Mανώλης Ρασούλης: Ο…Τηλε-Έλληνας δεν αντιστέκεται σε τίποτα!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΔΑ

«Ο σημερινός …τηλε-Έλληνας δεν λέει ούτε «όχι» ούτε «ναι».

Δεν αντιστέκεται σε τίποτα. Γίναμε Αμοραλιστάν»

τονίζει ο ανατρεπτικός στιχουργός Μανώλης Ρασούλης σε μια…εκτός ελέγχου συνέντευξή του στη ΣΦΗΝΑ.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ερωτικοπολιτικού C D «με τον Ομπάμα αντάμα», ο διανοούμενος του ελληνικού τραγουδιού υπογραμμίζει ότι ακούγεται στην …Ιαπωνία, αλλά όχι στην Ελλάδα.

Και μιλάει για: Ομπάμα, Ταλιμπάν, Μέση Ανατολή, Παλαιά Διαθήκη, τράπεζες, μετανάστες, αρχηγούς κομμάτων, ζωή, θάνατο, χρώματα, λουλούδια.

Χωρίς να παραλείπει τον άνθρωπο που… λατρεύει να «μισεί» (από τον …περασμένο αιώνα) : Τον Γιώργο Νταλάρα.

Δύσκολα να τον εντοπίσεις. Τον συνάντησα στο σπίτι της αδερφής του. Στα Πατήσια. Εκεί μένει όσες φορές κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη που τον έχει «κλέψει» τα τελευταία χρόνια.


Πάμε «με τον Ομπάμα αντάμα», μετά από αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα τόσων ετών;
Πάμε, με την έννοια του αντιρατσισμού. Να θυμίσω ότι το 1976 ο Μάνος Λοίζος με είχε βάλει και τραγούδησα, μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, τα «νέγρικα» σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, δηλαδή τα …Νεγρεπόντικα. Ήταν τα αιτήματα των μαύρων, «λευκέ θέλω και γω να ζήσω» κλπ. Διότι μέχρι το 60 στην Αμερική δεν τους έβαζαν ούτε στο λεωφορείο. Και τώρα έγινε μια ανατροπή. Η ζωή μας έκανε ένα σεμινάριο ξαφνιάσματος με την εκλογή ενός μαύρου στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι και ωραίος σαν παρουσιαστικό, φιλάει τη γυναίκα του, χορεύουνε, προσέχει τις κόρες του, προσπαθεί να κάνει ένα νόμο για το σύστημα υγείας, προωθεί την αποπυρηνικοποίηση. Βέβαια, στέλνει στρατό στο Αφγανιστάν, αλλά και τα όσα συμβαίνουν εκεί με τους Ταλιμπάν είναι απαράδεκτα, όταν απαγορεύουν στις γυναίκες να πάνε σχολείo και τους ρίχνουν βιτριόλι.

Πάντως ,κάποιες από τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις κρυφοκοιτάζουν προς τους Ταλιμπάν στο όνομα ενός τυφλού αντιαμερικανισμού.
Εγώ βασανίζομαι πολύ με όλα τα συμβαίνοντα και όλα τα φαινόμενα. Γι ‘αυτό πηγαίνω στη Μέση Ανατολή, στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ. Εκεί στρίβω σε ένα σοκάκι και βλέπω μια γυναίκα με μπούργκα και κάθομαι και σκέπτομαι: αν αυτές θέλουν να εκφράζονται έτσι, ποιος είμαι γω που θα τους πω να φοράνε μπικίνι;

Εσείς νοιώθετε δυτικά της ανατολής η ανατολικά της δύσης;
Είμαι υπέρ της υπέρβασης με ένα όραμα το πώς θα σώσουμε τον πλανήτη. Δεν υποστηρίζω ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν θέλω να επιβάλω σε κανένα τίποτα. Έχω ένα τακτ. Μετά απ’ όλα όσα έχουν γίνει, πιστεύω ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να σκοτώσει τον άλλο. Και το μήνυμα αυτό πάει προς όλες τις πλευρές.

Δεν πρέπει να ρισκάρουμε ένα πυρηνικό πόλεμο γιατί αυτός ο πόλεμος θα γίνει με πυρηνικά όπλα και αυτό μπορεί να μας αφανίσει όλους.

Η Σοβιετική Ένωση μας άφησε ένα Τσερνομπίλ, ο καπιταλιστικός κόσμος μας έδωσε μια κρίση. Όσον αφορά τα περί ανάκαμψης, τα ακούω βερεσέ. Το αυτοκίνητο, που ήταν μέρος της ευτυχίας του ανθρώπου, έγινε εστία ρύπανσης,.

Η ΝΑΣΑ ψάχνει να βρει ένα νέο πλανήτη.Στην Ανταρκτική ψάχνουμε νέα κιβωτό. Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχει μια ένταση, μια τσίτα σε όλο τον πλανήτη. Γι’ αυτό πηγαίνω στη Μέση Ανατολή προκειμένου να αποτρέψω ένα παγκόσμιο πόλεμο, να γεφυρώσω το χάσμα Παλαιστινίων και Ισραηλινών με το τραγούδι και με μια θεωρία που έχω για την κοινή τους καταγωγή που είναι σύμπραξη του Κρητικού πολιτισμού με την 18η δυναστεία της Αιγύπτου. Έχω ήδη κυκλοφορήσει ένα δίσκο στο Ισραήλ σε μουσική Γεχούδα Πόλικερ, ενός Εβραίου με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και εκεί τραγουδάμε για τη συμφιλίωση των δύο εθνοτήτων. Στο Ισραήλ τρελαίνονται για την ελληνική μουσική. Τον Καζαντζίδη τον έχουν πάνω από τον…Αβραάμ. Τώρα ξέρουν και μένα.

Φαντάζομαι ότι εσάς σας έχουν στο ίδιο ύψος με το… Μωϋσή…
Εγώ προετοιμάζω μία Έξοδο ιδεολογική και των δύο κοινών λαών πέρα από την Παλαιά Διαθήκη, που είναι γεμάτη από προπαγάνδα ανάμεσα σε κάποιες αλήθειες. Εν πάσει περιπτώσει η εποχή μας είναι φοβερή και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα έγραψα το τραγούδι που λέει «δεν ξέρω τι να παίξω στο λαό/ να παίξω κάτι χαρωπό/ το βύσσινο ας μένει/ να παίξω κάτι τραγικό/ κανείς δεν το αντέχει».

Που είναι η αριστερά σε όλη αυτή τη δίνη;
Η αριστερά είναι ήταν ένα ηθικό όραμα. Μετά έγινε μηχανισμός με το Στάλιν που παραποίησε το όραμα και πλήγωσε την εργατική τάξη. Όπως συνέβη και με τον χριστιανισμό. Πιστεύω ότι ιστορικός άνθρωπος έχει φρακάρει. Ζούμε σε ένα προθάλαμο διαστημικού πολιτισμού, καθώς όλα τα παιδιά παίζουν στα δάκτυλα τα ίντερνετ όντας οι μελλοντικοί κοσμοναύτες. Αύριο μεθαύριο αν μια εταιρεία τους πει «ελάτε δω μαζευτείτε 20.000 να σας πάω στον πλανήτη Άρη» θα τρέξουνε σωρηδόν φτάνει εκεί να έχει ίντερνετ.

Ζούμε τη μετάβαση στον ψηφιακό πολιτισμό η στην ψηφιακή ψύχωση;
Είμαστε σε εποχή μάρκετινγκ. Στις πωλήσεις τα πάντα είναι θέμα αμπαλάζ. Δίνουμε έμφαση στο περίβλημα αντί στο περιεχόμενο. Στο τσόφλι. Πάρτε παράδειγμα το αυγό. Είναι σαν ένα έθνος. Έχει το τσόφλι του που είναι το κράτος και μέσα κυοφορείται ο Γλάρος Ιωνάθαν που προορίζεται να πετάξει στους ουρανούς. Όταν όμως το τσόφλι, λειτουργώντας ως μηχανισμός, αρνείται να σπάει , ώστε να υπάρξει η λύτρωση του πουλιού, τότε έχουμε πρόβλημα με την καταπίεση που ασκεί ο μηχανισμός. Το ίδιο συμβαίνει και με το τραγούδι μας. Δεν αφήνουν οι μηχανισμοί να λευτερωθούν τα τραγούδα που κυοφορήσαμε, τα τραγούδια –γλάροι Ιωνάθαν. Στην προκειμένη περίπτωση, μηχανισμοί είναι τα μεγάλα μουμουέ. Το λέω σε ένα από τα καινούργια μου : «άσε τα μουμουέ να λένε τις ειδήσεις/ εμείς δεν θ’ αλλάξουμε μυαλά και συνειδήσεις»

Τόσο σπουδαίο είναι το τραγούδι για τη πορεία ενός έθνους;
Το λαϊκό , που είναι ο πυρήνας του ελληνικού τραγουδιού, είναι σύμφυτο με την πορεία του έθνους, του οποίου θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια το 2021. Με αυτή λοιπόν την προοπτική έχουμε σκοπό με τον Χρήστο Νικολόπουλο να κάνουμε μια τριλογία ώστε να ενισχύσουμε τον πυρήνα του ελληνικού τραγουδιού, διότι τώρα τις διάφορες ντερεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει κάτι κούφιο στην Ελλάδα. Σήμερα οι νέοι που μπαίνουν στο τραγούδι μπαίνουν ως …γιάπηδες. Οι εταιρείες επιδιώκουν μόνο το κέρδος, ακόμα και …Ουκρανές θα έφερναν, ακόμα και πορνοστάσια θα έκαναν. Λίγη ποιότητα ρε παιδιά:! Εδώ ούτε η εταιρεία δεν ανακοίνωσε καν το δίσκο μας!

Τελικά ο σημερινός Έλληνας σε τι κάνει αντίσταση;
Ο σημερινός τηλε-Έλληνας δεν αντιστέκεται. Είναι μια μάζα που την έχει διαμορφώσει η λογική του σούπερ μάρκετ και οι τράπεζες. Η Ελλάδα έγινε τραπεζιστάν. Καλά είναι τα δάνεια, αλλά κράτα και τα μπόσικα. Το δικό μου σλόγκαν είναι: «Εγώ τις θέσεις κι’ αυτοί τις καταθέσεις». Ζούμε σε μια παρακμιακή κατάσταση. Στη χώρα της βίζιτας είμαστε και εγώ μιλάω για μια ηθική και τρίχες κατσαρές, σου λέει ο άλλος. Γίναμε αμοραλιστάν.

Σε τι λέει όχι ο σύγχρονος Έλληνας;
Σε τίποτα δεν λέει όχι και σε τίποτα δεν λέει ναι! Υπάρχει σύγχυση. Άλλα λέμε, άλλα εννοούμε, άλλα κάνουμε. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος από μόνος του τις καταπακτές και τα κόλπα που του έχουν στήσει. Κι αφού δεν υπάρχει ένα Χατζιδάκις, εμείς πρέπει να τον προϊδεάζουμε. Τρώει την ουρά του ο Έλληνας. Εγώ τον ονομάζω Ευτύχη Δυστυχίδη. Και ψάχνει συνεχώς τον πλούτο.

Εσείς έχετε βγάλει λεφτά;
Δεν έχω τίποτα. Είμαι φτωχός. Μένω στο ενοίκιο και πληρώνω 400 ευρώ στη Θεσσαλονίκη. Είμαι ένας προλετάριος του πνεύματος. Πλούτος μου είναι τα τραγούδια μου. Τα μόνα λεφτά που βγάζω είναι από τις πωλήσεις που τώρα κάνω στην Ιαπωνία. Βλέπετε, έχω γένια, έχω και ..γεν. Το «ζήλια μου» με την Αλεξίου το ξέρουν οι Γιαπωνέζοι. Υπάρχουν κομπανίες με μπουζούκια. Στην Τουρκία ακούγεται το «όλα σε θυμίζουν», το «τέλι τέλι κάλπικε ντουνιά», το «πες μου πως γίνεται».

Μήπως στη Ελλάδα είσθε πια τιμημένος στρατηγός, αλλά με αποδεκατισμένο στρατό;
Τώρα με αναγνωρίζουν πιο πολλοί. Το θέμα δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι η Ελλάδα που φθίνει. Αυτό προσπαθώ να αποτρέψω. Δεν πάμε να ανατρέψουμε το στάτους…

Δεν θέλετε την καταστροφή της αστικής τάξης…
Ίσα ίσα που «υπάρχουν και καλά παιδιά», όπως λέει και ο Καζαντζίδης. Κι’ αν υπάρχει ένας καλός αστός οφείλουμε να τον προφυλάξουμε απ’ όλο αυτό το λεφούσι που έχει εισβάλει στις πόλεις. Όχι ότι έχω κάτι εναντίον των ξένων. Έχω δουλέψει με διάφορες φυλές, αλλά έχει γίνει η Αθήνα μια βρωμούπολη. Δεν είναι πια το «μικρό γαλάζιο κρίνο» του Χατζιδάκη.

Πως βλέπετε τον νέο Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου;
Ήμουν ένα από το ένα εκατομμύριο που το ψήφισε, γιατί όταν το 1986 ήρθε στην Κρήτη ο Ινδός δάσκαλός μου Μπαγκουάν Σι Ραζνί ο Γιώργος του έδωσε άδεια κόντρα στους αμερικάνους που του είχαν ρίξει ραδιενέργεια. Τώρα όμως είμαι έτοιμος να συγκρουσθώ μαζί τους γιατί αυτοί μιλάνε για τον …πολιτικό πολιτισμό και εγώ για το ατόφιο πολιτισμό. Εκείνοι με τσόφλι, εγώ με τον Γλάρο-Ιωνάθαν

Τον Καραμανλή;
Πολύ συμπαθητικός , καλός άνθρωπος, Καζαντιδιστής. Δεν καταβαραθρώθηκε ως άτομο αλλά ως πολιτική κρίση και τα φόρτωσε στο Γιώργο για να πληρώσει τη νύφη.

Παπαρήγα;
Την εκτιμώ γιατί παλεύει η γυναίκα ,όμως το ΚΚΕ είναι πλέον ένα συνδικαλιστικό όργανο, γιατί, ποιος πιστεύει ότι θα πάρουν τα χειμερινά ανάκτορα;

Καρατζαφέρης;
Έξυπνος άνθρωπος, της πιάτσας. Όμως ενώ το πρωί μιλάει για την πατρίδα το βράδυ βάζει συνεχώς αμερικάνικα κλιπάκια στο Τηλε Άστυ.

Τσίπρας;
Συμμαθητής με την κόρη μου ήταν το 90 τόσο και του χρωστάει μια κλωτσιά γιατί τότε ήταν με την ΚΝΕ και αντιδρούσε στις καταλήψεις με βάση τη γραμμή του κόμματος. Όσοι έχουν περάσει από το ΚΚΕ έχουν μια συνωμοτικότητα, κάτι σαν τον Μπάμπη τον Φλου.

Ας πάμε αλλού: Ζείτε το θάνατό σας;
Δεν τον σκέπτομαι για να μην καταλήξω στο τρελοκομείο. Έζησα σε μια καλή εποχή του ανθρώπινου είδους και τώρα γράφω την αυτοβιογραφία μου. Να μην είμαι και …«αφχάριστος» , που λέει και η μάνα μου στην Κρήτη.

Τι φοβάσθε;
Φοβάμαι τις μάζες που εκεί που σε παινεύουνε μπορούν να σε καταβαραρθρώσουνε .Κι εγώ θέλω προλάβω να τελειώσω το έργο μου.

Ποιο χρώμα σας αρέσει;
Λατρεύω το άσπρο γιατί περιέχει όλα τα χρώματα.

Ποιο λουλούδι;
Το γιασεμί.

Το αγαπημένο αντικείμενο;
Το στυλό.

Ποιόν άνθρωπο ζηλεύεις;
Τώρα κανένα. Παλιά , ίσως τον Μπράντ Πητ.

Ποιον μισείς;
Γενικά, μισώ έναν που επιμένει στη φραγκοφονιά του. Αλλά δεν μπορείς να το πεις ότι είναι μίσος. Είναι αξιακή διαφορά. Έχει μεγάλη δύναμη αυτός ο άνθρωπος στους μηχανισμούς.

Πάντως, αν εννοείς αυτόν που όλοι εννοούμε, πρέπει να πω ότι ο Γιώργος Νταλάρας δεν έχει πει ούτε ένα χυδαίο, ούτε ένα μέτριο τραγούδι.
Είναι αριβίστας…

Γιατί; Είναι κακό η φιλοδοξία στον άνθρωπο;
Άλλα τραγουδάει και αλλιώς ζει…Έβγαλε τώρα και τη γυναίκα του βουλευτή! Με τρομάζει που 30.000 ψήφισαν Νταλάρα.

Με τη δουλειά του ζει…Ο λαός εκλέγει… Μήπως κατά βάθος τον φθονείς;
Κατ’ αρχήν, αυτός είναι τραγουδιστής, χρυσή μετριότητα, ενώ εγώ είμαι δημιουργός! Κι’ αν είχα δυο μεροκάματά του, θα έλυνα το Μεσανατολικό.

( Εφημερίδα ΣΦΗΝΑ, 30-10-09 )