπεζών ανά μήνα. Ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης συμμερίζεται μια ευρέως διαδεδομένη εντός της ΕΛ.ΑΣ. άποψη, σύμφωνα με την οποία μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν τους αστυνομικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Νέο, ποιοτικό στοιχείο που αναδεικνύει την αδυναμία της ΕΛ.ΑΣ. να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας είναι ότι οι κακοποιοί έχουν ξεπεράσει τις φοβίες τους απέναντι στους ένστολους και τους πυροβολούν εν ψυχρώ.
6. Η χρεoκοπία του μοντέλου της υπερκατανάλωσης
Αν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε κάποιον κίνδυνο με τρόπο έντονο, αυτός είναι σίγουρα το χρέος από τον λεγόμενο «δυτικό» τρόπο ζωής. Τα ελληνικά νοικοκυριά εθίστηκαν σε αυτή την κουλτούρα με αποτέλεσμα μόνον οι ληξιπρόθεσμες δόσεις τους να ξεπερνούν σήμερα τα 700 εκατομμύρια ευρώ. Οι Ελληνες χρωστούν στις τράπεζες για τις συναλλαγές τους με πιστωτικές κάρτες συνολικά 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 7% όλων όσοι έχουν πιστωτικές κάρτες αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους για περισσότερους από δύο μήνες. Οι πλέον αισιόδοξοι εκτιμούν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 500.000 νοικοκυριά τα οποία είτε δεν μπορούν να καταβάλλουν τις δόσεις τους, είτε διαθέτουν για την αποπληρωμή των χρεών τους σχεδόν το μισό εισόδημά τους.
7. Τουρισμός
Η «βαριά βιομηχανία», όπως συχνά αποκαλείται, της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Ως το πλέον εξωστρεφές κομμάτι της οικονομίας, είναι και το πλέον ευάλωτο. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα επέλθει κάμψη 20% στις αφίξεις, μείωση η οποία συνεπάγεται περίπου 30% κάμψη των εσόδων. Στη χειρότερη περίπτωση το κράτος μπορεί να χάσει μέχρι και 10 δισεκατομμύρια ευρώ και οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων θα δουν τον τζίρο τους να πέφτει κατά 1,2 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, τα ενδημικά προβλήματα του ελληνικού τουρισμού δεν περιορίζονται στη μείωση των εσόδων. Παρά τις επενδύσεις που έγιναν στην Ελλάδα για τη βελτίωση των υποδομών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλειονότητα των καταλυμάτων (ποσοστό άνω του 75%) παρέμεινε χαμηλής κατηγορίας με ανάλογο βέβαια επίπεδο ποιότητας. Ουσιαστικά η Ελλάδα έχασε το 2004 την ευκαιρία να μετατραπεί από προορισμός μαζικού παραθεριστικού τουρισμού σε μέρος διακοπών για γερά πορτοφόλια, τα οποία εκ των πραγμάτων, αντέχουν περισσότερο τη σημερινή κρίση.
8. Περιβάλλον
Στην προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος το ελληνικό κράτος ουδέποτε είχε να παρουσιάσει υψηλές επιδόσεις. Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι εκείνα των Φορέων Διαχείρισης Προστατευομένων Περιοχών, οι οποίοι υπάρχουν κατ’ όνομα. Το παράδειγμα του Ασωπού, ο οποίος έχει μετατραπεί τα τελευταία 40 χρόνια σε αγωγό βιομηχανικών αποβλήτων μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, δείχνει πόσο σοβαρά παίρνει το ελληνικό κράτος το περιβάλλον. Μετά τις πυρκαγιές του 2007 οι οποίες έκαψαν την Πελοπόννησο, την Πίνδο και την Πάρνηθα, αποφασίστηκε η πριμοδότηση του Φορέα Δασών με 170 εκατομμύρια ευρώ. Παρότι οι δασολόγοι εκτιμούν ότι η δασοπροστασία είναι ούτως ή άλλως ανεπαρκής για το ερχόμενο καλοκαίρι, τα χρήματα αυτά αφαιρέθηκαν, δίχως δεύτερη σκέψη, από τις πιστώσεις του Φορέα για να καλύψουν άλλες ανάγκες. Ούτε αυτό βέβαια είναι σημερινό φαινόμενο. Τις παραμονές των πυρκαγιών του 2007, η Γενική Διεύθυνση Δασών ζήτησε πέντε εκατομμύρια για να συντηρήσει τους δασικούς δρόμους, χωρίς καμία ανταπόκριση.
9. Υποβάθμιση δημόσιας παιδείας και επιστημονικής έρευνας
Η δυσλειτουργία της δημόσιας Εκπαίδευσης σε κάθε βαθμίδα είναι γνωστή και βοηθιέται από τη χρόνια διάθεση του κράτους να μην χρηματοδοτεί επαρκώς την Παιδεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει την 33η θέση μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι εγγενείς αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος φαίνονται και από τα περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ που αναγκάζονται ετησίως να δαπανήσουν οι γονείς σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πραγματικά εκρηκτική στα πανεπιστήμια. Πέρα από την έκρυθμη κατάσταση (χαμένες εξεταστικές περίοδοι, φθορές, κατάχρηση ασύλου από ταραξίες), τα πανεπιστήμια χάνουν πλέον και τον πρωταρχικό ρόλο τους, εκείνον της έρευνας. Βέβαια ακόμη και τα 12 ανεξάρτητα Ερευνητικά Κέντρα, που υπάγονται στο υπουργείο Ανάπτυξης, δεν αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες τους κοινοποιήθηκε ότι περικόπτονται κατά 10% τα κονδύλια για τη δραστηριότητά τους.
10. Ελλειψη πολιτικής στρατηγικής
Θλιβερό επιστέγασμα στην από καιρό προβλεφθείσα κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου είναι η παντελής απουσία πολιτικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Η κυβέρνηση αδυνατεί να κινηθεί υπό το βάρος των σκανδάλων, περιοριζόμενη σε διαχειριστικές πολιτικές ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή. Αντίθετα, οι ιθύνοντες του οικονομικού επιτελείου περιορίζονται σε ταξίδια στις Βρυξέλλες, όπου απλά γνέφουν συγκαταβατικά στις επαναλαμβανόμενες νουθεσίες. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Οικονομικών έχει διαψευστεί από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες (όπως η Στατιστική), καθώς και όλες οι προβλέψεις του για κρίσιμα μεγέθη όπως το ποσοστό του ελλείμματος, η ανεργία και ο ρυθμός ανάπτυξης. Η μείζων αντιπολίτευση από τη δική της πλευρά, ζητεί σχεδόν μονότονα την άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών. Η ελάσσων αντιπολίτευση βρίσκεται εγκλωβισμένη στα δικά της δογματικά αδιέξοδα.
Σε άλλες χώρες αναζητούν συναινέσεις
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Δύση, η κρίση έγινε αφορμή για την αναζωογόνηση της πολιτικής. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αντίπαλοι πολιτικοί βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν τρόπους εξόδου από την κρίση. Στις ΗΠΑ ο γενικά απαξιωμένος στη μνήμη της ανθρωπότητας πρόεδρος Τζορτζ Μπους κάλεσε, πριν λήξει η θητεία του, τον Μπαράκ Ομπάμα να συζητήσουν για την κρίση. Αλλωστε, ακόμη και μετά την ανάδειξή του ο κ. Ομπάμα δεν κινήθηκε μακριά από τη λογική του σχεδίου Πόλσον, το οποίο προέβλεπε γενναία χρηματοδότηση του τραπεζικού -πιστωτικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στη Γερμανία κυβερνά συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Ο προερχόμενος από το SPD υπουργός Οικονομίας Πέερ Στάινμπρουκ δεν έχει διαφωνήσει ούτε μια στιγμή με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, ως προς τη στάση της Γερμανίας στην κρίση. Αντίθετα, δεν έχει μετατοπιστεί από τις θέσεις του, παρά την πολύ έντονη κριτική που δέχεται στο εσωτερικό του κόμματός του. Στην Αγγλία, ήδη από τον Σεπτέμβριο, ο ηγέτης των Συντηρητικών Ντέιβιντ Κάμερον έχει δηλώσει ότι θα συνεργαστεί με τον Εργατικό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν αν χρειαστεί, διότι η κρίση διαπερνά τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
Καλή Ανάσταση
Δημοσιεύθηκε από olympiada
«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν’ ο Απόλλων.
Στα εντάφια λευκά σάβανα γυρτός ο Εσταυρωμένος
είν’ ολόμορφος Αδωνις ροδοπεριχυμένος.
Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη·
ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι· ο Παν δεν πεθαίνει!».
Κωστής Παλαμάς
«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν’ ο Απόλλων.
Στα εντάφια λευκά σάβανα γυρτός ο Εσταυρωμένος
είν’ ολόμορφος Αδωνις ροδοπεριχυμένος.
Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη·
ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι· ο Παν δεν πεθαίνει!».
Κωστής Παλαμάς
Νέο «πολιτικό συμβόλαιο»
Του Μιχαλη Σαλλα*
Η διεθνής κρίση επανέφερε στο προσκήνιο τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και, κατά κάποιον τρόπο, επιβεβαίωσε ότι το μοντέλο ανάπτυξης, όπως λειτούργησε μέχρι σήμερα στη χώρα μας, ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Ο ρόλος του δημόσιου τομέα στην αναπτυξιακή διαδικασία πρέπει να αλλάξει. Οφείλει να αποκτήσει νέα ποιότητα και άλλα χαρακτηριστικά.
Ο φαύλος κύκλος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας, που μαζί με την εκτεταμένη φοροδιαφυγή ανατροφοδοτούν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υψηλό δημόσιο χρέος, πρέπει να σπάσει.
Δεν μπορεί στην εποχή μας να μην υποχωρούν τα επιτόκια και οι τιμές των προϊόντων, εξαιτίας των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους. Οι σχέσεις κράτους και πολίτη επιβάλλεται να επαναπροσδιοριστούν. Το κράτος οφείλει να οριοθετήσει τις αρμοδιότητές του στην οικονομία, να αναδιαρθρώσει τη δομή και τη λειτουργία του και να αποκαταστήσει τη συνέπεια και τον σεβασμό απέναντι στον πολίτη. Στη συνέχεια, οφείλει να απαιτήσει τον σεβασμό του πολίτη στις υποχρεώσεις του προς το κράτος.
Ο φαύλος κύκλος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας, που μαζί με την εκτεταμένη φοροδιαφυγή ανατροφοδοτούν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υψηλό δημόσιο χρέος, πρέπει να σπάσει.
Δεν μπορεί στην εποχή μας να μην υποχωρούν τα επιτόκια και οι τιμές των προϊόντων, εξαιτίας των δημοσίων ελλειμμάτων και του χρέους. Οι σχέσεις κράτους και πολίτη επιβάλλεται να επαναπροσδιοριστούν. Το κράτος οφείλει να οριοθετήσει τις αρμοδιότητές του στην οικονομία, να αναδιαρθρώσει τη δομή και τη λειτουργία του και να αποκαταστήσει τη συνέπεια και τον σεβασμό απέναντι στον πολίτη. Στη συνέχεια, οφείλει να απαιτήσει τον σεβασμό του πολίτη στις υποχρεώσεις του προς το κράτος.
Χρειάζεται ένα νέο «πολιτικό συμβόλαιο», μία νέα συμφωνία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, που δεν θα προτάσσει αποκλειστικά το ατομικό όφελος. Που θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις με άξονα την ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, τον κσυγχρονισμό του
ιδιωτικού τομέα και, ιδιαίτερα, της παραγωγικής βάσης της χώρας. Μεταβολές στις προτεραιότητες της οικονομίας, με έμφαση στην επιχειρηματικότητα και στην εξωστρέφεια.
Πιστεύω ότι χρειάζεται, τέλος, ένα κράτος το οποίο στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία, θα συμπαρασταθεί ενεργά στους αδύναμους της οινωνίας, αλλά και θα «ανοίξει» μεγάλα ζητήματα που εκκρεμούν και πονομεύουν την ανάπτυξη. Θα προωθήσει τη διαφάνεια στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, θα δρομολογήσει έργα και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα αντιμετωπίσει τα κλειστά επαγγέλματα, θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις αγορές.
«Εάν θέλουμε μπορεί η κρίση να γίνει ευκαιρία»
Το αισιόδοξο μήνυμα του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλου στην ετήσια έκθεση για την οικονομία«Και στο παρελθόν η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολες περιόδους. Με τολμηρές όμως παρεμβάσεις αλλά και τη στήριξη της κοινωνίας η οποία απεδέχθη τις απαραίτητες προσαρμογές, η χώρα βρήκε τον δρόμο της», τόνισε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Γιώργος Προβόπουλος, θέλοντας να βάλει μια πινελιά αισιοδοξίας σε μια κατά τα άλλα πλήρως απαισιόδοξη έκθεση για την ελληνική οικονομία.
Τα δημοσιογραφικά κλισέ που κατά παράδοση συνοδεύουν την έκθεση του εκάστοτε κεντρικού τραπεζίτη, περί λιτότητας, παγώματος μισθών, σοκ, τούνελ και στενωπών μάλλον συσκότισαν το κεντρικό μήνυμα που εξέπεμψε ο κ. Προβόπουλος.
Ο διοικητής της ΤτΕ έκανε κάποιες βασικές διαπιστώσεις:
1. Η κρίση που πλήττει την ελληνική οικονομία, η στασιμότητα ή ακόμη και η συρρίκνωση του ΑΕΠ φέτος οφείλεται μόνο εν μέρει στην παγκόσμια κρίση. Σε αντίθεση με αυτούς που υποστηρίζουν ότι η κρίση είναι εισαγόμενη και πως η ανάπτυξη θα έρθει σχεδόν αυτόματα με την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, ο κ. Προβόπουλος «απαντά» πως η κρίση οφείλεται στο αδιέξοδο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, που βασίζεται στην υπερκατανάλωση και στην παραγωγή χαμηλής ανταγωνιστικότητας και προστιθέμενης αξίας αγαθών και υπηρεσιών και χρηματοδοτείται με δανεικά.
2. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια είναι ανεπαρκείς, όπως καταδεικνύει
πλήθος στοιχείων. Η μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ το 2006.
Αντίθετα τον επόμενο χρόνο και τη στιγμή που το Ecofiενέκρινε την έξοδο της Ελλάδας από την επιτήρηση, το έλλειμμα ξεπερνούσε και πάλι το όριο που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, εξαιτίας της χαμηλής ανταγωνιστικότητας, κινείται σταθερά τα τελευταία χρόνια πάνω από το 14% του ΑΕΠ. Φέτος θα υποχωρήσει στο 12,5% - 13% του ΑΕΠ, όχι γιατί αυξήθηκαν οι εξαγωγές, αλλά γιατί οι εισαγωγές θα μειωθούν περισσότερο από τις εξαγωγές. «Και θα τείνει και πάλι να διευρυνθεί, όταν ξεκινήσει η ανάκαμψη της οικονομίας, λειτουργώντας ως τροχοπέδη της ανάπτυξης», επισημαίνει.
Αλλη σαφής ένδειξη της ανεπάρκειας των μεταρρυθμίσεων στις αγορές είναι ο πληθωρισμός. Ο κ. Προβόπουλος εκτιμά ότι ο ρυθμός του πληθωρισμού θα υποχωρήσει στο 1,5% ή και λίγο χαμηλότερα, έναντι 4,2% το 2008. Ωστόσο, συμπληρώνει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεται κανείς ικανοποιημένος από αυτή την αποκλιμάκωση. «Εφέτος διαμορφώνονται συνθήκες που θα έπρεπε λογικά να ευνοήσουν την ταχύτερη μείωση του πυρήνα του πληθωρισμού. Λόγου χάρη δεν θα υπάρχουν συνθήκες υπερβάλλουσας ζήτησης, και ο ρυθμός ανόδου του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος θα επιβραδυνθεί αισθητά. Επειδή όμως αρκετοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από συνθήκες ατελούς ανταγωνισμού, εκτιμάται ότι ο πυρήνας του πληθωρισμού θα υποχωρήσει λιγότερο από ό,τι θα ήταν κατ' αρχήν εφικτό», επισημαίνει.
3. Η «ελληνικότητα» της κρίσης που πλήττει τη χώρα επιβάλλει και άλλο τρόπο αντιμετώπισης από αυτόν που εφαρμόζουν τα υπόλοιπα κράτη. Το μοντέλο ανάπτυξης των τελευταίων ετών στηρίχθηκε κυρίως στα ελλείμματα (δημοσιονομικό και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών) που τροφοδότησαν το δημόσιο και το εξωτερικό χρέος.
Εάν επιχειρηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή εάν η κυβέρνηση προσπαθήσει να σώσει το μοντέλο αντί να το αλλάξει, συνεχίζοντας μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική με δανεικά, η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία.
Ο κ. Προβόπουλος απέφυγε ως οφείλει τον όρο χρεοκοπία, αλλά το υπονοεί με έναν εύσχημο τρόπο. «Αν το έλλειμμα εξακολουθήσει και το 2009 να κινείται σε υψηλά επίπεδα, το μήνυμα που θα εκπέμπεται στις διεθνείς αγορές είναι ότι, για μια ακόμη φορά, η δημοσιονομική προσαρμογή αναβάλλεται ή βραδυπορεί. Και ως εκ τούτου οι αγορές θα αντιδράσουν ανάλογα» σημείωσε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Το συμπέρασμα του κ. Προβόπουλου είναι ότι η παγκόσμια κρίση ανέδειξε απλώς τα προβλήματα τις χρόνιες ανισορροπίες και τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.
Οσο για το διά ταύτα ο διοικητής της ΤτΕ είναι επίσης σαφής.
Η εποχή που υπήρχε η πολυτέλεια για ημίμετρα έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Απαιτείται αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου.
Oψεις
Ευτυχισμένοι όπως στη νήσο Βανουάτου Tου Andrew Simms* / The Guardian
Eνας άνθρωπος που πέφτει από κτίριο 100 ορόφων θα περάσει τα πρώτα 99 πατώματα σώος και αβλαβής», έγραψε ο οικονομολόγος E.J. Mishan απαντώντας σε επικρίσεις εναντίον των απόψεών του για το δυσβάσταχτο κόστος της οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό συνέβη τη δεκαετία του ’60: Τότε, όπως και τώρα, ήταν αιρετικό να αμφισβητείς την ανάπτυξη. Φωνές υψώθηκαν που αντέτειναν: «Μα οι φυσικοί πόροι δεν έχουν εξαντληθεί ακόμα, και άλλωστε ποιο θα ήταν το κόστος της μη ανάπτυξης;».
Ο Μίσαν επέστρεψε στον άνθρωπό του που έπεφτε από τον ουρανοξύστη:
Ο Μίσαν επέστρεψε στον άνθρωπό του που έπεφτε από τον ουρανοξύστη:
«Αν ήταν τόσο αισιόδοξος όσο οι τεχνοκράτες μας, η εμπιστοσύνη του στο μέλλον θα αυξανόταν με κάθε όροφο που περνούσε πέφτοντας, και θα έφτανε στο μάξιμουμ λίγο πριν σταματήσει απότομα στο έδαφος».
Το περιβαλλοντικό κίνημα κατηγορήθηκε για τρομολαγνεία όταν δημοσιεύτηκε η έκθεση Limits to Growth, που συντάχθηκε από επιστήμονες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης και προέκτεινε στο μέλλον τις επιπτώσεις στους φυσικούς πόρους της αχαλίνωτης προσπάθειας για ανάπτυξη.
Το περιβαλλοντικό κίνημα κατηγορήθηκε για τρομολαγνεία όταν δημοσιεύτηκε η έκθεση Limits to Growth, που συντάχθηκε από επιστήμονες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης και προέκτεινε στο μέλλον τις επιπτώσεις στους φυσικούς πόρους της αχαλίνωτης προσπάθειας για ανάπτυξη.
Οταν, πέρυσι, μια λεπτομερής μελέτη συνέκρινε την αρχική έκθεση με στοιχεία των τελευταίων τριάντα χρόνων, βρήκε σταθερή συμφωνία ανάμεσα στις προβλέψεις και την πραγματικότητα. Μεταξύ των υπέρμαχων της προστασίας του περιβάλλοντος δεν επικράτησε τόσο η αίσθηση θριάμβου όσο η λύπη για την ευκαιρία που πήγε χαμένη.
Τώρα, ενώ υπολογίζεται ότι σε μια οκταετία περίπου ο κόσμος θα μπει σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη φάση υπερθέρμανσης, δεν μπορούμε να αντέξουμε κι άλλη απώλεια χρόνου. Πρέπει να αναζητήσουμε νέα πρότυπα οικονομίας που να λειτουργούν σε δυναμική ισορροπία με τη βιόσφαιρα από την οποία είμαστε εξαρτημένοι. Πώς θα καταφέρουμε να φανταστούμε τι σημαίνει να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας;
Η Βρετανία είναι νησιωτική χώρα, και θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε εξετάζοντας την εμπειρία άλλων νησιών, ιδιαίτερα των μικρών. Προσπάθησε να αναπτυχθείς απεριόριστα πάνω σ’ ένα μικρό νησί και γρήγορα θα την πατήσεις.
Το ίδιο θα συμβεί και στον πλανήτη-νησί όπου κατοικούμε. Οταν οι κοινωνίες ακολουθούν στραβό δρόμο σε μικρά νησιά, οι επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες - παράδειγμα το νησί Ναούρου στον Ειρηνικό που καταστράφηκε λόγω της εξαντλητικής εξόρυξης φωσφορικών αλάτων. Οταν όμως οι νησιώτες βαδίζουν σωστά, δείχνουν πως είναι εφικτό να ζεις καλά με πολύ χαμηλότερο περιβαλλοντικό κόστος.
Ο Happy Planet Index είναι ένας δείκτης που μετράει τη σχετική αποτελεσματικότητα με την οποία οι φυσικοί πόροι μετατρέπονται σε ουσιαστικό ανθρώπινο όφελος. Συγκρίνει την «οικολογική πατημασιά» των λαών με το προσδόκιμο επιβίωσης και την ικανοποίηση από τη ζωή.
Τώρα, ενώ υπολογίζεται ότι σε μια οκταετία περίπου ο κόσμος θα μπει σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη φάση υπερθέρμανσης, δεν μπορούμε να αντέξουμε κι άλλη απώλεια χρόνου. Πρέπει να αναζητήσουμε νέα πρότυπα οικονομίας που να λειτουργούν σε δυναμική ισορροπία με τη βιόσφαιρα από την οποία είμαστε εξαρτημένοι. Πώς θα καταφέρουμε να φανταστούμε τι σημαίνει να ζούμε σε αρμονία με το περιβάλλον μας;
Η Βρετανία είναι νησιωτική χώρα, και θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε εξετάζοντας την εμπειρία άλλων νησιών, ιδιαίτερα των μικρών. Προσπάθησε να αναπτυχθείς απεριόριστα πάνω σ’ ένα μικρό νησί και γρήγορα θα την πατήσεις.
Το ίδιο θα συμβεί και στον πλανήτη-νησί όπου κατοικούμε. Οταν οι κοινωνίες ακολουθούν στραβό δρόμο σε μικρά νησιά, οι επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες - παράδειγμα το νησί Ναούρου στον Ειρηνικό που καταστράφηκε λόγω της εξαντλητικής εξόρυξης φωσφορικών αλάτων. Οταν όμως οι νησιώτες βαδίζουν σωστά, δείχνουν πως είναι εφικτό να ζεις καλά με πολύ χαμηλότερο περιβαλλοντικό κόστος.
Ο Happy Planet Index είναι ένας δείκτης που μετράει τη σχετική αποτελεσματικότητα με την οποία οι φυσικοί πόροι μετατρέπονται σε ουσιαστικό ανθρώπινο όφελος. Συγκρίνει την «οικολογική πατημασιά» των λαών με το προσδόκιμο επιβίωσης και την ικανοποίηση από τη ζωή.
Κατά μέσον όρο, τα νησιωτικά έθνη βαθμολογούνται καλύτερα και στις τρεις αυτές συνιστώσες.
Η Μάλτα έρχεται πρώτη στον δυτικό κόσμο, οι πέντε πρώτες χώρες στην Αφρική είναι νησιά. Και στην κορυφή της «λίστας της ευτυχίας» βρίσκεται η νήσος Βανουάτου, στον Ειρηνικό.
Τα πιθανά αίτια είναι ποικίλα. Η απομόνωση και η σχετική τρωτότητα πιθανόν να ενθαρρύνουν πιο προσαρμοστικούς τρόπους ζωής, μεθόδους καλλιέργειας που εξοικονομούν φυσικούς πόρους, κοινοτική οργάνωση όπου επικρατεί η συνεργασία και η αμοιβαία υποστήριξη, η ανταλλακτική οικονομία αντί για την χρηματική.
Η Μάλτα έρχεται πρώτη στον δυτικό κόσμο, οι πέντε πρώτες χώρες στην Αφρική είναι νησιά. Και στην κορυφή της «λίστας της ευτυχίας» βρίσκεται η νήσος Βανουάτου, στον Ειρηνικό.
Τα πιθανά αίτια είναι ποικίλα. Η απομόνωση και η σχετική τρωτότητα πιθανόν να ενθαρρύνουν πιο προσαρμοστικούς τρόπους ζωής, μεθόδους καλλιέργειας που εξοικονομούν φυσικούς πόρους, κοινοτική οργάνωση όπου επικρατεί η συνεργασία και η αμοιβαία υποστήριξη, η ανταλλακτική οικονομία αντί για την χρηματική.
Στο κλασικό έργο του «The Great Transformation» ο Karl Polanyi παρουσιάζει διάφορους τύπους κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης σε νησιά ως αποδείξεις που αντικρούουν τις πιο σαρωτικές αντιλήψεις του Ανταμ Σμιθ για τον κεντρικό ρόλο των αγορών.
Στο βιβλίο τους The Spirit Level –με θέμα τη μεγάλη σημασία της κοινωνικής ισότητας– ο Ρίτσαρντ Ουίλκινσον και η Κέιτ Πίκετ επισημαίνουν ότι οι οικονομίες που βασίζονται περισσότερο στο μοίρασμα και την αμοιβαιότητα εξασφαλίζουν ισορροπημένη πρόσβαση στους φυσικούς πόρους και δημιουργούν πιο υγιείς και ανθεκτικές κοινότητες.
Αντίθετα, η απεριόριστη ανάπτυξη, που τρέφεται από τον ανελέητο ατομικιστικό ανταγωνισμό, δεν αποτελεί συνταγή επιβίωσης σ’ έναν οικολογικά εξαντλημένο πλανήτη.
Το μάθημα είναι παραπλανητικά απλό: στα νησιά οφείλεις να σέβεσαι τα περιβαλλοντικά όρια. Η πρόκληση όμως που αντιμετωπίζουμε είναι να διδαχθούμε –σε ελάχιστα χρόνια– μαθήματα που τέτοιες μικρές κοινότητες χρειάστηκαν ίσως χιλιετίες για να αφομοιώσουν.
Στο βιβλίο τους The Spirit Level –με θέμα τη μεγάλη σημασία της κοινωνικής ισότητας– ο Ρίτσαρντ Ουίλκινσον και η Κέιτ Πίκετ επισημαίνουν ότι οι οικονομίες που βασίζονται περισσότερο στο μοίρασμα και την αμοιβαιότητα εξασφαλίζουν ισορροπημένη πρόσβαση στους φυσικούς πόρους και δημιουργούν πιο υγιείς και ανθεκτικές κοινότητες.
Αντίθετα, η απεριόριστη ανάπτυξη, που τρέφεται από τον ανελέητο ατομικιστικό ανταγωνισμό, δεν αποτελεί συνταγή επιβίωσης σ’ έναν οικολογικά εξαντλημένο πλανήτη.
Το μάθημα είναι παραπλανητικά απλό: στα νησιά οφείλεις να σέβεσαι τα περιβαλλοντικά όρια. Η πρόκληση όμως που αντιμετωπίζουμε είναι να διδαχθούμε –σε ελάχιστα χρόνια– μαθήματα που τέτοιες μικρές κοινότητες χρειάστηκαν ίσως χιλιετίες για να αφομοιώσουν.
Μπορούμε να εξαγοράσουμε τα χρέη των τραπεζών, αλλά αν οδηγήσουμε σε χρεωκοπία τη βιόσφαιρα δεν έχουμε πουθενά αλλού να πάμε.
*Ο κ. Αντριου Σιμς είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οικολογικό χρέος: Η υπερθέρμανση του πλανήτη και ο πλούτος των εθνών» και διευθυντής του New Policy Foundation.
*Ο κ. Αντριου Σιμς είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οικολογικό χρέος: Η υπερθέρμανση του πλανήτη και ο πλούτος των εθνών» και διευθυντής του New Policy Foundation.
Χωρίς ασυλία
Ι. Κ. ΠρετεντέρηςΕίτε από ενοχές, είτε από συμπόνια, είτε από διάθεση συμφιλίωσης, η ελληνική κοινωνία έθεσε μετά το 1974 τους ηττημένους του Εμφυλίου περίπου σε καθεστώς γενικής ασυλίας.
Η αναντίρρητη αποδοχή των απόψεών τους κατέστη τεκμήριο δημοκρατικότητας. Η υιοθέτηση των αντιλήψεών τους αποτέλεσε κυρίαρχο κοινωνικό κανόνα. Ενώ η δική τους εκδοχή των γεγονότων εξελίχθηκε στην κυρίαρχη ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας μας. Ούτε λέξη για το αποκρουστικό φορτίο που κουβαλούσαν στην πλάτη τους. Σχεδόν κλαίγαμε όλοι μαζί που αυτοί οι ηρωικοί άνθρωποι έχασαν τον Εμφύλιο!
Υστερα από 25 χρόνια δεξιού μετεμφυλιακού κράτους, το εκκρεμές πήγε στην άλλη άκρη.
Ετσι, η ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστικής Αριστεράς έγινε μυστηριωδώς αποδεκτή από εκατομμύρια πολίτες που δεν είχαν καμία σχέση με τον κομμουνισμό, ούτε διανοήθηκαν ποτέ να ψηφίσουν τους κομμουνιστές.
Κάπως έτσι όμως η Ελλάδα μετετράπη (και εν μέρει παραμένει) «η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης».
Αυτή ακριβώς η ασυλία αμφισβητείται τώρα. Και αυτή την εύλογη αμφισβήτηση το ΚΚΕ την ονομάζει «αντικομμουνισμό».
Διάβασα προχθές ένα δισέλιδο κατεβατό του Μ. Μαΐλη στον «Ριζοσπάστη» περί «αντικομμουνισμού». Υποψιάζομαι ότι όλα όσα παραθέτει ως «σημεία ενόχλησης» του ΚΚΕ είναι προσχηματικά. Αλλωστε τι σόι «δήλωση» να ζητήσει κανείς από το ΚΚΕ ώστε να αρνούνται να την υπογράψουν; Εχασαν το 1949, έχασαν το 1989, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς τις δηλώσεις τους. Αυτό που κυρίως τους ενοχλεί είναι η διαπίστωση του Πάγκαλου (και παλαιότερα του Λ. Κύρκου, του Γρ. Φαράκου και πολλών ορίτζιναλ αριστερών...) ότι ορθώς και ευτυχώς έχασαν τον Εμφύλιο.
Διαφορετικά, η ελληνική κοινωνία θα είχε καταβάλει ένα τεράστιο κόστος σε αίμα, ταλαιπωρίες, χαφιεδισμούς, καταστολή, ολοκληρωτισμό, οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση.
Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που πλήρωσαν όλες οι χώρες στις οποίες επικράτησαν τότε οι κομμουνιστές.
Νομίζω ότι την άποψη του Πάγκαλου ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να αντικρούσει.
Ούτε μπορεί κανείς να του αμφισβητήσει το δικαίωμα να τη διατυπώνει.
Αντιλαμβάνομαι όμως απολύτως γιατί ενοχλεί το ΚΚΕ. Διότι του αφαιρεί το δημοκρατικό και αγωνιστικό φωτοστέφανο με το οποίο πορεύεται από το 1974.
Από εκεί και πέρα ο καθένας όχι μόνο δικαιούται αλλά υποχρεώνεται να υπεραμύνεται των απόψεών του. Και ο Πάγκαλος και το ΚΚΕ.
Κατά προτίμηση με επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς.
Για τις απόψεις μας άλλωστε κρινόμαστε όλοι. Με εξαίρεση όσους κουβαλάνε αρκετούς σκελετούς στο ντουλάπι τους, άρα πρέπει να κρίνονται και γι΄ αυτούς.
Οι εκατό πρώτες ημέρες Προεδρίας Obama που ξεθώριασαν τον μύθο
Τα επιτεύγματα και οι αποτυχίες εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια των πρώτων 100 ημερών της προεδρίας Ομπάμα, η απόδοση του οποίου χαρακτηρίζεται ασταθής. Το άλλοθι στην παρούσα φάση είναι ότι ο Ομπάμα ήρθε αντιμέτωπος με ένα ασυνήθιστα δύσκολο πακέτο προκλήσεων: Η Αμερική είναι αιχμάλωτη δύο πολέμων και μιας κρίσης που εκτινάσσει στο 8,1% την ανεργία, ενώ το πολιτικό της σύστημα εμφανίζεται δυσλειτουργικό όσο ποτέ.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι οι τρεις πρώτοι μήνες του Ομπάμα στην εξουσία είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Ωστόσο, μερικά πράγματα φαίνεται να είναι αρκετά ξεκάθαρα.
1 Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ένας εντυπωσιακά φιλόδοξος πρόεδρος: Θέλει να παρουσιάζεται ως «μεταρρυθμιστής» πέρα από το γεγονός ότι είναι απλώς ο πρώτος μαύρος πρόεδρος. Ομως η μέχρι τώρα προεδρία του έχει «μολυνθεί» από τη διάθεση να υποταχθεί σε τακτικές που άλλοτε κατήγγειλλε ως υποψήφιος.
2 Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ήδη παρουσιάσει την πλέον φιλόδοξη ατζέντα για την αλλαγή της
Αμερικής από την εποχή του Ρέιγκαν: τη μεταρρύθμιση στο υγειονομικό σύστημα, την επέκταση του ρόλου της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όσον αφορά την εκπαίδευση, την διαχείριση του προβλήματος της υπερθέρμανσης του πλανήτη και τέλος τη μείωση των αυξανόμενων ανισοτήτων της Αμερικής.
-Επίσης πέρασε ένα νομοσχέδιο χορήγησης 787 δισ. δολαρίων για τη διάσωση της οικονομίας, προώθησε την «πράσινη» ενέργεια και ήρε την απαγόρευση για την έρευνα στα βλαστοκύτταρα. Αυτό πυροδότησε μια άγρια συζήτηση σχετικά με την ιδεολογία του. Είναι φιλελεύθερος χωρίς δομή που θα δώσει την απάντηση της αριστεράς στον Ρόναλντ Ρέιγκαν; Ή είναι ένας «Νέος Δημοκρατικός», όπως ο ίδιος ισχυρίζεται;
Δύο σε ένα «Η απάντηση είναι μάλλον λίγο και από τα δύο», έγραψε πρόσφατα το περιοδικό «Economist»: «Ο Ομπάμα είναι ένας ρεαλιστής φιλελεύθερος, με περισσότερη πεποίθηση για μια μεγάλη κυβέρνηση από ότι οι «Νέοι Δημοκρατικοί» του Μπιλ Κλίντον, αλλά λιγότερο προσηλωμένος στις φιλελεύθερες λύσεις από ό,τι ήταν τα παλαιότερα λιοντάρια του κόμματός του».
3 Ανατρέποντας τις πολιτικές Μπους, αναθεώρησε το νομικό καθεστώς που αφορά τους τρομοκράτες έδωσε τέλος στις ανακρίσεις με βασανιστήρια, υποσχέθηκε να κλείσει το Γκουαντάναμο και άνοιξε την πόρτα του διαλόγου με το Ιράν.
Ωστόσο, η εξωτερική του πολιτική χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό ρεαλισμού και προσοχής. Ρεαλισμός όταν ασχολείται με τις άλλες δυνάμεις: διαβεβαίωσε τους Κινέζους ότι δεν θα δημιουργήσει θέμα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους άραβες ηγέτες ότι θα προσεγγίσει πιο ισορροπημένα το Μεσανατολικό. Και ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός όταν κινήθηκε για την εκτόνωση του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: Σκέφτηκε ξανά την προεκλογική του υπόσχεση να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ σε 16 μήνες, αύξησε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και αύξησε τα χτυπήματα στο έδαφος του Πακιστάν.
4 Η μεγαλύτερη έκπληξη των τριών πρώτων μηνών της προεδρικής θητείας δεν είναι οι προτιμήσεις του σε θέματα τακτικής, αλλά μια προφανής έλλειψη ικανότητας. Ο 47χρονος πολιτικός που έκανε μια τόσο πειθαρχημένη εκστρατεία πατάει, από τότε που μπήκε στον Λευκό Οίκο, τη μια μπανανόφλουδα μετά την άλλη αναφορικά με τις επιλογές των συνεργατών.
Μέσα σε τρεις μήνες, λόγω φολορογικών εκκρεμοτήτων, το Κογκρέσο τού απέρριψε κάποιος προτεινόμενους αξιωματούχους: δύο πιθανούς υπουργούς Εμπορίου (Μπιλ Ρίτσαρντσον και Τζουντ Γρεγκ), έναν υποψήφιο υπουργό Υγείας (Τομ Ντασλ) και έναν επικεφαλής του National Intelligence Council (Τσαρλς Φρίμαν). Την ίδια ώρα, πληρώνει ακόμη πολιτικό βαρύ τίμημα επειδή εξασφάλισε πάση θυσία το διορισμό του υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ -με φορολογικές εκκρεμότητες επίσης- του οποίου οι ατυχείς χειρισμοί στα προκλητικά μπόνους των στελεχών της AIG τον εξέθεσαν στην κοινή γνώμη.
5 Πολλά από τα λάθη του Ομπάμα ξεκινούν από έναν μόνο λανθασμένο στρατηγικό υπολογισμό: Προσπαθεί να κάνει πάρα πολλά σε πολύ λίγο χρόνο. Η οικονομική κρίση θα κατέκλυζε την όποια κυβέρνηση, πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που ακόμη προσπαθεί να καλύψει θέσεις-κλειδιά.
Παρά το γεγονός ότι ορισμένες κοινωνικές πολιτικές του εκτιμάται ότι θα του στοιχίσουν πιο ακριβά από ό,τι έχει υπολογίσει, ο Ομπάμα επέλεξε να ασχοληθεί με μια σειρά προβλήματα, όπως η υγειονομική περίθαλψη και το περιβάλλον, τα οποία έχουν «νικήσει» κυβερνήσεις με λιγότερα φορτία.
-Οι στενοί συνεργάτες του Ομπάμα προβάλλουν δύο δικαιολογίες γι' αυτό: η μία είναι αυθύπαρκτη («Δεν μπορείς να φτιάξεις την οικονομία της Αμερικής αν δεν ασχοληθείς με όλα της τα μακροχρόνια προβλήματα») και η άλλη είναι πολιτική («Ποτέ μην αφήνεις μια τέτοια κρίση να πάει χαμένη»).
Με ανοιχτή ατζέντα «Στον Ομπάμα αρέσει να λέει ότι οι πρόεδροι μπορούν να κάνουν περισσότερα από ένα πράγμα τη φορά», παρατηρεί χαρακτηριστικά η αρθρογράφος της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», Πέγκι Νούναν, η οποίας έγραφε λόγους για τον Ρέιγκαν.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι το πρότυπο του Ομπάμα, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, εισήγαγε μια ευρεία ατζέντα μεταρρυθμίσεων μόνο αφότου κέρδισε αξιοπιστία, διαχειριζόμενος την κρίση των τραπεζών. *Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ομπάμα συχνά καθυστερούσε να αντιδράσει στις εξελίξεις. Τότε, μόλις οι υποστηρικτές του άρχιζαν να απελπίζονται και οι αντίπαλοι να μυρίζουν αίμα, εκείνος αναδιοργανωνόταν και ανταποκρινόταν κατά περίσταση.
Ο 44ος πρόεδρος άργησε να αντιληφθεί την προεδρία σε όλο της το μέγεθος. Δεν κατάφερε να καθιερώσει σταθερές προτεραιότητες και άφησε τα γεγονότα να υπαγορεύουν την ατζέντα του. Ωστόσο, μετά το πρώτο ταξίδι του στην Ευρώπη και την πρόσφατη διαχείριση της κρίσης με την απελευθέρωση του αμερικανού πλοιάρχου από τους σομαλούς πειρατές, υπήρχαν σημεία που δείχνουν ότι άρχισε να κάνει αυτό που πολύ συχνά έκανε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του: Να δικαιολογεί τη μεγάλη εμπιστοσύνη που του έχουν δείξει οι αμερικανοί πολίτες.
Ελευθεροτυπία Επιμελήθηκε sub92
Αναρτήθηκε από skal
Πετούν γεράκια απ' τίς φωλιές, την τρομαγμένη μας ζωή να δούν εικόνα...
Πετούν γεράκια απ' τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
Σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά, ούτε κρυψώνα.
Κάτω απ' την άρρωστη βροχή
στις εθνικές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ' τη ψυχή
δεν καιει για κάτι που να μοιάζει με ευλογία
Δι' ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι' ευχών των αγίων της γης
ορατής κι αοράτου πληγής
Δι' ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ' αγαπάω να λες
Δι' ευχών των αγίων κι αεί
με θεού πνοή
Κοιτάω τον ήλιο απ' το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν' την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μες στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα
με χαραγμένα τ' αρχικά
όνομα κι αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ' ένα δέμα Ελληνικά
θα γράψω κόσμε τους χρησμούς μου με το νύχι
Δι' ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι' ευχών των αγίων της γης
ορατής κι αοράτου πληγής
Δι' ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ' αγαπάω να λες
Δι' ευχών των αγίων κι αεί
με θεού πνοή
Παρασκευή 17 Απριλίου 2009
Άρχισαν τα ...«κελαηδίσματα»
Τα προκλητικά «κελαηδίσματα» των μεγαλοστελεχών της μητρικής Siemens, όπως έχουν αποτυπωθεί στις καταθέσεις τους δόθηκαν στους συνηγόρους των επτά μέχρι σήμερα κατηγορουμένων της υπόθεσης, οι οποίοι έχουν κληθεί να απολογηθούν στον ανακριτή.Κραυγές και ψίθυροι για τις δημοσκοπήσεις
Οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν σαν τις χήνες του Καπιτωλίου: προειδοποιούν για κινδύνους. Κάποιοι, θέλουν να τις σφάξουν επειδή κάνουν πολύ θόρυβο και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν.
Η πολιτική συντάκτρια της Wall Street Journal Πέγκι Νούναν συνήθιζε να λέει ότι «σε κάθε σύσκεψη της εφημερίδας, όλοι είχαν μια άποψη. Ο υπεύθυνος δημοσκοπήσεων όμως είχε τα δεδομένα».
Τα τελευταία πολλάκις αμφισβητούνται, ειδικά όταν δεν ταιριάζουν με την άποψη που ο καθένας έχει για τον κόσμο. Ετσι παλαιότερα, ήταν το ΠΑΣΟΚ που αμφισβητούσε τις δημοσκοπήσεις, τώρα η Νέα Δημοκρατία. Ο λόγος είναι προφανής κι έχει να κάνει με αυτό που έλεγε ο συγγραφέας Αντριου Λανγκ: «Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη στατιστική, όπως οι μεθυσμένοι τα φανάρια. Περισσότερο για να στηρίζονται παρά για να διαφωτίζονται».
Φυσικά μια δημοσκόπηση δεν είναι εκλογική αναμέτρηση. Φωτογραφίζει τη συγκυρία και δείχνει πώς έχουν τα πράγματα σήμερα. Αυτά μπορεί να αλλάξουν, αλλά για να αλλάξουν απαιτείται η μελέτη των δημοσκοπήσεων. Ενα νούμερο από μόνο του δεν λέει πολλά -χρησιμεύει μόνο για πανηγυρισμούς ή για τα πανηγύρια των τηλεπαραθύρων- αλλά ο συνδυασμός των ευρημάτων, μαζί με τα στοιχεία προηγούμενων δημοσκοπήσεων, δίνει μια πολύ καλή εικόνα της παρούσας κατάστασης.
Η δημοσκόπηση που δημοσιοποίησε η «Καθημερινή» και ο «ΣΚΑΪ» την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε στα στελέχη της Ν.Δ. και σε κάποιους δημοσιογράφους, σοκ. Τέτοιο που η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού του κυβερνώντος κόμματος σε non paper αναρωτιέται «τι έχει αλλάξει από τον Σεπτέμβριο;»
Είναι εν μέρει κατανοητό: η διαφορά στην πρόθεση ψήφου εκτινάχτηκε στις 7,5 ποσοστιαίες μονάδες υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ομως, το ίδιο σοκ προκαλούσαν οι αντίστοιχες δημοσκοπήσεις με την ίδια μεθοδολογία, της ίδιας εταιρείας το 2000, το 2004 και το 2007 στα στελέχη της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αντίδραση ήταν σχεδόν ταυτόσημη: άρνηση των δεδομένων. Αλλοτε τους ενοχλούσε το μέγεθος του δείγματος, άλλες φορές οι στατιστικές παράμετροι, πότε οι αναγωγές, πότε το ένα και πότε το άλλο. Και μετά έρχονταν οι εκλογές για να επαληθεύσουν τα ευρήματα...
Το αστείο είναι ότι δεν υπήρχε λόγος επαλήθευσης. Οι δημοσκοπήσεις φωτογραφίζουν το πρόβλημα, αλλά υπαινίσσονται και τις λύσεις. Οι συμβουλές του στυλ «μην πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις» οδηγούν στην επαλήθευση των δημοσκοπήσεων.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χάσει μια κυβέρνηση τις εκλογές. Ο ασφαλέστερος είναι να αρνηθεί την πραγματικότητα. Αν κλειστεί στο εβένινο κάστρο της εξουσίας και αρχίζει να θαυμάζει τα χωριά που κάθε Ποτέμκιν παρουσιάζει, τότε η κάλπη εκδικείται.
Οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν σαν τις χήνες του Καπιτωλίου: προειδοποιούν για κινδύνους. Κάποιοι, θέλουν να τις σφάξουν επειδή κάνουν πολύ θόρυβο και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν. Τότε το τελικό ξύπνημα θα είναι πολύ οδυνηρό.
Πηγή: medium.gr
Η πολιτική συντάκτρια της Wall Street Journal Πέγκι Νούναν συνήθιζε να λέει ότι «σε κάθε σύσκεψη της εφημερίδας, όλοι είχαν μια άποψη. Ο υπεύθυνος δημοσκοπήσεων όμως είχε τα δεδομένα».
Τα τελευταία πολλάκις αμφισβητούνται, ειδικά όταν δεν ταιριάζουν με την άποψη που ο καθένας έχει για τον κόσμο. Ετσι παλαιότερα, ήταν το ΠΑΣΟΚ που αμφισβητούσε τις δημοσκοπήσεις, τώρα η Νέα Δημοκρατία. Ο λόγος είναι προφανής κι έχει να κάνει με αυτό που έλεγε ο συγγραφέας Αντριου Λανγκ: «Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη στατιστική, όπως οι μεθυσμένοι τα φανάρια. Περισσότερο για να στηρίζονται παρά για να διαφωτίζονται».
Φυσικά μια δημοσκόπηση δεν είναι εκλογική αναμέτρηση. Φωτογραφίζει τη συγκυρία και δείχνει πώς έχουν τα πράγματα σήμερα. Αυτά μπορεί να αλλάξουν, αλλά για να αλλάξουν απαιτείται η μελέτη των δημοσκοπήσεων. Ενα νούμερο από μόνο του δεν λέει πολλά -χρησιμεύει μόνο για πανηγυρισμούς ή για τα πανηγύρια των τηλεπαραθύρων- αλλά ο συνδυασμός των ευρημάτων, μαζί με τα στοιχεία προηγούμενων δημοσκοπήσεων, δίνει μια πολύ καλή εικόνα της παρούσας κατάστασης.
Η δημοσκόπηση που δημοσιοποίησε η «Καθημερινή» και ο «ΣΚΑΪ» την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε στα στελέχη της Ν.Δ. και σε κάποιους δημοσιογράφους, σοκ. Τέτοιο που η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού του κυβερνώντος κόμματος σε non paper αναρωτιέται «τι έχει αλλάξει από τον Σεπτέμβριο;»
Είναι εν μέρει κατανοητό: η διαφορά στην πρόθεση ψήφου εκτινάχτηκε στις 7,5 ποσοστιαίες μονάδες υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ομως, το ίδιο σοκ προκαλούσαν οι αντίστοιχες δημοσκοπήσεις με την ίδια μεθοδολογία, της ίδιας εταιρείας το 2000, το 2004 και το 2007 στα στελέχη της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αντίδραση ήταν σχεδόν ταυτόσημη: άρνηση των δεδομένων. Αλλοτε τους ενοχλούσε το μέγεθος του δείγματος, άλλες φορές οι στατιστικές παράμετροι, πότε οι αναγωγές, πότε το ένα και πότε το άλλο. Και μετά έρχονταν οι εκλογές για να επαληθεύσουν τα ευρήματα...
Το αστείο είναι ότι δεν υπήρχε λόγος επαλήθευσης. Οι δημοσκοπήσεις φωτογραφίζουν το πρόβλημα, αλλά υπαινίσσονται και τις λύσεις. Οι συμβουλές του στυλ «μην πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις» οδηγούν στην επαλήθευση των δημοσκοπήσεων.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χάσει μια κυβέρνηση τις εκλογές. Ο ασφαλέστερος είναι να αρνηθεί την πραγματικότητα. Αν κλειστεί στο εβένινο κάστρο της εξουσίας και αρχίζει να θαυμάζει τα χωριά που κάθε Ποτέμκιν παρουσιάζει, τότε η κάλπη εκδικείται.
Οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν σαν τις χήνες του Καπιτωλίου: προειδοποιούν για κινδύνους. Κάποιοι, θέλουν να τις σφάξουν επειδή κάνουν πολύ θόρυβο και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν. Τότε το τελικό ξύπνημα θα είναι πολύ οδυνηρό.
Πηγή: medium.gr
Κατέρρευσαν και ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός
By Factorx | April 16, 2009
Ο σοσιαλισμός κατέληξε σε φιάσκο, ο καπιταλισμός κάηκε, τι μέλλει γενέσθαι;
Κατά τον Χομπσμπάουμ, δεν έχει κανένα νόημα πλέον να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη σύγχρονη βιομηχανική οικονομία στο πνεύμα της αντιπαράθεσης δύο συστημάτων που το ένα αποκλείει το άλλο. Τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Κι’ αυτό, γιατί και τα δύο συστήματα κατέρρευσαν.
«Το μέλλον βρίσκεται στη μικτή οικονομία», υπογραμμίζει. Και προσθέτει ότι πάνω σε αυτό το μοντέλο και το πώς πρέπει να είναι, πρέπει να σπάσουν το κεφάλι τους όλοι οι θεωρητικοί, ιδιαίτερα όμως οι αριστεροί.
«Κανένας δεν σκέφτεται για επιστροφή στο σοβιετικό μοντέλο του σοσιαλισμού, αφού αποδείχθηκε ότι η οικονομία του είναι αναποτελεσματική. Βεβαίως, δεν πρέπει να διαγράψουμε τις θεαματικές επιτυχίες που σημείωσε αυτό το μοντέλο στον κοινωνικό και τον εκπαιδευτικό τομείς».
Ωστόσο, από τη στιγμή που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πολιτική πλευρά που να χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό ως ακατάλληλο. Η επιστροφή στη οικονομία μικτού τύπου θα είναι δύσκολη.
Πρώτον, επειδή κανείς δεν ξέρει πως θα βγούμε από την κρίση.
Και δεύτερον, επειδή πολιτικοί και κυβερνήσεις εξακολουθούν να θεοποιούν τον ιδιωτικό τομέα.
«Αμφιβάλω εάν η υψηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης και ο ανταγωνισμός των οικονομικών δομών είναι απαραίτητα σε κάθε χώρα, σε οποιεσδήποτε συνθήκες», γράφει. Πρέπει να επιστρέψουμε στην πεποίθηση ότι η οικονομική ανάπτυξη και η ευημερία, είναι μόνον το μέσον για την ανάπτυξη του επιπέδου ζωής των ανθρώπων.
Περί Ελλήνων….
By Factorx | April 17, 2009
_______________________________________________________________________________________________
«….O Έλληνας είναι ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος, άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, αδολέσχης, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός, αεροβάτης, ακρατής, οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός…
Οι πολιτικοί άνδρες είναι αναντίρρητα φιλοπάτριδες, αλλά τόσο εγωιστές και φίλαρχοι ώστε να μην προσέχουν κανένα, εκτός από τον εαυτό τους και τους γύρω τους που τους λιβανίζουν. Η φιλοπατρία τους είναι κατώτερη από τις άλλες αντίστοιχες ιδιότητές τους. Όταν είναι στην Αρχή, ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους όντας έξω απ` αυτήν (από την Αρχή) και ταύτα πάντα ίνα πληρωθή και εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις το πάλαι ποτέ υπό Έλληνος περί Ελλήνων ρηθέν «Αρχή άνδρα δείκνυσιν»
Οι πολιτικοί… δημιούργησαν μια προνομιούχα νέα αριστοκρατία και «αντί της εις συντηρητικούς και προοδευτικούς ευκόσμου και σώφρονος καταστάσεως και διαιρέσεως του πολιτικού βίου… μετέβαλαν την Ελλάδα εις πανδαιμόνιον διχονοίας και κομματικών παθών με αρχή και τέλος την αχαλίνωτη και αδιάντροπη ιδιοτέλεια.»
Αποσπάσματα από επιστολή του καθηγητή πανεπιστημίου Δημήτρη Βερναρδάκη στην Εφημερίδα «ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ» της Τεργέστης το 1874.
Αναφέρονται στο βιβλίο του Απόστολου Βακαλόπουλου «Νέα Ελληνική Ιστορία 1204-1985», Εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 2005
Strange Attractor
ο άγιος ληστής…
Η ιστορία είναι απλή:
Οι μαθητές του Χριστού άκουσαν τη διδασκαλία και είδαν τα θαύματα του. Ο ληστής ούτε άκουσε τη διδασκαλία ούτε είδε τα θαύματά του. Όλα κι όλα, όσα είδε και άκουσε, ήταν αυτά, που συνέβησαν και ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της σταύρωσης.
Οι μαθητές ονειρεύονταν το Χριστό βασιλιά και κοσμοκράτορα. Και για τον εαυτό τους δόξες και πλούτη και τιμές. Και βέβαια αρχές και εξουσίες. Ο ληστής δεν είχε περιθώρια για τέτοιου είδους αυταπάτες. Γιατί κι αυτός και ο Χριστός ήταν ήδη σταυρωμένοι και ετοιμοθάνατοι.
Οι γιοι του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος και ο αγαπημένος του μαθητής, Ιωάννης ζήτησαν να καθίσουν-όταν ο Χριστός θα γινόταν αυτοκράτορας- ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Δηλαδή τις πιο τιμητικές θέσεις και πρωτοκαθεδρίες.
Κι ο Χριστός, που ήξερε πως θρόνος του θα ήταν ο σταυρός, τους είπε πως οι θέσεις αυτές είναι ήδη δοσμένες σε άλλους. Εννοώντας, φυσικά, τους δυο ληστές.
Ο Παύλος χαρακτηρίστηκε ως «ο πρώτος, μετά τον Ένα». Δηλαδή ο πρώτος, μετά το Χριστό. Αλλά ο Παύλος ήταν βασανιστής και δήμιος. Και άλλαξε ύστερα απ’ την αστραπή του οράματος, μέσα στο οποίο είδε το εκτυφλωτικό φως της θεϊκής παρουσίας του Χριστού. Και τέτοιο όραμα δεν φαίνεται να είδε ο ληστής.
Κι όμως πίστεψε, όχι μόνο στην αθωότητα και την αγιότητα, αλλά και στη θεότητα του Χριστού. Γιατί διαφορετικά δεν θα ζητούσε από έναν ετοιμοθάνατο σταυρωμένο, που πεθαίνει μαζί του μέσα στην έσχατη εξουθένωση και τον έσχατο εξευτελισμό να τον θυμηθεί και να τον δεχτεί στη βασιλεία του…
Συνεπώς η πίστη του ληστή βρίσκεται ψηλότερα απ’ την πίστη των μαθητών και του Παύλου. Και την πίστη του οποιουδήποτε άλλου. Και, γι’ αυτό, όχι χρονικά και τυπικά, αλλά δικαιωματικά και ουσιαστικά είναι, όχι απλά και μόνο ο πρώτος πολίτης του παραδείσου, αλλά «ο πρώτος μετά τον Ένα».
Κι εκείνο, που έχει σημασία γα μας τους ολιγόπιστους είναι να παρακαλέσουμε τον άγιο ληστή να μεσιτεύσει στο Χριστό, για να μας θυμηθεί και να δεχτεί και μας στη βασιλεία του….
Έστω και τελευταίους….
Παπα-Ηλίας
Greekalert
Οί Ρίζες τού Χριστιανισμού
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Απριλίου 17, 2009
«Οί Ρίζες τού Χριστιανισμού πρέπει νά αναζητούνται όχι στόν Ιουδαϊσμό, αλλά στήν φιλοσοφία τών Ελλήνων». (Μπρούνο Μπάουερ 1887).
Γράφει ο JD
‘Ελληνίζον κήρυγμα
Παραθέτω ενδεικτικώς μερικές βασικές αντιλήψεις τών Ελλήνων πού ό καθένας τίς αναγνωρίζει καί στό κήρυγμα τού Ιησού.
Χείλων ό Λακεδαιμόνιος:«Τά μέν υψηλά ταπεινών, τά δέ ταπεινά υψών».
Ιησούς:«Οστι δέ υψώσ εαυτόν, θέλει ταπεινωθή καί όστις ταπεινώση εαυτόν, θέλει υψωθή» (Ματθ.ΚΓ.12)
Ησίοδος: «Λείη μέν οδός (πρός τό κακόν)…μακρύς δέ καί όρθιος οίμος είς αυτήν (πρός αρετήν).
Ιησούς: «Ευρύχωρος ή οδός ή φέρουσα είς τήν απώλειαν …καί τεθλιμμένη ή οδός ή φέρουσα είς τήν ζωήν».
Απολλώνιος Τυανεύς: «Αδύνατον ώς φιλόσοφοι νά μισούμε καί νά μήν βοηθούμε τόν συνάνθρωπόν μας».
Ιησούς: «Αγαπάτε καί τούς εχθρούς υμών».
Σωκράτης: «Σκοπός τού ανθρώπου είναι ή πραγμάτωσις τού Αγαθού χωρίς νά υπολογίζη τούς κινδύνους πού αυτή ή επιδίωξις συνεπάγεται γιά τήν ζωή του».
Ιησούς: « Σάς στέλνω ώς πρόβατα μεταξύ τών λύκων».
Δημόκριτος:«Κίβδυλοι καί υποκριτές, κάνουν τά πάντα μέ τά λόγια,αλλά στήν πράξι τίποτα, ενώ κάνουν τά αίσχιστα εκφωνούν άριστους λόγους»
Ιησούς: « Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριταί ».
Πίνδαρος: «Εν ανδρών, έν Θεών γένος», ‘Ο ’Αρατος τό επανέλαβε «τού γάρ (Θεού) καί γένος εσμέν». (είμεθα έκ τού Θεού τό γένος).
Ιησούς: «Ο Θεός είναι πατέρας μας», άρα είμεθα τού γένους του.
Θρασύμαχος: « Η δικαιοσύνη είναι ή πιό σπουδαία αρετή».
Ιησούς: «Μακάριοι οί πεινώντες καί διψώντες διά δικαιοσύνην».
Δημόκριτος: «’Αγαθόν ού τό μή αδικείν, αλλά τό μή θέλειν».
Ιησούς: « ά σύ μισείς, εταίρω μή ποιήσεις».
Φωκίων:(πίνοντας τό Κώνιον, είπε στόν υιόν του)«Ού μνησικακείνΑθηναίοις».
Ιησούς: « Αφες αυτοίς. Ού γάρ οίδασιν τί ποιούσιν».
Τί είπαν άλλες προσωπικότητες κατά διαφόρους εποχάς
Beetoven: «Σωκράτης καί Ιησούς τά πρότυπά μου».
Nitche: (διά Πλάτωνα) « Ο πρό Χριστού χριστιανός».
Harnack «Ο Ιησούς ίσταται εντός τής σφαίρας τής Ελληνικής σκέψεως…ενέπνεε τόν καθαρόν αέρα τής Ελληνικότητος καί έπινε από Ελληνική πηγή» ( “what is Cristianity”. Ediburg 1901).
Ed. Hatch Είς τό έργον του: (“The influence of the Greek ideas on Cristianity” N.Y. 1957), μάς λέγει , ή επί τού Ορους ομιλία (τού Χριστού) είναι ή διακήρυξις ενός νέου νόμου, δηλ. ή κατάλυσις τού Μωσαϊκού.
J. Leipoldt: «Ο Ιησούς μέ τήν ανύψωσι τής πρός τόν πλησίον αγάπης σέ ύψιστο ηθικό αξίωμα, απέρριψε κάθε Ιουδαϊκό έθιμο πού ερχόταν σέ αντίθεσι πρός αυτήν, ενώ βρισκόταν πλησιέστερα πρός τήν Ελληνική Σκέψι καί ιδιαιτέρως τήν Στωική. Απέρριπτε τίς διατάξεις τής Π.Δ.πού έρχονταν σέ αντίθεσι πρός τήν ανωτέρω αντίληψιν τής ζωής καί έτσι συνέπιπτε μέ τόν Ελληνισμό» (Jesu Verhaltnis zu Griechen und Juden-Leipzing- 1941). Εξ’άλλου ό μέγιστος τών διδασκάλων τής Δυτικής εκκλησίας, ό Αυγουστίνος στίς «εξομολογίσεις του» διαπιστώνει ότι ή Πλατωνική φιλοσοφία καί ή Χριστιανική Θεολογία συμπίπτουν, «όχι κατά λέξιν αλλά κατά πνεύμα». Ό ίδιος στό άλλο του έργο «Η πολιτεία τού Θεού» μάς λέγει: «Οί Πλατωνικοί είναι οί πλησιέστεροι πρός τόν Χριστιανισμό σέ ότι αφορά στήν λογική καί στήν ηθική».
Ακόμη καί ό αντιχριστιανός Kelso παρατηρεί ότι ολα τά ηθικά διδάγματα τά είχαν πή οί Ελληνες, ακόμα καί τήν συμβουλή: «νά στρέφεις καί τήν άλλην παρειάν» υπάρχει στόν Πλάτωνα. Ενώ ό χαλκέντερος Ωριγένης αντιπαρατηρεί: «Ο Πλάτων απευθυνόταν στήν υψηλή κοινωνία» καί όχι όπως ό Ιησούς στά πλήθη. 1
‘Ο ’Ιησούς δέν ήταν ‘Εβραίος
Ο Ιησούς δέν ήταν Εβραίος. Αυτοδιαχωρίζεται λέγοντας πρός αυτούς απευθυνόμενος όπως ένας πού δέν έχει τήν ίδια καταγωγή καί θρησκεία μέ αυτούς: «κατά τόν νόμον πού είναι ιδικός σας……», (Ιωάν.Η.17). «Σείς πράττετε τά έργα τού πατρός σας…..». (Ιωάν.Η.41).«Εσείς έχετε πατέρα τόν διάβολον….». [ Υμείς (εσείς) έκ τού πατρός τού διαβόλου εστέ(είσθε)] (Ιωάν. Η.44). Αρνείται ότι κατάγεται από τόν Δαβίδ. «Είμαι υιός τού Θεού καί ουχί τού Δαβίδ».(Λουκ. Κ. 41-46). Αναφερόμενος στούς νόμους τού Μωυσέως, στήν περιτομή, στήν καταγωγή από τόν Αβραάμ, χρησιμοποιεί τό «Υμίν» δηλ. «Εσείς» καί όχι τό «Εμείς».(Ιωάν. ΣΤ.58). Αλλά καί οί Εβραίοι αμφισβητούν τήνΕβραϊκότητα τούΙησού.«Αλλοι έλεγον:Αυτός είναι ό Χριστός. Αλλοι έλεγον δέν είναι δυνατόν….Προεκλήθη λοιπόν διαίρεσις καί διαφωνία μεταξύ τού λαού δι’αυτόν». (Ιωάν.Ζ.41-43). Καί επειδή δέ «προφήτης έκ Γαλιλαίας ούκ εγείρεται». (καί επειδή ή Γαλιλαία δέν βγάζει προφήτες), (Ιωάν.Ζ.52). Ενώ αλλού τόν θεωρούν Σαμαρείτην.(Ιωάν.Η. 48).Αλλού Φιλισταίον, καί διαβάζουμε σέ μιά προσευχή πρός τό Θεό: «Σέ εξορκίζουμε ακόμα καί στήν ψυχή τού Φιλισταίου Ιησού». (απόκρυφο Ιορδαϊκό Ευαγγέλιο Λ.Θ.8-11 καί 29,2)
Καί οί Φαρισαίοι μαζύ μέ τούς Γραμματείς φέρονται νά λένε γιά τόν Ιησού: «Καί άν τά τέκνα σου υπερασπισθούν αυτόν τόν Φιλισταίο, τότε σέ απαρνούμεθα» (ΧΧΙΧ,2). Φιλισταίοι μέ τήν κυριολεκτική έννοια τού όρου δέν υπήρχαν πλέον εκείνη τήν εποχή.Υπήχε όμως ακόμη ή ανάμνησις τών Ελλήνων, πού δέν επέτρεπαν στόν Ισραήλ νά κατακτήση ολόκληρη τήν Παλαιστίνη.Συνεπώς ό όρος «Φιλισταίος» χρησιμοποιείται γιά νά δηλώση τόν μή Εβραίο, κάτοικο τής Παλαιστίνης, τόν Ελληνικής καταγωγής ή Ελληνίζοντα Γαλιλαίο.Ο Πιλάτος άκουσε περί Γαλιλαίου καί ρώτησε άν ό Ανθρωπος είναι Γαλιλαίος,καί γνωρίζοντας ότι είναι τής δικαιοδοσίας τού Ηρώδου τόν έστειλε στόν Ηρώδην (Λουκ.Κ.Γ.6-7) Κατά τό (απόκρυφο) Ευαγγέλιο τού Νικοδήμου, οί υποστηρίζοντες τόν Ιησού «είναι τέκνα τών Ελλήνων». ’Αλλοτε: «εδίωκον τόν Ιησού οί Ιουδαίοι καί εζήτουν αυτόν αποκτείναι ότι ταύτα εποίει έν Σαββάτω» (Ιωάν. Ε.16), δηλ. παρεβίαζε βασικήν εντολή τού Ιουδαϊσμού καί επίσης επειδή: «πατέρα ίδιον έλεγε τόν Θεόν» (Ιωάν. Ε.18) ύβρις ανήκουστη γιά έναν Ιουδαίον.
‘Ο ’Ιησούς ‘Ελληνίζει
Ο Ιησούς κατάγεται από τήν Γαλιλαία, διαμένει σ’αυτήν εκεί διδάσκει καί σ’αυτήν καταφεύγει όταν κινδυνεύει. «Ού γάρ ήθελεν έν τή Ιουδαία περιπατείν ότι εζήτουν Αυτόν Ιουδαίοι αποκτείναι». (Ιωάν.7.1). Μία από τίς σύντομες καί ελάχιστες επισκέψεις του στήν Ιουδαία, εξοντώνεται. Ο Ιησούς διαμένει στήν Ελληνιστική Καπερναούμ τής οποίας τό νόμισμα δέ ήτο τό Εβραϊκό «Σεκέλ» αλλά ή Ελληνική δραχμή.«Ελθόντων δέ αυτών είς Καπερναούμ προσήλθον οί τά δίδραχμα λαμβάνοντες».(Ματθ.17.24) Δέν υποστηρίζω ότι ό Ιστορικός Ιησούς ήταν Ελληνας, δέν ήταν όμως καί φυλετικώς Εβραίος. (καίτοι μερικοί θέλουν νά πιστεύουν ότι ήτο).
Δέν τρέφει σεβασμόν στό νόμο ούτε στήν παράδοση ούτε στά ήθη καί έθιμα τών Εβραίων. Γι’αυτούς είναι ένα «σκάνδαλο» μία πρόκλησις, μία ύβρις, Εν τούτοις ό ίδιος ό Ιησούς τό έχει επαναλάβη ότι ήτο υιός Θεού
Τίποτε δέν τό αποκλείει όμως νά ήτο ή μήτηρ Αυτού, καθ’ότι κατά τόν Ιωάννην Δαμασκηνόν, ( «όμιλία διά τήν γέννησιν τής Παναγίας») γεννήθηκε στήν Σεπφώριδα τής Γαλιλαίας, πόλις Ελληνιστική, απείχε μόλις πέντε χιλιόμ. από τήν γενέτειρα τού Ιησού Ναζαρέτ. Ο Ιησούς ήτο Γαλιλαίος γεννήθηκε καί ανατράφηκε σέ περιβάλον Ελληνιστικό. Η οικογένειά του ανήκε στούς εξιουδαϊσθέντες Γαλιλαίους γεγονός πού συνέβει 100 έτη πρίν από τήν γέννησίν του. Γι’αυτό ή «ιουδαϊκότης» του είναι επιφανειακή, δέν έχει ρίζες.Επί πλέον,ζεί σέ περιβάλλον ελληνιστικό γνωρίζει τά Ελληνικά ήθη καί έθιμα καί προφανώς έχει καί Ελληνική παιδεία – κατέχει τήν Ελληνικήν φιλοσοφία καί ότι πρέπει νά μιλούσε Ελληνικά είναι ευρέως παραδεκτόν.(Σημείωσις συντάκτου: Jesus presumably spoke all three languages, Greek, Hebrew and Aramaic -
Ο Ιησούς πιθανόν νά μιλούσε καί τίς τρείς γλώσσες, Ελληνικά, Εβραϊκά, καί Αραμαϊκά, Times magazine, April 16, 2001 page 57). Οπως ό Ιησούς έτσι καί οί μαθητές του καθώς καί ό Παύλος εκήρυξαν εκτός Ιουδαίας, στόν κόσμο τών Ελλήνων, καί τών εξελληνισμένων,«μή είς τήν διασποράν τών Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς ‘Ελληνας; (Ιωάν.Ζ.35).
Οσοι δέ από τούς μαθητάς του επέμειναν νά διδάξουν στήν Ιουδαία εξοντώθηκαν. Ολοι τους δέ κατήγοντο από τήν Γαλιλαία, εκτός τού Ιούδα τού Ισκαριώτου. Είς τήν μετέπειτα εξέληξιν τού Χριστιανισμού τά Ελληνικά στοιχεία επέδρασαν αποφασιστικά ώς πρός τήν διαμόρφωσιν τής
Ορθοδοξίας είς τήν οποίαν τά εξ ιουδαϊσμού στοιχεία νά έχουν πολλά απωθηθεί στό περιθώριο, (αλλά
καί πολλά ακόμη παραμένουν). Είναι ή πιό ανθρώπινη εκκλησία καί ή πιό συνδεδεμένη μέ τήν έννοια τού έθνους, τού Ελληνικού έθνους.Οί άλλες, ό καθολικισμός μέ τό αλάθητο τού Πάπα καί ό Προτεσταντισμός πού ταυτίζεται μέ τήν Εβραϊκή βίβλο έχουν πλήθος Ιουδαϊκών αντιλήψεων.
Τά όσα εδίδαξε (ό Ιησούς) εναρμονίζονται πλήρως μέ τίς Ελληνικές ιδέες. Οί θέσεις του είναι γενικώς όμοιες μέ αυτές τής Ελληνικής φιλοσοφίας καί στό κήρυγμά του σαφώς Ελληνίζει. Πραγματικά από τά πρώτα βήματα ή νέα θρησκεία, όχι μόνον μιλούσε, έγραφε καί εκήρρυτε στά Ελληνικά αλλά καί κυρίως σκεπτόταν, βασικώς Ελληνικά.
Μέ τήν άνοδο τού Βυζαντίου εξελληνίζεται καί ό Χριστιανισμός όπου ολοκληρώνεται ή Ελληνοποίησί του καί διαπλάθετε ήΟρθοδοξία, ενώ στή Δύση επιβιώνουν καί επικρατούν τά Ιουδαϊκά στοιχεία – Παπισμός, τό αλάθιτον τού Πάπα καί Προτεσταντισμός, αποδοχή τής Εβραϊκής Βίβλου.
Γράμματα στον άλλο κόσμο..
Του Π.Μπουκάλα
Kι ας είναι κουτσουρεμένη πια η Μεγάλη Εβδομάδα,
αρκεί η Πέμπτη κι η Παρασκευή της για να αναστήσουν μέσα μας τη μνήμη των ανθρώπων μας που δεν μετριούνται πια ανάμεσα στο
υς ζωντανούς και να νιώσουμε απτή τη σκιά τους δίπλα μας και μέσα μας.
υς ζωντανούς και να νιώσουμε απτή τη σκιά τους δίπλα μας και μέσα μας. Είτε ανήκουμε στους πιστεύοντες και νηστεύοντες είτε όχι, σαν να εναρμονιζόμαστε με ένα κλίμα που μοιάζει πια να δημιουργείται αυθόρμητα, από μνήμης, σε πείσμα των καιρών και των ηθών τους, σε πείσμα της αγχωμένης βιασύνης, της ρουτίνας, του επιπόλαιου τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε πράγματα που εμείς οι ίδιοι λέμε πως είναι πνευματικά. Κι όσο το κουβεντιάζω με φίλους καλούς, συμφωνούμε πως, και αρνητές του επέκεινα να είμαστε και αδιάφοροι για την υπεσχημένη μέλλουσα ζωή, πολλοί έχουμε μπει κάποια στιγμή στη σκέψη να στείλουμε γράμμα και γραφή με τον κάθε φορά νέο νεκρό μας σε όσους γκαρδιακούς έχουν πεθάνει από καιρό· για να τους πούμε πως η απουσία τους μας έχει σφραγίσει οριστικά και ανεξάλειπτα και να τους μολογήσουμε πόσο βαθιά τη νιώθουμε ώρες ώρες την ανάγκη να πιστέψουμε σε ό,τι ακριβώς δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε: πως θα ξανανταμώσουμε με τους ανθρώπους μας, θα ξαναπιάσουμε το κουβεντολόι μας, ατέλειωτο πια.
Μπορεί και κάποιοι, μες στον... πολύ τον πόνο, να στέλνουν όντως τέτοια γράμματα προς τον άλλον κόσμο, κι ας προορίζονται για το χώμα, όπως προορίζεται κι ό,τι άλλο αποθέτει η σπαραγμένη αγάπη στα χέρια του νεκρού: ένα κουτί τσιγάρα, της μάρκας του, κι ας τον φαρμάκωνε όσο το γευόταν, το βιβλίο που αγάπησε, ένα μπουκαλάκι τσίπουρο από τον γενέθλιο τόπο του.
Κι ακόμα κι αν συνήθως μένει ανομολόγητη ή δεν υλοποιείται αυτή η επιθυμία να στείλουμε μήνυμα στους «φυγάδες» μας, θα πρέπει να ’ναι πολύ παλιά, ίσως όσο και η γραφή.
Προς τη σκέψη αυτή μάς οδηγούν και όσα ιστορεί κάποιο δημοτικό μοιρολόι, ένα από τα πολλά που έπλασε η λαϊκή μούσα για να αναγνωρίσει και να κατακτήσει, όσο είναι δυνατόν, το μείζον γεγονός-θάνατος:
«Τι είν’ ο αχός π’ ακούγεται κι η ταραχή η μεγάλη;
/ Μήνα σε γάμο γίνεται, μήνα σε πανηγύρι;
/ -Νοικοκυρά συντάζεται, στον Αδη για να πάει.
/ Ταχτοποιεί το σπίτι της, κρεμάει τα κλειδιά της,
/ παίρνει λαμπάδες κίτρινες, κράζει μοιρολογίστρες,
/ και τρέχουν κι οι γειτόνισσες και οι χαροκτυπημένες.
/ Ποια έχει λόγο να της πει, ποια γράμματα να δώσει,
/ ποια έχει νιο ξαρμάτωτο, του στέλνει τ’ άρματά του.
/ Γράψτε, μανάδες, στα παιδιά, στους άντρες σας, γυναίκες,
/ τις πίκρες σας, τα πάθη σας και τα παράπονά σας».
Οσο γι’ αυτόν που με κάποιον αδήλωτο τρόπο καταφέρνει να ανέβει από τον Κάτω Κόσμο και να φέρει «νέα», και πάλι το δημοτικό μοιρολόι είναι σκληρά σαφές:
«Ερχομαι απ’ τη μαύρη γη κι από τον Κάτω Κόσμο. [...] Εκεί είναι νιοι ξαρμάτωτοι και νιες ξεστολισμένες, / εκεί είν’ ανύπαντρα παιδιά, σαν μήλα μαραμένα, / εκεί βογκούν οι άρρωστοι, σκούζουν οι πεθαμένοι. / Ηθελ’ να μην κατέβαινα εκεί στον κάτω κόσμο».
Αλλά θα συνεχίσουμε αύριο
Greece-Salonica
Μπορεί και κάποιοι, μες στον... πολύ τον πόνο, να στέλνουν όντως τέτοια γράμματα προς τον άλλον κόσμο, κι ας προορίζονται για το χώμα, όπως προορίζεται κι ό,τι άλλο αποθέτει η σπαραγμένη αγάπη στα χέρια του νεκρού: ένα κουτί τσιγάρα, της μάρκας του, κι ας τον φαρμάκωνε όσο το γευόταν, το βιβλίο που αγάπησε, ένα μπουκαλάκι τσίπουρο από τον γενέθλιο τόπο του.
Κι ακόμα κι αν συνήθως μένει ανομολόγητη ή δεν υλοποιείται αυτή η επιθυμία να στείλουμε μήνυμα στους «φυγάδες» μας, θα πρέπει να ’ναι πολύ παλιά, ίσως όσο και η γραφή.
Προς τη σκέψη αυτή μάς οδηγούν και όσα ιστορεί κάποιο δημοτικό μοιρολόι, ένα από τα πολλά που έπλασε η λαϊκή μούσα για να αναγνωρίσει και να κατακτήσει, όσο είναι δυνατόν, το μείζον γεγονός-θάνατος:
«Τι είν’ ο αχός π’ ακούγεται κι η ταραχή η μεγάλη;
/ Μήνα σε γάμο γίνεται, μήνα σε πανηγύρι;
/ -Νοικοκυρά συντάζεται, στον Αδη για να πάει.
/ Ταχτοποιεί το σπίτι της, κρεμάει τα κλειδιά της,
/ παίρνει λαμπάδες κίτρινες, κράζει μοιρολογίστρες,
/ και τρέχουν κι οι γειτόνισσες και οι χαροκτυπημένες.
/ Ποια έχει λόγο να της πει, ποια γράμματα να δώσει,
/ ποια έχει νιο ξαρμάτωτο, του στέλνει τ’ άρματά του.
/ Γράψτε, μανάδες, στα παιδιά, στους άντρες σας, γυναίκες,
/ τις πίκρες σας, τα πάθη σας και τα παράπονά σας».
Οσο γι’ αυτόν που με κάποιον αδήλωτο τρόπο καταφέρνει να ανέβει από τον Κάτω Κόσμο και να φέρει «νέα», και πάλι το δημοτικό μοιρολόι είναι σκληρά σαφές:
«Ερχομαι απ’ τη μαύρη γη κι από τον Κάτω Κόσμο. [...] Εκεί είναι νιοι ξαρμάτωτοι και νιες ξεστολισμένες, / εκεί είν’ ανύπαντρα παιδιά, σαν μήλα μαραμένα, / εκεί βογκούν οι άρρωστοι, σκούζουν οι πεθαμένοι. / Ηθελ’ να μην κατέβαινα εκεί στον κάτω κόσμο».
Αλλά θα συνεχίσουμε αύριο
Greece-Salonica
Η συνάντηση Ομπάμα-Καραμανλή.
"στην Ελλάδα κάποιοι υποβάθμισαν τη σημασία της, όμως πλην του Γάλλου προέδρου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, οι οποίοι φιλοξενούσαν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, στο Στρασβούργο ο Μπαράκ Ομπάμα είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση μόνο με τον Ελληνα πρωθυπουργό.."
-Το άρθρο αναδημοσιεύεται απ' την εφημερίδα"Καθημερινή"και
υπογράφεται απ΄τον ανταποκριτή στην Ουάσινγκτον κ.Αθ.'Ελλις-
Tο ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να υποβαθμίσει την πρόσφατη συνάντηση του Κώστα Καραμανλή με τον Μπαράκ Ομπάμα. «Ηταν μια τυπική συνάντηση από αυτές που έκανε ο πρόεδρος Ομπάμα με αρκετούς αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων», εκτίμησε ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο πρώην υπουργός είναι ένας από τους ευφυέστερους Ελληνες πολιτικούς, όμως στην προκειμένη περίπτωση έσφαλε στη διάγνωσή του.
Δεν επρόκειτο για μια ολιγόλεπτη τυπική επαφή, αλλά για μια συνάντηση ουσίας. Σε αυτή συμμετείχαν πλήρεις αντιπροσωπείες (Κλίντον, Τζόουνς, Φριντ, Μπακογιάννη, Μεϊμαράκης) και, σύμφωνα όχι μόνο με την ελληνική πλευρά, αλλά και με κατ’ εξοχήν αρμόδιο Αμερικανό αξιωματούχο, στη διάρκειά της εθίγησαν όλα τα ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα: οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η ένταση στο Αιγαίο, η ονομασία των Σκοπίων και η προοπτική ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, το Κυπριακό και το πλαίσιο που δημιουργείται από τις συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ, η παρεμπόδιση της απρόσκοπτης λειτουργίας του Οικουμενικού Πατριαρχείο, ακόμη και οι σχέσεις με τη Ρωσία.
Ο κ. Καραμανλής είχε την ευκαιρία μιας πρώτης προσωπικής γνωριμίας με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, τον οποίο ενημέρωσε διά ζώσης για τις ανησυχίες της Ελλάδας, μια ακριβώς ημέρα πριν από τη μετάβαση του τελευταίου στην Τουρκία. Σε κάποια στιγμή της συζήτησης ο κ. Ομπάμα ρώτησε ευθέως τον κ. Καραμανλή «πώς...μπορώ να φανώ χρήσιμος;» και έλαβε συγκεκριμένη απάντηση. Η συνάντηση είχε ουσία. Εάν στην πορεία αποδειχθεί ότι ο κ. Καραμανλής δεν ήταν αποτελεσματικός και ο κ. Ομπάμα τον αγνόησε, η αντιπολίτευση δικαιούται και οφείλει να ασκήσει κριτική. Αλλά, προς το παρόν, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει.
Η Χίλαρι Κλίντον φέρεται να εξέφρασε κατανόηση για την ελληνική θέση στο Σκοπιανό μιλώντας στους Ευρωπαίους ομολόγους της στην Πράγα, την επομένη της συνάντησης Ομπάμα – Καραμανλή. Η κ. Κλίντον έδειξε να αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα μιας σύνθετης ονομασίας και σε κάποιο σημείο τόνισε με νόημα ότι η ίδια διετέλεσε γερουσιαστής της «Νέας» Υόρκης. Το επιχείρημα ότι στην περιοχή που κάλυπτε η αρχαία Μακεδονία «βρίσκονται σήμερα τρεις χώρες, στις οποίες ζουν τρεις λαοί» καθιστά περισσότερο πειστική τη διαπίστωση πως η εμμονή στην απόλυτη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από μια χώρα και έναν λαό, όχι μόνον είναι ιστορικά εσφαλμένη, αλλά στην πορεία, εκ των πραγμάτων εγκυμονεί τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης.
Σε δύο άλλα ζητήματα, στο Κυπριακό και στο Πατριαρχείο, τα οποία αφορούν την Ελλάδα, το πρώτο άμεσα και το δεύτερο έμμεσα, ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση στην ομιλία που εκφώνησε ενώπιον της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Υποστήριξε την επανένωση της Κύπρου σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, και την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αν και ο χειρισμός της συνάντησής του με τον Οικ. Πατριάρχη ήταν ατυχής.
Ακόμη και εάν στις συνομιλίες που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος με την τουρκική ηγεσία δεν εθίγησαν οι προκλήσεις στο Αιγαίο, είναι σαφές ότι μετά τη συνάντησή του με τον κ. Καραμανλή έχει μια πλήρη εικόνα των ελληνικών προτεραιοτήτων.
Πλην του Γάλλου προέδρου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, οι οποίοι φιλοξενούσαν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, στο Στρασβούργο ο Μπαράκ Ομπάμα είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση μόνο με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Δεν μπορεί να υποβαθμίζεται η επιλογή αυτή του προέδρου των ΗΠΑ για κομματικούς λόγους, ή ως απάντηση στη συχνά ενοχλητική απόπειρα επικοινωνιακής εκμετάλλευσης στην οποία όντως επιδίδεται η κυβέρνηση. Το τι ακριβώς εννοούσε ο Μπαράκ Ομπάμα όταν είπε στον Κώστα Καραμανλή πως η ηγεσία του είναι εξαιρετική (outstanding leadership), όπως υποστηρίζει το Μαξίμου, και κατά πόσον δήλωσε «εντυπωσιασμένος» από την Ντόρα Μπακογιάννη, όπως διαρρέει το δικό της περιβάλλον, είναι θέματα που επιδέχονται συζήτηση, αλλά δεν μειώνουν τη σημασία της συνάντησης
GreeceSalonica
Ο κ. Καραμανλής είχε την ευκαιρία μιας πρώτης προσωπικής γνωριμίας με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, τον οποίο ενημέρωσε διά ζώσης για τις ανησυχίες της Ελλάδας, μια ακριβώς ημέρα πριν από τη μετάβαση του τελευταίου στην Τουρκία. Σε κάποια στιγμή της συζήτησης ο κ. Ομπάμα ρώτησε ευθέως τον κ. Καραμανλή «πώς...μπορώ να φανώ χρήσιμος;» και έλαβε συγκεκριμένη απάντηση. Η συνάντηση είχε ουσία. Εάν στην πορεία αποδειχθεί ότι ο κ. Καραμανλής δεν ήταν αποτελεσματικός και ο κ. Ομπάμα τον αγνόησε, η αντιπολίτευση δικαιούται και οφείλει να ασκήσει κριτική. Αλλά, προς το παρόν, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει.
Η Χίλαρι Κλίντον φέρεται να εξέφρασε κατανόηση για την ελληνική θέση στο Σκοπιανό μιλώντας στους Ευρωπαίους ομολόγους της στην Πράγα, την επομένη της συνάντησης Ομπάμα – Καραμανλή. Η κ. Κλίντον έδειξε να αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα μιας σύνθετης ονομασίας και σε κάποιο σημείο τόνισε με νόημα ότι η ίδια διετέλεσε γερουσιαστής της «Νέας» Υόρκης. Το επιχείρημα ότι στην περιοχή που κάλυπτε η αρχαία Μακεδονία «βρίσκονται σήμερα τρεις χώρες, στις οποίες ζουν τρεις λαοί» καθιστά περισσότερο πειστική τη διαπίστωση πως η εμμονή στην απόλυτη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από μια χώρα και έναν λαό, όχι μόνον είναι ιστορικά εσφαλμένη, αλλά στην πορεία, εκ των πραγμάτων εγκυμονεί τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης.
Σε δύο άλλα ζητήματα, στο Κυπριακό και στο Πατριαρχείο, τα οποία αφορούν την Ελλάδα, το πρώτο άμεσα και το δεύτερο έμμεσα, ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση στην ομιλία που εκφώνησε ενώπιον της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Υποστήριξε την επανένωση της Κύπρου σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, και την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αν και ο χειρισμός της συνάντησής του με τον Οικ. Πατριάρχη ήταν ατυχής.
Ακόμη και εάν στις συνομιλίες που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος με την τουρκική ηγεσία δεν εθίγησαν οι προκλήσεις στο Αιγαίο, είναι σαφές ότι μετά τη συνάντησή του με τον κ. Καραμανλή έχει μια πλήρη εικόνα των ελληνικών προτεραιοτήτων.
Πλην του Γάλλου προέδρου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, οι οποίοι φιλοξενούσαν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, στο Στρασβούργο ο Μπαράκ Ομπάμα είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση μόνο με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Δεν μπορεί να υποβαθμίζεται η επιλογή αυτή του προέδρου των ΗΠΑ για κομματικούς λόγους, ή ως απάντηση στη συχνά ενοχλητική απόπειρα επικοινωνιακής εκμετάλλευσης στην οποία όντως επιδίδεται η κυβέρνηση. Το τι ακριβώς εννοούσε ο Μπαράκ Ομπάμα όταν είπε στον Κώστα Καραμανλή πως η ηγεσία του είναι εξαιρετική (outstanding leadership), όπως υποστηρίζει το Μαξίμου, και κατά πόσον δήλωσε «εντυπωσιασμένος» από την Ντόρα Μπακογιάννη, όπως διαρρέει το δικό της περιβάλλον, είναι θέματα που επιδέχονται συζήτηση, αλλά δεν μειώνουν τη σημασία της συνάντησης
GreeceSalonica