Τα επιτεύγματα και οι αποτυχίες εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια των πρώτων 100 ημερών της προεδρίας Ομπάμα, η απόδοση του οποίου χαρακτηρίζεται ασταθής. Το άλλοθι στην παρούσα φάση είναι ότι ο Ομπάμα ήρθε αντιμέτωπος με ένα ασυνήθιστα δύσκολο πακέτο προκλήσεων: Η Αμερική είναι αιχμάλωτη δύο πολέμων και μιας κρίσης που εκτινάσσει στο 8,1% την ανεργία, ενώ το πολιτικό της σύστημα εμφανίζεται δυσλειτουργικό όσο ποτέ.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι οι τρεις πρώτοι μήνες του Ομπάμα στην εξουσία είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Ωστόσο, μερικά πράγματα φαίνεται να είναι αρκετά ξεκάθαρα.
1 Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ένας εντυπωσιακά φιλόδοξος πρόεδρος: Θέλει να παρουσιάζεται ως «μεταρρυθμιστής» πέρα από το γεγονός ότι είναι απλώς ο πρώτος μαύρος πρόεδρος. Ομως η μέχρι τώρα προεδρία του έχει «μολυνθεί» από τη διάθεση να υποταχθεί σε τακτικές που άλλοτε κατήγγειλλε ως υποψήφιος.
2 Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ήδη παρουσιάσει την πλέον φιλόδοξη ατζέντα για την αλλαγή της
Αμερικής από την εποχή του Ρέιγκαν: τη μεταρρύθμιση στο υγειονομικό σύστημα, την επέκταση του ρόλου της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όσον αφορά την εκπαίδευση, την διαχείριση του προβλήματος της υπερθέρμανσης του πλανήτη και τέλος τη μείωση των αυξανόμενων ανισοτήτων της Αμερικής.
-Επίσης πέρασε ένα νομοσχέδιο χορήγησης 787 δισ. δολαρίων για τη διάσωση της οικονομίας, προώθησε την «πράσινη» ενέργεια και ήρε την απαγόρευση για την έρευνα στα βλαστοκύτταρα. Αυτό πυροδότησε μια άγρια συζήτηση σχετικά με την ιδεολογία του. Είναι φιλελεύθερος χωρίς δομή που θα δώσει την απάντηση της αριστεράς στον Ρόναλντ Ρέιγκαν; Ή είναι ένας «Νέος Δημοκρατικός», όπως ο ίδιος ισχυρίζεται;
Δύο σε ένα «Η απάντηση είναι μάλλον λίγο και από τα δύο», έγραψε πρόσφατα το περιοδικό «Economist»: «Ο Ομπάμα είναι ένας ρεαλιστής φιλελεύθερος, με περισσότερη πεποίθηση για μια μεγάλη κυβέρνηση από ότι οι «Νέοι Δημοκρατικοί» του Μπιλ Κλίντον, αλλά λιγότερο προσηλωμένος στις φιλελεύθερες λύσεις από ό,τι ήταν τα παλαιότερα λιοντάρια του κόμματός του».
3 Ανατρέποντας τις πολιτικές Μπους, αναθεώρησε το νομικό καθεστώς που αφορά τους τρομοκράτες έδωσε τέλος στις ανακρίσεις με βασανιστήρια, υποσχέθηκε να κλείσει το Γκουαντάναμο και άνοιξε την πόρτα του διαλόγου με το Ιράν.
Ωστόσο, η εξωτερική του πολιτική χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό ρεαλισμού και προσοχής. Ρεαλισμός όταν ασχολείται με τις άλλες δυνάμεις: διαβεβαίωσε τους Κινέζους ότι δεν θα δημιουργήσει θέμα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους άραβες ηγέτες ότι θα προσεγγίσει πιο ισορροπημένα το Μεσανατολικό. Και ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός όταν κινήθηκε για την εκτόνωση του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»: Σκέφτηκε ξανά την προεκλογική του υπόσχεση να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ σε 16 μήνες, αύξησε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και αύξησε τα χτυπήματα στο έδαφος του Πακιστάν.
4 Η μεγαλύτερη έκπληξη των τριών πρώτων μηνών της προεδρικής θητείας δεν είναι οι προτιμήσεις του σε θέματα τακτικής, αλλά μια προφανής έλλειψη ικανότητας. Ο 47χρονος πολιτικός που έκανε μια τόσο πειθαρχημένη εκστρατεία πατάει, από τότε που μπήκε στον Λευκό Οίκο, τη μια μπανανόφλουδα μετά την άλλη αναφορικά με τις επιλογές των συνεργατών.
Μέσα σε τρεις μήνες, λόγω φολορογικών εκκρεμοτήτων, το Κογκρέσο τού απέρριψε κάποιος προτεινόμενους αξιωματούχους: δύο πιθανούς υπουργούς Εμπορίου (Μπιλ Ρίτσαρντσον και Τζουντ Γρεγκ), έναν υποψήφιο υπουργό Υγείας (Τομ Ντασλ) και έναν επικεφαλής του National Intelligence Council (Τσαρλς Φρίμαν). Την ίδια ώρα, πληρώνει ακόμη πολιτικό βαρύ τίμημα επειδή εξασφάλισε πάση θυσία το διορισμό του υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ -με φορολογικές εκκρεμότητες επίσης- του οποίου οι ατυχείς χειρισμοί στα προκλητικά μπόνους των στελεχών της AIG τον εξέθεσαν στην κοινή γνώμη.
5 Πολλά από τα λάθη του Ομπάμα ξεκινούν από έναν μόνο λανθασμένο στρατηγικό υπολογισμό: Προσπαθεί να κάνει πάρα πολλά σε πολύ λίγο χρόνο. Η οικονομική κρίση θα κατέκλυζε την όποια κυβέρνηση, πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που ακόμη προσπαθεί να καλύψει θέσεις-κλειδιά.
Παρά το γεγονός ότι ορισμένες κοινωνικές πολιτικές του εκτιμάται ότι θα του στοιχίσουν πιο ακριβά από ό,τι έχει υπολογίσει, ο Ομπάμα επέλεξε να ασχοληθεί με μια σειρά προβλήματα, όπως η υγειονομική περίθαλψη και το περιβάλλον, τα οποία έχουν «νικήσει» κυβερνήσεις με λιγότερα φορτία.
-Οι στενοί συνεργάτες του Ομπάμα προβάλλουν δύο δικαιολογίες γι' αυτό: η μία είναι αυθύπαρκτη («Δεν μπορείς να φτιάξεις την οικονομία της Αμερικής αν δεν ασχοληθείς με όλα της τα μακροχρόνια προβλήματα») και η άλλη είναι πολιτική («Ποτέ μην αφήνεις μια τέτοια κρίση να πάει χαμένη»).
Με ανοιχτή ατζέντα «Στον Ομπάμα αρέσει να λέει ότι οι πρόεδροι μπορούν να κάνουν περισσότερα από ένα πράγμα τη φορά», παρατηρεί χαρακτηριστικά η αρθρογράφος της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», Πέγκι Νούναν, η οποίας έγραφε λόγους για τον Ρέιγκαν.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι το πρότυπο του Ομπάμα, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, εισήγαγε μια ευρεία ατζέντα μεταρρυθμίσεων μόνο αφότου κέρδισε αξιοπιστία, διαχειριζόμενος την κρίση των τραπεζών. *Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ομπάμα συχνά καθυστερούσε να αντιδράσει στις εξελίξεις. Τότε, μόλις οι υποστηρικτές του άρχιζαν να απελπίζονται και οι αντίπαλοι να μυρίζουν αίμα, εκείνος αναδιοργανωνόταν και ανταποκρινόταν κατά περίσταση.
Ο 44ος πρόεδρος άργησε να αντιληφθεί την προεδρία σε όλο της το μέγεθος. Δεν κατάφερε να καθιερώσει σταθερές προτεραιότητες και άφησε τα γεγονότα να υπαγορεύουν την ατζέντα του. Ωστόσο, μετά το πρώτο ταξίδι του στην Ευρώπη και την πρόσφατη διαχείριση της κρίσης με την απελευθέρωση του αμερικανού πλοιάρχου από τους σομαλούς πειρατές, υπήρχαν σημεία που δείχνουν ότι άρχισε να κάνει αυτό που πολύ συχνά έκανε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του: Να δικαιολογεί τη μεγάλη εμπιστοσύνη που του έχουν δείξει οι αμερικανοί πολίτες.
Ελευθεροτυπία Επιμελήθηκε sub92
Αναρτήθηκε από skal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου